31.12.08

dames en heren, appelen en peren ...

lean-on kastPuree van aardappelen en aardperen, kan het eenvoudiger, kan het lekkerder ? waarschijnlijk niet.

De lean-on kast op het druivenkot staat er half, nog de ramen en de raampjes, een tafel (en een bed) en ik kan verhuizen. Oh ja, ook nog elektriciteit of ik kan er niets beginnen (kweekkast, groeilampen, werklicht,...). Misschien moet ik die kleinschalige fotovoltaïsche elementen maar eens onder de loep nemen om de bovenverdieping zelfvoorzienend te maken. De Astra cuisinière dat wordt niets, veel te zwaar om naar boven te brengen en waarschijnlijk toch beter geschikt om met kolen te stoken. Uitkijken naar een kleine houtkachel dan maar, om de kleum uit de vingers te houden bij het zaaien.

Op kerstdag dan toch maar de druivelaar gesnoeid, ongeveer een weekje voor de traditionele nieuwjaarsbeurt dus (een mens moet durven loslaten) maar ik heb hier en daar nog een stompje te lang gelaten zodat ik met nieuwjaar niet in een zwart gat hoef te vallen.
Alleen van het snoeiafval van de aardbeidruiven heb ik stekken gemaakt, dat was meteen het moment om de kweekkast van stal te halen. De thermo-timer kon wel een nieuwe batterij gebruiken (registreerde de temperatuur wel maar weigerde 'aan' te springen), een semi-defect dat zich niet eenvoudig liet opsporen.

De cadeautjes bestonden vooral uit boeken (Held van Saskia de Coster, het boek van de low impact man, en de Snoecks) en een nieuwe tuinbroek. Niet één cadeau dat ik hoef te patsen op de veilingssites dus, ik hoop dat iedereen evenveel geluk heeft gehad.
Voor wie het nog niet van iemand anders heeft gekregen heb ik misschien ook een 'leuk cadeau' : levenslang printen met 20% korting. Hier af te halen; laat je niet intimideren door de gaten in de kaas... Maar niet printen is natuurlijk beter dan printen met minder inkt.

De vooravond van het nieuwe jaar is ook weer het moment om de goede voornemens voor te bereiden, eentje daarvan is meer verplaatsingen op de fiets dit jaar. Ter ondersteuning van deze gelofte heb ik mezelf een nieuwe fietscomputer cadeau gedaan, want meten is weten. Kan ik af en toe wat statistiekjes bijhouden om te zien of ik goed bezig ben.

En nu moet ik weer zaadjes sorteren om te ruilen want ik moet ook nog uit een 200-tal nieuwe tomatenrassen kiezen.

23.12.08

met de handen in mijn haar ...

met de handen in mijn haar ...Gisteren mijn halfjaarlijkse kapbeurt ge-C02-neutraliseerd, wat in mijn geval betekent dat de kapster thuis komt kappen. Lijkt misschien een beetje valsspelen maar de kapster (de mama) heeft dit kunnen combineren met een verplaatsing die toch moest gebeuren (om de kindjes uit te halen). Winst voor iedereen dus; behalve misschien voor Sophie Dewaele, want mijn haar heeft net niet de juiste lengte kunnen halen voor haar haar-fonds.

Bram zit voor de verandering eens letterlijk met de handen in mijn haar.

Het is ondertussen een traditie geworden om de druivelaar op 1 januari te snoeien, ik kan geen plechtigere manier bedenken om het nieuwe seizoen te starten en dat moment is dus weer niet ver af (vorig jaar met een dramatische afloop voor één van de nieuw-gespaarde gesteltakken, ten gevolge van een nog licht dubbelziende kater). In de kersteditie van gardeners world adviseerde men echter om die noodzakelijke snoeibeurt misschien toch maar te vervroegen tot ... "voor kerstmis"; met de opwarming van de aarde zou de sapstroom wel eens wat vroeger op gang kunnen komen. Het valt nog wel mee met dat doodbloeden maar al wie zijn druivelaar al eens heeft zien bloeden weet dat het in elk geval geen prettig zicht is.

Misschien moeten we dan maar een alternatief vinden voor de start van het nieuwe jaar. Prei, reukerwten, sieruien of labbonen zaaien ... suggesties zijn welkom.
Gisteren ook nog eens in de aardbeidruivelaars gepitst en er bleek toch nog leven in te zitten dus het ziet er naar uit dat ze de tocht vanuit Italië hebben gehaald (dus meer van dat). Heel veel overtollig hout zit er nog niet aan (dat moet ik er nog aansnoeien), maar ik ga toch proberen zoveel mogelijk éénoogstekken uit het snoeihout te recupereren want ze zijn lekker die uve con gusto fragole.

19.12.08

inpakken en wegwezen ...

Ik heb het kunstige eco-filmpje van Nic Baltazar niet op de blog gezet omdat ik het weer niet meer vond dan een leuk filmpje met een dramatische boodschap. "We hebben nog 4 à 10 jaar en dan is het te laat". Als we nog 4 à 10 jaar van dat soort filmpjes krijgen is het inderdaad te laat. Dan liever wat meer filmpjes over wat we WEL kunnen doen. Meer kameleon op TV dus ;-)

bv mottainai furoshiki. Voor wie al lang niet meer kan toegeven aan de koopgekte rond de feestdagen zitten alle kadootjes misschien al in een anoniem papieren 'enveloppe', voor alle anderen is er nog een kans om het goed te doen. Leuk al die gekleurde papiertjes, maar buiten de hond heeft niemand er iets aan als ze eenmaal uitgepakt zijn. Akkoord, de gemiddelde moemoe die de oorlog nog heeft meegemaakt heeft een speciale kast met netjes opgevouwen inpakpapier 'voor ooit', maar de gemiddelde belg frommelt het tot een bolletje en gooit het weg. Weg pakje, weg boompje, weg beestje, weg...
Het Japanse ministerie van milieu promoot al een aantal jaren furoshiki, origami met doekjes, om kadootjes in te pakken, te transporteren, ... dus koop je vriendinnetje een nieuwe ring EN een zakdoek, je vriend een motor EN een nieuw laken voor het bed, je grootmoeder een taartvorm En een handdoek; met wat geluk hebben ze dan nog een troostprijs als het pakje tegenvalt. Een doe-het-zelf pdf.

Het lijkt wel of alles tegenwoordig nog om de pakjes draait. Het is vromer dan mezelf maar ik denk dat Rosemarie het minstens zo leuk zal vinden om kinneke Jezus in zijn kribbe te leggen dan het zoveelste pakje te mogen open doen. Onze bescheiden woning kan die explosie van pakjes aan dit tempo niet aan maar het is blijkbaar allemaal van te moetes. De wafelijzerpolitiek zit blijkbaar in de Belgische genen gebakken, alleen bakken de wafelijzers van nu zes wafels tegelijk (want een moderne meter is niet meer grootmoeder tegelijk, en niet-metekindjes mogen toch niet in de kou blijven staan). Uw kinneke Jezus ligt toch nog niet in zijn kribbe ? (betrapt!, u bent waarschijnlijk het slaafje van de koophysterie geworden).

Ook ons vlees gaat in pakjes. Het wordt onzichtbaar geplakt, 'vormgegeven'. Ik viel gisteren dus weer een paar keer uit mijn zetel van verbazing. Er is niks mis mee om kleine stukjes vleesafval te recupereren want een klompje haasbiefstuk van 50g is natuurlijk geen afval. Maar om die stukjes haas aan elkaar te plakken en te verkopen als haas, dat lijkt me bedrog. Vezelplaat is prima materiaal maar geen massief hout.
Leg ze dan op de fondueplankjes, of maak er gemalen biefstuk van of stoofvlees. En het gebeurd dus echt (en veel), met een natuurlijke twee-componentenlijm, fibrinogeen en thrombine, gewonnen uit varkensbloed. Transglutaminase noemt het beestje, eiwitverbindingen van het ene stukje vlees worden aan de eiwitten van het andere stukje vlees geknoopt, alsof het gewonde dier zichzelf nog in extremis wil genezen. Vlees (en vis!) krijgen deze marinade, verdwijnen in een vormpje en enige tijd later heb je een massieve worst die je weer in plakjes kan snijden. En zo wordt vlees 'gemaakt', en de argeloze consument koopt want het ziet er goed uit en hij weet toch niet meer wat zijn vlees geweest is. We kopen haas van haas (normaal ongeveer de dikte van een vinger) gelijmd en versneden als 'tournedos' ter grootte van je handpalm met een mooi wit randje (varkensvet) want het ziet er goed uit ... tijd om weer eens wat verpakkingen te lezen.

16.12.08

I tawt I taw a putty tat ...

 Ik had gehoopt dat ik nooit nog over mijn gevelvernieler moest schrijven maar we vergeten soms hoe groot de invloed van T.S. uit G. was. Het is immers het moment van het jaar dat de vogeltjes verwend worden met voederplanken en zelfs van ons zeer minimalistische voederhuisje bleef geen spaander meer heel. Dan maar op zoek naar een nieuwe voederplank voor 'Robin' ons huisroodborstje. Ik dacht een plank te gaan kopen en het huisje zelf in elkaar te timmeren, want meestal zijn die kant-en-klaar toestanden te duur voor de technologie die erachter zit. Maar geïnspireerd door collega blogger Bart en mijn consumptiepatroon van rode wijn, had ik thuis voldoende materiaal voorhanden en een uurtje of twee later was het modelleke klaar. Een wijndoos, een oude bezemsteel (in mijn geval een overgebleven lat van het kastanjehek), een verstekzaagje van de kringloopwinkel en wat schroeven (verkoperde, soon-to-become-classic want die moeten blijkbaar uit de handel) en op tijd een klein vloekje, meer moet dat niet zijn.
Alleen voor 'de couche' moet ik nog eens uitkijken (hoewel er nog genoeg overschotjes verf zijn) maar ik moet toch een beschermlaag kiezen voor de orangerie/lean-to kas voor het druivenkot die ook bijna klaar is). Toen ik de maat voor de moer ging opnemen op de steun (het enige wat nog overbleef van de vorige voederplank), bleek de moer van de vorige plank er nog op te zitten dus dat viel even mee (zowaar, bedankt T.S. uit G.).
Weer wat meer knutselen met z'n allen, er is toch niks op TV (Danny, nu je toch uit je hond gekropen bent, wij - de generatie van '70 - willen Kameleon terug).

drink and screw-drive

14.12.08

eindelijk, een molshoop ...

leiperenAlleen met voorkennis valt het te begrijpen waarom een mens echt blij kan zijn met het verschijnen van molshopen in de tuin. Nu kan ik eindelijk mijn wapen-tegen-lelijke-molshopen inzetten, dat ondertussen al enkele maanden technisch werkloos lag te wachten in de kast. Het doet, voorspelbaar effectief, zijn werk ... Nu maar hopen dat Lorre deze vreemde gast accepteert.

Nog meer redenen om blij te zijn want ik heb eindelijk mijn leiperen kunnen planten (William Bon Chrétien, Beurré Hardy aka Gellerts Butterbirne, Delbard Péradel, Comtese de Paris, William Delbard Gourmande, Automne Delbard, Delbard Super Comice). Toegegeven niet de meest ideale periode, een maand eerder was beter geweest en zo stond het ook op de planning, maar plannen veranderen. De grond was niet bevroren dus het mocht nog. De leibomen stonden ook in pot, met een grote wortelkluit, ze zouden de verhuis van ingekuild naar de definitieve standplaats niet gemerkt mogen hebben. Ik ga wachten met water geven tot dinsdag want vanaf dan schijnt het weer weer zachter te worden, water geven als het vriest lijkt me slechter dan even geen water geven, de grond is vochtig genoeg.
Het is nog mooier geworden dan ik in gedachten had en daar zit ons ingenieuze spandradensysteem ook voor iets tussen. Papa was ook bijzonder blij met zijn bijdrage, hij stond zowaar te dansen van contentement...

Er is wel redelijk wat blauwe steen onder de grond verdwenen maar dat ging niet anders. Ik heb trouwens een bijzonder goede partij teelaarde gevonden maar de bron ga ik pas bekend maken wanneer ik zelf geen teelaarde meer nodig heb ;-) Het is in elk geval niet de dure teelaarde van een brave man uit G. wiens verbeterde teelaarde ineens plantgrond was, een mengeling van de gele zandleem uit de streek met wat perliet en compost. Kan een zeer goede mengeling zijn maar te duur voor wat het was en in de betonnen opslagkuil ook steenhard bevroren.

De fruitbomen in de boomgaard hebben een laagje karton rond de voeten gekregen; volgende week nog wat organische mest onder de druiplijn van de kruin (waar ongeveer de meeste haarwortels zullen zitten). De leibomen deftig aan de latten aan de bekabeling hangen staat ook nog op de planning.


Zondag heb ik dan met Rosemarie de bollen onder de peren gelegd : tulpen (pinocchio en toronto), Chionodoxa en Puschkinia. Ook maar net op de valreep maar het één kon uiteraard niet voor het ander en de bollen waren al gekocht. Als je bollen aankoopt heeft het geen zin te wachten tot het laatste moment want dan zijn de lekkerste snoepjes al verdeeld.
Als laatste strooide Rosemarie de zaden van de oostindische kers 'dik' onder de bomen. Laat de lente maar komen.

