31.12.09

AFTELLEN ...

aftelleuh !! cookie-style ...

happy new year 2010

maak er een goed begin van ...

25.12.09

stroenk ...

nej Pippi, inte spunk ... stroenk ! Alhoewel, hij was wel spunk de stroenk.

Kerstmis en in verlengenis nieuwjaar, is nog altijd de periode van de overdaad. Een weekje schransen en (spijt komt na de zonde?) die lijn weer op het lijstje van de goede voornemens voor het nieuwe jaar (je bent toch ook alweer begonnen aan jouw lijstje?)

[biscuit bakken en snijden]

Geen kerstmis zonder [stroenk] maar die gewoon bij de bakker halen is altijd een risico (jammer maar helaas). De crème-au-beurre is soms zo vettig dat je ervan moet klotsen, en soms word je gewoon doodongelukkig als je het dure verpieterde boomstammetje in z'n doos ziet liggen. Dus dan maar weer zelf aan de slag.
Love2Bake heeft een alternatief voor die crème-au-beurre, met Crisco (oppassen als je dat produktje goegelt, zeker in België - zeg niet dat ik je niet gewaarschuwd heb). Blijkbaar zou je Crisco ook kunnen vervangen door Ossewit (nu begrijp ik waarom Lorre daar een hele frietketel van op kon - de zelfgemaakte vetbollen voor de vogeltjes had hij ook weer snel gevonden - eigen schuld, we hadden ze maar hoger moeten hangen).
Maar gelukkig is slagroom ook altijd een goed alternatief. (Wie nog gemakkelijk aan ijswater wil komen voor de vier minuten chocomousse, zal zich moeten haasten want dat smelt hier alleszins als sneeuw voor de zon - dag witte kerst!).

[dit is stroenk]

Biscuit bakken is (ook zonder mix : 150g suiker, 150g bloem, 1 pakje vanillesuiker, 5 eieren op kamertemperatuur, eiwit apart opkloppen, facultatief een halve koffielepel bakpoeder, een uurke in de oven) een makkie, en dan heb je het moeilijkste eigenlijk weer gehad. Versieren (en lijmen) met slagroom, fruit, chocoladeschilfers,... klaar.

Aan tafel, maar eerst nog zeven andere gangen ahja. Servetten vouwen tot roosjes is ook niet zo heel moeilijk en toch weer goed voor een paar oh's en ah's in de richting van een trotse gastheer (servet rollen tot een worst, en de worst rollen tot een roos ... u raadt het al : klaar).

[aan tafel, komen eten]

one down, many more to go...
gelukkige kerst trouwens.

20.12.09

autoloze zondag ...

Wat doen een mens zoal op een autoloze zondag van de extremere soort ...

[img: bakerman, baking bread]

... pistolekes bakken omdat niemand wilde strootje trekken om naar de bakker te gaan,

[img: purple gnocchi]

... gnocchis rollen van alweer de laatste (paarse) truffelpatatten aka 'Violetta' want er moet ook nog na de middag gegeten worden,

[img: kerstversiering uit papier]

... nog wat poepsimpele kerstdecoratie knippen en plakken, en daarbij de DIY golfkartonnen 'snoot' (later een betere versie van kapotte schrijfstokken) op de flits even uitproberen in combinatie met wat light-painting,

[img: ikea hack]

... een ikea klok niet al te serieus hacken voor in het d(r)uivenkot, weer goed voor 4-holiday-memories-in-one,

... een heel klein beetje (niet te lang) nadenken over hoe we morgen weer naar het werk schuiven (niet te lang), hopelijk iets korter dan de 3u30 van vorige week donderdag (niet te lang dus)

... en bedenken hoe we meer van die eindeloze autoloze zondagen kunnen inpassen. Ahja dat kan, dat heet gewoon kerstvakantie (K minus 3 days, joehoe!!)

18.12.09

alles kan beter ...

Ook de gezondheid nog maar kom daarover gaan we niet zeuren. "Alles alle jaren beter" zou één van mijn lijfspreuken kunnen zijn. 2010 moet dus ook weer beter. 2010, het jaar van de tijger, feest dus als je bv. in 1974 uit de kolen kwam gekropen (waaronder de groene kool, die eindelijk haar verplichte vrieskuur kreeg en dus nog lekkerder werd). 2010, het jaar van maar gelukkig ook tegen de armoede. En last but not least, het jaar van de biodiversiteit. Tussen het oeverloze gezwets over de opwarming van de aarde zouden we bijna dat andere kantelmomentje in de leefbaarheid en dus de toekomst van onze planeet uit het oog verliezen (in 2001 aangekondigd met als deadline 2010).

De laatste tijd worden we weer bedolven onder de goed nieuws reportages over het klimaat, wel netjes verstopt na 00u00 zodat niemand er zijn slaap moet voor laten. Eerder deze week : overbevissing. Al onze wateren (en dus niet alleen de Zenne) geraken stilaan leger en leger. Steeds meer soorten komen op rode lijsten (voor Jan met de Ferrari heet dat "zijn bijna niet meer te krijgen en kosten duur") of zijn al uitgestorven. 10% van wat onze professionele viszuigers uit de zee halen gaat dadelijk (maar jammer genoeg dood) overboord wegens onverkoopbaar. Rog en kreeftenpopulaties exploderen op sommige plaatsen omdat hun praedatoren al uitgestorven zijn. "Hmm, lekker toch rog en kreeft, perfect voor de feestdagen". Ja maar als we ook die 'op'gevist hebben blijven er alleen nog garnalen over. "Hmm, lekker toch scampis, gambas en harnaaln, perfect voor de feestdagen". Ja, maar als die dan weer op zijn, zijn het alleen nog heel veel wormen, kwallen en slijkdiertjes (want wat weg is komt dus niet meer terug voor de duidelijkheid). Oh, maar daartegen kweken we al onze vis zelf en met aquaponics telen we daar zelfs direkt geassorteerde lekkere groentjes bij. Wie zich de reportage van de keuringsdienst over de gekleurde visvoervlokken nog herinnert weet wel beter. 40% van alle vis die momenteel wordt gevangen (40%!!) wordt al gemalen tot meel om vis "in gevangenschap" te voeren. 4kg ansjovis voor een kilo kweekvis naar keuze. Jammer dat de kermisvis meestal op z'n rug gaat liggen voor hij zijn potje heeft leeggegeten. Dag oplossing. Probleem dus want (wilde) vis was nu net één van de duurzaamste voedselbronnen die we hadden (hebben).

biodiversity 2010 zaden

Zelf probeer ik mijn bescheiden bijdrage aan de biodiversiteit onder andere te leveren door te seedswappen. Want ook bij de plantjes en de groenten in het bijzonder is het verschraling troef. Je hebt heel gedisciplineerde swaps waar je netjes met elkaar afspreekt wat je hebt en wat je zou willen krijgen (meestal krijg je meer), hoe dik de watten in je enveloppe moeten zijn, welke stringente maatregelen je genomen moet hebben tegen kruisbestuiving, hoe je het zaad gewonnen hebt en of je netjes bij elke stap een weesgegroetje hebt gebeden. Er zijn er gelukkig ook waar het wat meer 'rock en roll' mag zijn : je gooit wat in de groep van een dappere moderator en die zorgt ervoor dat iedereen minstens evenveel terugkrijgt als hij gestort heeft - als het maar een naam heeft (of had) en geen F1, met of zonder wensenlijst.
Als we niet ruilen mag er ook al wel wat gekocht worden en dat gaat dan meestal online via een anonieme webwinkel of zelfs een bende nog anoniemere ebay'ers. Tot nog toe is al het zaad altijd netjes aangekomen en uitgekomen, en zagen alle vruchten er gezond en normaal uit. Onder de rasfetishisten (racisten bekt makkelijker) heerst er een echter een panische angst rond 'Appellation d'Origine Contrôlée' en 'spontane kruisingen' terwijl dat nu net de gewoonste overlevingsstrategie van de natuur is. Zij spelen liever zelf voor God, en dan nog een irritant Godje dat beslist dat zijn 'gewenste kruising' zoveel beter is dan al de rest (en daarbij meestal 'gewoon' eigenschapjes pikt uit andere rassen).
Bij de rashonden waar bastaard het ultieme scheldwoord is geworden, is al schrijnend duidelijk wat de connoisseur heeft bereikt met zijn (in)teeltkunsten : het genetisch potentiaal bestaat daar voor sommige rassen nog uit een handvol (show)families, en niet zonder gevolgen.
Voedseldeskundigen beginnen zich stilaan ook zorgen te maken over die verschraling in groenten en fruit, en de soorten daarbinnen, en onze gezondheid. Nog een potentieel voordeel in eigen beheer als je zelf je groenten teelt. Er zijn wel een aantal redenen te bedenken waarom sommige "vergeten groenten" uit de boot zijn gevallen, tijd voor de gulden middenweg dan maar weer zeker ??

Een voordeel van ziekte, elk nadeel heb ze voordeel, is dat er soms een lethargische periode in het herstel zit waar je zelfs de TV niet kan volgen. Ideaal om de zaden weer wat op orde te stellen want meer dan tien seconden - om de zaaimaand te vinden op het pakje en het pakje te sorteren in het juiste bakje - moet je dan niet kunnen vasthouden.

En zo komt het begin van het seizoen, gesorteerd en met een duidelijk beeld over de hiaten, ook weer wat korter bij want kerstmis heet een klassieker om uien voor te telen. Grow for it.

10.12.09

zweten ... als een varken ...

ziek varkentje

Waar ik dit weekend nog gemiddeld 9 schoot in de schietkelder van de gilde (niet slecht voor "een eerste keer"), schiet ik er ondertussen gemiddeld 39 (°C) als ik niet netjes mijn paternoster van Dafalgan en Nerofen afbid - hopelijk toch niet te lang ("dus nu terug uw bed in gij !").
No hablo espanõl dus de mexicaanse griep zal het wel niet zijn, en ik heb in langens geen geiten meer gezien dus de Q-koorts is ook weinig waarschijnlijk ...

trouwens, varkens zweten niet...

6.12.09

2 vliegen in 1 klap ...

Wat doet een (moes)tuinblogger als er niets te doen valt in de (moes)tuin ? Lezen, zaden kiezen, of kokeneten met bij voorkeur groenten uit eigen hof, om flink gesterkt en sterk gemotiveerd aan de meet te staan als het nieuwe seizoen weer van start gaat (misschien dit jaar wat vroeger dan gewoonlijk maar dat is iets voor later). En dat is allemaal nog plezanter als je hoog bezoek verwacht.

