het einde nabij ... alhoewel

Ook (en misschien vooral) als de kalender weer aardig dicht lijkt te slibben met najaarswerken in de tuin, het nieuwe schooljaar tuinontwerp (project één : een Italiaans restaurant), workshops (natuurfotografie met Rollin Verlinde), uitstapjes (foto- en andere beurzen),... en the usual stuff, kan een beetje achteruitkijkend vooruitkijken waarschijnlijk geen kwaad. Paprika's.



De paprika's hebben zich dit jaar niet echt gehaast om te kleuren. Maar kom, we hebben er toch heel wat rijpe kunnen oogsten en er hangt ondertussen weer een lading gereed. De rest zullen we hoogstwaarschijnlijk groen moeten nuttigen maar dat gaat gelukkig iets gemakkelijker dan met tomaten (die voorlopig ook nog redelijk volhouden, al is het 's nachts duidelijk al te koud naar hun goesting).
Dan hebben de hete pepers het op het eerste zicht beter gedaan dan 'de zoete'. Misschien moeten we volgend jaar de paprika's ook maar eens in emmers zetten in plaats van in de volle grond (maar misschien is volgend jaar wel weer gewoon een normaal seizoen, stel je voor).
In elk geval in de serre maar zonder twijfel altijd weer in de moestuin want één van die groenten die niet al te proper worden geteeld. Koop ze zeker bio als je ze niet zelf (bio) kan telen.

Recepten ?? (zelfs gevuld ;-), er zijn er nog die niet versneden zijn)

tarte tatin van tomaat ...

Uit mijn nieuwe gele koekboek (zo geel als boter, manmanman wat een lekkere foto's, zelfs die tussen de gerechten) - het seizoenskookboek van Donna Hay : tarte tatin van gele kerstomaat. Maar gele kerstomaat is natuurlijk maar dufjes aan de gelige kant als je toevallig nog een stuk of 5 andere kleuren hebt liggen.

• 20 g boter
• 1 eetlepel wittewijnazijn
• 2 eetlepels bruine basterdsuiker
• 500g (gele) kerstomaatjes
• 4 vellen van 200 g kant en klaar bladerdeeg, ontdooid
• basilicum

Verwarm de oven op 220°.
Verwarm boter, suiker en azijn in een ovenbestendige anti-aanbakpan van 13cm, tot de suiker is opgelost en het mengsel wat ingedikt.
Voeg de tomaten toe, snijkant naar onder (want de taart bakt ondersteboven).
Snij rondjes deeg van 18cm en leg die bovenop de tomaten, pan 15 minuten in de oven (kijken) tot het deeg mooi gerezen is en goudbruin.
Nog 5 minuten laten rusten en kieper de pan (spectaculair en mogelijks brandwondengevaarlijk) op een bord.
Strooi er (kort voor het opdienen) nog wat basilicum over.

Kort door de bocht drie zeer eenvoudige stappen : siroopje maken, stapelen, bakken. En toch ging het mis (eigen schuld) en omdat we daarover niet flauw moeten doen het volledige verslag ('het leven zoals het is...' kan niet altijd en alleen goednieuwsshow zijn).
Ik had om te beginnen geen pan die kon dienen. De bakvorm die dan maar moest inspringen was niet geschikt om de siroop te maken op het vuur, dus via een klein panneke de siroop (die voor een veel grotere hoeveelheid was beschreven, ahja) in de bakvorm.
Rode- in plaats van wittewijnazijn zou de zaak niet maken en ten behoeve van de antiplagiaatwet nog een koffielepel honing toegevoegd. Ongeveer 27 halve tomaten en drie hele foto's later kon alles (weer koud!) de oven in en voltrok zich toch nog een mooi mirakel : het deeg rees en werd goudbruin.