11.12.08

Paint it black white ...

De meeste dakbedekkingen zijn donker gekleurd, en veruit de meeste platte daken krijgen de klassieke zwarte roofing. Iedereen die onder zo'n dak slaapt zweet zich te pletter in de zomer tenzij ze een halve meter isolatie hebben voorzien. De oplossing lijkt echter weer zo simpel dat het onbegrijpelijk is dat dit amper doordringt tot de markt : maak het dak wit. Wetenschappers hebben uitgerekend dat 'de opwarming van de aarde' met een volle graad wordt verminderd als alle daken wit zouden zijn. Misschien moet ik dus ook maar eens met een pot witte verf mijn plat dak op (ik geloof dat er in Kessel-lo nog iemand een lot witte-lijnen-verf heeft staan die hij voor zijn verbouwing van zijn kelder tot zolder heeft gebruikt, eersteklas want met glas versterkt). De duurzaamheid van het dak wordt ook verhoogd en wellicht wringt daar weer het schoentje want welke fabrikant wil een produkt verkopen waar je veel langer mee doorkomt (lees : zij op termijn minder verkopen) ?
Groendaken zijn uiteraard nog beter om de warmte te bufferen, want al die witte daken worden toch groen.

Ut palma florebit, bloeien als een palm, een stukje uit een psalm (Justus ut palma florebit, moge de rechtvaardige bloeien als een palm) en de spreuk van de paters van West-Vleteren (discreet ingebrand in de lage houten bierbakken als U-PF). We zijn weer een weekendje gaan hoevetoeristen in Lo-Reninge ('ten Thorre') en toevallig was het dit weekend weer bierweekend aan de abdij en waren we met één auto binnengeraakt op de biertelefoon. Voor wie het concept niet kent lijkt dit wartaal, het gevolg van veel te veel alcohol; voor wie het wel kent is het meestal de bron van veel te veel alchohol.
Helemaal geen lange wachttijden aan 'de loskaai'; misschien omdat 'slechts' de 8 kon worden afgehaald, maar misschien is de hype ook weer wat gaan liggen nu de Karmeliet het beste bier ter wereld is. Zondag nog een kaffeetje gevonden waar we de trappist goedkoper konden drinken dan aan de abdij, misschien in het vervolg dus eerst de plaatselijke bruine kaffeetjes eens prospecteren voor we naar de wat karakterloze parochiezaal 'de Vrede' trekken. Tijdens de wandelingen door de boerentuin nog wat zaad kunnen sprokkelen (niet van de piétrainberen van boer Karel) dus als het een beetje meezit zit er weer wat geschiedenis in de tuin.

Gisteren de eerste goji-zaailingen verspeend, nu maar te hopen dat ze de overgang van watten naar zaaigrond goed verteren. Misschien moet ik ze wel maar wat onder de lampe(n) brengen dat ze voldoende sterk kunnen opgroeien in het zwakke winterlicht.

Doet-ie-het, of doet-ie-het-niet. Ooit hebben we een oude gietijzer-met-emaille cuisinière gekregen. Hij staat al een paar jaren gestald maar het zou leuk zijn moesten we hem (werkend) in de plantenkamer krijgen (eerste verdiep van de druivenkot) maar dat zal dus niet meevallen want die dingen zijn loodzwaar. Het is nog niet helemaal zeker welke brandstof je kan gebruiken; de ene zegt 'in een kolenkachel zeker geen hout', de ander zegt 'in een houtkachel zeker geen kolen'. Volgens de kachelboer is de laatste stelling de meest correcte, kolen zouden heter stoken dan hout en daarvan zou de kachel kunnen barsten. Hout (maar dan ook alleen hout en niet 'alles') zou dan de instapbrandstof zijn. Misschien moet ik ze eerst maar eens op de beganegrond testen voor we het onmogelijke proberen (de roosters kunnen ook verklappen voor welke brandstof ze zijn voorzien).

4.12.08

dommerik ...

De kweekkamer op het tweede verdiep van het d(r)uivenkot heeft zijn nieuwe vloer gekregen en mijn zoektocht naar een geschikte trap om potgrond en water naar boven te zeulen begon ik tussen het bouwantiek. Soms vallen de prijzen van de ornamenten, die er al een leven hebben opzitten maar die een zoveelste leven in je eigen tuin verdienen, mee maar voor de gietijzeren draaitrappen viel het me eerlijk gezegd wat tegen. 3 à 4000 euro is toch net iets teveel, en al haal ik het beste van het marchantenbloed in me boven dan zou de gepingelde prijs me nog altijd tegenvallen. Voorlopig het einde van de zoektocht dus.
Tussen de oude stenen zag ik wel enkele indrukwekkende stukken die perfect en esthetisch (architectuur = firmitas, utilitas en venustas, oplossingen bedenken die structuur, functie en schoonheid met elkaar verzoenen) de onhandige bestuurders uit de tuin kunnen houden. Dommeriken schijnen ze te noemen, en zo werden ze wel eens ingemetseld op de hoek van een huis om te vermijden dat de onhandige boer die zijn bocht te kort nam met zijn kar het huis zou beschadigen (de onhandige boer werd dan ook meteen tot dommerik gepromoveerd).

Een stuk of tien van de goji zaden zijn al gekiemd. Een goede week zonder echt intensief gepamper (gewoon op natte watten in een schaaltje in een plastic zak om het geheel niet te snel te laten uitdrogen), zo moeilijk lijken ze nu ook weer niet te kiemen. Wordt vervolgd.

29.11.08

Opgeruimd staat netjes ...

Vandaag een paar honderd kilootjes rommel naar het containerpark gedaan. Daar waren wel wat aftandse dakpannen en onbruikbare Boomse steentjes bij maar 'het erf' ligt er toch weer wat netter bij nu. De buren hebben ook eindelijk de grond verwijderd die ze al een aantal weken in onze tuin hadden gestort (waarvoor dank). Beter laat dan nooit maar ondertussen zijn de mooiste weken van het najaar wel al gepasseerd. Maar hopen op een zachte decembermaand want die pereboompjes mogen nu echt wel eens de volle grond in (dan heb ik een beter zicht op de plaats waar de brood (lees pizza) oven kan komen, want daar staan ze leiboompjes nu ongeveer al een jaar ingekuild met pot en al). Maar het rituele planten van het smalle perebos op Sint Catherine is dus door omstandigheden niet gelukt.
Onder het puin lag een appelsienenkist, en in het midden van het rottende hout stond een mooie kelkachtige paddestoel zijn ding te doen (hout helpen rotten). De kelk was halfgevuld met een helder vocht. Misschien was het wel de heilige graal en had ik onsterfelijk kunnen zijn maar voor het zelfde geld veranderde ik ineens in een vrouw met albinobaard. Laat deze beker dan maar aan mij voorbijgaan.
De familienaam van deze zwammen, Pezizales, bekt al even lekker als hexakosioihexekontahexaphobia waarvan ik niet wist dat het bestond (maar waarvan ik al wel een keertje het slachtoffer ben geworden, daarom dat ik soms ook als the999bbq door het leven ga).

pezizales, bekerzwam

Tijd om de tomatenrassen een keer op te lijsten voor wie van de ietwat luie boer alleen de nummers bij de tomaten kreeg. Dus hou je lottonummers bij de hand hier komen de 42 winnende getallen :
1/ white queen 2/ black trifele 3/ merveille de marchee 4/ stump of the world 5/ noire de crimee 6/lucky cross 7/ granny cantrell's 8/ purple cherokee 9/ arkansas pink traveler 10/ reise tomate 11/ aunt ginny's purple 12/ howard german 13/ russian rose 14/ prudence purple 15/ kentucky beefteak 16/ san marzano II 17/ tonnelet 18/ siberian early 19/ rose quartz 20/ kellog's breakfast 21/ pêche blanche 22/ northern lights 23/ caro riche 24/ schimmeig hollow 25/ earl faux 26/ dr. wynches yellow 27/ big rainbow 28/ burgese stuffing 29/ great white 30/ marianne's peace 31/ giant belgium 32/ neves azorean red 33/ blaby 34/ tlagolula ribbed 35/ polish ellis 36/ black sea man 37/ roma 38/ black plum/prune noire 39/ citron russe 40/ brandywine 41/ anna russian 42/ white beauty (??, was niet echt wit te noemen, kruising ?, verdwaald zaadje bij het verpakken ? verdwaald zaadje bij het zaaien ? al is dat laatste quasi uitgesloten). Ik weet nog niet zeker of ik van alle rassen zaad heb gehouden, maar vragen staat vrij...

Samen met Rosemarie hebben we de zaadjes uit de gerehydrateerde-gedroogde gojibessen gehaald en gezaaid. Waarschijnlijk is het makkelijker om ze te zaaien in de verwarmde kweekkast maar die kast verwarmen voor een paar zaadjes is ook niet echt efficiënt. Ik kan een nieuwe lichting zaadjes in gang zetten als ik op druiven/vijgen workshop ben geweest in januari want de organisator kon wel wat stekmateriaal missen van zijn 20 druiven- en evenveel vijgensoorten. Want die stekken wortelen ook wat vlotter in dat kastje. Misschien ook nog aantal zaadjes te kiemen leggen op de deno-manier. En de rest dan de koelkast in voor het voorjaar want de moeilijk kiemende gojibessen zouden wel wat stratificatie kunnen gebruiken. Wordt vervolgd...

25.11.08

rust roest, prei soms ...

Ingefluisterd door de op kousenvoeten naderende winter heb ik zaterdag de prei gerooid, in de eerste echte vlaamse sneeuwbui van deze winter. Wat er zich boven de grond bevindt staat niet altijd in verhouding met wat er zich onder grond bevindt, al zie je aan de maat van de kroon al wel hoe dik de stokken ongeveer zijn. Lange mooie stokken met veel wit zo bleek, geen roest, geen beestjes. Na het kuisen konden er een twintigtal pakjes de nieuwe vriezer in, in verschillende kwaliteiten : wok (het dunnere goed in reepjes), wit (ringen) en groen. Perfect.

In de serre heb ik de laatste pepers geoogst, en in tot frietzak gerolde vellen papier gestoken. Sommige soorten zijn op het blote oog te herkennen, maar tussen de verschillende jalapenos en habaneros is het al minder evident namen noemen. Net zoals bij de tomaten zijn er blijvers en wijkers maar van allemaal worden de zaden bewaard, want binnekort kan er weer geruild worden en die stabiele doch bikkelharde beursvloer wordt bovenal door één wet gereguleerd : "hoe groter het aanbod, hoe groter het aanbod". De macrostudio die ik had gebouwd naar het voorbeeld van strobist staat nog niet helemaal op punt, dus de plaatjes moeten nog even wachten. Een dozijn planten waren nog niet aan de vrieskou ten onder gegaan en een aantal daarvan staan nu in het d(r)uivenkot in een poging om ze te overwinteren. Pepers zijn meerjarige planten en als je ze kan overwinteren kan de beloning groot zijn maar de slaagkansen van de overwintering zijn helaas niet overdreven groot. We zien wel.

Het enige bezwaarschrift tegen de genocide was ruimschoots op tijd binnen maar helaas onvoldoende overtuigend; kort na het rooien van de prei was het dus tijd voor het bloedbad. Helaas pindakaas waren het merendeel van de beestjes al gaan vliegen, de achterblijvers hadden pech maar imiteerden bubble-plastiek tot in de perfectie moet ik zeggen. Ik hoop dat de rest (een mens zou nog denken dat 'iemand' ze is gaan waarschuwen) ten prooi gevallen is aan de roodborstjes.

Eén van de leuke neveneffecten van een sneeuwtapijt is dat ze anders onopgemerkte gebeurtenissen in kaart brengen. Zo staat vast dat Lorre vanuit de keuken in een rechte lijn naar de moerbei loopt (om hem te mesten, iedereen draagt hier zijn steentje bij in de tuin), zie je hoe de poezen uit de buurt (ondertussen ?) de veiligste route naar zijn eetkommen 'uitstippelen', en waar de automobilisten weer buiten de lijntjes gekleurd hebben. En met het smelten van de sneeuw lijkt het wel een beetje op de zichzelf uitwissende inkt van Xerox waardoor we (men) wat vaker op eenzelfde blad papier gaat kunnen printen.

19.11.08

officially grumpy old man...

grote wilgenbladluisHet is zover, sinds afgelopen weekend ben ik echt, officieel en onomkeerbaar een grumpy old man. Misschien wel de jongste, alleszins één van de jongere.
Nooit had ik gedacht dat ik hindernissen in mijn voortuintje zou beginnen leggen, je kent ze wel de betere kasseien op een rijtje, integendeel vond het zelfs altijd een beetje 'zielig' als ik van die dingen bij anderen zag liggen.
Maar met al die littekens die soms belachelijk ver in de voortuin liepen... Plantjes herstellen zich doorgaans nog redelijk goed, maar een oprit is niet echt voorzien op 'zijdelings' gebruik. Om de minder rijvaardige bestuurder te assisteren in het keren in onze straat ligt er nu dus een subtiele paal die verder onheil zou moeten voorkomen. De eerste dag na 'installatie' had ik al een autootje gevangen, en ondertussen heb ik de steen al meer dan me lief is mogen terugleggen. Na de tv-distributie kast moet dus de voortuin eraan geloven. Een ietwat paranoïde mens zou denken dat er moed(kwaad?)willigheid in het spel is ... Misschien moet ik mijn 'rem voor dummies' dan toch nog maar betonneren in de grond - ze mogen al blij zijn dat ik geen destructieve oplossingen voorzie (gecamoufleerde kuilen, hanepoten,...).

