28.5.08

Vies vuil vliegebeest

Eergisteren zag ik het vrouwtje een straffe regendans doen maar het was er eentje waarmee je gerust een onweer kan bestellen. Een groot beest, ergens in haar haar of zo ... nergens iets te zien maar het duurde niet lang of Lorre, (vliegende) insecten 'connaisseur' stond er al boven te niezen. Een voorzichtige trap immobiliseerde het grote, nooit geziene en dus onbekende (en daardoor terecht onbeminde) beest. Een kwartiertje googlen leerde al gauw dat het om een ichneumon ging en dat er wel een aardig staartje hing aan dit beestje met de lange staart. Darwin, die van de evolutietheorie, zag het niet zo zitten met de benevole God (die van de creatietheorie) die de natuur zo mooi en zo perfect zou gemaakt hebben en twee van zijn favoriete voorbeelden uit de natuur om aan te tonen dat God er niet kon achterzitten of anders zijn werk toch niet helemaal perfect deed waren : de kat die een beetje sadistisch met de muis speelt 'om het spel' en niet om den brode, en de ichneumon die zijn eitjes in rupsen legt zodat zijn kleine ichneumonnekes die rups later van binnenuit kunnen opeten. Er bestaan nog parasieten maar deze vond Darwin toch bijzonder genoeg om te brief te stellen. Waarom vind ik toch altijd weer alternatieven voor studeren... (geen eigen foto btw, daarvoor was het beestje niet meer voldoende representatief - lees: te plat)

vliegebeest

Ook al eens even langs de douane gelopen om het invoeren van de Vespa zo vlot mogelijk te laten verlopen. De douane op de Philipssite regelt dit soort dingetjes niet blijkbaar maar de collega's op 'den Entrepot' aan de vaartkom wel. Een leuk oud kantoor waar de vriendelijke ambtenaar me klaar en duidelijk uitlegde wat er me te doen stond. Vanaf volgende week veranderen er een aantal dingen in de procedure [oink] maar voor mij zou er niets veranderen. De eerste stap in het lijdzame proces om de oldtimer in te schrijven lijkt verbazend simpel, hopelijk heeft de verkoper alle juiste documenten bij.

25.5.08

Ik is in zijn nopjes...

Het (kunstmatig) verlengde weekend is een leuk weekend geworden (wat meteen ook betekent dat er niet bijzonder veel werd geblokt). In de serre staan nu 42 tomatenrassen, buiten nog eens een dozijn, en er hangen er nog 5 ondersteboven aan de pergola (in zinken emmers bovenaan afgedekt met wat hanglobelias).

rappe sprint

Maar de kers op de taart was waarschijnlijk wel de aankoop van mijn eerste vespa-motor, een gele sprint veloce (150cc, 1976). Een oldtimer met wel wat sporen van de tijd, maar ik heb ze liever zo dan super-gefacelift. Vrijdag dus snel even naar Nederland gereden, ritje gedaan en verkocht! In Nederland viel het weer op hoe klein de huisjes waren maar hoe verzorgd ook de (voor)tuintjes lagen...
We hebben ons onderweg ook nog eens laten gaan in het plantencentrum, en zo staat de vernieuwde border ook bijna vol. En staat er eindelijk een Actinidia kolomikta te wachten om uitgeplant te worden. Het plantencentrum had zelfs twee soorten (verschillende leveranciers, geen bijzondere variëteiten vermeld), maar bij eentje waren de bladeren duidelijker hoe ik ze graag heb : groen met een roze tip.
Ik geef het toe, een oude tweetakt motor is niet meteen het allergroenste transportmiddel maar dat is ook allemaal relatief; als de minister van milieu en de minister van transport onder hun tweetjes nog eens naar Zweden vliegen om te zien hoe groen ze het daar allemaal kunnen dan maakt hun vliegtuig vuil wat ik in mijn leven niet vervuild krijg met de vespa. En wie durft sjeik dinges op z'n vingers tikken wanneer die al die energie "versmost" om z'n kunst(mat)ige zandbankjes op te werpen, of de Cubanen die aan een paar eurocent de liter met hun dorstige oldtimers en monstertrucks van tankstation naar tankstation dwalen ?