Twee dingen die nog hoog op mijn lijst stonden waren gegratineerde mosselen (cozze gratinate) en 'iets' met de rest van de mosselsoep. Maar dat is toch zo'n geprul met die mosselen voor een doordeweekse maaltijd, en rest van de soep was er zelden of nooit genoeg om er nog wat mee aan te vangen. Twee vliegen in één klap dus want voor de gegratineerde mosselen kook je de mosselen zoals je dat gewoon zou doen maar wat korter, en blijft al het nat over als nieuwe grondstof.

cozze gratinate

Neem een braadslee met grof zout (want een mossel blijft zo moeilijk liggen van z'n eigen), leg daarin de mooiste (grootste en zuiver gemaakte halve) schelpen, in elke schelp weer een mossel, een streepje lookboter, kaas, grillen, klaar. Het voordeel voor "feestjes" is dat je dit rustig op voorhand kan klaarmaken, en amusekes zijn HOT tegenwoordig.

cozze gratinate ready

Tweede gang werd een soepje met als basis het mosselnat en de mosselgroenten. Toevallig net een pakje rode kool ontdooid dat geen rode kool bleek te zijn maar tomatensap met rode biet (vandaar de misleidende dieprode kleur). Nog wat water en een groenteblokje. Even (factultatief) de staafmixer erin. klaar. Voor de feestjes leukt een beetje room elk soepje verder op, onvoorstelbaar wat je allemaal kan doen met een spuitje en 2,5 ml room.

mosselsoep

verse pasta

Voor de derde gang 'gewoon' wat pasta gezwengeld ("pieten" van ne meter), scampis met heel veel look en olie - aglio olio - (look, het nieuwe goud op de beurs blijkbaar), en een saus op basis van tomaten, paprika's en "nog wat uit de kist". Meer moet dat niet zijn, en mislukken doet het zelden (een kleine onoplettendheid in de hoeveelheid scampis - tien dozijn voor vier man - kan je hoogstens een onoplettendheid noemen).

verse pasta met scampi aglio olio

En om de laatste (schaarse) vrije gaatjes in de maag op slag te vullen nog een dessert, een variatie op de 4-minuten-chocomousse, de 8 minuten-chocomousse : eneke met witte chocolade en eneke met pure chocolade. Samen gedresseerd in een potje op z'n K3's (wie had ooit kunnen denken dat K3 mij zou inspireren in de keuken, maar zij hadden ook zo'n schuine duo-chocopasta in "de wereld van K3").
Voor een feestelijke versie afwerken met een streepje speculaaskruimel en/of bloemsuiker en/of ... Als je geen commentaar wilt over Brazilian Wax, of je niet wilt uitleggen aan je oma wat dat dan wel is, zet je meer dan één streep of geen.

Ik begin hier na amper drie pogingen wel al expert te worden in die 4 minuten chocomousse, de truuk is echt om de room waarin je de chocolade gaat smelten niet warmer te laten worden dan nodig om de chocolade te smelten, het opkloppen van de room is dan een makkie in het ijswater. Opkoken zegt nochtans het originele recept maar dat is maar om de maagden een kloot af te trekken denk ik (of doet dat iets voor room, opkoken ?).

8 minuten chocomousse

Moet wel een hele belangrijke gast geweest zijn ? En of : een professioneel setje studiolampen van Sachtler (3x300H), daar kan je toch geen pannekoeken voor bakken. Spelen met continu licht in de donkere keuken (want een flitsopstelling is toch zo passé voor niet bewegende onderwerpen), is ne keer wat anders zelfs volledig verzadigd en met de twijfelachtige steun van vrienden Viré Clessé, Barolo en Brunello. To be continued in elk geval. Thanks Hans.

Groentjes uit eigen hof, daar kan je veel mee doen. Grow for it.

4.12.09

zo vader zo zoon ...

zo vader zo zoon, Converse One Star Mid Brown, jr. + sr.

Vetkoel ... effenaf. Zoals meestal zijn die kinderexemplaarkes wel weer een stuk mooier (pffrt, een ontwerper die zich conformeert aan de 'alleen-nog-veters-vanaf-de-plechtige-communie'-wet : you're fired !!, en waarom krijgen wij 'goedkoper' leer ?, en veters Allah (WachtMaar) ... maar moeten het daarom ook lelijke veters zijn ? En waar zijn de vette ribbels onder mijn zolen ? en, en, en, ...). Maar als trotse vader vind ik het toch wel stoer dat we op gelijke voet door het leven stappen. Hij zit in z'n peuter puberteit dus het is af en toe wel een beetje (en soms zelfs vergeefs) speuren naar dat trotse gevoel en met zijn eerste diploma (cum laude) "Master in Science Strategisch FLETSEN" is er ook weinig tegen te beginnen. Dat belooft.

Koelvet. Lorre (onze bullmastif) heeft de frietketel 'onbewaakt' gevonden (wisten niet dat we die moesten bewaken). Twee kilogram ossewit spoorloos, dat kan zelfs op een lijf van 55kg spier niet gezond zijn (hoe begin je eraan en hoe hou je het vol vraag ik me dan af ?). Ben benieuwd welk staartje dit krijgt (meer dan waarschijnlijk één dat niet geschikt is voor de composthoop). Dat worden in elk geval frieten van de frietenbakker vanavond.


Dat boek over biodynamisch tuinieren is voorlopig vooral goede gymnastiek voor de wenkbrauwen (voor de botoxers leest het dus als een trein). De enige "aha" was een "ahja" (het lof over compost niet meegerekend) : een voordeel van de biodynamische plantkalender is dat de tuinplanning enerzijds wat dwingender is, anderszijds zelfspreidend.

Dwingend : doordat welbepaalde momenten beter geschikt zouden zijn voor welbepaalde activiteiten is het wel handig dat je dat venster van soms maar een paar dagen "pakt", anders is het weer een paar weken wachten op het volgende gunstige venster. Dat kan het motivationele verschil maken tussen "het is vies weer ... da'k het morregen zal doen ..." en "ik zal mijn botten toch maar aan doen dan zeker ..." (een gigantisch groot verschil in goesting in elk geval). Deze ongedwongen dwang is meteen de belangrijkste reden waarom ik, de luie boer zonder agenda, al een paar jaar de maankalender probeer te volgen want uitstel is vaak afstel (en dat de invloed op de aarde wat verder gaat dan de regen uit het wolkje en het licht en de warmte van het zonnetje daar ben ik ook wel van overtuigd).

Spreidend : er zijn namelijk dagen dat je niet mag werken en er zijn dagen waarop bepaalde taken enkel voor bepaalde gewassen moeten gebeuren. Als je het systeem volledig volgt spreid je dus vanzelf de taken en de aandacht over de tuin.

Soms gaan de wenkbrauwen wel zorgwekkend hoog staan, zoals bij het uurtje roeren met de 500 en 501 preparaten, en de waarneembare veranderingen in het water (het lijkt daardoor vooral op een goedkoop hallucinogeen - misschien toch maar eens uitproberen; voor de wetenschap of wat had je gedacht ?). Of de negatieve invloed op onze tuin, van de gebeurtenissen op Golgotha 20 eeuwen geleden ... het was bijkanst een boek voor vurekestook (in de nief stoof met alle plezier).
De biodynamische composteermethode an sich zal het ook niet halen vrees ik, teveel gedoe : gangen prikken en die weer opvullen met gehaktballetjes zonder krieken maar met 504, 505, 506, 507... 't is iets voor gepensioneerde filosofen denk ik.

Volgens de biodynamische methode zou de winter (wat voor winter?) een belangrijke periode zijn voor de bodem. De zonnestralen die nu onder een zeer scherpe hoek de bodem binnendringen zouden de bodem revitaliseren. Moet ik mijn karton dan maar weer gaan wegdoen ??
Voorlopig dus een minder onbekend maar nog niet minder vreemd systeem dat biodynamisch tuinieren. Maar mijn b(r)oek zit nog niet in den helft, misschien moet de allesomvattende aha nog komen ... en zo lezen wij met een open geest verder.

Wel leuk was de bloemenklok van Linnaeus, die we vooral kennen van de huidige plantennomenclatuur, perkjes met bloemen die zo voorspelbaar op hun uur open gaan dat je er bijna je uurwerk kan op gelijkstellen. Eneke om eens wat verder uit te vlooien voor de categorie "knipogen" bij het ontwerpen ...

Nog 300 keer slapen ongeveer en dan mag ik naar de cursus natuurfotografie bij Rollin Verlinde, dezelfde cursus als van/bij Bart maar toen was het dubbele boeking en nu bij ons eigen Regionaal Landschap (Noord Hageland). "Dat er haast bij is" schijnt 't, als je er ook wil bij zijn, want de inschrijvingen stromen zonder reclame al even vlot binnen als het water in sommige kelders.

1.12.09

pompoenen ajaat ...

ayote ... Pompoenen horen misschien tot het selecte groepje van "de makkelijke b(r)oertjes" in de moestuin, zonder veel zorgen te telen en al even vlot lang te bewaren. Al dat positieve kan ook meteen hun zwakste punt zijn. Als het een beetje te goed gaat dan komen ze je snel de oren uit. Zeker als het altijd weer diezelfde pompoensoep of -puree is wat de pot moet schaffen. Gelukkig zijn er nog voldoende alternatieven zoals pompoenzalfjes, pompoenschijfjes op de bbq, ... en bv. pastel de ayote, een pompoenpudding uit Costa Rica :

- 800g pompoen
- 125g boter
- 4 kruidnagels
- 2 eieren
- 2 eetlepels magere kwark (yuck ... 2 eetlepels volle yoghurt marcheert ook)
- 250g suikerriet
- 200g zelfrijzende bloem (of bloem met geweetwel)

Pompoen in stukken verdelen, koken met ruim water. Afgieten en vlees van de schil halen als het zacht is. Vlees met de helft van de boter tot puree prakken. Suiker met twee lepels water, kruidnagel en de rest van de boter smoren tot er een zoete saus ontstaat (maar ik heb het gewoon meteen bij de puree gekieperd). Eieren met de yoghurt opkloppen. Puree, yoghurt- en suikermengsel samenvoegen. Als laatste de bloem eronder. Je kan het geheel nog wat afkruiden met gember en kaneel (zoals altijd opletten met kaneel : juist genoeg brengt je in de eindejaarsstemming, iets teveel en je waant je op een slechte kerstmarkt in de koopjeshoek van een bouwmarkt, onder een lekkend dak). Pompoentaart.

Het beslag van de pompoentaart in een beboterde en bebloemde bakvorm gieten. 60 minuten in een op 250° voorverwarmde oven die je meteen terugdraait naar 180° zodra je de vorm erin plaatst. Laten afkoelen in de vorm. Het lijkt niet zo heel veel anders dan een klassieke pumpkin pie, maar dan zonder "taartbodem". Een betere flantaart zou je kunnen zeggen. En gezond. Pompoentaart.
Heerlijk nagerecht bij een deftig kopje koffie in elk geval. Zeker eens proberen.
Wat variatie in de pompoensoorten en met name de wat kleinere soorten kunnen de pompoenindigestie in en rond de moestuin misschien ook wat verlichten.

pompoenpudding, pastel de ayote, it's the last piece ... you hurry now ...