Ziet dat er niet goed uit, ik dacht het wel. Maar daar dachten we ook snel anders over. En vooral dat klein lepelke (volledig overbodige) honing is de schuldige (en dus ikzelf, maxima culpa). Alles (siroop en tomaten) mag de volgende keer ook een tikkeltje droger. Maar het recept verdient zeker een herkansing, je ziet het potentieel van het taartje zo en tinternet staat vol met varianten (met extra's als ui, parmezan,... maar altijd zonder honing).
Het helpt waarschijnlijk ook dat je van caramel houdt, de basis van de meeste tarte tatins, al heb ik ondertussen ook een aantal alternatieve versies gezien zonder suiker.

apen apen apen na ... perenspeculaastaart

Zo gaat (hoort) dat onder bloggers : men ziet al eens iets voorbijkomen met een hoog potentieel, en dan kriebelt het om dat (alsof we ondertussen niet blind vertrouwen op de smaak van de anderen) achterna te doen (en dan nog geeneens zelf want bij de taarten blijft mijn bijdrage vaak beperkt tot het opdringen van goede raad uit de bakkersgenenstreek).
Perenspeculaastaart : hier, maar omdat mensen soms niet durven doorklikken ook gewoon hier :

• 1 pak bladerdeeg (ik moest van een aantal lezers zeggen dat ze die allerbeste bij de vierletterdinges niet vonden)
• peren (stond niet hoeveel dus welle een stuk of vier, acht halfkes dus)
  
• 150 g speculaas (of speculoos)
• 3 dl room
• 2 eieren
• 80 g suiker
• 2 zakjes vanillesuiker
• snuifje kaneel
• 3 el amandelschilfers.

Bladerdeeg in een bakvorm schikken en beprikken met een vork. De enige kant-en-klaar deeg die we op dat ogenblik in huis hadden was kruimeldeeg; die dan maar gebruikt, al was het maar om niet van goedkoop plagiaat beschuldigd te kunnen worden. Daarmee lukt het dus ook maar volgende keer dan toch gewoon onze eigen deeg (of bladerdeeg-as-seen-on-the-internet).

Verkruimel de speculaas en doe die op de blader/koekskes/kruimel/taart/...deeg.

Leg de (halve) peren bovenop de speculaas met de punten naar het midden en maak er inkepingen in (mensen die zo al eens in hun bakvormen durven snijden mogen dat voorbereiden op de snijplank en 'dresseren')

Meng room, eieren, vanillesuiker, suiker en kaneel en giet dit mengsel over de peren (klop klop klaar).

Veertig minuten de oven in op 180°, en dan nog een kwartier langer met de amandelschilfers er bovenop.

Het originele recept sprak nog over abrikozenconfituur bij serveren, maar je hebt ook mensen die overal nog eens een laag choco op doen ;-) We hadden geen abrikozenconfituur, dus was het in onze versie optionele afwerking van een taart die ook zonder haar mannetje kon staan.
Lekker, en gemakkelijk. Gewoon ook eens doen...

Koeksjes van eigen hof ...lelijk-maar-lekker

De hazelnoten zijn gereed. Je vindt dus weer gratis snoepjes aan en onder de struiken. Die laten zich nog altijd perfect uit het vuistje eten maar je kan er ook vanalles mee doen. Brutti-ma-buoni koekjes 'bakken' bijvoorbeeld. Lelijk-maar-lekker, en dan zelfs nog niet zo heel lelijk. Maar wel weer gemakkelijk en bijna verniet. Deze versie komt uit de Italië-special van Den Delicious, want er zijn nogal wat variaties op deze klassieker (met/zonder bloem,...)

• 100g hazelnoten
• 110g suiker
• 2 eiwitten
• 50g pure chocolade

Ongeveer een kop gepelde noten dus. Hoe verser de noten zijn, hoe makkelijker ze pellen. Zat ik daar keurig verse en een paar aantal-dagen-belegen noten minitieus tot het laatste velletje te strippen, tot ik zag dat de noten na roosteren gehakt mogen worden; het komt dus niet aan op een velletje. Verdeel de noten over een bakplaat, 6 tot 8 minuten in de oven (niet laten verbranden, natuurlijk) en daarna laten afkoelen. Als ze weer afgekoeld zijn mag je ze in stukjes hakken (niet te klein, bresillienne is zowat het doel). Wie een sneak-preview wil op de gepofte kastanjes van strakskes mag zijn neus af en toe eens in de oven hangen.

Als je de oven nog niet had gebruikt (noten eerder bereid, noten gekocht,...) : oven klaarzetten op 180°.

De twee eiwitten met wat suiker in een schone kom tot pieken slagen, de rest van de 110g suiker erbij en blijven kloppen tot het mengsel mooi dik en glanzend is.

Ook de chocolade fijnhakken en onder de nootjes zetten, en dit alles voorzichtig onder het eiermengsel spatelen.