Vanmorgen om 7u gelaarsd aan een begeleide wandeling met natuurpunt begonnen op de vorsdonk, een natuurgebied om de hoek waar vroeger turf werd gestoken, en een overstromingsgebied van de demer met een rijke begroeiing dus. Muggenzalf is geen luxe in dit drassig gebied maar de bloemenzee was fenomenaal : de gewone gele lis (het symbool van Aarschot), de gevlekte en andere orchissen, koekoeksbloem, valeriaan, smeerwortel in alle kleuren, grote ratelaar, vergeet-me-nietjes ... Bijzonder spannend was ook het trilveen, een plantaardig net over de vijvers, soms niet te herkennen van de vaste bodem tot je erover loopt. Betreden op eigen risico, volgens de overlevering heeft het veen wel wat levens genomen (van de boer en z'n ezel tot een legertje Duitsers te paard). Over een week of twee zou het er nog mooier zijn en gaan we dus terug MET muggenzalf want ondertussen zien mijn handen eruit als twee bokshandschoenen - geen laag fenigel dik genoeg om me te verlossen van de ellende.

20.5.08

oplosfokkie...

De mensheid heeft vandaag weer getoond dat het grote problemen kan oplossen met de strop om de nek en het mes op de keel (van 'te  moetes' dus). Ik had gehoopt een sliert stilstaande wagens fluitend voorbij te steken maar ik heb amper wagens gezien. Ik weet niet  waar iedereen zat vanmorgen, de banen waren leeg, Leuven was spookachtig leeg,... Misschien was iedereen later dan mij vertrokken,  nadat ze eerst het vrouwtje nog eens hadden omgedraaid voor de ochtendfokkie. Misschien ligt het probleem van onze files wel bij de  treinen, met al die ambetantenaren die staan te vechten voor een parkeerplaats rond de stations. Vlaanderen nam massaal verlof, het  ambtenaarapparaat wellicht allemaal een dagje recup van al die overminuten elke dag, en de Walen ziekteverlof ?. Van mijn part mogen  ze de spoorlijnen allemaal dichtgooien met macadam; voor de fietsers, zoals ze met de oude spoorlijn 29 Heretals-Aarschot hebben  gedaan (leuke route maar zoals met de meeste populaire trajecten vaak ondoenbaar druk; en voor de vele 'overwegen' zouden ze ook nog  iets moeten voorzien).

Ongeorganiseerd als ik ben stond ik gisteren met de fiets op mijn werk en moest ik vaststellen dat ik een jas of iets dergelijks  vergeten was (de zon scheen toen ik vertrok met de fiets in de koffer) - ik zou dus weer naar huis moeten fietsen in niets meer dan  een hemd en daar was het ondertussen wel wat koud voor geworden. In de koffer vond ik gelukkig nog een oud regenjasje,  'relatiegeschenk' van een bank die ondertussen al niet meer bestaat en met nogal veel fluoroze in het design. Ik heb in elk geval veel  vrienden gemaakt onderweg, allemaal blije gezichten. Zien en gezien worden, daar draait het toch om als het gaat om je veiligheid maar ik was toch blij dat ik muziek door de oren joeg en wat men mij toeriep voor interpretatie vatbaar bleef. Ik was ook blij dat de niet ademende 'zak' na drie kwartier zweten uitmocht...

Snel nog wat zaden in bakjes gegooid (15 soorten sla waarvan eerder op het jaar niet bijzonder veel uitkwam, wat kruiden, wat bloemen, enkele meloenen in reserve,...). Een aantal van de éénjarigen die binnen gezaaid werden beginnen stilaan te verlangen naar een leven in volle grond; een nieuwe lading wordt in de volgende weken 'ter plekke' gezaaid al weet ik nog niet goed waar dat zal zijn (er zaten geen gebruiksaanwijzingen bij het her en der geoogste zaad, dus ik weet niet of we dit goed doen qua zaaimoment en standplaats, het is in elk geval plezant). De meeste clematissen zijn opnieuw uitgelopen; één steun van de druivenpergola bleef leeg en daar heb ik een geadopteerde kamperfoelie aan gezet (Lonicera japonica), een groenblijvende klimmer.

19.5.08

week van de tomaat...