Zaterdagmiddag toevallig een geweldig kookprogramma 'ontdekt' op BBC, Nigel Slater's Simple Suppers, halfweg in een reeks van 6 alweer. Echt hoe het perfecte kookprogramma er zou moeten uitzien. Geen half uur trekken en duwen aan een gerecht dat je dan uiteindelijk nooit van je leven wil maken, integendeel, net genoeg klank en beeld per gerecht om het te kunnen namaken met op het einde het ingrediëntenlijstje voor de hedendaagse digiboxkijker (nee Pavlov, daar zit geen blote madam of meneer tussen gemonteerd). Stuk voor stuk "try before you die" materiaal, met af en toe een knipoog naar de moestuin (onderdeel van de dig in campagne ??). En letterlijk en figuurlijk 'voor elke dag wat' dus er zal altijd wel iets bij zijn dat je wel eens zou lusten.
De BBC is helaas niet de meest vriendelijke omroep wat betreft het (online) herbekijken voor ons buitenlanders en het is al een herhaalde reeks blijkbaar dus we zullen het voorlopig moeten stellen met de laatste 3. Maar die zou ik wel graag alle drie meepikken ...

Het einde van het jaar nadert, en dan is het weer tijd voor lijstjes. Een eerste lijstje is dat van de 10 populairste zoektermen in België dit jaar. Op nummer één 'Facebook' en op nummer 5 'google' (?) en daartussen en daarrond van hetzelfde zoveel (Netlog, youtube, hotmail, yahoo, msn). Waarvoor dank, ik heb het altijd al gezegd : who needs "friendly" URLs ... mensen typen toch geen URLs.

Wedstrijdje ? Ik heb hier nog een vijftal google wave accounts liggen (de nieuwe mail van google). Wave staat nog in de kinderschoenen maar voor de Jan Peeters'en en Peter Janssens'en van deze wereld kan het belangrijk zijn om er snel bij te zijn. Stuur gewoon je email en jouw "try before you die" recept en ik geef je een account in ruil (tenzij de jury het een echt goor gerecht vindt en haar veto stelt, en uiteraard maar zolang de voorraad strekt).

28.11.09

Sinterklaas - Sinterkloos

"Doe maar een kringetje rond het speelgoedje dat de Sint moet brengen, dan zal papa even mailen met die brave man" (zo gaat dat 'tegenwoordig'). Natuurlijk had ze zo goed als al het speelgoed in het boekje aangeduid en nog voor ik haar daarover kon aanspreken counterde ze ad rem : "Het zijn wel veel speelgoedjes he papa" (drie buggies, allez gij) ", maar dat is wel voor als alle kindjes komen spelen he". Mijn rosemarie, zo nobel en vooral geen speld tussen te krijgen.

Geen Sinterklaas zonder Speculaas. Of is het Speculoos ? Beide termen worden al eens door elkaar gehusseld, dictee of geen dictee. Van Dale vindt dat speculoos minder frequent wordt gebruikt. Sommige producenten gebruiken bewust speculoos als er geen speculaaskruiden gebruikt zijn (als in kruiden-loos dus). Boven de landsgrens is speculaas de typisch Nederlandse kruidenkoek en speculoos de typisch Belgische koek met kaneel en gebrande suiker. Dus die gekke Nederlanders zeggen speculoos tegen onze speculaas, maar iedereen zegt altijd [speekulaas] (zucht). Die met/zonder theorie is wel duidelijk, kunnen we die niet algemeen aannemen ?

Hoe het ook zij, Marleen gaf een voorzet naar aanleiding van mijn venkelconfituur, "dat ik (eveneens in de categorie Anijs) misschien maar wat pepernoten moest maken voor Sinterklaas en de kinderen", en ik moest die maar even binnenkoppen.
Het ligt misschien aan mij en het feit dat ik de pepernoten van de Hema na 6 december "in de afslag" koop, maar ik vind pepernoten nogal hard. Geef mij maar berekoeken aka Hasseltse speculaas. Dan doen we toch gewoon Hasseltse speculaas pepernoten.

hasseltse speculaas pepernoten

- 250 g (echte) ongezouten boter (schijnt belangrijk)
- 325 g (donkere) kandijsuiker (yuck ... ik heb rietsuiker gebruikt)
- 2 grote eieren
- 500 g zelfrijzende bloem (of uw eigenste mengeling van bloem en bicarbonaat/...)
- 100 g gemalen amandelen
- een "goede" theelepel kruiden

Boter zacht laten worden en romig roeren. Suiker erbij, dan de eieren, dan het meel en dan de kruiden, als laatste de amandelen. Het wordt een harde brok dus rol je mouwen maar op, vork of klopper halen het einde niet alleen.
Ik vond geen anijszaden, heb dan maar venkelzaden uit het potje viskruiden gevist en gevijzeld, het gaat 'em toch om de anethol dat je in beide zaden terugvindt. Nog wat 'speculaaskruiden' (komt in een zakje) erbij, en een borrelke pastis voor de zekerheid (en "de paring", zie later). Het deeg afgedekt een dagje in de koelkast laten rusten.

Volgende dag. Begin met wat bloem over het aanrecht te gooien. Het eerste wat je zegt als je het deeg uit de koelkast neemt is (binnensmonds want de kinderen zijn erbij) : 'f*ck, mislukt'. Het deeg lijkt immers veel meer op kassei dan op iets dat mals zou moeten worden. Als je er stukken uitplukt, in je handen rolt en met je lichaamswarmte weer wat opwarmt wordt het gauw duidelijk dat het wel zal meevallen. Klassiek wordt een worst gedraaid waarvan dan schijfjes worden gesneden. Het is natuurlijk veel leuker om zelf bolletjes te draaien die je dan keihard op het aanrecht gooit. Leuk voor de kinderen en een goed soupapke (ventieltje) voor eventuele zorgen en/of frustraties.
Soms worden de koekjes nog afwerkt met amandelschilfers voor ze de oven in gaan, 12 tot 15 minuten op een bakplaat (170-180°C), niet te kort bij elkaar want ze gaan nog uitzetten. In één van de recepten stond formeel "15 minuten en geen seconde langer", dus niet te ver gaan lopen tijdens het bakken. Als je ze van de plaat neemt denk je misschien "hmm, die zijn nog zo zacht", of "die mogen precies nog wat donkerder" : "zal ik ze nog even terugzetten ?!". Niet dus, ze worden vanzelf harder bij het afkoelen. En ze worden na een paar dagen weer zacht als je ze in een blikkendoos bewaard en dat is de bedoeling, stop ze dus niet in een luchtdichte supperware.
15 minuten 00 seconden, basta (en blijf een paar dagen weg van de doos).

Waarschijnlijk heb je nog wat gemalen amandelen over. Als je dan ook nog wat bloemsuiker hebt liggen en een ei, maak dan snel nog wat marsepein want gevulde hasseltse speculaas is nog lekkerder (en marsepein nog zo'n Sint-klassieker).
Poepsimpel die marsepein : amandelmeel, bloemsuiker en een eiwit mengen (125g/125g/1). klaar (ohja, ook een dagje laten rusten in de koelkast). Het recept van de boerinnenbond zegt oranjebloesemwater maar pastis werkt evengoed en dat "food-paired" handig met de speculaas (een klein koffielepelke is voldoende). Ja mannekes, da's ook de laatste keer geweest dat ik marsepein koop. (een tip nog : voor de marsepein werkt fijn gemalen amandelen wel wat beter).

Laagje speculaas, laagje marsepein, laagje speculaas en de randen dichtduwen.
Je weet niet wat je proeft.

't regent hasseltse speculaas pepernoten

In de categorie "lezersgestuurdeopdrachten" zou ik zeggen : NEXT !!

26.11.09

alle apen apen apen na, het tuinplan ...

Het lijkt soms wel alsof bloggers elkaar na-apen of achternalopen onder de vorm van gedeelde ideeën, stokjes of puur plagiaat. Zo maakte onderdeappelboom deze week nog eens een wandeling door haar tuinplannen en nu zit ik hier ook weer met een plan. Puur toeval. Het plan - mijn eerste keer - van de levensgenieter met het dakterras aan z'n peperdure loft op de bovenste verdieping van een skyscraper in New York met een adoratie voor Latinne wat dan zo een beetje het thema is geworden... 't is af, gisteren moeten (mogen) voorstellen, vandaar. Er kwamen lichtekes in de ogen van de zogezegde eigenaar dus het zat wel goed denk ik.
Volgende keer gaan we onze plannen opkleuren in aquarel, daar kijk ik ook wel naar uit want auto-didactiek is leuk maar één gouden tip van de vakman is ... goud waard. Zoals die ene gouden tip voor het ontwerpen die mijn leven kompleet veranderde. Die wil je nu wel weten zeker ? Dan moet je maar eens op de koffie komen (of ik bij jou), of misschien floept het er wel uit na het tweede biertje op een volgende blogmeet... ;-) Of in een later berichtje (cliffhangers noemen ze dat zeker?).

tuinplan

"Wat voor werk doe jij eigenlijk?" vroeg iemand achteraf, ik denk dat dat een kompliment was. Misschien had ik moeten zeggen "uitvaartondernemer, en gene goeie". "Is precies een flipperkast", zei iemand anders, casual, want het was toch al geen al te ernstige presentatie.
Dat had ik er nog niet in gezien tot hij het zei. Dat onderbewustzijn toch maar een beetje in de gaten houden bij het ontwerpen, het pinball verleden is nog een braveke (en goedkope helemaal-ex-bijna-verslaving, 20 frank en in het beste geval stond je een uurke te wiggelen aan een glazen kast met irritante geluidjes die je toch niet hoorde en tartende hi-scores - nooit "geldkaskes" evenwel), maar wie weet wat komt er zo nog allemaal bovendrijven.
Er zat ook al een eendjesbaan aka wandelpad in als waterelement (linksboven in de hoek) want er mag al eens geknipoogd worden in een ontwerpje. Bij dat strakke witter dan witte designinterieur moest ik van die witte designeenden met een zwarte zonnebril hebben, het was sterker dan mezelf (psycho-analysten, ga je gang maar het verslagje graag eerst per direkte mail in een discrete enveloppe ajb).
En nu we het toch even over design hebben : toen ik gisteren de nieuwe (?) Technogym Kinesis toestellen zag kreeg ik ineens weer zin om kinesitherapeut te gaan spelen. Heel even, en alleen voor het toestel...