Nopjes verdelen op een bakplaat met bakpapier. Geen al te grote hoopjes (en vooral niet te dik), met wat ruimte tussen de hoopjes. En ook niet te netjes, je moet minstens een poging doen om ze lelijk te maken. Plaat in de oven en de oven onmiddellijk uitzetten, en laat de koekjes met de deur dicht zitten tot de volgende ochtend.

Echt lekker zuh ... gewoon eens doen.

Hoe gaat het nu verder ... tomaten

"Grote planten. Komen er (in de serre) nu meer tomaten per struik aan of rijpen de tomaten gewoon sneller". Een vraag van appelboom die nog een tijdje bleef hangen.

Dit zijn 3 trossen van black cherry (afgelopen weekend). Er komen in elk geval veel tomaten aan, en ze rijpen nog altijd door zij het steeds trager. Zou dit ras het qua opbrengst slechter doen buiten ? Niet noodzakelijk maar hij zou waarschijnlijk nooit de kans krijgen om boven zijn niet al te hoge stok uit te groeien. Hier is het één van de rassen die vlot zijn eigen tenen kan kietelen als je hem ergens ter hoogte van de nok de weg wijst. Dus meer tomaten per struik, op de keper beschouwd zou ik denken van wel.



Mijn vier buitentomaten van dit jaar hadden weer minder geluk. Nochtans staan ze op het terras, ver van alle moestuinen uit de straat, in verse potgrond die nog nooit de ziekte heeft gezien (dus geen spatwater met sporen - mag ik hopen). Maar natuurlijk wel weer een gestage aanvoer van teveel hemelwater.
Voor de opbrengst moet je deze dwergrassen niet uitkiezen (en de vergelijking met black cherry is dan eigenlijk puur bedrog, maar ik ben dan ook een kwajongen die qua tongen kan kwatongen). Eén tomaat was rood, rijp, en alweer rot voor we thuiskwamen uit vakantie, drie andere zitten (al twee maanden) in de geeloranjefase (maar het zou ook kunnen dat dat golden dwarfs zijn schiet me plots te binnen, dan kan ik nog wel even wachten als ik ze ooit rood wil zien). Ik denk dat we veilig kunnen stellen dat ze in de serre sneller rijpen (dit seizoen nog meer dan anders).

Zou het werkelijk beter gaan met 'echte' buitentomaten ? Wat valt er precies onder dat predicaat buitentomaat ? Tomaten die kort afrijpen ( < 75 dagen zag ik bijvoorbeeld ergens) EN zeer ziekteresistent zijn-zonder ? Of weer zo'n stickertje van twee euro ? Ik kan me niet uitspreken of zo'n buitentomaat altijd in zijn rol zal blijven, volgens mij blijven tomaten-zonder in ons klimaat tamelijk voorspelbaar in hun rol van snel zieke probleemkindjes. En zijn die 'echte' superresistente buitentomaten wel zo lekker ? Als ik sommige liefhebbers zie knutselen met resistente onderstammetjes onder hun goede rassen zou ik denken van niet.

"Iets boven hun hoofd" is hier dus een aantal jaren geleden vervangen door een degelijke serre en daar hebben we nog geen moment spijt van. Maar als je hoopt dat de serre een wondermiddel is, dan kan het alsnog vies tegenvallen (bij een plastiek/tunnel nog meer dan een glazen serre). Hygiëne blijft belangrijk : hou het droog en verwijder zo snel mogelijk de minste vorm van aantasting. Want het kan, zonder.

Geocaching ... komen eten.

De hype van het schattenzoeken met GPS lijkt precies te zijn gaan liggen maar daar gaan we ne keer iets aan doen zie ... in het Leuvense.

Net zoals vorig jaar ging ik tijdens een alternatieve middagpauze in een drukke werkweek "op prospectie" naar het bos, paddestoelen scoren. Voor op de foto (ahja), maar eerst dus even "droog oefenen", zonder gesleur met materiaal op zoek naar de goede plekjes.
Op de plaatsen waar ik vorig jaar grote groepen vliegenzwammen vond stonden opnieuw een paar vliegenzwammen, maarjahejsegjom, weer 'gewoon' vliegenzwammen ... dat is het toch niet he. Nog een beetje verder zoeken dus ... tot ik weer zo'n "dit-heb-ik-nog-nooit-van-mijn-leven-gezien-of-ik-had-het-wel-geweten-anders"-ervaring kreeg (the good stuff).
In de schemer van het dichte bos fonkelden de geel oranje "koralen" zich 'op eigen houtje' een weg naar de ogen, je kon er ondanks hun bescheiden grootte, eigenlijk niet naast kijken. En het was daar blijkbaar paddestoel-jamboree, allezwam was er... Een goed plekje, check!