Zaterdag de serre leeg gemaakt en dat geeft een beetje het gevoel alsof je aan het verhuizen bent : het is niet heel prettig om af te breken maar je kijkt ook al een beetje uit naar wat gaat komen. Van de laatste onrijpe, halfrijpe en rijpe tomaten hebben we dan nog maar een aantal potten confituur gemaakt, met wat gember, appel en wat mandarijntjes. Koken is soms maar wat lekkers bij elkaar gooien en hopen dat het lekker blijft - en het is lekker gebleven. Misschien niet zo geschikt voor zwangere vrouwen en veiligheidshalve ook niet voor de allerjongsten en alleroudsten uit de familie. Groene tomaten bevatten de giftige stof tomatine (cfr solanine in aardappelen uit de zelfde familie). Met mate van snoepen en dan is het wel ok.

De wilgen die ik vorige winter had gestekt zijn allemaal goed op gang gekomen maar de meeste hebben op schouderhoogte een zwarte vlek. Bij nadere inspectie bleek het om groepjes insecten te gaan. Zomaar insecten doden doet men niet, zeker buiten niet dus eerst maar eens op zoek naar de ware identiteit van de beestjes. De larve van onze nuttige lieveheersbeestjes zien er ook alles behalve lief uit en zullen om die reden al wel eens vroegtijdig uit het leven zijn geholpen. Het blijkt om een soort bladluis te gaan, de grote wilgenbladluis (hoewel ze zich voeden met het sap vanop de takken en niet vanop het blad), en met deze wetenschap is de toekomst van deze ongewenste sapzuigers gekend. De wilgen lijken er nog geen last van te hebben. Voor ik ze platknijp wil ik de beestjes nog wel bedanken voor het feit dat ze zich zo netjes hebben verzameld, op eenvoudig bereikbare plaatsen, voor vernietiging. Er kan nog tot zaterdag bezwaar aangetekend worden tegen deze geplande genocide.

11.11.08

hoera, er is er eentje jarig ...

en op zijn verjaardag kwam papa zijn zoneke helpen. Meteen het dak op om de berkenzaailing achter de schouw weg te halen (Gelrodens' slechtste gevelwerker had nogal wat puin achtergelaten op het dak waar het pioniersgewas bij uitstek bodem vond om te groeien - de pas gerenoveerde dakgoot lag trouwens ook vol met zijn troep dus die hebben we ook maar schoongemaakt). Maar wat er eigenlijk echt op de agenda stond was het waterdicht maken van het groendak op het d(r)uivenkot. EPDM is op deze bescheiden oppervlakte (3x4m) toch al redelijk lomp en onhandig dus met twee zijn leek me een minimum. Ik dacht er goed aan te doen naden en dergelijke nog wat af te kitten met silicone voor de middagpauze. Na het middageten was die helaas nog niet droog en niet veel later leek het hellende dak wel ingesmeerd met vet en verdacht veel op Garmisch-Partenkirchen (de bekende schansspringarena op nieuwjaarsdag, en naast forel in botersaus en de Volks-wagen Kever een onschuldig wistjedatje van Dolfke). Een paar uur later lag er een perfect afwaterend en nu dus ook waterdicht dak; de moeilijkste fase van het groendak is daarmee achter de rug - met een bovengemiddeld resultaat trouwens, niet slecht dus voor een eerste keer. Half april het vervolg want het is te laat om nog stekken te zetten.

Zaterdag ging ik 'efkens' met Rosemarie nog wat plantjes uitzetten (een Sedum spectabile die wel lijkt op te lichten in het donker, nog wat witte viooltjes en een Helleborus waarvan pot en label elkaars kleur weer tegenspreken - hebben we er een rode bij of nog maar eens een witte ?). 'Efkens' kwam ongeveer overeen met de tijdsduur tussen het opnemen van de spade en het botte contact op alweer een goed verstopte zandsteenklomp. Na een uurtje graven had ik er weer een stuk of tien extra. Streekeigen (en gratis) basismateriaal voor een 'alpine garden' tussen de twee tijdelijke keermuurtjes in de bocht. En terwijl het onderste niveau zich nu spontaan voltrokken had, moest ik 'snel' een oplossing hebben voor het volgende niveau, en van die wilgenhekjes leken me wel geschikt. Helaas (of misschien gelukkig) waren die kleine vlechtwerkjes duur en slecht afgewerkt. Dan maar de 'cheap charlie' manier, en na een half uurtje knutselen had ik 8 meter degelijk vlechtwerk voor 40 euro. Het voordeel van de doe-het-dan-maar-zelf techniek was dat ik de tenen zeer dicht op elkaar kon drukken en de hekjes zo compact werden dat je ze bijna zonder worteldoek kon gebruiken. Ik ging tevreden slapen.

doe-het-zelf, zoek de tien verschillen

(Hopelijk heb je niet teveel op de rommel gelet). Af en toe krijg ik het in mijn hoofd om de kiezel te wassen. Na een tijdje lopen ze namelijk goed vol met aarde en andere rotzooi (haal maar eens de verkeerde gevelwerker in huis). De standaaard oplossing voor dit probleem is om er dan maar een nieuw laagje kiezel over te gooien maar ik ben om een heleboel redenen niet zo te vinden voor die oplossing (niet in het minst omdat het niets oplost). Gelukkig ligt er antiworteldoek onder de kiezel en is het relatief gemakkelijk (maar niet heel gemakkelijk) om hem af te graven. Dan komt mijn all-round bedressort weer tussen met aan de ene kant de kiezel en aan de andere kant het puin. Ik zeg niet dat iedereen het zo moet doen, en ik kom het voor geen enkele prijs bij iemand anders doen maar voor mij werkt het. Eén regenbeurt later heb je een als-nieuw kiezelpad. Ik was bijna klaar maar toen kreeg ik het weer in mijn hoofd om nog eens een boompje te planten en zo staat er ondertussen een Morus nigra bij de boompaal die al een paar jaar in het gazon staat te wachten op gezelschap. Lekker gezelschap...

2.11.08

kopen kopen kopen ...

kopen kopen kopen ...

Er worden meer diepvriezers verkocht tegenwoordig en wie ben ik om trends tegen te spreken. Dus zijn we vandaag een nieuwe diepvriezer gaan kopen. Niet alleen om voordeliger "in 't groot" te kunnen kopen maar vooral om het laatste uit de moestuin in te vriezen (paprika's, prei, selder, ...).
Dat het leven WEL duurder wordt, werd gisteren 'plots' duidelijk toen ik Lorre een nieuwe zak brokken ging halen - wat al jaren om en bij de 48 euro kost was plots 62 euro 'waard', toch geen klein verschil. Het was gelukkig weer een zak "+3 kg gratis" (gratis heb ik dus eigenlijk netjes betaald). Misschien moet ik de brokken ook maar eens op het internet gaan bestellen (zelfde merk 56 euro en gratis thuisbezorgd).

Vrijdag half België afgereden voor de rubberfolie voor het groendak, vooral omdat ik het voor allerheiligen moest hebben, maar het is uiteindelijk geen weer geworden om het dak verder af te werken. Maar dat had volgende week dus gewoon bij de handelaar om de hoek gekunnen...

Vandaag ook nog een oranje Chaenomeles japonica gaan halen, om tegen de muur onder het keukenraam te leiden. En aan de voeten van die dwergkwee nog wat oranje 'papegaaientulpen' gezet. Dat zou dus een leuke oranje hoek moeten worden in het voorjaar met frivole vruchtjes in het najaar.

dwergkwee

Rosemarie heeft geholpen om de winterui en look nog te planten. Wel niet op ruggen zoals het eigenlijk hoort in de winter; als het resultaat tegenvalt dan zal ik het volgend jaar misschien niet meer vergeten. Maar als het wel meevalt is het in elk geval gemakkelijker (voor de luie boer).
Alle vakken in de moestuin zijn onkruidvrij, gekalkt en hebben een flinke mulchlaag gekregen (gras en compost), dat zou dus een vlotte start van het seizoen moeten geven.

Ook nog wat planten verpot. Een bezoeker had een stuk van de oleander gelopen en dat stuk was ondertussen goed beworteld, de 5 éénoogstekken van het snoeiafval bij meester Wim in grotere potten gezet, het kindje-op-moeders-schoot-stekje (Tolmiea menziesii) dat ik geleend heb tijdens het plantjes-sitten voor een collega ook overgepot (schijnt een leuke bodembedekker in een schaduwhoek te kunnen zijn, met wit/bruine bloemen) en de irissen uit Italië staan nu ook elk in hun eigen potje.

In de tuinprogramma's op BBC dekken ze de grond altijd af met kiezel. Dit weekend ook maar eens op zoek gegaan naar een geschikte 'bodembedekker' maar blijkbaar kennen ze hier vooral argexkorrels. In de vijverafdeling lissenkleikorrels gevonden, drie keer zo duur maar wel tien keer zo 'vet'.

24.10.08

appelen voor citroenen : zuur, zuurder, zuurst ...

Ongeveer gelijktijdig met de zoveelste berichtgeving hoe slecht het toch gesteld is met ons fruit (ongezonder dan we zouden willen met alle pesticiden erop) zag ik een verontrustende reportage over citrusvruchten in één van de weinige uitzendingen die in mijn vaste programmatie zitten, de Keuringsdienst van Waarde.

Citroenen worden opgeblonken voor het oog van de argeloze consument, onder andere met een soort boenwas die ook in de meubelindustrie wordt gebruikt, shellak voor de kenners, shitlak voor de rest. Een lak die gemaakt wordt van de uitwerpselen van insecten met wat bloed, een handvol fabrieken door moet tot het uiteindelijk, 'netjes' op onze citrusvruchten wordt gewreven. Wassen blijkt het spul er niet af te krijgen (de pesticiden ook niet trouwens) dus denk daar toch nog maar eens over na voor je de zeste gebruikt in je bereidingen, of wanneer je nog eens een zelfgemaakte limoncello aangeboden krijgt.
Mijn grootste probleem is dit keer niet dat ik dit als consument weer niet wist, wel dat ik niet begrijp waar dat voor nodig is. Ik moet mijn haar niet kunnen kammen in een citroen, als ik mijn haar ûberhaupt zou kammen dan vind ik daar wel ergens een spiegel voor.
Er mensen die dit willen nuanceren door te stellen dat shellak een onschuldig natuurprodukt is, maar ik wil zelfs geen onschuldige natuurprodukten (urine ?, zeep ?, zout ?, ...) rond mijn natuurprodukt, tenzij dat een meerwaarde met zich meebrengt.

Ik heb vroeger wel wat "boer en tuinders" op de behandeltafel gehad, en ook zonder het nekje in een wat verfrommelde houdgreep bekenden zij maar al te graag dat ze voor gebruik een apart lapje grond hadden gereserveerd en dus bijzonder weinig consumeerden van wat ze naar de veiling brachten. Het kon in de geschiedenis nogal wat invloed hebben op je verdere leven als je als kok niet at van je eigen eten.

De druivenconfituur die ik onlangs heb gemaakt smaakt naar nog. Ik heb het gewone recept gevolgd dat je voor alle confituurs kan gebruiken, niet het fancy recept met noten dat je meestal op de receptenpagina's vindt, dan moet de notelaar een beetje op snelheid komen. Maar nu weet ik tenminste weer wat doen met al de druiven die blijven hangen. Dat neemt niet weg dat ik volgend jaar nog meer trossen ga opofferen (maar dat zeg ik elk jaar).

15.10.08

moet er nog kalk zijn ...

Kalk gehaald, niet om de tuinschetsen op over te brengen (want die liggen al een tijdje in voorlopig-definitieve digitale verf, de toekomst zal uitwijzen of dat een slimme zet was), maar zeewierkalk voor de tuin.