Plagiaat. Zo hadden we deze week nog een leuke 'discussie' over copyright bij fotojanus, was er gisteren toch wel een prachtige "bevrijdende" reportage over copyright en creative commons in het uur van de wolf" (Rip! a remix manifesto).
Moest iemand hiervan een kopietje hebben dan wil ik die aflevering nog wel eens terugzien ;-) (ah, binnen een paar weken misschien online zie ik net). Misschien moet ik me al maar inschrijven bij het mouse liberation front (Je mag Mickey Mouse niet natekenen, terwijl Walt zelf groot is geworden op andermans sprookjes). Ik ben fan van en heb bewondering voor 'het origineel' en al zeker als de originele zijn origineel zelf brengt (bij voorkeur niet in de studio-versie), maar ik ben misschien nog vaker gecharmeerd door de creatieve mash-ups en covers die eruit voortvloeien. Daar zitten echt geniale kronkels bij. Moet kunnen.
Ze zingen bijna elke ochtend "happy birthday" in de lagere school van rosemarie, stel je voor dat zo'n schooltje altijd rechten moeten betalen aan Disney die eigenaar is van dat liedje. Ik vind trouwens dat de school wel eens een paar alternatieve versies mag gebruiken want 8 jaar elke dag dat liedje op een bijna nuchtere maag dat moet blijvende schade aanrichten bij die kinderen. Maar ja, die alternatieve versies moeten wel mogen gemaakt worden natuurlijk.
Volgende week "Foto en copyright by G.P. Fieret" (woe 9 dec., ned2, 22u50 - 23u35).

Soit, nu hebben we weer wat tijd om te tokkelen, te pruttelen, en te knutselen. Weest creatief vrienden.

21.11.09

Habemus pijpam ...

Als je iets niet kent of weet ga je beter even bij de expert om raad. Schouwen is één van de dingen waar ik niets van af wist. En als je een expert zoekt is een zaak met '& Zn' meestal een goede start (tenzij het voor die zoon van te moetes was). Die eerste consultatie was vrij ontnuchterend. Een schouw die naam waardig is al gauw een meter of vier hoog en als ze buiten staat bij voorkeur geïsoleerd. Doe je dat niet dan trekt de schouw niet ... als je het vuur al in brand krijgt; rook binnen, kou en nog een paar andere ongemakken tot gevolg.
Instapmodelleke van een dubbelwandige schouw kwam met beugels en al de andere prullaria al gauw op een duizend euro, veel centen om een paar avonden op het jaar in een hobbykot te gaan zitten. Het alternatief was een enkelwandig pipi langkous kachelbuizenparcours van de 'knutselmarkt'. "Zo was dat vroeger in de staminees altijd", maar ik weet niet of 999 het wel zo leuk zou vinden dat ik elke avond naar staminee of gerookte haring zou ruiken.

Gelukkig zijn er nog de tweedehandsmarkten en op kapaza zag ik bruikbaar materiaal. Meteen een deftige prijs geboden en het was ok. Een halve dag poetsen en polieren later zag het er eigenlijk - met uitzondering van een paar blutsen maar een beetje verweerde 'look' dat mag wel - weer uit als nieuw (nog beter dan de single RAW HDR foto hier laat zien, maar het was dan ook al bijna 17u en aan 't donkeren, Entschuldigungen voor de perspectiefvertekening, die had ik nodig om niet te laten zien dat ze nog een beetje scheef staat).
Recycle + Re-use + Remake Rules.

[img: pijpen, cum and see]

En of ze trekt ? En of ze trekt ! Gelijk een vrijgezel op poeperkesdag, in een wip is 't geflikt. Schoon vlam en de kachel warmt genoeg om met alle deuren open te hobby'en. We hebben zelfs maar de helft van de buizen gebruikt, nog eens twee meter hoger zou echt geen gezicht zijn. Een aanvaardbare versie van "De Waarheid" ligt toch meestal tussen wat de man uit de straat denkt te weten, en de mening van de expert. Dus bedankt Hanne (& Vrnd). Succes met de verbouwingen.

Als dit de voorbode is van de winters die we vanaf nu gaan krijgen is het allemaal wel weggesmeten geld natuurlijk. Ik weet nog dat het vorig jaar deze periode zo hard sneeuwde dat we na het vroege Sint-feest (zoals morgen) amper weer weggeraakten van de parking met een flauwe helling van een paar graden.
Geluk bij een ongeluk herinnerden een paar gezonde maar serieus in de war geraakte jonge aardappelstruiken er mij gisteren aan dat ik nog een rijtje aardappelen moest uitdoen, voor ook die allemaal op hun beurt beginnen te schieten. Eind november, zo laat ben ik eigenlijk nog nooit geweest, maar ze zagen er nog goed uit.
Ik heb een jong aardappelstruikje voor de grap 'ingepakt' (en de dahlia's draaiden zichzelf parmantig om in hun graf; "waarom hij wel"). De aardappelen zullen er bij de volgende vrieskou wel aan zijn voor de moeite maar in het andere (hopelijk zeer extreme) geval oogsten we misschien wel 'nief patatekes met nievejaar', 't is eens iet nief. Het volgende is nieuwjaar op z'n Australisch, in zwembroek en factor 20 op de neus. Dus appelboom, misschien weten die crocussen wat wij nog niet weten! ('t is altijd lente in de ogen van de crocussen rond Ghente)
De moestuin niet vergeten, misschien moet je wel net als ik een paar looktenen en sjalotten weer op hun plaats leggen.
En dan gaan we nu verder met knutselen.

18.11.09

Voor en Na : NA ...

Elke doordeweekse maaltijd wordt een feest ... enzovoort enzoverder. Eén van de Italiaanse nagerechten dat al lang op mijn lijst stond wordt gemaakt van room. Panna cotta, gekookte room.

- 500 ml room, echte room, niet iets wat voor room moet doorgaan (het gerecht bestaat tenslotte voor 75% uit room : garbage in, garbage out)
- 100 ml (volle) melk
- 100 g suiker
- 1 vanillestok
- 10 g gelatine

Gelatine voorweken in koud water. Melk opkoken. Room opkoken met suiker en vanille in een andere pan. Gelatine uitknijpen en oplossen in de melk. Pannen van het vuur en samenvoegen. Klaar. Opstijven in de koelkast (in potjes of een vorm).

Typisch wordt deze lekkernij afgewerkt met een coulis dus kruip snel nog even in de diepvriezer voor een portie zomervruchten, opwarmen met een beetje suiker erbij (of wat confituur) en wat bindmiddel. Verdelen over de opgesteven potjes. Klaar.

[img: panna cotta]

En lekker dat dat is. En zeg nu niet dat je daar geen 5 minuten voor zou kunnen vinden in je drukke schema. Perfect voor de feestdagen, maar ook op een gewone werkendag zal ik geen moeite doen om mijn gelukzalige snoeten te verstoppen als je me dit voorgeschotelt.
De gelatine zat verpakt in lattekes van 3 g en heb er zelf uiteindelijk maar 9 g van gebruikt ipv 10, maar ik zou het zelfs met nog minder durven proberen (het is wel de bedoeling dat het vast blijft natuurlijk, 't is geen poddinkje, maar als je moet afronden doe het dan maar naar beneden).

Gobelijn Schoepen wil het beurtelings parkeren afschaffen. Net nu de mollen doorhebben dat ze ook eens bij de buren mogen gaan liggen (daar gaat de theorie dat ze hier zaten voor de gezondere grond). Waarschijnlijk weer zo'n regel waarvan we vergeten zijn waarom we hem ingevoerd hebben; eentje om straks weer in te voeren. En awoerd met de wit zwarte platen, net nu ik een leuke rood witte op het oog had. Lang leve de rood witte nummerplaten. Lange leve rood wit, lang leve panna cotta met coulis.
Het is trouwens net handig om al vanop een afstand te kunnen zeggen : we pakken de volgende camping, hier staan teveel gele nummerplaten ;-) (is maar om te lachen he, d'Indianen zijn veel erger met hun gekke tippi-ni-duurs en hun pluimen).


En nu gaan we nog wat knutselen...

17.11.09

Voor en Na : VOOR ...

Elke doordeweekse maaltijd wordt een feest als er een voorgerecht en een nagerecht bij zit (al was het maar "podding met ananas" of een appel). Eén van de voorgerechten die al zeer lang op mijn lijstje staat wordt gemaakt van groene tomaten. Rood, wit, geel, oranje, roze, zwart of groen, het maakt niet uit welke kleur als ze maar groen zijn en onrijp.
Fried Green Tomatoes.

Veel varianten op dit populaire recept van eenvoudig bebloemde schijfjes tot een drie kwartier durend tien-stappen-plan. Mijn synthese zit er zowat tussenin.

[img: fried green tomatoes]

Snij de tomaten in schijfjes, leg ze op een rek en bestrooi ze met wat zout waardoor ze al snel gaan zweten. Eerste probleem meteen bij de callee pakken : toch maar oppassen met het zout of het wordt te zout. De bedoeling is dat je de schijfjes afdept en je daardoor het zout gedeeltelijk weer verwijderd maar d'onzen waren toch nog een beetje te zout. Er zijn recepten die deze stap overslaan, dat ga ik voortaan ook maar doen.

Dep de schijfjes (nat) droog en wentel ze in bloem tot ze goed droog zijn (droog) en rol ze dan in het beslagje (een ei en wat melk) tot ze goed bedekt zijn (nat) en gooi ze dan in de chapelure/broodkruim/kruiden tot ze een mooi jasje hebben (droog).

Verwarm een pan met een flinke bodem vetstof en bak ze rustig bruin. Vuur niet te hard en/of schijfjes niet te dik want de harde tomaat kan wel wat warmte gebruiken en het jasje een stuk minder.

[img: fried green tomatoes]

"Waar koop je groene tomaten ?" Ah, nergens waarschijnlijk, en ik moest ze ondertussen zelf ook importeren vanuit het exotische Meerhout waar het in de ingesloten serre nog altijd lijkt te nazomeren. Maar ik exporteer dan ook wel wat plantgoed naar die tuin, voor wat hoort wat.
Nog een manier dus om iets te doen met de laatste tomaten die niet meer willen rijpen. "Ga je daar niet dood van van groene tomaten". Tenzij het langer duurt dan drie dagen om op slag dood te vallen kan ik bevestigen :
Neeeeee

e

e

e

e

.




Toen ik daarnet op het werk buitenkeek zag ik een zwerm vogelkes spectaculair dansen maar niet zo spectaculair als deze zwerm wegens niet zo talrijk (300.000 stuks ? wie telt zoiets, de politie ?)
Mooi staaltje avidynamica, ook een beetje biodynamica, "klinkt als" biodynamisch tuinieren, het boek van Hilary Wright waar ik net uit curieuzeneuzemosterdpottendom in begonnen ben. Voorlopig is het een beetje "zweverig" allemaal en met stevige quotes als "radiogolven zie je ook niet en die zijn er wel" win je me niet echt aan een hoog tempo terug maar het is toch de persoonlijke zoektocht die telt en niet de religie op zich, toch ?