Een voorbijganger vond het zelfs niet vreemd dat ik daar op mijn knieën in het bos lag (plat op de buik ging niet, ik zat daar wel nog in mijn middagpauze en in mijn werktenue : dr. Martins, carreau hemmeke, 4 kleurenbic en een rekenmachine - en een broek, jaja, een broek ook nog), sterker nog hij gooide de meeste paddestoelennaampjes los uit de pols naar de juiste naamdrager, waaronder "de koraalpaddestoel" ([italiamericano-voice] : get-out-a-here ... dat had ik ook nog kunnen verzinnen; kleverig koraalzwammetje, Calocera viscosa om precies te zijn).



Schijnt die eetbare paddestoel niet alleen bij de mooiste van de klas van 2010 te zijn maar ook nog eens een paar (geo)schatjes in zich mee te dragen. 5-Hydroxytryptophaan, om goed te slapen, tegen de eetlust en de depressiviteit (al onze luxekwalen), en nog wat andere stofjes tegen nog een paar kankers. Ze zouden ze op elke kerstmarkt verplicht in de soep moeten draaien. Maar eerst nog even aan uw moeke vragen of ze dat wel een goed gedacht vind want ik ken daar eigenlijk niks van van paddestoelen (en daar moeten we dus dringend iets aan doen). Misschien kunnen de moderne heksen onder de lezers bevestigen of hij effectief eetbaar is (en hoe dan, want ze lijken een beetje glattig).



Het is dus de moment om nog eens naar de bos te trekken mensen, dat kan zelfs als het te nat is om in de moestuin te werken. En omdat straatnamen in een relatief groot geboomte al eens durven ontbreken en mondelinge wegwijzers niet altijd tot de voorbedachte bestemming leiden (dat zou dan eerste links, eerste rechts en dan aan de linkerkant moeten zijn, vertrekkende van een hoofdingang van Heverleebos), geef ik je gewoon de GPS coördinaten waardoor je er recht naar toe en zo goed als bovenop kan (maar alsof he) : 50°51'8.59"N 4°41'6.59"O.



Positie bepaald met mijn Travel Honey 4(tegenwoordig 5)-in-1 gadget dat vooral uitblinkt in twee dingen : uw geo-positie regelmatig naar een logje tikken, en de-weg-terug wijzen naar een punt dat je opgeslagen hebt. Die laatste functie is vooral handig als je na een dagje "crashen" in een onbekende stad de auto moet gaan zoeken en daar eigenlijk niet zo goed in bent. In rechte lijn weliswaar maar dat is, na 10 uur citytripping-randomness met de glorieuze tripstick, in elk geval beter dan rondjes lopen, in steden als Amsterdam en dat andere Venetië moet je misschien al eens op zoek naar een brugje maar zelfs dat kan geen bezwaar zijn om je verder zorgeloos op die onbekende wereld te storten (niet vergeten op het knopje te duwen voor je vertrekt, of de zorgen komen lichtjes uitvergroot).
Maar het is dus ook handig om bij te houden waar je uiteindelijk overal hebt gezeten, hoeveel weg je afgedwaald hebt voor je uiteindelijk het hotel of dat paar schoenen vond, hoe lang je tussenstops op de terrassen hebben geduurd, hoe hoog het daar wel was en hoe lang je achter welke boom bleef staan (gij bospoeper gij). De gemiddelde snelheid op je nieuwe looproute misschien ...
Misschien minder geschikt voor privacy-paranoiacs maar er zit gelukkig een uit-knop aan.
En als je ook nog laat zien welke foto's je ondertussen hebt gemaakt, dan kan het bijgeleverde programma'tje precies afleiden waar je welke foto wanneer hebt gemaakt en die positie bij in de afbeelding-info proppen (jpeg wel, raw precies niet). Hij zat er soms wel eens naast maar dat hebben de meeste gps toestellen als je ze in je zak hebt zitten, onder een dicht bladerdek, onder een bewolkte hemel ... dat zal je bij het geocachen zeker al eens gemerkt hebben.
En die mannen van Travel Honey zelf zijn ook de kwaadste niet. Ik legde de situatie (dat ik mijn cd EN licentie-code verloren was) in mijn beste Taiwanees uit (easy peasy, als ik niet beter zou weten dan zou ik geloven dat het Engels was), en ik kreeg al snel een linkje en een nieuwe code. Zo moet dat.

