het moet maar eens gedaan zijn ...

Tomatenconfituur. Het is zo een beetje als het officieuze einde van het (alleszins mijn) moestuinseizoen. Er is nog wel redelijk wat te oogsten maar qua werkzaamheden beperkt het zich tot het virtuele sigaretje (sprietje) aan de rand van den hof, om te overpeinzen wanneer ik de bedden winterklaar ga maken en welke techniek(en) ik daarvoor ga gebruiken (het karton ligt al klaar), en oh ja of ik mezelf dit jaar eens kan motiveren om de dahliaknollen weer op te graven en weg te leggen (want laten zitten lijkt niet te pakken waar ik woon, dat heeft geen verdere experimenten meer nodig).
De tomaten die er nu nog hangen zal ik moeten teleurstellen, het lijkt gedaan met nazomeren. Een aantal rassen doen het nochtans nog zeer goed (en prune noire is er daar één van). Maar die nu nog groen zijn daar komt niks meer van en gewoon weggooien is uiteraard zonde. Toch als je er zeer lekkere confituur van kan maken.



Nodig (maar zoals altijd voor interpretatie vatbaar) :
- 2500g groene of licht rijpe tomaten (ze moeten nog hard zijn, allez ja, moet dat wel echt ?)
- 2000g (gewone) suiker
- 1 citroen
- 2 appels (granny smith,...)
- gember
- 3-4 eetlepels rum (en om de één of andere reden begin ik dan spontaan naar munt te zoeken)
- potten en pannen

Het klaarmaken gebeurt over twee dagen. De eerste (avond) snij je de tomaten, citroen en appels zo dun als je kan (niet dikker dan een halve centimeter) in schijfjes, en leg je ze lasagna-gewijs in laagjes met suiker. Bij een bio-citroen mag de schil van de citroen er mee in, maar we vonden geen bio-citroen en omdat we geen meubelwas aka 'insectenstront met bloed' (keuringsdienst van waarde) in onze confituur wilden hebben we de schil maar achterwege gelaten. Citroen en granny smith zorgen voor wat extra zuren, tomaten zijn al aan de zoete kant, en suiker werkt die zoetigheid niet echt tegen. Citroen en appels schijnen ook aardig wat pectine te bevatten dus enkel voor de smaak is het niet.



De volgende dag stook je dit alles goed warm (+- 30 minuten) met de gember en de rum, daarna laat je het nog een 10 minuten goed doorkoken. Alles even door de passe-vite en even opnieuw opkoken voor je de confituur in de bokalen giet.
In principe krijg je de confituur 'vanzelf' stijf zonder gelatine of van die confituursuikers. Maar deze keer werd hij iets slapper, hij zal niet door de boterham zakken maar misschien moet ik hem toch nog even wat verder inkoken als ik hem bij de paté wil gebruiken.
Het zou kunnen dat mijn hoeveelheid (4kg vlees) in mijn smalle kookpot wat langer nodig had dan het recept, helaas had ik te weinig tijd om nog langer te blijven roeren (en keek ik dus naar mijn taloorke en wist ik toen al hoe laat het was).

Dus wat hebben wij geleerd Griet ? Ten eerste : zorg dat je tijd hebt om te koken, ten tweede : niet teveel in ene keer, ten derde : kook ook de pitten van de appels mee die bezitten blijkbaar ook nog wat natuurlijke pectine. Klontjessuiker schijnt ook beter te zijn (maar wat 'lijmt' die klontjes ??). De vruchten te lang in suiker laten trekken schijnt ook nadelig te zijn voor het stijven. En misschien moet ik voor mijn Sinterklaas maar eens een speciale confituurpan vragen (ik ben toch weer zo braaf geweest dit jaar), daar verdampt het vocht wat sneller mee. En last but not least : kijk even of je genoeg bokalen hebt voor je begint of het is allemaal voor niets geweest ;-)

Het is in elk geval een lekkere confituur, een leuk alternatief voor de klassieke uienconfituur.