Het wordt dus weer tijd om aan de najaarsbekalking te denken. Bekalken in het najaar zou beter zijn dan in het voorjaar omdat de kalk dan langer de tijd heeft om zich homogeen over de bodem te verdelen zodat het optimaal aanwezig is wanneer de planten het terug nodig hebben. Van de andere kant hoef je dan in het voorjaar niet meer mee te doen aan die eindeloze discussies of uw voorjaarsbemesting nu wel of niet uw voorjaarsbekalking teniet doet wanneer die twee te snel op elkaar volgen.
"Waarom zou ik kalken, moeder natuur kalkt toch ook niet?" hoor ik je denken. De bodem heeft altijd de neiging om te verzuren : planten trekken stoffen uit de bodem, zure regen (al dat zuur zweet van al die zure mensen), chemische bemesting voor wie nog altijd niet beter weet, ... Moeder natuur heeft echter haar eigen 'verdedingingsmechanismen' tegen die verzuring : haar gelaagdheid en de cyclus waaraan al die lagen meewerken. Niet alle zure regen valt rechtstreeks op de bodem (een deel komt er zelfs nooit terecht), bomenlaag, struiklaag, kruidlaag en strooisellaag geven af en toe wat materiaal terug aan de bodem (in koor : "compost is goed voor alles"). Op een klassiek onderhouden gazon helpen we de natuur op geen enkele manier : alle zure regen bereikt de bodem, naast gras is er weinig te vinden en grassnippers en een verdwaald blad worden zo snel mogelijk afgevoerd. Zandbodems moet je zeker in de gaten houden want die verzuren van nature meer.
De meeste planten voelen zich in hun nopjes op hun topjes op een licht zure tot neutrale grond (afhankelijk van de grondsoort). In de grafiek zie je dat sommige stoffen moeilijker worden opgenomen door de plant als de grond te zuur of te basisch wordt. Voor je dus extra (specifiek) bemest (zal maar magnesium strooien want alleen de nerven zien nog groen, zal maar calcium strooien want ik heb neusrot op de tomaten) moet je je misschien eens afvragen of de zuurtegraad van de bodem wel ok is, en of de (al aanwezige) voedingsstoffen wel vlot opgenomen kunnen worden.
Kalk maakt de grond ook kruimeliger en activeert het bodemleven. Maar pas op : "trop is teveel".

Ook nog wat knoflook en witte plantui meegebracht; want die hadden eigenlijk al lang de grond in gemogen, het kwam er (weer) niet van. Niet te lang meer treuzelen, al was het maar omdat de gewone ui bij Aveve al (weer) lag te rotten (zou dat zo moeilijk zijn om die 'vers' te houden?). Moet nog op zoek naar bloembollen voor onder de leiperen; want het duurt niet meer lang voor ook die naar hun definitieve plaats mogen (eindelijk).

Ondertussen wacht ik nog altijd op de eerste duidelijke molshoop in mijn tuin voorlopig zie ik ze net naast de afscheiding boven komen, wat ik misschien nog erger vind want het is duidelijk mijn prachtige zwarte grond die ze daar opduwen.

Er ligt een mooie hoop compost op me te wachten. De compostboer in Herent had eigenlijk geen compost meer (einde sezoen) maar kon me toch nog plezieren met een ladinkje jonge compost, voldoende rijp om er grond mee af te dekken.

13.10.08

patience and wisdom conquer all things ...

Een bezorgde lezer is diep getroffen door mijn vorige bericht ("... ultieme wapen tegen de lelijke molshopen..."). De tijd zal echter raad brengen Bart, en je zal zien het zal wel meevallen voor de mollen (er werden en worden geen dieren misbruikt tijdens de ontwikkeling) en kinderen zijn er zot van.

Het is wel zo dat ik regelmatig te horen krijg : hoe krijg ik die mollen uit de tuin. En mijn eerste bedenking is dan ook meestal : wil je die mollen wel uit je tuin. Als je moeder natuur beschouwt als een perfect 'systeem' waarin alles en iedereen wel een beetje een functie heeft of in elk geval de wankele balans mee in evenwicht houdt, dan zal de mol daar wel zitten met een reden. Ik woon zelf in één van de Bergstraten van het land die ook effectief tegen een 'berg' lijkt te liggen. De eerste 50m zijn nog ok, maar de volgende 100m liggen in 'het dal' en daar zit dan nogal wat water vooral in de winter (graag nog eens aandacht voor de mythe dat het klimaat natter is in de winter; de regenval is vrij constant over het jaar met een piekje in de winter en eigenlijk een grotere piek in de zomer - de 'natte winter' is er maar doordat er minder verdamping is via bodem en blad,...). De mollen lijken met de seizoenen mee te migreren zodat ze net voor het water kunnen blijven want daar zal ook hun voedsel zitten (als regenwormen goede zwemmers waren dan werden ze niet gebruikt om te vissen). Het draineren zal dus niet hun voornaamste bestaansreden zijn maar het is wel een nuttig gevolg. Dat ze er zijn is dus een teken dat er leven zit in de grond, en de kans is groot dat er op termijn wel een andere mol dit lege territorium ontdekt en inneemt.
Maar ik geef toe, je zal er niet voor kiezen om die hopen in je tuin te hebben. Ik trek de hopen gewoon regelmatig open, het gras eronder zal (op voorwaarde dat je niet te lang wacht) vrij snel bekomen en als je wat uitkijkt met de spreiding dan vallen de verzakkingen ook nog wel mee. Maar nu kijk ik dus zelfs uit naar mijn eerste hoop ;-)

10.10.08

bonjour à vous tous...

Ik kan mijn lezers het weekend niet ongeïnformeerd laten beginnen dus snel even een kort bericht over de tuindagen in Beervelde.

Ik had de tip aanvankelijk gekregen van père Noël, de Monty Don van de rtbf die me bij elke aflevering van één van mijn favoriete tuinprogramma's (Jardins et loisirs) toch weer de "wuhbekes" geeft door onmenselijk veel te glimlachen (chef wordt tegenwoordig getypecast voor 'grumpy nearly-old man') - zo moet de eerste half-bionische mens er dus ongeveer uitzien, ik ben blij dat hij groene vingers heeft gekregen. (PS : wat mis ik Monty Don - al lijkt 'de nieuwe' los te komen, zolang hij maar niet probeert om een nieuwe Monty te worden)

Beervelde dus. 10 euro per hoofd maar dat was het me vandaag zeker waard : schitterende nazomerdag, niet teveel volk, de paden (en de parking) nog niet tot modder gereden en gelopen maar vooral goed voorzien van poten en oren. Het thema was groendaken en dat ligt me (surprise) na aan het hart. Dat viel wel mee met die groendaken, alleszins niet in die mate dat je er maar beter wegblijft als je niets van groendaken wil hebben (misschien verander je wel van gedacht, wat vetplanten op een betonnen golfplatendak is leuker dan spontaan mos en nog niet de klassieke extensieve daktuin). Ik kon me redelijk goed bedwingen maar ben toch weer thuis gekomen met meer dan we eigenlijk konden dragen - 3 Hydrangeas, quercifolia, pinky winky, rotschwanz; wat Persicarias, Asters, ... en iets lisachtig waarvan ik ondertussen de naam vergeten ben ;-S Ik weet morgen dus weer wat doen, heb vandaag een deel van de tuin verhuisd en kan dus morgen beginnen schuiven.
Luc Noël was er trouwens ook met zijn ploeg en warempel : Person.ContinuousSmile uncatched exception. Als je niet kan gaan, zondag kijken dus.
Trouwens nog wat bekend volk gezien daar : meester Wim (stand 95), Rita van de tomaten (sorry Rita was niet zeker dat jij het was en durfde dus niet goed gedag zeggen), ...

Ik heb ook het ultieme wapen tegen lelijke molshopen gevonden, maar het is wachten op die hopen om het resultaat te tonen ... ahja!

7.10.08

the falling leaves ...

drift by my window, the autumn leaves of red and gold...

Eén van mijn lievelingsliedjes om op de ukulele te tokkelen (bijna zo goed als de mannen van het ukulogisch museum die we dit weekend hebben gezien), nu in elk geval zeer toepasselijk. Misschien vind ik dit wel de mooiste tijd van het jaar. Wie de tijd wil nemen om eens rond te kijken wordt verwend door de laagstaande zon die de kleurenpracht oplicht tegen een wat gedimde achtergrond. Het krentenboompje (Amelanchier larmarckii), de gevallen gratie van het voorjaar door als een lichtekooi in ieders (tuin)bed te kruipen, wroet zich als een femme fatale die haar slaagkansen kent weer aan mijn bed zijde (en dra in mijn bed, ik ben maar een man).
Nu is het dus de moment om uit te kijken naar al wat bloeit en gloeit; in de meeste tuinen is het nu al een tijdje saaiheid troef (cfr. Boboli) terwijl er nog heel wat planten zijn die de tuin nog kunnen kleuren. Het is ook het ideale moment om zaden te verzamelen, misschien wel de leukste manier om planten te vermeerderen (en al die noten niet vergeten natuurlijk). Ik heb altijd mijn ogen op scherp staan als ik door een tuin wandel, behalve in mijn eigen tuin blijkbaar; misschien moet ik maar eens op strooptocht in mijn eigen tuin.

Het nadeel van een lange vakantie is dat het werk zich eigenlijk gewoon opstapelt, en je in de periode kort na de vakantie eigenlijk gewoon aan het de-recupereren bent. Gelukkig is het in de tuin vrij rustig. Het grotere onkruid in de moestuin is uitgetrokken, de rest al grotendeels en grofweg omgekeerd (net diep genoeg zodat ze wortels ondersteboven liggen), de eerste stapel karton ligt al te wachten dus we kunnen aan onze lasagna beginnen (gras, compost, karton, gras) op de moestuinvakken en onder bomen en struiken.
Het is bijna het einde van het maaiseizoen (voor sommigen een hele opluchting) dus vanaf nu moet het wat meer met de maaibak; het ziet er nochtans naar uit dat we een heel zacht weekend gaan krijgen, en dat komt goed uit want vrijdag zouden we graag naar de tuindagen in Beervelde gaan, en zondag naar een van de laaste grote Vespa evenementen op Zolder (Zolder-Bokrijk-Zolder)...

24.9.08

'net' terug ...

en de 'ratrace' kan weer beginnen. Het is behoorlijk koud hier, toch als je twee weken in je zwembroek hebt geleefd (heerlijk maar je beseft ook pas na twee weken dat je in geen enkele broek meer past). De huis(je)bewaarders hebben goed hun best gedaan (qua watergift voor sommige planten misschien te goed - de uit zaad gekweekte Paradijsvogels waren na twee jaar geduldig groeien  - nog een paar jaar voor de eerste bloem - bijna verdronken, en de druivenstekken vanuit de tuin van meester Wim hadden redelijk wat water in de kelder).

Het was een vakantie met ups and downs, en niet alleen in het stijle Toscaanse landschap. Twee tuinen bezocht, Boboli in Firenze en de orto botanico (zeg maar de kruidtuin) van Pisa en die vielen allebei behoorlijk tegen - zeker omdat je moest betalen 'om niets te zien'. Akkoord, het was half september en dan mag je meestal niet meer het vuurwerk van de zomer verwachten. Blijkbaar is het niet iedereen gegeven om een tuin te ontwerpen die het hele jaar rond boeiend blijft; maar zo triest - de Medici draaien zich om in hun graf als ze zien wat er met hun investering is gebeurd. De haagpartijen (vrij essentieel in een renaissance tuin) waren precies al jaren niet meer geknipt, onkruid overheerste, rozenstruiken leken met de bosmaaier getopt op heuphoogte.  In de botanische tuin heb ik wel nog wat zaad kunnen 'lenen' (niet alleen daar trouwens, en ik ben benieuwd wat voor Iris-stekken ik heb getrokken ;-) ) en had je een mooi zicht op de toren zonder de meute errond. Er waren nochtans een aantal nog interessante plekjes op Boboli (de citrustuin, de exotentuin en een border aan een achterbouwtje) maar die waren allemaal afgesloten voor het publiek.
Soit er viel dus geen zak te zien, zonde van het geld (en ook een beetje de tijd).

chianti (classico) : campside consumption only

De keukentoestelletjes heb ik niet gevonden, al ik moet bekennen dat ik ook niet veel de kans heb gehad om actief te zoeken. De uva fragola (aardbeidruif) heb ik wel gevonden (nera en bianca, want ik kon weer niet kiezen) en die staan nu in de grond, hopelijk slaan ze goed aan want ze zijn lekker. Het was een hele kunst om ze in de al volgeladen wagen te krijgen (baby+peuter=veel speelgoed, twee kinderwagens, twee kinderbedjes, wippertje, ...). Ik zou het niet in mijn eerste autotje, een AX'ke, gekregen hebben. Trouwens de hoogdringendheid van de 'passa pomodori' is weer wat lager op het einde van het seizoen, zeker sinds ik de tomatenessence uit mijn tomatensaus laat lekken en de rest pureer. Dat in de puree wat meer tomatenschil en hier een daar een pitje inzit (het meeste zaad wordt toch verwijderd) is niet zo erg. Ik denk dat ik deze week eens mosselen met die essence ga maken.

Wie kent er trouwens deze bomen ? Doorklikken geeft detail van het blad (tak?) met op het einde de roze bloem :

Chianti (Classico) is lekker (maar dat wisten we al) en ons Rosemarie (2j.) kan met wat morele steun van Nijntje (haar armbandjes) alleen "zwemmen" (hondenslag). Pistoia staat nu in elk geval nog op mijn todo-lijst (kilometers plantenkwekerijen bij elkaar) maar daartegen moet ik wel een groter transport voorzien.

Ondertussen is het dak van het d(r)uivenkot weer dicht gemaakt, het groendak komt dus weer een stapje dichterbij. Helaas komt ook half oktober dichterbij en dan is het niet meer zo ideaal om nog stekken op het dak te gooien. De verdere afwerking (buiten het waterdicht maken met epdm) zal dus voor half april zijn. De tuindagen van Beervelde (10-12 oktober) hebben als thema groendaken, dus misschien dat ik daar nog wel eens langsloop.