Update : het was dus het kleverig koraalzwammetje, Calocera viscosa en niet de Ramariopsis crocea, bedankt Belgian Dragonflies

hoevetoerismus ... geflitst

Ze schieten als paddestoelen uit de douche, de plaatsen waar je aan hoevetoerisme kan doen. Het zal u niet verbazen dat ik het hart op de juiste plaats draag voor de sector maar soms begint het toch (nogal wat) naar plat opportunisme te ruiken. Er zit duidelijk Kaf tussen het Koren. De éénmalige (halve) investeringen in hedde gij meubelen en hedde gij howesgerief, een aftandse go-cart, wat krakkemikkege speeltuigen en een remorque speelzand,... en een groene plank met een witte plank erop lijkt al heel snel op een pingpongtafel als je er ook nog een paar noppenpalletjes van de kringloop bij legt. Of de "we-zullen-van-elk-diertje-maar-twee-stuks-nemen-voor-die-mini-kinderboerderij-voor-stadskindertjes" (dat staat zo beeldig op de site en oZoo mooi in de brochure), vooral als die dieren verder niet zo goed verzorgd worden. Deze keer was één van de geiten al in tijden en twintig centimeter niet meer gekapt, en liep het daardoor op de polsen (het kan ook de hoefpalm zijn, ik heb mij vooral bekwaamd in de menselijke anatomie). Dan zeg ik : slechte boeren!

Niks aan de hand als je de mensen niet kan ontvangen zoals dat al eens gedaan wordt in de toeristische sector (druk druk druk op die andere bijverdienste, de boerderij), liever geen ontvangst dan a-fake-one maar ik vind het als toerist voor die prijs wel een minimum dat het gras gemaaid wordt rond het gastenverblijf (dat staat zo netjes, vooral als er verder geen noemenswaardige beplanting te vinden is rond het erf - en de kleinste stadskindertjes zien zo hun stadsvoetjes nog, de kinders hebben dat soms nog nodig als ze niet met het ene voetje willen struikelen over het andere), en dan (het maaien) bij voorkeur in uw vakantietijd en niet in die van mij.

Lappen ze ons daar (als we weer gezellig thuis zijn, ahja) nog een stuk van de waarborg aan ons been voor "schade aan de biljartkeu" (terwijl we die allemaal netjes in dezelfde staat achterlieten) - koop dan meteen ook een extra bal want er ontbrak er nog eentje. Misschien was de echte reden dat madam moest kuisen (terwijl we het huis ook netjes in dezelfde staat achterlieten en voor die opkuis trouwens OOK al betaald hadden). Ik weet niet welk van de drie speelhuizen er het meest in elkaar zakt maar van één van de drie had bRambo ineens iets bij wat op een deur leek (inclusief vervaarlijk uitstekende schroeven). En dacht ik daar mijn vakantiemarathon van augustus even af te ronden in Vlaanderen, bleek 'onze' kant van de grensstraat nog ... in Frankrijk te liggen.
Als we nog eens die kanten uit gaan moeten we het huizeke van de bakker maar eens proberen.



Maar wel mooie vergezichten (maar die had je van om het even waar in het dorp - één van de drie laatste plattelandsdorpen naar Europese normen) en mede daardoor boeiende zonsondergangen (waarbij we uiteraard de bijdrage van Moeder Natuur niet mogen vergeten). En terwijl we die daar stonden te fotograferen met z'n allen, gooiden we nog even de stadskindertjes uit het hoge gras in het aanliggende bietenveld voor wat dramatische off-camera-flash probeersels (geef eens een flitser aan één van de kinderen en laat ze maar op de andere mikken). De echte strobist moet hier wellicht eens goed mee lachen maar ik moet nog aan de theorie beginnen dus ik was al meer dan blij met mijn eerste poging (hier van nichtje J).



Zo zag het exact datzelfde moment er redelijk waarheidsgetrouw uit zonder 'gemoei' van de flitser, niet zo heel boeiend (flash is not always bad).