14.11.09

zaad zaaien ... wat anders

Ik kijk al lang niet meer beschaamd naar de tippen van mijn schoenen als er "er hangt weer zaad in uw broek" wordt geroepen (busted! not). Schaamte noch schroom, ja mevrouw de juge, ik ben een pikkedief, pittedief, pilledief, stekkedief als het op plantjes aankomt. Uiteraard niet als er al een zakje rondzit en een prijs ophangt maar in de natuur eigen ik wel eens een deel van het overvloedige zaad mezelf toe. De gulzigheid neemt met de jaren gelukkig af omdat je ondertussen weet dat je maar een paar zaadjes nodig hebt om een nieuwe soort te introduceren (en vanaf dan kan je ze meestal gewoon thuis oogsten, lees : laten vallen), maar als ik rijp zaad zie van een plant die me aanstaat kan ik er niet aan voorbij gaan, sterker nog moet ik er voorbij gaan en hoe dichter hoe liever.

Voor groenten is dat compulsief gedrag over het algemeen niet zo overdreven, en valt dat zelf-oogsten ook nogal mee; buiten tomaten, pepers, meloenen en pompoenen oogst ik eigenlijk weinig om opnieuw te zaaien (spontane zaailingen niet meegerekend). Alles nieuw en (misschien) beter dus, en het is weer die tijd van het jaar.

Voor wie, zoals ik, echt graag zaden ziet uitkomen en wie nu zo een beetje op zijn handen moet gaan zitten (lastig bladeren wel in de zaadcatalogi zo) of hij begint er al weer (te vroeg) aan, is er misschien een oplossing : de """nieuwe""" hype van de kiemgroenten.

Iedereen kent wel de stinkende waterkers-op-watten-experimenten uit z'n prille schoolcarrière, en waarschijnlijk ben je vanwege die stinkende waterkers-op-watten ook nooit verdergegaan met experimenteren.
Voor heel wat meer centen dan gewone watten kan je in de dille's en chamomille's van deze wereld mooi vormgegeven kiemschalen kopen. Maar met ongeveer een wrekkige euro voor een platgeklopt zeefje kan je toch spelend de winter door tot je weer aan het echte werk mag beginnen.

[img: kiemgroenten, radijsjes]

Radijsjes (Raphanus sativus). Even snel in vitro als in de grond, en je zou ze zeker herkennen moest je ze blind proeven, de typische pittige radijsjessmaak maar een ietsje subtieler en dat soms ook weer niet.
Andere kandidaten zijn mosterd, erwten, lentils, alfalfa, zonnebloemen, rucola, kolen, fenegriek, bieslook, bieten, chinese kool, ..., zelfs waterkers. Wel opletten blijkbaar met de gekochte tuinzaden want die kunnen (rara) in een badje met fungiciden gevallen zijn.

Op het zeefje, boven een schaaltje met water (ongeveer een halve centimer erboven), af en toe eens spoelen met vers water (meteen ook het bakje opnieuw gevuld met vers water) dan begint het niet te stinken of te schimmelen (volledige 'opstelling' zie je als je op de foto gaat staan). Klaar.
Easy peasy dus en kost (bijna) niks. Ook leuk voor de kinderen (van zaadje naar mondje), Rosemarie moet ik temet wegjagen of ze zou de zeef in geen tijd kaalplukken.
Volgend jaar dus toch wat meer zaden oogsten, al was het maar voor 'de wintersalade'.

8.11.09

aphrodisiaca ...

us a um, i ae a ... je krijgt er dus minstens twee.
Het waren er aanvankelijk vier, maar één van de dames van Katzenjammer was ziek (jammer ...iedereen aan de Mexicaanse griep!) dus dat optreden (en de B&B) werd last minute afgeblazen.
Dan maar zelf aan de aphrodisia-slag met in het voorgerecht 'polenta' en in het hoofdgerecht 'tonijn'.

Zaterdag zijn we toch nog over en weer Gent geweest, want de fototentoonstelling (van Vanfleteren : mooi mooi man) loopt niet zo heel lang meer EN we hadden nog een reservatie in het restaurant dat onderdeappelboom ons tipte.

Zo tussen 'Zsa Zsa Rouge' en 'Petit Zsa Zsa' begon het wel als een verwarrende ervaring; de vraag is blijkbaar niet alleen wie is Zsa Zsa maar ook wat is Zsa Zsa (je herkent ergens wel een patroontje ... 'kitsch is not a crime' misschien ??)
Over het slow food restaurant weinig klagen trouwens, maar wie mij kent weet dat ik (helaas!) zelden een restaurant bezoek zonder opmerkingen ;-) dus here we go ... een carpaccio heb ik liever van echt rauwe malse ossehaas die bijna vezelig uit elkaar valt (deze was gedroogd denk ik) en de muziek was misschien wat 'ongelukkig', van het type Balkan-folk, niet echt mijn ding (volgende keer ligt er misschien een ander schijfje boven op de stapel cd's).
Al onze gerechten -inclusief de 'carpaccio'- waren wel zeer lekker en de zaal zat gauw overladen vol waardoor je al snel geen noot muziek meer hoorde, alleen nog gezelligheid en gelukkige mensen (toppie).
Ik zou dit restaurant dus ook blind en met mijn ogen toe durven aanbevelen (veel reclame heeft het blijkbaar niet meer nodig, reserveren is dus echt een must). Smakelijk bedankt appelboom.

Qua authentieke Italiaanse slowfood wordt het wel met ruime lengte geklopt door Rossi in Leuven (eerlijk is eerlijk, en Pino doet het daar knap op z'n eentje), maar daar zou ik niet losweg iedereen naar toe durven sturen (als pizza Hawaï het enige Italiaanse 'gerecht' is dat je kent en lust is er gelukkig nog altijd de Pizza Hut - ze doen daar zelfs 'à volenté'; italiaans voor 'maak dat je wegkomt').

polenta warm

Maar dus polenta ... Als je de Italiaan mag geloven is polenta het enige echt bewezen aphrodisiacum. Het is in elk geval lang de echte basisvoeding van de Italiaan geweest (nikste pasta), en dan vooral il povere (herken hierin poverty en poverello) - de armere Italiaan dus (hoewel het daar tegenwoordig vooral in het rijkere noorden op de kaart schijnt te staan).
Het heeft me wel weer wat shophoppen gekost eer we het maïsgriesmeel gevonden hadden (zwei kleine Italiener vergessen die Heimat nie ... maar er zullen er in mijn buurt toch nog te weinig van wonen).

polenta, we zijn er bijna

De meeste bereidingswijzen zijn vrij 'eenvoudig' te noemen, mijn versie gegrild.
Alle recepten zijn het er over eens : deze slowfoodbereiding neemt wel wat tijd in beslag.
Dag één (donderdag) : 250g griesmeel (ongeveer 5 personen) met wat zout in een liter kokend water (het meel geleidelijk toevoegen om klonteren te voorkomen) en dan ongeveer drie kwartier roeren (net zoals risotto bij voorkeur altijd in dezelfde richting draaien).
Eerste (en enige) probleem : mijn pakje bio-griesmeel zei 3 minuten. Dat is natuurlijk wel een groot verschil met drie kwartier. Gelukkig zeiden de andere recepten ook : langer is beter, dus op een paar minuten zal het niet steken.

polenta dressing

Zodra het papje loskomt van de pan mag het afkoelen in een vorm of op een plaat ongeveer een vinger dik.
De volgende dag (vrijdag) : plakjes snijden, grillen (pan, bbq,...), voorzien van een dressing van de chef (in ons geval tomatenconfituur, Rocquefort, gemalen kaas, parmesan ... maar er bestaat dus niet 'één' manier) en zo nog even onder de grill, klaar.

Je zegt dus niet 'even polenta maken' maar het is wel zeer zeer lekker.

polenta klaar

4.11.09

venkel ...

venkelconfituurpepervenkelconfituur om precies te zijn maar ik wil de brave Sint en mijn trouwe lezers niet aan mijn deurke voorbij jagen omdat er weer 'peper' in de titel zit. Ik kan meestal wel goed inschatten wanneer het tijd is om te stoppen (niet noodzakelijk altijd wanneer ik wil stoppen). Je wil jezelf ook niet in een al te enge niche wringen; het hoekje waar ik nu zit is al eng en knus genoeg.
Geheel onterechte beslommeringen trouwens want het gaat zelfs niet over peper (Capsicum, de vruchten) maar over peper (Piper, de bessen). En eigenlijk had dit recept die bolletjes zelfs niet echt nodig maar daarmee loop ik vooruit op de feiten. Met het risico om straks voor confituurmannetje versleten te worden toch nog maar een geleike, waarschijnlijk één van de laatste van het seizoen :


- 1 liter venkelsap
- 2dl sinaasappelsap
- 2dl citroensap
- 2dl droge witte wijn
- pezo+ (peper/zout/+wat je lekker vindt)
- 2EL peperbolletjes.
- suiker

De venkelknollen (Foeniculum vulgare, nikste vulgair, maar 'gewoon' 'hooi') stonden al een beetje te verpieteren in de moestuin, een paar lichte koudeprikjes waren genoeg om het bleekwit van de bollen en het frisgroen van de sprieten te ruilen voor minder frisse kleuren. Je zou ze waarschijnlijk al niet meer gekocht hebben als ze in de winkel lagen terwijl er amper twee schubben verder niets meer aan de hand was. Aangezien het er niet warmer op lijkt te worden en dat recept van venkelconfituur frankweg mijn ogen uitstak heb ik ze toch maar allemaal gerooid.

Om het sap uit de venkel te halen heb je best een sapcentrifuge bij de hand. Venkel is een beetje als rode biet, je vraagt je af of daar wel een druppel sap uit kan komen maar drie tellen later heb je met een halve knol een half glas gevuld (en niks dan kurkdroge pulp aan de overkant). Het groen mag mee 'geperst' worden maar daar moet je toch niet mee overdrijven, de kleine sprietjes zorgen meer voor verstopping dan wat anders.
Het kan wel sletig zijn voor de machine (of het kan aan mij liggen), hou daar misschien rekening mee als je een apparaatje leent.
En dan hebben we het moeilijkste weer achter de rug. De andere sapjes sappen, wat kruiden en de suiker, opkoken, roeren, klaar. Niets houd je tegen om er nog wat pastis, martini, absint, ... of andere anijsachtige aromaten aan toe te voegen maar subtiel en puur natuur vermaken best.