Vorige week de natuur weer eens uit de bocht gegaan blijkbaar want zelfs het onkruid had een goei mep gekregen van de nachtvorst (maar dus ook de dahlias, de pompoenen,...). Misschien toch maar de selder in de gaten houden want die staat er dit jaar zeer mooi bij (ze hebben rijkelijk hemelwater gekregen, waar ik andere jaren consequent (te) lui ben met watergeven). De winter(prikje?) lijkt dus vroeger te komen, net zoals de overshootday dit jaar weer vroeger was (23 september, de dag dat we verbruikt hebben wat moeder aarde op een jaar kan leveren). Voor wie het nog niet begrepen heeft : 't is de moment om te leren (moes)tuinieren.

Zondag met een 200-tal Vespisten door het Hageland (en bijna letterlijk mijn achtertuin) gereden. Meer Vespa's dan ik op de twee weken Italië heb gezien.
Op het werk staat er een potje pili-pili confituur in de frigo, zal waarschijnlijk zowat hetzelfde zijn als in dit recept (http://www.smulweb.nl/1311056/koken/recept/Peperoncini-confituur).

29.8.08

hurray, hurray, it's a holi-holi-day...

The ant is knowing and wise, but he doesn't know enough to take a vacation


Huisje-, doggy- en tomatensitter zijn besteld maar de blog zal het even alleen moeten doen, tenzij er een draadloos netwerkje hangt te hangen ergens EN ik de moed vind om mijn glas rode wijn alleen te laten (wijn en 32°, 't zijn niet de beste vrienden). Ik ga wat neuzen in vreemde tuinen (ideëen en nog wat zaad fourageren?), nog wat keukentoestelletjes zoeken en als ik een uva fragola vind dan moet hij mee...

ciao ragazze ;-)

27.8.08

alles is nep...

analoogkaas. De naam alleen al. Fabrikanten en pizzabakkers gebruiken de 'kaas', een mengsel van palmvetolie, zetmeel, melkeiwit en zouten omdat het goedkoper is dan echte kaas. Er wordt geschat dat 25 tot 40% van de kaas in kant-en-klaarmaaltijden, snacks, pizza's en pasta's al nep zijn. (zucht) Donderdag 28 aug. een reportage hierover bij de keuringsdienst van waarde (22u Ned 3) "KVW, dingen waarvan je niet weet dat je ze niet weet". Als dit programma nog niet geprogrammeerd staat in je recorder dan is het nu de moment (alle episodes). Woensdag 27 augustus is het trouwens de laatste "klootwijk aan Zee" van dit seizoen ook een eye-opnener (20u50 Ned 2).

Amerikaanse boeren zijn op zoek naar alternatieven om de koeien te voeren. De prijs van graan en maïs zijn door de groeiende bio-ethanol markt sterk gestegen en het wordt te duur om de koeien 'klassiek' te voeren dus wordt er andere spijs door gemengd. Ze hebben blijkbaar van Belgische boeren geleerd dat oude motorolie wel werkt maar niet geliefd is bij de consument dus proberen ze het met chips en M&M's, omdat ze goedkoper zijn dan maïs... (zucht)

De kleinste roltrappen ter wereld gaat toch al een trap of 5 omhoog (zucht). Akkoord onze voorgeslachten moeten zich ook kunnen verplaatsen in de winkelketens, en roltrappen zijn waarschijnlijk goedkoper voor die kleine verschillen dan een kokerlift maar bij zo'n klein verschil heeft meneer ingenieur-architect niet aan z'n bomma gedacht en waarschijnlijk gewoon zijn "creativiteit" niet meer in de hand kunnen houden. Dat maakt de kans bijzonder groot dat hij buiten de deur poept want vreemdgaan en flirten zou de creativiteit stimuleren. Als je partner weer een creatieve bui krijgt, je bent gewaarschuwd...
Als oma geen 5 trappen kan nemen, bespaar haar dan het 'genot' van het shoppingcenter, en koop haar een boom, zodat ze thuis rustig in de schaduw van haar tuin kan genieten. En blijft fitter dan je oma door de roltrap niet te nemen.

te koop: nutteloze roltrap

Ondertussen komt de serre op kruissnelheid en volstaat voorgerecht met tomaten, tomatensoep gevolgd door een  hoofdgerecht met tomaten en tomaten als bijgerecht niet meer om ze verwerkt te krijgen. Dan maar aan het nagerecht begonnen : tomatensorbet. Bij mijn eerste poging naar mijn gevoel te veel suiker in de siroop, tomaten zoet + suiker zoet = nagerecht zoetzoet. Maar verwacht je wel aan een smaakbom (tenzij je tomaten uit de winkel gebruikt natuurlijk). Nog niet voor op een "horeke met drie bollen" maar in de huidige vorm toch al bruikbaar als 'accenttoets'.
Tomatenessence maakt dan komaf met de te vochtige tomatenpuree bij het inmaken. Misschien ga ik door het italiaanse tomatenmolentje de essence nog missen.

19.8.08

Lasagna...

Rosemarie werd twee jaar en dat mocht de familie komen vieren met wat schotels lasagna. All-the-way-Home-made-lasagna uiteraard, van de tomatensaus (en de tomaten) tot de pastabladeren. Was best een uitdaging voor het lichaam om die 1,5 kg pasta (900g bloem, 9 eieren,wat olijfolie en wat zout) door de pastamachine te zwengelen; misschien moet ik voor een volgend familiefeestje toch maar eens een motortje aanschaffen. Weer iets om op te jagen in Italië, net als de tomatenpureerder, nog zo'n zwengelding.

Het wordt ook weer bijna tijd om te lasagna-tuinieren. De light-versie weliswaar (hier de XXL). In de boomgaard heet dat dan de boomschijf/boomspiegel openen, en in de moestuin een uit de kluiten gewassen mulchlaag die er voor moet zorgen dat de perken wat sneller vrij zijn aan de start van het seizoen terwijl de grond vanzelf werd voorbereid door al wat in en op de grond leeft. Door de grond goed af te dekken met organisch materiaal krijgt onkruid niet enkele maanden de tijd om zich te vestigen, bestaande vegetatie wordt verstikt en ter plekke gecomposteerd. Het bodemleven maakt de grond los en brengt al wat van dat organisch materiaal in de grond. Eigenlijk wordt er dus bijna een half jaar geploegd en gefreesd zonder dat de grond de kans krijgt om weer dicht te slagen, zonder dat de voedingsstoffen al te sterk uitspoelen, en warmt de grond wat sneller op na de winter. Niets dan voordelen want buiten het op elkaar gooien van wat materiaal heb je daar zelf weinig aan moeten doen. Begin dus al maar kranten, karton, bladeren, gras, ... te sparen. Ik kon het afgelopen weekend weer niet laten om eens snel en oppervlakkig door het gras te kammen dus ik had weer 'hopen' materiaal voorhanden, een perfecte mengeling van droog en vers materiaal...

Voor wie tegen de chemische insecticiden is, de groene alternatieven te soft vindt en niet gelooft in de sterk ruikende gieren is waterstofperoxide misschien een optie. Stond thuis in de kast voor als er een bomma het paars beu was op haar haar (moeder was kapster als zou je dat soms niet zeggen aan de manen van zoneke) maar zou dus blijkbaar in het tuinhok ook niet misstaan. Voor wie geen tijd heeft om het artikel te lezen : 1L Water + 30ml  waterstofperoxide (35%) + 20 ml of Alcohol (Old style mouth wash,...) + 2ml 'plakmiddel' (detergent). Planten kunnen 5% waterstofperoxide verdragen maar beestjes (insecten, virussen, schimmels...) niet. Water met wat extra zuurstof, wie kan daar tegen zijn.

14.8.08

meneer de producent, welterusten ...

De eco-hype is precies weer gaan liggen, misschien omdat 'de opwarming van de aarde' niet te voelen is aan een gemiddelde temperatuur van 20°C. Jammer, want laat nat en winderig nu net het echte gevolg zijn van die opwarming - zij die wachten op de zuiderse temperaturen kunnen beter beginnen sparen voor hun ticket naar het zuiden.
Dus blijven we maar etiketten plakken op glazen flessen die al twintig jaar bedrukt zijn op het glas en nog een hele hoop van die onnozele verkwistingen. Trouwens die oude bedrukking is veel mooier dan het dwaze etiket dat ze erover plakken...

De tomaten hebben het nog altijd niet echt naar hun zin in de serre. Ik kan ondertussen wel al wat oogsten :

tomaten oogst augustus

De tomaten worden genummerd zodat ik het zaad kan nemen van northern lights, caro rich, schmmeig striped hollow,earl faux, dr. wyche's yellow, big rainbow, burgese stuffing, great white, marianna's peace, giant belgium, neves azonean red, blaby, roma, black plum, citron russe, brandywine, anna russian, white beauty, white queen, black trifele, merveille de marches, stump of the world, noire de crime, lucky cross, granny cantrells german pink, cherokee purple, arkansas traveler, reisetomate, aunt ginny purple, howard german, russian rose, prudence purple, kentucky beefsteak, san marzano II, tonnelet, siberian early, rose quartz, kellog breakfast, peche blanche, polish (Ellis), black sea man, tlacolula ribbed.
Een aantal soorten zullen aardig uit hun pijp moeten komen of ze zijn er volgend jaar niet meer bij. Noire de crime bijvoorbeeld die elk jaar zeer ontvankelijk blijkt voor de ziekte, en reisetomate : visueel een hoge x-factor maar nogal aan de droge kant (misschien daardoor wel een goede kandidaat om een carrière 'zongedroogde' tomaat te beginnen).
De oogst van gisteren is voor het feestje van morgen, wanneer Rosemarie haar tweede verjaardag mag vieren (lasagna).

1.8.08

in de ban van de ring...

Het is ondertussen weer een tijdje geleden dat ik nog een berichtje heb gelaten. Het strontweer van de afgelopen weken gaf me niet echt veel tijd en soms ook niet al te veel zin om in de tuin te werken (gevaarlijke combinatie), laat staan de goesting om altijd meer te moeten schrijven : 'ik kon deze week weer niet veel doen in de tuin'.

Maar ik kon dus niet superveel doen in de tuin. Van de paar mooie dagen heb ik geprofiteerd om de achterstand wat in het halen (lees onkruid wieden); plots zag je weer rijtjes selder staan, en verrezen de dahlia stekken naast de aardappelen.
De buitentomaten hebben zo goed als allemaal 'de ziekte' gekregen, je zou voor minder als je een tomatenplant was en al die stortregens over je hebt gekregen. In de serre valt de schade voorlopig mee, ik heb nog geen plant de deur moeten wijzen maar met een doorsnee-zomer-2008-dag die zelden boven de twintig graden is geweest valt het rijpen van de tomaten niet mee.
Van de eerste rijpe tomaten wordt traditiegetrouw het zaad gewonnen en in het onderstaande filmpje staat hoe je de fruitvliegjes, die dat proces met zich meebrengt, kan 'vangen'. Moeder de vrouw zal blij zijn...







Ik heb al een aantal notenporto's gemaakt met het recept van Iris, nu 3 maanden wachten of het ook iets wordt. Ik had wel geen pure alcohol staan dus ik heb voor de eerste pogingen wat geïmproviseerd en gewoon wat overschotjes sterke drank gerecupereerd uit de kast (aquavit voor de eerste, rum voor de tweede), kan ook niet slecht zijn.

Maar het meest memorabele moment van de afgelopen dagen vind je hier :


in de ban van de ring

Caroline wilde me verrassen door de kolen, waarvoor ik maar geen tijd vond om ze in de grond te steken, dan maar voor mij in de grond uit te zetten. Toen ze daar stond besefte ze dat het geen goed idee was om haar ringen aan te laten en ze legde ze netjes op de buggy waar ze ze bijna ook allemaal terugvond als ze weer aan het huis kwam. Eén ring van bij de geboorte van ons Rosemarie was spoorloos. Ze had ocharme al heel de dag gezocht toen ik stond na te speuren met mijn speelgoed metaaldetectorje (mannen en hun speelgoed, vondsten : een heel oud kroonkurkje van Duvel en een oud hangslot) ... en ook niks vond. Dan maar een berichtje gelaten op een forum dat ik had gevonden : detectorvrienden-vlaanderen. Een uurtje later hadden we al een afspraak met onze speurder van dienst en die knaap (14 jaar) had ongeveer 5 minuten nodig om hem te vinden met zijn semi-professionele detector (diepte 20 cm). Kus van de juffrouw (en vooral wat zakgeld) en een bank vooruit. Een aanrader voor al wie eens iets verliest en met een bang hart de volgende maaibeurten tegemoet gaat.

