fruitleer ...

Ik heb niet het geluk te mogen beschikken over fruitbomen op leeftijd, de fruitproduktie is met uitzondering van het kleinfruit dan ook nog bescheiden. Het kan (hopelijk) snel gaan van 'te doen' naar 'te veel' en dan moeten we weer op zoek naar manieren om de oogst te conserveren en het verbruik zo wat te spreiden in de tijd. Maar waarom uitstellen wat nu al kan ?

Eén van die alternatieven om fruit te bewaren is fruitleer, 'fruit leathter', fruit jerky, fruitmatten, ik kan er eigenlijk geen juiste Vlaamsche naam op plakken want tot deze week had ik het nog nooit gezien. Eigenlijk is het gewoon gedroogde vruchtenpuree, van gelijk welk fruit (het zou zelfs gaan van kant-en-klaar babyvoeding maar het zal je niet verbazen dat ik zo'n potje nog nooit van dichtbij heb gezien).
Deze week hadden we gelei gemaakt van onze druiven. Omdat de druivenpitten zich wel eens in de confituur lieten draaien en er toch altijd potten genoeg zijn om het jaar door te komen hebben we het deze keer enkel en alleen van de lek gemaakt. Wat overbleef was dus een beetje zonde om weg te gooien, maar perfect voor het eerste experiment met het fruitleer :

- druivenvlees
- appelen
- gember

Eén van de recepten zei dat geen enkele jerky kon mislukken als je er appelen bij deed, wie ben ik om dat tegen te spreken. Verwarm en pureer de hele handel, kook het een beetje verder in zodat je al wat vocht kwijt bent, smeer het uit op een bakplaat (halve centimeter, ik wist dat dat halve leven plattekaas smeren ooit van pas ging komen) en laat het drogen (wij in de oven, de gemiddelde Texaan gewoon buiten) : klaar. Geen toevoegingen van suiker of niks (honing mag voor de liefhebbers maar het is niet nodig tenzij je teveel zuren hebt, bij rabarbercitroenleer bv.).

Eerste probleem waren diezelfde pitten. Omdat ik geen betere manier vond om ze eenvoudig van het vlees te scheiden heb ik ze maar mee gestaafmixed en het papje door de kleinste passevite gedraaid. Uiteindelijk konden zo de meeste pitten toch redelijk ongeschonden van de puree gescheiden worden.
Tweede probleem was dat de meeste recepten plastiek aanbevelen op de bakplaat/vorm en ik had geen plastiek die in de oven mocht, dus maar zilverpapier gebruikt. Het verwijderen leek heel even op het gepulk aan de chocotoffwikkels (kon je daar ooit iets mee winnen?) maar kom, het ging.



Voor de verpakking heb ik het ingerold in vetpapier (maar omdat dat er eigenlijk ook niet was heb ik voor dit experiment even een broodzak gerecupereerd), en als knoopje heb ik het middenste stuk van mijn Dr. Martins veter gebruikt, dat helpt misschien om er eindelijk eens werk van te maken nieuwe veters te kopen (alhoewel, ik rij ook al een paar maanden rond zonder remmen op mijn fiets).

Gedroogd (4-8 uur in de oven aan 70°) zou het tot een maand goed blijven (trekkers zijn blijkbaar grote liefhebbers van gedroogd fruit in deze vorm) maar ik weet niet of het hier het einde van het weekend zal halen. De kinderen vinden dit snoepje geweldig, en ik vind het geweldig dat ze dit snoepje geweldig vinden (100% fruit, 0% toegevoegde suiker; al moeten we ze hier niet dwingen om druiven - of fruit in het algemeen - te eten).
Er zit wel een lichte crunch in door de zeer kleine deeltjes van de pitten hier en daar, niets in vergelijking tot het ijzervijlsel van de ontbijtgranen... en voor de rest kan ik alleen maar zeggen : zeer lekker, een blijvertje. Om het gewoon in de kast te bewaren had het wat droger mogen zijn; het groene geweten speelde weer op bij het drogen in de oven. De droogmachine mag bij deze weer wat hoger op de buy-a-licious lijst.