De confituur is echt enorm lekker, en het huis geurt minstens twee dagen naar het betere snoepwinkeltje (waar vind je die nog ??). Maar de peperbolletjes zijn niet echt nodig denk ik. Het stond zo in mijn boek over inmaken en teveel improviseren als je iets nieuw uitprobeert is niets altijd aangewezen (peperbolletjes staan toch meestal maar te verstoffen in die veel te grote bussen). Ze hebben misschien een tikkeltje kleur gebracht en geven op termijn wellicht nog wat smaak af, maar het is vooral een visueel gebeuren achter dat glas.
Maar de bolletjes drijven nogal graag, om ze dus mooi door de potten te laten zweven moet je nog een paar keer terug naar de keuken om te schudden (vermoeiend). Misschien volgende keer wat minder bolletjes (of geen), maar volgend seizoen in elk geval meer venkel.

1.11.09

pompoenen ...

Ik doe normaal niet mee aan die geïmporteerde feestdagen, Halloween al zeker niet. Er zit nochtans een duivels kantje aan het verhaal van Halloween (en met name de pompoenlamp), en een Iers, dus helemaal tegen kan ik ook weer niet zijn. Maar het kriebelde toch al heel lang om eens een echt patroontje te snijden in een pompoen, en nu rosemarie de verhalen over Halloween ook meebracht uit het (eerste kleuter)klasje (?) zag ik mijn kans schoon ... (en ook - maar verder van generlei belang - weer een goede reden om nog eens 'the ballad of Peter Pumpkinhead' door de boxen te jagen, in het origineel van XTC uiteraard)

pompoen patroon

Terwijl ik zo aan het snijden was (prullen heet dat officieel bij ons) maakte 999 de soep klaar met de stukken vlees die net niet in het rond vlogen : wat ui erbij, wat cocosmelk, peperconfituur (jaja mannen, ook geweldig op het broodje visstick trouwens) en een blokske, klaar. Klaar nog voor ik zelf klaar was dus ongeveer tussen de kat en het spookje moest ik even pauzeren [veu de guj sop, hiejel guj].

pompoen patroon

Een deel van de pitten werd opzij gelegd voor het volgende seizoen. Het andere deel zou de avondsnack worden. Geroosterd (10 à 20 minuten op een bakplaat met een lepel olie en wat pezo/kruiden). "En als je de pitten vantevoren ongeveer 10 minuten kookt dan kan je ze eten met het schelleke er nog rond". Mis poes. Ik kan het niet beter samenvatten dan met de woorden van 999 : "heel lekker als ge weet hoe ze eruit moeten". Want dat velleke was zo beetgaar als een stoeprand, en bijna elke evacuatie leed tot een spontane versplintering van de inhoud (mission impossible, this pumpkin seed will self destruct in 5 seconds, poef) maar dat is misschien niet helemaal de schuld van dat velleke.

pompoen pitten geroosterd

En hoe is het met de pompoen verder afgelopen ? Wel, van kwaad naar erger denk ik als je het hem vraagt. Als je het mij vraagt zeg ik : "volgend jaar meer pompoenen om te kerven" want dat is gewoon nog keiplezanter dan dat ik al dertig jaar dacht dat het zou kunnen zijn : gewoon ook eens doen, ooit !

pompoen patroon

De look en de sjalotten zijn eindelijk de grond in geraakt, de serre is zo goed als leeg en het volgende moestuinseizoen gaat een vliegende start krijgen want de meeste vakken zijn klaar om de winter in te gaan. Laat maar komen Grietje...

29.10.09

peperjam ...

Laat de klep van de printer maar toe, er is geen vastgelopen papier gemoeid bij deze jam.

Van een tweede deel van de dikwandige pepers (en nog wat paprika's) werd voor de eerste keer confituur gemaakt. Dikwandige pepers bewaren niet te best en invriezen is dan misschien de eerste reflex.
Waar je vorig jaar de deur niet uitkon zonder een ecoridder met een groene pluim in zijn gat tegen te komen, lijkt de eco-storm te zijn gaan liggen. De eco-doemscenarios zijn uitverkocht, uitgeknepen, uitgemolken, uitgezongen. Buiten twee handen vol zonnepaneelopportunisten en de klinisch dode auto-industrie hoor je amper nog wat over 'initiatieven voor de toekomst' (los van het feit of het nu goede of slechte initiatieven zijn).
Naast de ecologische voetafdruk van een vriezer ("jomma die moet toch altijd opstaan, dan kan em beter volzitten ?", jamaar, altijd maar meer en groter) zijn er ook nog praktische bezwaren tegen het alleenrecht op conserveren door invriezen, van pepers. Om er maar eentje te noemen heb je meestal zo weinig van de pepers nodig bij een bereiding. Tenzij je ze dus verpakt in vingerhoedjes, is de kans groot dat je je pakje pepers een twintig tal keren uit de vriezer hebt genomen om er een theelepel snippers uit te halen, ook niet echt ideaal.

Confituren zijn waarschijnlijk de gemakkelijkste manier om iets langer te bewaren.

peperconfituur, jam van papers

- pepers
- porto
- ui
- (confituur)suiker
- rode wijnazijn
- mandarijntje

Om niet teveel scherpte aan de paprika's te verliezen werden er nog wat van de hetere soorten toegevoegd.
Een eerste bijzonderheid bij dit "geregje" is dat het proeven en bijsturen wel wat ballen aan je lijf vraagt.
Een tweede kleinigheidje is dat het roeren boven zo'n duivelse pruttelende pot pikante sapjes toch aardig de emoties losmaakt, van "had ik nu niet beter mijne grotere bril opgezet" tot "aaaaahahaaa!" als er weer een druppel op de rug van je hand is geland, het kleine brandwondje lijkt wel door je hand te zakken.

De pepers werden klein gesneden om ze wat sneller te laten mals worden, geholpen door een flinke geut porto; pepers en paprika's zijn niet poederdroog te noemen maar het is ook niet zo dat ze meteen liggen te zweten in eigen nat. Een paar recepten gebruikten ook rode wijnazijn, misschien om de zoetigheid van de vruchten en de suiker wat tegen te gaan, de azijn heb ik naar het einde toe een beetje toegevoegd maar misschien was het niet echt nodig. Het mandarijntje stond in geen enkel recept, dat lag gewoon in de weg. Op het einde nog even de mixer erdoor. Klaar.

peperconfituur, jam van papers

Het resultaat is ver boven alle verwachtingen echt (echt!) een geweldige confituur, die zonder probleem zou kunnen doorgaan voor een perfect geslaagde aardbeiconfituur (pas achter op de tong valt ze -redelijk gezwind- door de mand, als aardbeiconfituur dan toch). Zelfs te eten met het lepeltje dus, maar ook perfect als basis voor een marinade, de wok, het sausje bij de lenterolletjes of op de paté,... (maar ook voor het bakken, van een op maat geknipte poets, cfr. 'zou kunnen doorgaan voor een perfect geslaagde aardbeidconfituur').
Ik dacht dat ik het nooit zou zeggen maar : volgend jaar zet ik nog meer pepers.

28.10.09

nieuw ijzer

Ongezien. De keuringsdienst van waarde last, ad hoc, een vervolgverhaal in op het vreemde ijzer in onze voeding (met name de ontbijtgranen). Ik denk dat het de eerste keer is dat ze gestuurd door de actualiteit hun programmatie aanpassen, het is zeker de eerste keer dat ze een vervolg breien aan een 'oud' onderwerp.
Ze kregen geen antwoord van de producent en Kellog's enige reactie scheen een advertentie te zijn dat het wel allemaal goed zat zo. Dat maakt de gezond paranoïde journalisten nog nieuwsgieriger en ze gaan opnieuw op onderzoek ('de Keuringsdienst weet : als de fabrikant begint te klagen, moet je doorgaan met vragen, en ze smeden het ijzer nu het nog heet is.

U kijkt toch ook (morgen, donderdag, Ned 3, 20u25) ?.

25.10.09

Da kannekik ni pikke, ni pikke, nie pikkeleuh dedju ...

Vlezige pepers, die met pak aan, bewaren niet zo denderend goed. De dunwandige pepers (meestal de wat hetere soorten) laten zich spontaan (ver)drogen. De meest voor de hand liggende manier om ze te bewaren is versnipperen en invriezen maar het kan ook anders. Eén van die alternatieven is pickelen. Dus Clement, Aar joe reddie voor te pickeleuh ?? Jalapeno Pickles.

jalapeno pickles ingrediënten

- Jalapeno pepers
- wortelen
- look
- zilveruitjes (Ja Bea, I lie and I cheat, maar toch niet te dikwijls)
- rode en witte chalot (compensatie voor de zilveruitjes ? misschien)
- witte wijnazijn (met dragon)
- peper en korianderbollekes
- laurier

Wortelen en pepers in schijfjes, even aanstoven met wat knoflook en chalot. Azijn koken (eventueel met wat suiker als het zoetzuur mag zijn). Bokalen afvullen met de pepers, zilveruitjes, bollekes en laurier, en bokalen verder volgieten met de azijn.
Moeilijk was dat weer niet. Alleen zien dat je de azijn niet te lang laat inkoken want dan heb je misschien te weinig voor je bokalen (gelukkig had ik nog een fles rode wijnazijn en de azijn van de zilveruitjes achter de hand).
Best een week wachten om erin te vliegen heb ik ergens gelezen; en dan te bewaren tot... tot ze weer groen zien zeker (of ietske vroeger als je je werkverzuim zo laag mogelijk wil houden) ??

jalapeno pickles potten

Vrijdag eens een andere definitie van "Mosselen natuur" geprobeerd : "ik ga naar de moestuin en neem mee wat de natuur op dat moment te bieden heeft". Venkel (begint last te krijgen van de kou wel), knolselder, chinese kool, ui, wortelen, paprika en een geut Martini bij gebrek aan pastis, een variatie op wat bij Vital de mosselman in Leuven vroeger 'mosselen op grootvaders wijze' heette. Maar lekker, lekkerder dan gewone mosselen natuur. En eens geen frieten maar (bio)brood met een slaatje als toespijs, geraspte knolselder met het fijnere blad van de chinese kool, appelen, gember en mayonaise; verslaat de klassieke Waldorf met gemak. Nee, ik heb de frieten niet gemist. Was het al maar weer vrijdag.
Ah, nee vrijdag gaan we naar Katzenjammer in Dranouter, de Noorse kruising tussen Laïs en The Levellers, multi-instrumentalisten met ballen. Omdat we dan toch aan de andere kant van het land zitten en kaarten hebben voor de fototentoonstelling van Vanfleteren (Portretten) in Circus Mahy in Gent blijven we een beetje hangen... kent er iemand misschien nog een leuk eetadresje in Gent ??