10.7.08

de mens is een vies beest...


ik viseer hiermee niet de makers van het vlaamse lied maar de mens in het algemeen. Had een tweetaktpomp gekocht om de vespa op een comfortabele manier het juiste benzinemengsel te voeren. Daarbij neemt de pomp ook niet zoveel plaats in in het d(r)uivenkot dus dat is ook weer meegenomen. Maar ik had al gemerkt dat er af en toe een vlok vuil in het maatglas terecht kwam, goed dat dat glas daar zit of ik pompte alles niet vermoedend de scooter in. Het kwam er dus vooral op aan om af en toe eens wat te pompen en te filteren. Totdat de pomp op een dag (eergisteren) dienst weigerde. Met de spierballentactiek kreeg ik er toch weer beweging in en pompte ik plotseling een 8cm-lange-siliconen-spreekwoordelijke-adder-onder-het-gras boven. Nadat ik bekomen was van het't verschieten kon ik weer verder 'filteren' totdat het weer gedaan was ... voorgoed deze keer. Pomp helemaal uit elkaar gehaald op zoek naar 'de stop'. Ik kon uiteindelijk nog één stuk controleren, daar moest het achter zitten, maar dan moest ik het wel openkrijgen. Aan de zijkant was "een teut" en aangezien ik al redelijk opgejaagd was door heel die historie, begon ik er op te tikken met een bijl (dat was het eerste was ik zag liggen) tot het open was - letterlijk dan want er lag ineens een stuk naast de pomp (niet bevorderlijk voor de zenuwen op zo'n moment). Bleek dat er eigenlijk twee teuten hoorden te zijn en dat de klojo (naam en adres bekend, een schande voor de gemeenschap van Rotselaar in elk geval) het door de ontbrekende teut achtergelaten gat in de ring had opgevuld met metaalplamuur. Niet zo bijzonder goed hersteld trouwens, maar je zag het niet want je zocht er niet naar. Ik had toevallig nog wat metaalplamuur staan en om 2AM had ik de pomp weer in werkende staat. Ik had eigenlijk wat foto's moeten trekken onderweg maar ik vond het al een prestatie dat ik niet met het bijl naar de verkoper ben getrokken. Nu kan ik weer verder "filteren".

Het project 'groendak voor d(r)ruivenkot' is door de papa's in een stroomversnellinkje geduwd : het dak ligt eraf, en we kunnen het nu een klein beetje opmetsen, weer toemaken en begroenen. Alleen jammer dat ze voorlopig alleen maar regen voorspellen, er binnekort een aantal vakanties liggen aan te komen (waaronder bouwverlof), en dat hun creatieve tijdelijke dakbedekking toch niet zo duurzaam was; een vervelende combinatie. Gisteren heb ik dus in regen en wind nog snel even tot 10PM een nieuw dak getimmerd en dat viel niet mee, laddert af, laddertje op, sjouwen met materiaal en worstelen met de folie in/tegen de wind. Soit, er is nu geen weg terug meer voor het groendak. De oude pannen liggen aan de kant voor de pizza/broodoven, ooit.

Ik heb ondertussen een vervangboom gekregen voor de gehandicapte dubbele-U-perelaar, toevallig hetzelfde ras dus dat viel ook mee. Morgen worden de gevelplinten gezet, en kan daarna het frame voor het lattewerk worden geplaatst. De bomen zelf ga ik toch waarschijnlijk in pot laten tot het weer een beter moment is om ze te plaatsen. Ook al kan je planten in pot in principe het ganse jaar planten, voor hetzelfde geld is het vanaf volgende week 3 maanden poederdroog en verschrikkelijk warm, dat risico wil ik niet nemen (waarschijnlijk is het gewoon drie maanden herfstweer zoals nu maar allez, een mens moet dromen).

Weer veel onvoorziene en minder nuttige werkzaamheden die zich in de planning wroeten waardoor er in de tuin dus weer heel wat blijft liggen. De tomaten vertonen dit jaar extreem veel bladkrul, ze verteren ons zomerweer blijkbaar niet zo goed. Ik heb alle jaren wel een aantal planten die krullen maar dit jaar is het wel extreem, zo extreem dat ik mijn ogen openhoud voor niet fysiologische oorzaken (virussen en andere vieze ziektes) - maar voorlopig vallen ze nog in de categorie : "negeren".

Wat ik thuis ook al kon vaststellen, blijkt nu ook het nieuws te hebben gehaald : er hangt weinig fruit aan de bomen, peren tot 2/3 minder, krieken niets,... en dus ook niet in de veilingen. Als voornaamste oorzaak halen de telers "de langdurige vriesperiodes" aan maar volgens mijn (sinds de hersenschudding slechter) geheugen hebben we toch maar een paar noemenswaardige vriesprikjes gehad. De sterk verminderde bijenpopulaties waarvoor aan het begin van het jaar werd gewaarschuwd (geen nieuws voor trouwe bloglezers die wel een goed geheugen hebben) durft/wil/kan niemand vermelden ?
Ik moet wel toegeven dat de 'reinette d'etoile', die wat later bloeit, wel fruit draagt dus misschien zat koning winter er toch ook voor iets tussen ?

3.7.08

nonde nonde m'n kolen

Het is weer een slagveld bij de kolen, geen enkele van het dozijn dat ik onlangs heb geplant heeft het overleeft, allemaal netjes afgekloven door het gevleugelde ongedierte. Bij mijn vervolgpogingen moet ik zeker de netten inschakelen. Weer een investering tegen volgend jaar... Misschien moet ik toch maar eens een duivenval improviseren, geringde duiven kan ik humaan vrijlaten, ongeringde duiven mogen even humaan de soep in. De kolen zijn misschien de sop niet meer waard maar de duiven die zo gretig van mijn kolen hebben gesnoept dan toch al ...
Fijn toch dat kringlooptuinieren ... Maar dan moet je wel je kringloop wat in de gaten (kunnen) houden. Enkele engelse volkstuintjes mogen de vreemd vervormde groenten uit hun biologische moestuintjes niet verbruiken. Ze hadden blijkbaar commerciële (niet-biologische) mest gebruikt, van paarden die gevoed waren met hooi dat door boeren was bespoten met een herbicide. Dat herbicide zat dus nog op het hooi, door het paard, in de mest, en brak doorheen die cyclus onvoldoende af. De producent van het herbicide zegt op haar website : 'As a general rule, we suggest damaged produce (however this is caused) should not be consumed. Those who have already used contaminated manure are advised not to replant on the affected soil for at least a year'. Of vrij vertaald : 'als het niet weg is, dan hebde minstens voor nog een jaar pech'.

Het zijn moeilijke tijden voor de potplanten, toch als je zo bedreven bent in potplanten als wij. Staan ze niet te droog dan staan ze te nat en met dat zomers weertje dat we nu gepresenteerd krijgen is dat niet bij te houden.
We hebben nog een rijtje Erysimum gezet aan de voordeur, ik begrijp niet hoe 'muurbloempje' een scheldwoord kan zijn als je dit plantje bekijkt. Niemand is tot nog toe binnengekomen zonder het plantje te complimenteren. Laat dat een opsteker zijn voor alle muurbloempjes...

Borsten. Soms mooi om naar te kijken, vaak lastig om te hebben (naar 't schijnt). Iemand (met grote borsten) heeft zich afgevraagd of het niet mogelijk zou zijn om de potentiële energie die deze borsten met zich meedragen niet kan worden aangewend om ... "een iPod op te laden". Onderzoek heeft uitgewezen dat sporten met een D-cup in een weinig ondersteunende BH 'borstuitslagen' tot 35cm kunnen teweegbrengen maar zelfs met de beste (sport)ondersteuning blijft er wel wat op-en-neer verkeer. Als je dus voortaan iemand ziet staan huppelen dan is zij misschien haar gadgets aan het opladen. De technologie bestaat nog niet maar ze heeft ... potentie.

Herman is ondertussen weer aan zijn jaarlijkse tuinfeest begonnen. Ik denk dat ik dit jaar de familie weer eens ga meenemen naar de folkfestivalletjes waar toch meer een familiesfeertje hangt. Rosemarie zat ongeveer een week voor ze geboren werd nog op Dranouter - valies met bevallingssurvivalkit in de koffer; ze kon toen al niet stilzitten bij luka bloom, één van de favorieten van papa en ondertussen danst ze op elk streepje muziek dus ze gaat dat wel fijn vinden. Er bestaat tegenwoordig blijkbaar een echte 'zomerfolkfestival' reeks.
folky zomer festivals

23.6.08

poreirijkes...

Soms verlies ik één van de bestaansredenen van mijn blog uit het oog : registreren van aantallen en variëteiten zodat ik over de jaren heen kan vergelijken. Elk jaar sta ik immers bij het begin van het tuinseizoen weer te twijfelen : had ik nu 1 kg van die aardappelen of een halve of twee ? en was dat teveel of net te weinig, deed die soort het eigenlijk wel goed ? Aan de andere kant, elk jaar sta ik weer voor de trommels met pootaardappelen en krijg ik te horen : "ze zijn wat groter (of kleiner) dan anders" waardoor mijn hoeveelheden weer niet kunnen kloppen (je kan het de brave man echter niet aandoen om 66 aardappelen van die soort, 33, 18, 50 en 22 van die andere in zakjes te leggen).
Hoe dan ook : zaterdag 100 stuks winterprei op rijtjes gezet, weer zo'n gemakkelijke groente waar je eigenlijk geen omkijken naar hebt.
Ik heb me ook voorgenomen om volgend jaar enkel nog hoge erwten en bonenrassen te zetten. Die struikrassen moeten toch nog altijd op één of andere manier gesteund worden, dan kan je even goed voor de 'Full Monty' gaan. Speaking of Monty. Afgelopen vrijdag werd terloops even vermeld dat Monty Don, één van mijn tuingurus, niet meer te zien zal zijn in Gardeners World en ik was een beetje in shock. De 'in memoriam' bijdrages hadden wat weg van een overlijden en toonden vooral hoe gedreven hij kon zijn (en helaas in schril contrast wat voor een lamzak die Swift eigenlijk wel is - meteen mijn excuses maar mensen hebben nu éénmaal hun favorieten). Blijkbaar heeft Monty een klein hersenbloedinkje gehad en wil hij eerst nog wat herstellen (begrijpelijk ook al is het een boom van een vent). Voor wie hem kent en een boodschapje wil achterlaten : montygw@bbc.com.

In enkele oude tuinmagazines zag ik reclame voor een tuincentrum op een steenworp van mijn heimat, nochtans had ik er nog nooit van gehoord. In plaats van een bezoekje aan de Olmense zoo kreeg ik het thuis verkocht om 'eerst nog even' naar dit goed verstopte plantencentrum in Ham te gaan ("want ze hebben er ook herten en een springkasteel"), als het tegenviel moesten we gewoon even doorrijden. Maar het was dus een meevaller. Niets van de drukte die je hebt in de plantenwarenhuizen, groot aanbod en mooie planten opgesteld in een a-typisch kader van showtuinen met beelden, prieeltjes en vijvertjes. Op het zonovergoten terras kon je zelfs West-Vleteren krijgen aan een nog redelijke 5,90 euro en aan kassa was je bijna verplicht om nog 20 minuten bij te praten met de gastvrouw (bijpraten wat op zich geen probleem was want je had haar nog nooit gezien). Onthaasten in plantencentrum wie had dat gedacht. 's Avonds de serveuze nog tegengekomen op restaurant (blijkbaar een koppeltje met een hulpje dat daar nog tussen de planten rondhing) - it's a small world after all...

Dat ontstressen was weer snel gedaan toen we 's avonds nog eens tegen een arm der wet aanliepen (voor de verandering). Op 20m van het ouderlijke huis werden we staande gehouden door een plaatselijk ettertje dat zag dat we net uit de poort kwamen gereden, en die op de belerende maar niet echt beleefde politietoon kwam vertellen "mevrouw, het is ondertussen tijd geworden om je licht aan te steken". Akkoord, normaal gezien zouden we om 22u15 al onze lichten aangestoken hebben, zelfs op de dag na de langste dag waar het eigenlijk nog vrij klaar was. Normaal gezien zou onze Scenic zelf het licht hebben aangestoken maar die lichtsensor staat ervoor gekend om al eens zijn kuren te hebben. Maar dan nog kan en mag het anders. Als hij even van onder zijn kepie, die hij zo fier droeg, door de ramen van de wagen had gekeken dan had hij zelfs zonder opleiding kunnen inschatten dat een familie met kinderen, waarvan de wagen vol geladen was met bloemen en de vrouw des huizes het stuur nam, er niet op kickt om zonder lichten de baan op te gaan. Een mens kan al eens iets vergeten zonder meteen een misdaad te begaan. Ik heb het altijd al een vervelend jongetje gevonden en twintig jaar later is het blijkbaar nog altijd een vervelend jongetje. Ik zou iedereen met kinderen willen vragen om er in de opvoeding op te drukken lief te zijn voor alle kinderen uit de school, ook die kinderen waarvoor zelfs meneer pastoor zijn hosties wikt en weegt. Want blijkbaar slaagt dat slag WEL in de politieschool en grijpen ze 40 jaar lang de kans om iedereen het leven zuur te maken.

Memo voor later : teveel hooi op de vork nemen twee dagen voor het squashen is geen goed idee, dat geldt blijkbaar ook voor hooi op de zeis.

17.6.08

uit het zicht, uit het hart...

keverDe Vespa staat niet langer in de keuken te pronken, gisteren werd hij stevig verankert aan de vloer in het duivenkot - wie hem wil komen halen zal er dus het duivenkot moeten bijnemen.