Voor de liefhebbers van meloenen nog een filmpje voor het weekend. Ik heb ooit zelf eens in volle colère tegen een watermeloen geshot (niet heel slim maar in mijn eerste seizoen vielen de watermeloenen zowat halverwege de rit van de plant als je er nog maar naar keek en frustatie is dan geen goede raadgever). Ik zou het nu dus zeker niet meer doen, maar dit, is toch een tikkeltje erger ...





Eigen schuld, eten dient niet om mee te spelen....

gedaan, fini, schluss, over en uit ...

Een collega-tuinkennis tevens imker vertelde me vrijdag op yet-another-tapa-Hollandaise-but-elsewhere-than-home dat zijn biekes al binnen blijven, en dat we dan wel niet op heel veel nazomer moesten rekenen. Waarom heb ik meer vertrouwen in een lo-fi kolonie bijen dan in de hoogtechnologisch ondersteunde Franken en Sabines van deze wereld (moet er een vraagteken achter een rhetorische vraag of is dat optioneel om de spanning en de communicatietwijfel maximaal op te bouwen - was dat nu eigenlijk een vraag of niet ?) ? Ik zal een plausibel antwoord geven, dan zijn we meteen van dat dilemma verlost : misschien omdat die bijen met een slechte voorspelling hun eigen voortbestaan op het spel zetten en zellie gewoon hun pré blijven trekken, anyway the wind blows op het einde van deze verder normale zomer.

Met die voorkennis het tomatenfestival maar gelaten voor wat het was (het verrassingseffect van de niet-roderonde-zongerijpte tomaat is er ondertussen wel wat af), en het (laatste?) zonnige, verlengde weekend van Leuven Kermis maar gebruikt om een inhaalbeweging aan te vangen in de (moes)tuin. Om de aardappelen te rooien bijvoorbeeld, want die bewaren wat langer - zoschijntt - als ze nog wat mogen zonnen op het droge land. Wat er ook van zij, aanaarden van aardappelen is in elk geval handig om 'de lijn' terug te vinden in een door augustus overwoekerd onkruidveld, vooral als daarenboven het loof al onherkenbaar is teruggestorven en de vruchten aan hun omvang ook niet meteen prijsgeven waar de stuik precies zit. Na de droogte van juli zag het loof er miserabel uit (overal behalve in de Westhoek blijkbaar), maar de opbrengst is eigenlijk nog boven mijn verwachtingen. Ze zijn wel veel te klein, en de meneer van 't nieuws had gelijk dat er veel 'doorgroeiers' zouden zijn (eerste knolleke stopt met groeien en uit zijn kont vertrekt weer een stengel naar een nieuw knolletje).
Het ene ras presteerde beter dan het andere en als ik er volgend jaar wat meer naampjes bij voorzie zou ik zelfs kunnen zeggen dewelke. De 'rare' zijn er in elk geval bij en dat zijn dan ratten en pink fir, en die rode dat zal wel desiree geweest zijn, sowieso een blijvertje.
De aardappelen die eervol op de riek sneuvelden (elk jaar steeds minder) werden bijna ter plekke geschild en samen met wat wortelen het perfecte maal voor bij het zwoegen. Want ook de wortelen, die ik in juli al had opgegeven, zijn nog redelijk herkomen, ongeveer de dikte van een kinderpotlood, zo eentje dat in een gewone slijper niet meer past (maar, belangrijker dan de dikte : gezond en wel, en daar zijn er nog veeeeeeel van).
Voor de andere minder dan perfecte aardappelen moeten we nog maar eens een inmaakvorm bedenken. Aardappelsoep is geweldig maar ik ben geen liefhebber van een diepvries vol water. Misschien moeten we maar eens een krokettenduwer bedelen (iedereen heeft het en niemand gebruikt het).