23.10.09

fruitleer ...

Ik heb niet het geluk te mogen beschikken over fruitbomen op leeftijd, de fruitproduktie is met uitzondering van het kleinfruit dan ook nog bescheiden. Het kan (hopelijk) snel gaan van 'te doen' naar 'te veel' en dan moeten we weer op zoek naar manieren om de oogst te conserveren en het verbruik zo wat te spreiden in de tijd. Maar waarom uitstellen wat nu al kan ?

Eén van die alternatieven om fruit te bewaren is fruitleer, 'fruit leathter', fruit jerky, fruitmatten, ik kan er eigenlijk geen juiste Vlaamsche naam op plakken want tot deze week had ik het nog nooit gezien. Eigenlijk is het gewoon gedroogde vruchtenpuree, van gelijk welk fruit (het zou zelfs gaan van kant-en-klaar babyvoeding maar het zal je niet verbazen dat ik zo'n potje nog nooit van dichtbij heb gezien).
Deze week hadden we gelei gemaakt van onze druiven. Omdat de druivenpitten zich wel eens in de confituur lieten draaien en er toch altijd potten genoeg zijn om het jaar door te komen hebben we het deze keer enkel en alleen van de lek gemaakt. Wat overbleef was dus een beetje zonde om weg te gooien, maar perfect voor het eerste experiment met het fruitleer :

- druivenvlees
- appelen
- gember

Eén van de recepten zei dat geen enkele jerky kon mislukken als je er appelen bij deed, wie ben ik om dat tegen te spreken. Verwarm en pureer de hele handel, kook het een beetje verder in zodat je al wat vocht kwijt bent, smeer het uit op een bakplaat (halve centimeter, ik wist dat dat halve leven plattekaas smeren ooit van pas ging komen) en laat het drogen (wij in de oven, de gemiddelde Texaan gewoon buiten) : klaar. Geen toevoegingen van suiker of niks (honing mag voor de liefhebbers maar het is niet nodig tenzij je teveel zuren hebt, bij rabarbercitroenleer bv.).

Eerste probleem waren diezelfde pitten. Omdat ik geen betere manier vond om ze eenvoudig van het vlees te scheiden heb ik ze maar mee gestaafmixed en het papje door de kleinste passevite gedraaid. Uiteindelijk konden zo de meeste pitten toch redelijk ongeschonden van de puree gescheiden worden.
Tweede probleem was dat de meeste recepten plastiek aanbevelen op de bakplaat/vorm en ik had geen plastiek die in de oven mocht, dus maar zilverpapier gebruikt. Het verwijderen leek heel even op het gepulk aan de chocotoffwikkels (kon je daar ooit iets mee winnen?) maar kom, het ging.

fruitleer

Voor de verpakking heb ik het ingerold in vetpapier (maar omdat dat er eigenlijk ook niet was heb ik voor dit experiment even een broodzak gerecupereerd), en als knoopje heb ik het middenste stuk van mijn Dr. Martins veter gebruikt, dat helpt misschien om er eindelijk eens werk van te maken nieuwe veters te kopen (alhoewel, ik rij ook al een paar maanden rond zonder remmen op mijn fiets).

Gedroogd (4-8 uur in de oven aan 70°) zou het tot een maand goed blijven (trekkers zijn blijkbaar grote liefhebbers van gedroogd fruit in deze vorm) maar ik weet niet of het hier het einde van het weekend zal halen. De kinderen vinden dit snoepje geweldig, en ik vind het geweldig dat ze dit snoepje geweldig vinden (100% fruit, 0% toegevoegde suiker; al moeten we ze hier niet dwingen om druiven - of fruit in het algemeen - te eten).
Er zit wel een lichte crunch in door de zeer kleine deeltjes van de pitten hier en daar, niets in vergelijking tot het ijzervijlsel van de ontbijtgranen... en voor de rest kan ik alleen maar zeggen : zeer lekker, een blijvertje. Om het gewoon in de kast te bewaren had het wat droger mogen zijn; het groene geweten speelde weer op bij het drogen in de oven. De droogmachine mag bij deze weer wat hoger op de buy-a-licious lijst.

21.10.09

de perfecte middagpauze

Wat doet een werkende mens zoal tijdens zijn middagpauze ? Dineren en lameren staan zeker in de top 5, gevolgd door over-de-middag-commiskes of een terraske, en een enkeling gaat al eens wat zweten door te sporten of middels een snelle wip (maar dan neemt die enkeling beter minstens nog één iemand mee want op uwen allene dan zijt ge maar een vies manneke, toch op uw werk...).
Eén Belg op vier neemt niet elke dag een pauze, en één Belg op tien neemt zelfs nooit een pauze.

Zelf kan je me wel eens in een winkel treffen (kijken want het meeste koop ik online), of ergens op mijn ronde door de Kruidtuin maar vandaag heb ik een perfect alternatief gevonden. Met de camera naar het bos, één van de bossen die op wandelafstand van de werkplek liggen. Onderweg de zakken volladend met kastanjes waarvan er een groot deel weer "verdwijnen" tussen de fourageerplaatsen.

stuifzwam (Lycoperdon pyriforme)
(stuifzwam - Lycoperdon pyriforme)

Eerder deze week had ik een aantal interessante plekken gevonden (hors piste) met mooie paddestoelen en daar heb ik er vandaag al een aantal van getrokken (als je niet zo heel veel tijd hebt is zo'n voorbereiding wel meegenomen). Nu kan ik in het weekend gaan wandelen met het gezinnetje zonder camera of toch zonder "w817, ik ga nog eens ene zo proberen".
Als je wil weten welke paddestoel je tegenkomt zonder dat je daarvoor heel veel prentjes moet gaan vergelijken kan je deze eenvoudige determinatietabel voor paddestoelen eens uitproberen.

vliegenzwam (Amanita muscaria)
(vliegenzwam - Amanita muscaria)

De foto's zijn getrokken met de +1+4 en de +2 voorzetvergrootglazen (25 euro voor een setje), wel ok voor de eerste stappen richting macro (en macro lens).
Het was ook de bedoeling dat ik mijn budget gps tracking speelgoedje ging meenemen (travelhoney) zodat ik deze lokaties kon vastleggen (voor andere liefhebbers) maar die was ik weer vergeten (later dus).
Ik had wel nog een statiefje mee of toch iets wat daar moet voor doorgaan, maar dat was op z'n laagste stand onbruikbaar wegens nog te hoog (dit statief is eigenlijk altijd onbruikbaar maar af en toe beter dan niets). Een deftig statief "staat" stellig bovenaan mijn buy-a-licious lijst, één van de lijsten in het leven die nooit af zal zijn.

vliegenzwam (Amanita muscaria)
(vliegenzwam - Amanita muscaria)

Doe ook eens iets anders tijdens de middag en ... gun je scherm daarbij ook eens een pauze.

vliegenzwam (Amanita muscaria)
(vliegenzwam - Amanita muscaria)

19.10.09

oud ijzer ...

Daarnet nog een kleine marathon 'Keuringsdienst' op de digicorder afgewerkt, en ik ben nog een beetje aan het naschudden (wel weer op de manier waarop de Bulgaren 'JA' zeggen - want die schudden nee als ze ja bedoelen, [en annesom ok]).
Bij de laatste aflevering (op de digicorder, dus van vorige donderdag - van het nieuwe seizoen trouwens) dacht ik heel even aan zappen toen ze begonnen over voedsel en ijzer en spinazie. Ik zat plots weer in de aula, tijdens die ene les biochemie waar de legendarische zeepbel van het 'hoge' ijzergehalte in spinazie werd doorprikt. Ze zouden het dus wel weer gaan hebben over die rekenfout en het niet zo hoge gehalte ijzer in spinazie (Placebo Popeye).
Maar daar bleek het helemaal niet over te gaan. En vanaf toen was het weer WTF?! - happyhour.

Ze nemen het daar wel ernstig bij de ontbijtgranen wanneer ze 'dieet-ijzer' toevoegen (voor wie toch zo graag in het slanke jurkje glijdt : K Special K kreeg het er goed van langs). Maar het blijkt om 'echt' ijzer te gaan helaas (gemalen, verpulverd en 'ontdaan van onreinheden') en niet het minerale ijzer waar we van uitgaan dat het wel vanzelf in de spinazie geraakt en in de andere produkten die wij voedsel noemen. Met de hulp van een trekstaal (magneet) kwam er een hele voedselbeweging op gang, waar voedsel doorgaans vrij inert hoort te zijn (er zijn grenzen aan saignant, toch ?).
In een gemalen ontbijtpapje bleef er ook grut aan de magneet plakken, en dat puin liet zich op een papiertje gedwee verplaatsen door nog steeds diezelfde magneet. In Denemarken mag Kellogs blijkbaar niet verkocht worden want teveel ijzer is al niet goed voor de mens, laat staan als het van gemalen fietsen of ander gevarieerd ontbijtschroot komt. En wij onze tanden maar poetsen tegen 'de suiker' terwijl we met z'n allen dagelijks op ijzervijlsel zitten te knabbelen. We worden weer genaaid door de industrie. Terwijl ijzer zich in die vorm niet goed laat opnemen (understatement), en in combinatie met melk al helemaal niet meer. Je moet zelf maar eens kijken om het te geloven want het blijft ongelofelijk ongelooflijk.
Ik weet in elk geval dat we voortaan kunnen besparen op de ontbijtgranen. En ik word steeds blijer bij de gedachte dat er al maar vaker een vol bord uit de eigen tuin komt.

Het wordt stilaan tijd om weer aan de afwerking van het d(r)uivenkot te denken als ik tegen het voorjaar verwarmd, verlicht, gemeubeld en redelijk tochtarm in mijn nieuwe kweekkamer (nursingroom, mooier toch) aan de slag wil. En iedereen wil dat dat lukt, nog meer dan ikzelf, dus dat gaat lukken. Ondertussen begin ik wel een verzamelaar van oude stovekes te worden. De oude cuisinière werd definitief van de lijst gegooid omdat we het toch nooit (veilig en zonder een fortuin aan liften) boven zouden krijgen. En moest het daar toch geraken dan moet ik misschien een halve dag stoken voor ik er weer wat warmte uitkrijg. De strakke Nestor Martin A80 die ik gekregen heb is met zijn panoramisch zicht wel een knap ding, maar ook niet echt licht te noemen (en wel nog wat werk aan om het in zijn oude glorie te herstellen). In de weinige documentatie die ik erover vind lees ik vooral dingen over mazout en olie, dus het is precies nog niet zeker dat ik daar zomaar hout in kan gebruiken. De andere twee zijn type duvelke. Ik zal alle kandidaten sowieso nog eens moeten testen voor we er eentje naar boven tillen, en misschien moet ik dan toch nog een nieuwe kopen. Gelukkig kan ik de afvallers nog altijd "vermalen, verpulveren en ontdoen van onreinheden" voor ons gevarieerd dieet. Ik zal al maar kruidenpotjes beginnen te sprokkelen.

oud ijzer
(oud ijzer oude kermisattractie voor de Zoo van Antwerpen, u denkt een paardemolen te herkennen maar misschien is het wel de EETkraam, letterlijk)

15.10.09

het herfst ...