Gisteren de eerste 'nief patattekes' uitgedaan - ik zal daarmee zeker niet de eerste zijn maar het is toch altijd weer een bijzonder moment om deze aardappelen te kunnen oogsten en te mogen serveren want geef toe : gebakken in de pan bestaat er eigenlijk niets beter dan de eerstelingen. De twee eerste struiken kwamen uit de eerste rij rode eerstelingen en de opbrengst was in aantal meer dan behoorlijk,in formaat eigenlijk zelfs al te groot.

Op het bonenvak stonden enkele verdwaalde aardappelplanten en twee daarvan hadden bezoek van de larven van de aardappelkever aka coloradokever. Twee wijze lessen worden hier nog eens duidleijk in de verf gezet : laat geen enkele aardappel achter bij het rooien (het is niet voor die ene aardappel meer in de pan maar voor die ene verdwaalde plant minder) en lang leve het rotatieschema. Op de andere drie perken vol met aardappelen zitten nog geen kevers en het zou te toevallig zijn dat ze net die velden hebben gemist en op dat oude veld met slechts enkele planten verstopt tussen de bonen beginnen met fourageren. Het komt er nu op aan om de larven zoveel mogelijk te 'controleren' want als ze echte kevers worden dan kunnen ze wel 'de grote oversteek' maken naar de andere patattenvelden en dan kan de cyclus weer beginnen. Als ik alle aardappelen op dezelfde plaats had staan was de schade veel groter geweest.

Voorlopig is er van aardappelziekte nog geen sprake al zijn er toch een aantal tomaten waar ik niet helemaal gerust ben. In de vochtige periode die we achter de rug hebben zijn er af en toe wat druppels blijven staan op de planten en met name de druppels die op de bladstelen in 'de oksels' zijn blijven staan hebben sporen nagelaten.

Het is feest bij de afdeling klein fruit en Rosemarie plukt, proeft en geniet van de snoepjes uit haar eigen tuin (wij ook).

12.6.08

permanent marker

Zoals elk jaar laat ik me weer vangen met de alcoholstiften die "permanent schrift" beloven. Mis poes, enkele tomaten staan buiten met een mooi wit label en wat vage inktsporen. Dat wordt weer 'namennoemen', hopelijk zijn de kenmerken voldoende duidelijk (en staan er in de serre nog verwante met naam).

Onlangs heb ik ergens gelezen dat het Aarschotse hoen samengesteld werd uit de Mechelse koekoek en de Belgische vechter. Dat zou meteen kunnen verklaren waarom sommige (vooral Tik en Bella) wel eens 'vies' uit de hoek durven komen. Misschien dat de volgende lichting toch gewoon tamme Mechelse worden...

"Tweetakt is vies" zegt men wel eens, al dan niet terecht. Tegenwoordig neem ik, gekleurd door het trotse eigenaarschap van een olditmer Vepsa, een wat meer genuanceerde houding in - waarom zouden kilometervreters met minder-schadelijke-maar-nog-schadelijke voertuigen (bedrijfswagens op kop, en ik spreek uit ervaring) minder vies zijn dan de paar honderd kilometers die er op de oldtimers worden gereden. Mensen glimlachen ook spontaan als ze een oldtimer zien passeren en dat doen ze doorgaans niet wanneer er een audi (van recente makelij) passeert, integendeel.
Maar in een poging om de tweetakt wat minder vies te maken ben ik op zoek naar alternatieven. Er bestaan een aantal biologische afbreekbare oliën die geschikt zijn voor tweetakt motoren, en er is zelfs een olie die naar aardbeien ruikt in plaats van de typische tweetaktgeur. Ik ben bijna verplicht die laatste eens uit te proberen (hoewel artificiële geurtjes ook niet altijd even koosjer zijn).

Ondertussen heb ik na veel vergeefs bellen eindelijk iemand aan de telefoon gekregen in Brussel en blijkbaar is mijn gelijkvormigheidsattest van de Vespa onderweg (in Nederland kennen ze dat niet en in België heb je het minstens nodig om je voertuig in te schrijven). Als het toegekomen is mag het ongeveer retour (zelfde gebouw, andere ambtenaar) voor de laatste stap : de plaat.
Vandaag mijn eerste Ferrari gekocht. Een koopje, tweeënhalve euro, in redelijke staat. Zijn lot zal erin bestaan om mijn spot-repair kunsten te oefenen, van schuren tot plamuren en verven, ten dienste van 'de wesp'.

Voor het geval de commotie je ontgaan zou zijn :

hmm, werkten gsm's op dezelfde frequentie als microgolven ... maar :

..oppassen dus met die bananen in huis.

En in de tuin ? In de tuin is het rustig onderhouden en is het vooral Caro die met mondjesmaat nog wat nieuwe plantjes plant, door omstandigheden is dit seizoen zeker niet alles volgens plan verlopen (geboorte, renovatie, studies, ...). Maar de harde realiteit maakte eerder deze week ook nog eens duidelijk dat het wel eens niet volgens plan verloopt (nonkel heeft besloten eerder uit het leven te moeten stappen dus we zijn wat uit het lood geslagen en trachten ons nog meer dan anders met triviale dingetjes 'bezig' te houden).

3.6.08

druk druk en weinig tijd

Als er geen onweer boven het hoofd hangt beginnen de dagen al vrij mooi te worden. Dan merk je ook dat er weer wat minder tijd overblijft om te bloggen. Ik dacht dat ik door het grootste werk door was maar daar beslist het gele speeltje anders over.
twee wespen

Heel die invoerprocedure vraagt wel wat tijd, het druivenkot is gechaped en de oude steentjes die vroeger in de keuken lagen zijn gerecupereerd en worden eerdaags gelegd. Vooral de papa's hebben hier weer hun portie stof gevreten maar ze kregen Belgoo om het stof door te spoelen en da's toch ook al iets. ik krijg nog geen voordelen door het 'nieuwe' bier te promoten maar ik kan het alleen maar aanraden - Belgoo Magus, een troebel biertje (zoals Hoegaarden Grand cru). Belgoo heeft nog twee andere 'smaken' : een blonde (Duvel-achtig) en een amberkleurige maar die heb ik nog niet geproefd. Eerst nog wat nagenieten van de Magus.

De paprika's zijn eindelijk in de serre geraakt, 14 stuks maar ik heb gemerkt dat Marconi golden wat overgerepresenteerd is (toch nog een aantal andere : big red, white bell, purple beauty, ...) en de eerste tien pepers zijn al in een emmer geraakt - daar moet ik deze week nog wat werk van maken want die hebben een zo lang mogelijk seizoen nodig.
Als er iets is wat ik dit jaar heb geleerd is dat ik die potgrond-bucht van Makro niet meer mag meebrengen, al geven ze hem gratis weg, 't is rommel.

Je hebt het aan de kant van de weg misschien ook al opgemerkt : het is weer aardbeitijd en als je geen netten spant over je aardbeien betekent dat dat je meestal alleen maar halve aardbeien kan plukken of aardbeien die de vogels niet hebben gevonden. De verbazing is soms groot als je eenmaal je net gespannen hebt hoeveel aardbeien je plots lijkt te kunnen plukken (kun je weten met hoeveel vruchten de vogels al lopen zijn).

28.5.08

Vies vuil vliegebeest

Eergisteren zag ik het vrouwtje een straffe regendans doen maar het was er eentje waarmee je gerust een onweer kan bestellen. Een groot beest, ergens in haar haar of zo ... nergens iets te zien maar het duurde niet lang of Lorre, (vliegende) insecten 'connaisseur' stond er al boven te niezen. Een voorzichtige trap immobiliseerde het grote, nooit geziene en dus onbekende (en daardoor terecht onbeminde) beest. Een kwartiertje googlen leerde al gauw dat het om een ichneumon ging en dat er wel een aardig staartje hing aan dit beestje met de lange staart. Darwin, die van de evolutietheorie, zag het niet zo zitten met de benevole God (die van de creatietheorie) die de natuur zo mooi en zo perfect zou gemaakt hebben en twee van zijn favoriete voorbeelden uit de natuur om aan te tonen dat God er niet kon achterzitten of anders zijn werk toch niet helemaal perfect deed waren : de kat die een beetje sadistisch met de muis speelt 'om het spel' en niet om den brode, en de ichneumon die zijn eitjes in rupsen legt zodat zijn kleine ichneumonnekes die rups later van binnenuit kunnen opeten. Er bestaan nog parasieten maar deze vond Darwin toch bijzonder genoeg om te brief te stellen. Waarom vind ik toch altijd weer alternatieven voor studeren... (geen eigen foto btw, daarvoor was het beestje niet meer voldoende representatief - lees: te plat)

vliegebeest

Ook al eens even langs de douane gelopen om het invoeren van de Vespa zo vlot mogelijk te laten verlopen. De douane op de Philipssite regelt dit soort dingetjes niet blijkbaar maar de collega's op 'den Entrepot' aan de vaartkom wel. Een leuk oud kantoor waar de vriendelijke ambtenaar me klaar en duidelijk uitlegde wat er me te doen stond. Vanaf volgende week veranderen er een aantal dingen in de procedure [oink] maar voor mij zou er niets veranderen. De eerste stap in het lijdzame proces om de oldtimer in te schrijven lijkt verbazend simpel, hopelijk heeft de verkoper alle juiste documenten bij.

25.5.08

Ik is in zijn nopjes...

Het (kunstmatig) verlengde weekend is een leuk weekend geworden (wat meteen ook betekent dat er niet bijzonder veel werd geblokt). In de serre staan nu 42 tomatenrassen, buiten nog eens een dozijn, en er hangen er nog 5 ondersteboven aan de pergola (in zinken emmers bovenaan afgedekt met wat hanglobelias).

rappe sprint

Maar de kers op de taart was waarschijnlijk wel de aankoop van mijn eerste vespa-motor, een gele sprint veloce (150cc, 1976). Een oldtimer met wel wat sporen van de tijd, maar ik heb ze liever zo dan super-gefacelift. Vrijdag dus snel even naar Nederland gereden, ritje gedaan en verkocht! In Nederland viel het weer op hoe klein de huisjes waren maar hoe verzorgd ook de (voor)tuintjes lagen...
We hebben ons onderweg ook nog eens laten gaan in het plantencentrum, en zo staat de vernieuwde border ook bijna vol. En staat er eindelijk een Actinidia kolomikta te wachten om uitgeplant te worden. Het plantencentrum had zelfs twee soorten (verschillende leveranciers, geen bijzondere variëteiten vermeld), maar bij eentje waren de bladeren duidelijker hoe ik ze graag heb : groen met een roze tip.
Ik geef het toe, een oude tweetakt motor is niet meteen het allergroenste transportmiddel maar dat is ook allemaal relatief; als de minister van milieu en de minister van transport onder hun tweetjes nog eens naar Zweden vliegen om te zien hoe groen ze het daar allemaal kunnen dan maakt hun vliegtuig vuil wat ik in mijn leven niet vervuild krijg met de vespa. En wie durft sjeik dinges op z'n vingers tikken wanneer die al die energie "versmost" om z'n kunst(mat)ige zandbankjes op te werpen, of de Cubanen die aan een paar eurocent de liter met hun dorstige oldtimers en monstertrucks van tankstation naar tankstation dwalen ?

Vanmorgen om 7u gelaarsd aan een begeleide wandeling met natuurpunt begonnen op de vorsdonk, een natuurgebied om de hoek waar vroeger turf werd gestoken, en een overstromingsgebied van de demer met een rijke begroeiing dus. Muggenzalf is geen luxe in dit drassig gebied maar de bloemenzee was fenomenaal : de gewone gele lis (het symbool van Aarschot), de gevlekte en andere orchissen, koekoeksbloem, valeriaan, smeerwortel in alle kleuren, grote ratelaar, vergeet-me-nietjes ... Bijzonder spannend was ook het trilveen, een plantaardig net over de vijvers, soms niet te herkennen van de vaste bodem tot je erover loopt. Betreden op eigen risico, volgens de overlevering heeft het veen wel wat levens genomen (van de boer en z'n ezel tot een legertje Duitsers te paard). Over een week of twee zou het er nog mooier zijn en gaan we dus terug MET muggenzalf want ondertussen zien mijn handen eruit als twee bokshandschoenen - geen laag fenigel dik genoeg om me te verlossen van de ellende.

20.5.08

oplosfokkie...

De mensheid heeft vandaag weer getoond dat het grote problemen kan oplossen met de strop om de nek en het mes op de keel (van 'te  moetes' dus). Ik had gehoopt een sliert stilstaande wagens fluitend voorbij te steken maar ik heb amper wagens gezien. Ik weet niet  waar iedereen zat vanmorgen, de banen waren leeg, Leuven was spookachtig leeg,... Misschien was iedereen later dan mij vertrokken,  nadat ze eerst het vrouwtje nog eens hadden omgedraaid voor de ochtendfokkie. Misschien ligt het probleem van onze files wel bij de  treinen, met al die ambetantenaren die staan te vechten voor een parkeerplaats rond de stations. Vlaanderen nam massaal verlof, het  ambtenaarapparaat wellicht allemaal een dagje recup van al die overminuten elke dag, en de Walen ziekteverlof ?. Van mijn part mogen  ze de spoorlijnen allemaal dichtgooien met macadam; voor de fietsers, zoals ze met de oude spoorlijn 29 Heretals-Aarschot hebben  gedaan (leuke route maar zoals met de meeste populaire trajecten vaak ondoenbaar druk; en voor de vele 'overwegen' zouden ze ook nog  iets moeten voorzien).