Het weekend stond voornamelijk in het teken van de voorbereiding. De remorque compost werd verdeeld over de border, het  aardappelveldje en de serre. De laatste aardappelen werden gelegd, nog wat spontane zonnebloemen verzet, nog twee perkjes geruimd,..  Zondag zou ik beginnen om de tomaten in de serre te zetten (tegen de 20 mei regel van mijn tuinboek in) maar daar besliste een kermis  en een flinke kater in het bijzonder anders over. Zaterdag hebben we het seizoen en het bestaan van onze volleybalclub afgesloten, en  ik had er blijkbaar weer een te vet punt achtergezet.

Ik vind dat alle planten het dit jaar buitengewoon goed doen. Misschien profiteren ze niet alleen van het broeikasteffect (warmer en  vochtiger) maar ook van de broeikasgassen (CO2 is de belangrijkste 'meststof' bij fotosynthese). Misschien is de natuur achter onze  rug al bezig om onze rommel op te kuisen. De rodebessenstruik van middelbare leeftijd had ondertussen al zoveel jong blad bijgekregen  dat hij onder het gewicht van de regenbui helemaal is opengevallen. Er zijn gelukkig geen takken gebroken dus nu krijgen ze bessen  die wat meer naar de binnenkant groeiden meer zon. Niks aan het handje dus.

Onder de categorie "men wil het niet veranderen" zoals het begrenzen van de snelheid van een personenwagen (150 km/u is nog vrij vlot maar haalt toch al de super uit de boetes, maar brengt dus geen superboetes meer in het staatskasje) : verkeerslichten. Is er nu niemand bij wie het opkomt om die te fine-tunen. In een tijd waar we voor de camera interactief spelletjes spelen op tv, waar een dief nog voor hij thuiskomt gemaild wordt dat hij door gezichtsherkenning beboet wordt voor het overvallen van de bank, ... in die tijd zijn de verkeerslichten nog altijd blind. En moet je helemaal in je eentje stoppen aan een verlaten kruispunt, om twee minuten later weer te vertrekken op weg naar het volgende kruispunt waar je waarschijnlijk weer mag stoppen ondanks het feit dat je je netjes aan de snelheid houdt (groene golf ?) en er weer niemand op dat kruispunt te zien is. Zo accelereren en decelereren we een hoop kilometers bij elkaar en die kunnen dus een stuk effeciënter. Ik ben ooit eens in Zuid-Frankrijk op reis geweest en daar leek het alsof een snelheidsovertreding werd afgeremd door een rood licht. Te snel rijden werd dus onmiddelijk afgestraft met verliestijd wat ik vervelender vind (en meer pedagogisch verantwoord) dan gelijk welke verkeersboete die twee weken later in je bus valt (hoe wie wat wanneer waar te snel ?) - 'for the record' : ik rij normaal nooooit te snel maar deze empirische vaststellingen moesten door de wetenschapper in mij getoetst worden. Door het rood rijden mag van mij met de hoogste superboete worden bestraft, dat is een regel waar je met je leven op vertrouwd. Je zou gestimuleerd worden om zoveel mogelijk groene golven te halen ("ik heb een handicap van twee om thuis te geraken"), terwijl je nu gestimuleerd wordt om maar zo snel mogelijk bij het volgende licht te komen "dan haal je het nog". Anyone ? 
Morgen een zwarte dag voor het verkeer vanwege de aangekondigde treinstaking. Omdat ik nooit verlof neem op dagen die me niet uitkomen ben ik dus niet zo iemand die morgen dan maar verlof neemt en sta ik morgen misschien in de fietsfile.

16.5.08

xeros

Vlinders halen de kranten : "Weinig vlinders ondanks het goede weer". Ik heb er ook nog niet bijzonder veel gezien nee. Ik heb ook al  een paar jaren weinig last van dazen (dazerik) maar daar klaagt niemand over, ook ik niet trouwens.