"Breng je fototoestel mee, we gaan naar Bokrijk". We gingen boompjes kijken in het Arboretum van Bokrijk, en zo rond de klok van zes op een schitterende zomerstuip in oktober betekent dat vuurwerk. Dat van dat fototoestel meebrengen was uiteraard geen probleem, maar het was blijkbaar minder vrijblijvend dan we dachten want het werd een heuse opdracht : "zoek een drietal bomen en/of struiken die NU boeien, en gebruik ze straks in het volgende ontwerp". Tof. Al een beetje rondkijken. De rietpluimen stonden als kaarsjes te branden, de kruinen stonden ginds in lichterlaaie, soit ... het gouden uur in volle glorie. "We gaan nog even wachten op..." ... oei, waarop ? ... de kaarsjes begonnen te smeulen, steeds minder ... en ineens waren ze uit, gedaan, fini, opper dan op=op. Het was nog licht, maar niet HET licht, het was nog herst maar niet DE herfst.

[img: het herfst]

De "mooiste" foto was dan ook die ene (eerste) die ik trok toen we nog aan het verzamelen waren op de parking, even voor zessen (maar een eik van dit formaat gaat niet in een doorsnee tuin). De kandidaten voor het ontwerp zijn nog geworden : Hamamelis, Gleditsia triacanthos, Ginkgo biloba, Euonymus (Euonymus europeus, alatus of planipes), Rosa carolina, Potentilla (nee toch maar niet, te geel), Clematis met daaronder een tapijt van Cyclamen, Lonicera japonica, Abelia grandiflora, Heptacodium jasminoides (bery bery nice), Nyssa sylvatica, Hydrangea, Magnolia, Moerascypres (Taxodium distichum, maar dan mag het wel een zeer natte tuin zijn). Deze, en nog een heel schoon anoniempje met een mooi roos blad staan op Flickr, wie me een tip kan geven voor het anoniempje (nummer 10), graag.
Nu, om te beginnen, herleiden naar drie.

En toen begon de lens ineens te piepen. (Oei, was het al te koud dan, nee toch, toch zo koud niet ?) Letterlijk en figuurlijk : licht uit (lichtjes overdreven maar toch uit voorzorg). De volgende dag benieuwd naar de foto's (want op achterkant lijkt natuurlijk altijd alles scherp) en de toestand van de camera. Hmm, nog altijd een skwiekje hier en daar bij het scherpstellen.
Konijnenberg : breng maar binnen maar reken erop dat je hem een maandje kwijt bent. Sony chat support (geweldig fantastig) "could you try a factory reset please" huh ? is dit niet gewoon hardware die naar de haaien is ? "We'll try it from there". huh? ça marche blijkbaar "que?". It works ... "have a nice day" laaikwaais.
Vreemd, nu maar hopen dat het daar bij blijft.

Na het snijden van de pepers en het drogen van de zaden komt misschien wel het gevaarlijkste : het verpakken van de zaden (nog snel voor een seed swap in Canada), en dan vooral het losmaken van de laatste achtergebleven zaden op de zaadlijsten. Zonder handschoenen staat er altijd wel het één en ander in de fik (zelfs met, dus waarom de moeite doen?), het aangezicht voorop (alsof ik het de hele tijd zou zitten te betasten of het er nog zit, en de binnenkant van de neus, is die al ooit weggeweest ?). Na een tijdje ook de vulpen waarmee de labels worden geschreven en dus ook de bek die de vulpen vasthoudt tussen de verschillende schrijfsels. Die banaan en dat brood zou ik voor het ontbijt willen houden dus ben ik weer verplicht om in de drank te vliegen; maar met mate want anders moeten we weer vaker gaan plassen... dat plassen heb ik na 35 jaar wel aardig onder de knie durf ik zeggen maar niet noodzakelijk zonder handen.

Update: Ik denk dat Euonymus (sieboldianus?) wel eens het anonieme anoniempje zou kunnen zijn...

13.10.09

Op het scherp van de snee ...

"Geen bijvoeglijk naamwoord, dus geen overtreffende trap", zegt taal.VRT.be. Mag niet, kan niet. 'Op het scherpst van de sne(d)e' is dus een veelgemaakte foudt blijkbaar. 'Het scherp' is het allerscherpste punt van een wapen of werktuig. Kom dan maar eens aan het scherp van mijn mes likken nadat ik twee uur pepers heb versneden, dan is zij het scherpst. "Mag niet, kan niet" is relatief.

[img: familieporttret pepers]

(Wie nog wat naampjes moet noemen moet maar op de foto gaan staan, dan verschijnen ze vanzelf - hover over the image to see the names).De oogst van het jaar is weer binnen. Er hangt nog wel een beetje maar ik heb er nu al veel meer dan genoeg. Dat wordt dus weer uitdelen (een aantal pakjes zijn al onderweg) maar het voelt wel goed om SinterKlaasNie (ZonderZwartePietWel) te spelen.

Van de meeste soorten werd (van de mooiste exemplaren) het zaad al geoogst met uitzondering van Bhut en Hot Pixie (need more time) en enkele Jalapenos (want F1 hybriden), en daarbij werd van elke soort uiteraard ook steeds een stukje geproefd. Ook al weet je ongeveer wat je mag verwachten is het toch altijd een beetje russische roulette spelen, met een geut alcohol als lapje tegen het bloeden. Ik kan ergere dingen bedenken.
Peter Peper ziet er stoer uit maar is bijzonder zacht ("hej, net echt"), de habaneros en Mme Jeanette geuren heerlijk naar fruit en inviteren je (vriendelijk maar gedecideerd) met een Ferme tik op je muil. Fatalli en Lemon Drop spelen het valser ("was het dat maar, neem dan nog maar een stukje"), om dan met enige vertraging letterlijk de draak te steken met je vlammende bakhuis.
Het is goed om op voorhand te weten dat de zwellingen altijd weer weg gaan en dat je gewone smaak ook altijd weer terugkomt, of je zou er mee stoppen met die dwaze spelletjes.
Altijd, tot nu toe toch. Maar er ligt nog een Bhut te wachten, en ik ben er nog altijd niet uit of het wel zo slim is om daar een stukje van te proeven.
Na twee uurtjes snipperen doordrongen net als de paprika's ook de pepers de keuken met hun typische geur, die wel veel minder wegheeft van snoepjes.

Wat we ermee gaan doen ? Versnipperen, verdrogen en verpoederen is het in gebruik het handigst. Zo kan je last minute nog wat "goe poeier" toevoegen aan een gerecht zonder dat je twee potjes hoeft te koken (al zijn bram en rosemarie al wel wat gewend van bij oma en opa). Curryketchup krijgt hier zo ook vaak een upgrade (zelfs pudding en chocomousse ;-) ). Een deel gaat de vriezer in. Maar ik heb ze nog nooit verwerkt tot een curry (niet het gele poeder maar de pasta). Of tot peperconfituur, dan is de marinade voor het vlees eigenlijk ook al half klaar. Misschien moet ik dat toch maar eens proberen.

Update: De habanero's zijn 'maar' even sterk als de Scotch Bonnet die Jeroen Meus deze week in "plat préféré" proefde (125.000-300.000 Scoville), Fatalli daar nog ergens boven en Bhut, wel ja die zit rond de 1 miljoen (ter referentie Tabasco® Habanero Sauce 7000 — 8000 Scoville, Jalapeno 2500 — 5000 Scoville, Tabasco® Ori­ginal Sauce 2500 — 5000 Scoville).

8.10.09

café-au-lait, olé olé ...

Al een half jaar zit ik te wachten op een onweer om mijn nieuwe speelgoedje te testen (de gratis-en-voor-niets gekregen Canon Powershot SX110 met de gehackte firmware CHDK, project : 'laat de camera maar zelf bliksems trekken van zodra hij ze ziet'). En er kwam maar geen. En toen kwam er één. En wat voor één. Eéntje om u tegen te zeggen. En waar zat ik : op een New Yorks dakterras. Niet in New York helaas, maar in Heusden, tijdens de les "kleuren en planopwerken" boven mijn ontwerpschetsen. In een lokaal met veel te grote ramen ... vier+één uur verwijderd van mijn speelgoedje.

Om te huilen was het.

Thuisgekomen kon ik na een half uurtje bokken nog een flauw staartje meepikken van een onwedertje dat zich stond uit te leven voor het venster van een fulgurofiel ... tien dorpen verder. De spectaculaire schichten waren niet meer, hoogstens nog wat doddelende weerlichten.
Maar, driewerf hoera : ik heb eindelijk het juiste script gevonden (quasi elke flits stond 'erop'), ik heb er toch nog een paar kunnen schieten en onderzoekers van KULeuven hebben 'ontdekt' dat we meer van dat vuurwerk gaan krijgen, dankzij de opwarming van de aarde. Kunnen de heren wetenschappers eens niet ontdekken hoe ze die bliksem zo snel mogelijk in een grote pil (batterij) krijgen, in plaats van te ontdekken wat Jan-met-de-pet al jaren vaststelt (is maar een suggestie) ?

Soit, het kon dus spectaculairder, maar het was toch behoorlijk licht daarbuiten om 23u58 te zijn. Volgende keer beter.



Dan maar, geïnspireerd door Marleen die bijzonder mooie foto's kan maken, het speelgoedje aan een ander experiment onderworpen (druppels, in de versie 'koffie met melk').
Helaas spelen de meeste van mijn experimenten zich zowat midden in de nacht af, niet ideaal voor foto-experimenten met een bescheiden compactcamera en zonder deftig artificieel hulplicht. Dus eigenlijk was dit experiment bij aanvang al een beetje gedoemd om te mislukken. Nu moest ik meestal op ISO 1600 trekken om nog ietwat snelheid te halen met dus heel wat korrel (want de flitser staat bij voorkeur uit voor snelle bewegingsdetectie), maar met CHDK kan de compact tot 1/60.000s (!!) en daarmee leg je nog wel details in de rand vast die anders volledig voor onze ogen verborgen blijven. Volgende keer beter.
Als je een Powershot camera van Canon hebt moet je zeker eens kijken of hij compatibel is, IS LEUK : DOEN!!



Update:



Café russe, nu het scherpstellen nog ;-)



Cafe shakerato, in tegenlicht, ma joeng toch...