Ongeorganiseerd als ik ben stond ik gisteren met de fiets op mijn werk en moest ik vaststellen dat ik een jas of iets dergelijks  vergeten was (de zon scheen toen ik vertrok met de fiets in de koffer) - ik zou dus weer naar huis moeten fietsen in niets meer dan  een hemd en daar was het ondertussen wel wat koud voor geworden. In de koffer vond ik gelukkig nog een oud regenjasje,  'relatiegeschenk' van een bank die ondertussen al niet meer bestaat en met nogal veel fluoroze in het design. Ik heb in elk geval veel  vrienden gemaakt onderweg, allemaal blije gezichten. Zien en gezien worden, daar draait het toch om als het gaat om je veiligheid maar ik was toch blij dat ik muziek door de oren joeg en wat men mij toeriep voor interpretatie vatbaar bleef. Ik was ook blij dat de niet ademende 'zak' na drie kwartier zweten uitmocht...

Snel nog wat zaden in bakjes gegooid (15 soorten sla waarvan eerder op het jaar niet bijzonder veel uitkwam, wat kruiden, wat bloemen, enkele meloenen in reserve,...). Een aantal van de éénjarigen die binnen gezaaid werden beginnen stilaan te verlangen naar een leven in volle grond; een nieuwe lading wordt in de volgende weken 'ter plekke' gezaaid al weet ik nog niet goed waar dat zal zijn (er zaten geen gebruiksaanwijzingen bij het her en der geoogste zaad, dus ik weet niet of we dit goed doen qua zaaimoment en standplaats, het is in elk geval plezant). De meeste clematissen zijn opnieuw uitgelopen; één steun van de druivenpergola bleef leeg en daar heb ik een geadopteerde kamperfoelie aan gezet (Lonicera japonica), een groenblijvende klimmer.

19.5.08

week van de tomaat...

Het weekend stond voornamelijk in het teken van de voorbereiding. De remorque compost werd verdeeld over de border, het  aardappelveldje en de serre. De laatste aardappelen werden gelegd, nog wat spontane zonnebloemen verzet, nog twee perkjes geruimd,..  Zondag zou ik beginnen om de tomaten in de serre te zetten (tegen de 20 mei regel van mijn tuinboek in) maar daar besliste een kermis  en een flinke kater in het bijzonder anders over. Zaterdag hebben we het seizoen en het bestaan van onze volleybalclub afgesloten, en  ik had er blijkbaar weer een te vet punt achtergezet.

Ik vind dat alle planten het dit jaar buitengewoon goed doen. Misschien profiteren ze niet alleen van het broeikasteffect (warmer en  vochtiger) maar ook van de broeikasgassen (CO2 is de belangrijkste 'meststof' bij fotosynthese). Misschien is de natuur achter onze  rug al bezig om onze rommel op te kuisen. De rodebessenstruik van middelbare leeftijd had ondertussen al zoveel jong blad bijgekregen  dat hij onder het gewicht van de regenbui helemaal is opengevallen. Er zijn gelukkig geen takken gebroken dus nu krijgen ze bessen  die wat meer naar de binnenkant groeiden meer zon. Niks aan het handje dus.

Onder de categorie "men wil het niet veranderen" zoals het begrenzen van de snelheid van een personenwagen (150 km/u is nog vrij vlot maar haalt toch al de super uit de boetes, maar brengt dus geen superboetes meer in het staatskasje) : verkeerslichten. Is er nu niemand bij wie het opkomt om die te fine-tunen. In een tijd waar we voor de camera interactief spelletjes spelen op tv, waar een dief nog voor hij thuiskomt gemaild wordt dat hij door gezichtsherkenning beboet wordt voor het overvallen van de bank, ... in die tijd zijn de verkeerslichten nog altijd blind. En moet je helemaal in je eentje stoppen aan een verlaten kruispunt, om twee minuten later weer te vertrekken op weg naar het volgende kruispunt waar je waarschijnlijk weer mag stoppen ondanks het feit dat je je netjes aan de snelheid houdt (groene golf ?) en er weer niemand op dat kruispunt te zien is. Zo accelereren en decelereren we een hoop kilometers bij elkaar en die kunnen dus een stuk effeciënter. Ik ben ooit eens in Zuid-Frankrijk op reis geweest en daar leek het alsof een snelheidsovertreding werd afgeremd door een rood licht. Te snel rijden werd dus onmiddelijk afgestraft met verliestijd wat ik vervelender vind (en meer pedagogisch verantwoord) dan gelijk welke verkeersboete die twee weken later in je bus valt (hoe wie wat wanneer waar te snel ?) - 'for the record' : ik rij normaal nooooit te snel maar deze empirische vaststellingen moesten door de wetenschapper in mij getoetst worden. Door het rood rijden mag van mij met de hoogste superboete worden bestraft, dat is een regel waar je met je leven op vertrouwd. Je zou gestimuleerd worden om zoveel mogelijk groene golven te halen ("ik heb een handicap van twee om thuis te geraken"), terwijl je nu gestimuleerd wordt om maar zo snel mogelijk bij het volgende licht te komen "dan haal je het nog". Anyone ? 
Morgen een zwarte dag voor het verkeer vanwege de aangekondigde treinstaking. Omdat ik nooit verlof neem op dagen die me niet uitkomen ben ik dus niet zo iemand die morgen dan maar verlof neemt en sta ik morgen misschien in de fietsfile.

16.5.08

xeros

Vlinders halen de kranten : "Weinig vlinders ondanks het goede weer". Ik heb er ook nog niet bijzonder veel gezien nee. Ik heb ook al  een paar jaren weinig last van dazen (dazerik) maar daar klaagt niemand over, ook ik niet trouwens.

Het water in de tuin is in elk geval welgekomen en de eerstvolgende dagen is het weer niet meer zo broeierig dus kunnen de dahliastekken en de nasturtiums, de planten uit bokrijk en misschien nog wat van de éénjarigen de grond in, nu met overlevingskansen. Het had vroeger ook al gekund maar dan moest je bijna met je gietertje kamperen naast de jonge plantjes en daar doe ik niet aan mee. Misschien moeten we ons toch maar verdiepen in xeriscaping als ons klimaat maar blijft opwarmen. Tuinen ontwerpen die geen extra irrigatie vereisen  (zonder dat het op een cactus- of rotstuin, kiezelpad of klinkerplein hoeft te lijken). Xeros (grieks voor droog) + landscaping soms  ook xeroscaping of zeroscaping genoemd. Planten kiezen die minder droogtegevoelig zijn is uiteraard een belangrijk onderdeel maar ook  het verzamelen van water en efficiënte irrigatie, kleinere gazons, groeperen van planten naargelang hun dorstigheid, mulch en  bodemverbeteraars en de correcte onderhoudstechnieken (regelmatig hakken = minder water geven, minder vormsnoeien, minder 'vetmesten',  onkruidcontrole,..) zijn basisprincipes bij xeriscaping. Op zich geen wereldschokkende dingen, permaculturisten zullen roepen : "dat  doen wij al jaren zo". Ik ben dan wel geen permaculturist maar ik probeer er toch ook zelf een punt van te maken om geen drinkwater te  verspillen aan de tuin. Een regenwaterton en een ouderwetse handpomp zitten in mijn dagelijkse tuinfitnessroutine. Het gazon krijgt  sowieso geen extra water, potplanten moet je wel in de gaten houden want de uitdroging loert daar continu om het hoekje.
In de moestuin ben ik sowieso gierig met water. Gierig in de brede zin van het woord. Ik giet weinig en als ik giet is het vaak met gier  (brandnetel-, rababer-,...). De tomaten krijgen maar één keer in de week water, lijkt voor de meeste tuiniers belachelijk weinig, voor een enkeling nog waanzinnig veel. Minder gieten komt daar de smaak zelfs ten goede (zegt men). Sommige mensen spelen graag virtuele managerspelletjes  (voetbalmanager en van die ondingen) maar als je wil komen er wel wat resourcemanagementstrategiën kijken bij het tuinieren.

We hebben nog wat solarlampjes ingedaan om de oprit en een pad wat in de LED-verf te zetten (heb altijd al een eigen landingsbaan gewild). Ik ben nog op zoek naar wat solarpompjes om wat waterelementen in de tuin te brengen, nog geen (zwem)vijver uiteraard want de kleintjes hebben hun zwembrevet 100m (en 25m gekleed zwemmen - brevet A?) nog niet gehaald. Helaas zijn de meeste fontein- of waterlooppompen op zonneënergie nog vrij duur (als je het water hoger dan 30cm wil krijgen alleszins) maar ik heb wel iets op het oog ... net zoals ik enkele ('vervuilende' tweetakt) Vespa's op het oog heb (iedereen heeft recht op een zonde op tijd en stond). Het is ondertussen al een oud gadget maar ik heb toch nog altijd geen solar bikinis gezien.
In de auto steken al wat grondstoffen om enkele technische concepten voor de balustrade van het dakterras uit te proberen. De zomer komt met rasse schreden dichterbij en die balustrade moet er nu maar eens eindelijk van komen.

15.5.08

I'm only happy when it rains (garbage) ...

Het extra stukje voor de aardappelen blootleggen ging vlotter dan verwacht - de grond lag immers afgedekt (met rommel vooral) en is dan een paradijs voor woelmuizen die de grond gratis en voor niets omwoelen. Nog een klein stukje en dan kan het laatste beetje van de aardappelen worden gepoot. Het stukje voor de pompoenen en maïs (met nog wat bonen de 'three sister garden') is wel bewust afgedekt en is op dezelfde manier voorbereid door de tuinkabouters.

Van alle dagen kies ik een regenachtige dag om weer met de fiets naar het werk te rijden. Maar bij elke regendruppel moest ik eraan denken hoe welgekomen dit buitje moest zijn voor de tuin. Het was van korte duur voorlopig maar er komt nog.

De druivelaar begint aardig op gang te komen, als je even je rug hebt gekeerd dan schieten de dieven een pinklang uit; dus hou de dieven in de gaten, ze moeten eruit. Dit jaar bewaar ik enkel de eerste tros het kortst bij de gesteltakken - ik ben ondertussen al gestopt met tellen maar dat laat nog altijd meer dan genoeg trossen over om te eten. Ik heb heel even getwijfeld bij tweede tros die groter was dan de gemiddelde eerste maar je moet bij je principes blijven. Verder volstaan twee à drie bladeren voorbij die eerste tros, de rest mag weg (twijgen zonder tros ook inkorten op een 40cm - een blad of drie).


De jurassic-muggen steken ook weer op volle toeren. Met de bloedverdunners die ik via hun steekbuis heb binnengekregen kan een plattelandskliniekske waarschijnlijk heel de afdeling hart- en vaatziekten behandelen. Maar erger nog vind ik die onnutig kleine vliegjes (echt belachelijk klein) die bijten als een hondsdolle pitbull (echt verschrikkelijk hard). Als iemand de naam kent van die hooligans dan had ik het graag geweten dan weet ik tenminste waarop ik moet vloeken.


De bontbladige Euonymus fortunei ('Emerald Gaiety' ? 'Harlequin' ?) is al voor een deel gescheurd en gestekt. Met wat stekpoeder en later wat watergeven met een beendermeelsapje komt dat wel in orde. Beendermeel stimuleert de wortelgroei daar de fosfor die erin zit (N en P). Trouwe lezers kennen het gezegde al : "There a lot of P in pee" maar dat 'sapje' (altijd verdund weliswaar) is niet echt geschikt voor binnenshuis gebruik. Misschien moet ik ook eens een wilgensapje gebruiken, auxine is een hormoon dat in wilg (Salix) zit waardoor het zo gemakkelijk te stekken is (stimuleert wortelvorming). Voor men stekpoeder had gebruikte men dit nogal eens om het bewortelen te bevorderen. Ik heb eens horen zeggen dat 'gewoon' talkpoeder, krijtstof, turn/klimkalk,... (allemaal goedkoper dan stekpoeder) ook goed te gebruiken zijn als stekhulp doordat ze ervoor zorgen dat de wond mooi uitdroogt en niet rot. Ik zal eraan denken als mijn potje(s) leeg zijn.

De druivelaarstekjes van bij meester Wim zijn nu zeker vertrokken, er werden al mooie witte worteltjes gesignaleerd. Als het goed is heb ik 8 stuks uit twee stukjes "afval". Even leek het fout te gaan toen ik ze wat bruut in de zon had gezet (kweekkast leeggemaakt voor de nieuwe stekken) maar dat had ik gelukkig snel genoeg in de mot. Kleine plantjes worden groot. De Nasturtiums palmen in de keuken heel de kast in (etalagekweekkast van ikea) en sommigen staan zelfs al in bloei (ongelooflijk te weten dat ze in een schamel hoopje grond staan van misschien 5 cm diep). Soms lijkt ons huisje wel een plantenkwekerij.