Ook de pompoenen van vak 7 werden geoogst, want ik zou (asap) nog wat look willen zetten en dat zou dan (de rotatie indachtig) ongeveer daar moeten zijn. De pompoenen geoogst volgens het advies van Gardeners World : met handvat (steeltje heel laten en aan weerszijden ongeveer 5 centimeter meenemen van de stengel - goed te zien aan de vruchten achter de brandladder; op het einde van het steeltje zou er ook zo'n soort zegel zitten die na indrogen van de stompjes de vrucht nog beter afsluit waardoor je ze nog langer kan bewaren), ben benieuwd. Een nadeel kan wel zijn dat je al eens wat kleinere vruchten losknipt van de moederplant doordat ze 'lager' op de stengel zitten en in het pompoenoerwoud niet altijd opvallen. Uitkijken dus, of lang genoeg wachten.
Het kippenhok ligt nog bezaaid met prachtige vruchten uit spontane zaailingen en het bonenvak dat toch niet veel goesting vertoonde, had zich definitief overgegeven aan nog meer spontane pompoenzaailingen. Dankzij de familie pompoen moeten we hier nooit echt honger lijden.
Look en aardbeien schijnen wel een handige combinatieteelt te zijn, maar ik ben er nog niet uit of en hoe ik dat in de praktijk ga volgen. Ik heb nog wel wat tijd om te twijfelen want ik moet de look toch nog bestellen. En doordragende aardbeien (mara des bois,..) daar moet ik ook nog (dringend) naar op zoek (bij ecodinges misschien, of Beervelde, of Hoegaarden, of Hex, of Destelbergen, ...).

Het aanplanten van de winterprei heb ik in augustus ook 'gerateerd' met al dat reizen, maar ik ga op de markt toch eens kijken of er nog ergens plantgoed te vinden is, op een paar weken zal het toch niet steken, toch, dan blijft hij maar een paar weken langer zitten in het voorjaar.
Compostbak 3 werd ook nog geoogst, en de rest doorgeschoven, zo is er weer wat plaats voor het afval (grondstoffen) van de najaarsschoonmaak (als je het nog niet gedaan hebt, doen!, en als je nog niet begonnen bent met het compost-eren zeker). En aan die schoonmaak zelf zijn we dan ook maar al begonnen.
Hazelnoten plukken in het donker lukt na zo'n weekend nog net; zo al lekker maar ik had nog een plezant koekjesrecept gezien - en eindelijk eens een werkje boven de navelbuik ;-)

faune et flore en france ... première partie

Soms ga je op reis met een zekere verwachting : lavendel in de Provence, zonnebloemen in Toscane, Zuid-Frankrijk (en thuis), tulpen in Amsterdam ... Maar als natuurmens sta je natuurlijk open voor onvoorziene 'parels'. Vooral als de kinderen ze zelf vinden.

Ver van de expertise van een eigenwijze Bart, maar toch al een stuk mee in de hele beleving van 'het vinden', het installeren en het wachten ... geduld hebben, een belangrijke vaardigheid voor onder de knie in het leven. Want hoe mooi het beest ook is, het eerste halfuur was het vooral bezig om ondersteboven wat voor luiaard te spelen in zo min mogelijk fotogenieke poses, op een onbruikbare lokatie onder een conifeer voor de lokale Draadboer. Na een half uur wachten - en een kleine por met een grasspriet, ik beken, maar je bent tenslotte met het gezin op vakantie dus tijd om een halve dag op de campingplek van de buren te liggen piepen naar het perfecte plaatje wilde ik me zelfs niet gunnen - ging hij/zij er even voor zitten. Indrukwekkend beest zo'n bidsprinkhaan, wie durft kan 'inzoomen' door met de muis over de foto te gaan.



Op onze volgende vakantieplek een paar honderd kilometer hoger was de verrassing zo mogelijk nog groter. Een kabouterappartement! Op zich nog niet eens zo'n bijzonder kabouterappartement. Maar misschien moet je (als je nog steeds durft) maar eens 'uitzoomen' door over de afbeelding te gaan. Voor deze fotosessie kreeg ik ongeveer twee minuten speeltijd inclusief de evacuatie. "Wao pa-stoel nuuj ?" vroeg de eerlijke vinder nog dagen aan een stuk. Na de sloop van het penthouse had hij zich waarschijnlijk ook graag op de andere gestort(bad). Tja ja, ook kabouters moeten al eens op vakantie zeker ?



De stacaravan is ideaal om een vakantie met jonge kinderen door te brengen, maar er is toch duidelijk verschil in prijs/kwaliteit (prijs is evenwel vrij constant aan de hoge kant). Bij de grote schildpad nabij Chaumont-sur-Loire zien ze ons in elk geval niet gauw terug. Gelukkig heeft dat soort dingen weinig invloed op onze vakantiestemming maar toch, daar in Polen heb ik ze straks toch liever gesauteerd op mijn bord ;-)