Het water in de tuin is in elk geval welgekomen en de eerstvolgende dagen is het weer niet meer zo broeierig dus kunnen de dahliastekken en de nasturtiums, de planten uit bokrijk en misschien nog wat van de éénjarigen de grond in, nu met overlevingskansen. Het had vroeger ook al gekund maar dan moest je bijna met je gietertje kamperen naast de jonge plantjes en daar doe ik niet aan mee. Misschien moeten we ons toch maar verdiepen in xeriscaping als ons klimaat maar blijft opwarmen. Tuinen ontwerpen die geen extra irrigatie vereisen  (zonder dat het op een cactus- of rotstuin, kiezelpad of klinkerplein hoeft te lijken). Xeros (grieks voor droog) + landscaping soms  ook xeroscaping of zeroscaping genoemd. Planten kiezen die minder droogtegevoelig zijn is uiteraard een belangrijk onderdeel maar ook  het verzamelen van water en efficiënte irrigatie, kleinere gazons, groeperen van planten naargelang hun dorstigheid, mulch en  bodemverbeteraars en de correcte onderhoudstechnieken (regelmatig hakken = minder water geven, minder vormsnoeien, minder 'vetmesten',  onkruidcontrole,..) zijn basisprincipes bij xeriscaping. Op zich geen wereldschokkende dingen, permaculturisten zullen roepen : "dat  doen wij al jaren zo". Ik ben dan wel geen permaculturist maar ik probeer er toch ook zelf een punt van te maken om geen drinkwater te  verspillen aan de tuin. Een regenwaterton en een ouderwetse handpomp zitten in mijn dagelijkse tuinfitnessroutine. Het gazon krijgt  sowieso geen extra water, potplanten moet je wel in de gaten houden want de uitdroging loert daar continu om het hoekje.
In de moestuin ben ik sowieso gierig met water. Gierig in de brede zin van het woord. Ik giet weinig en als ik giet is het vaak met gier  (brandnetel-, rababer-,...). De tomaten krijgen maar één keer in de week water, lijkt voor de meeste tuiniers belachelijk weinig, voor een enkeling nog waanzinnig veel. Minder gieten komt daar de smaak zelfs ten goede (zegt men). Sommige mensen spelen graag virtuele managerspelletjes  (voetbalmanager en van die ondingen) maar als je wil komen er wel wat resourcemanagementstrategiën kijken bij het tuinieren.

We hebben nog wat solarlampjes ingedaan om de oprit en een pad wat in de LED-verf te zetten (heb altijd al een eigen landingsbaan gewild). Ik ben nog op zoek naar wat solarpompjes om wat waterelementen in de tuin te brengen, nog geen (zwem)vijver uiteraard want de kleintjes hebben hun zwembrevet 100m (en 25m gekleed zwemmen - brevet A?) nog niet gehaald. Helaas zijn de meeste fontein- of waterlooppompen op zonneënergie nog vrij duur (als je het water hoger dan 30cm wil krijgen alleszins) maar ik heb wel iets op het oog ... net zoals ik enkele ('vervuilende' tweetakt) Vespa's op het oog heb (iedereen heeft recht op een zonde op tijd en stond). Het is ondertussen al een oud gadget maar ik heb toch nog altijd geen solar bikinis gezien.
In de auto steken al wat grondstoffen om enkele technische concepten voor de balustrade van het dakterras uit te proberen. De zomer komt met rasse schreden dichterbij en die balustrade moet er nu maar eens eindelijk van komen.

15.5.08

I'm only happy when it rains (garbage) ...

Het extra stukje voor de aardappelen blootleggen ging vlotter dan verwacht - de grond lag immers afgedekt (met rommel vooral) en is dan een paradijs voor woelmuizen die de grond gratis en voor niets omwoelen. Nog een klein stukje en dan kan het laatste beetje van de aardappelen worden gepoot. Het stukje voor de pompoenen en maïs (met nog wat bonen de 'three sister garden') is wel bewust afgedekt en is op dezelfde manier voorbereid door de tuinkabouters.

Van alle dagen kies ik een regenachtige dag om weer met de fiets naar het werk te rijden. Maar bij elke regendruppel moest ik eraan denken hoe welgekomen dit buitje moest zijn voor de tuin. Het was van korte duur voorlopig maar er komt nog.

De druivelaar begint aardig op gang te komen, als je even je rug hebt gekeerd dan schieten de dieven een pinklang uit; dus hou de dieven in de gaten, ze moeten eruit. Dit jaar bewaar ik enkel de eerste tros het kortst bij de gesteltakken - ik ben ondertussen al gestopt met tellen maar dat laat nog altijd meer dan genoeg trossen over om te eten. Ik heb heel even getwijfeld bij tweede tros die groter was dan de gemiddelde eerste maar je moet bij je principes blijven. Verder volstaan twee à drie bladeren voorbij die eerste tros, de rest mag weg (twijgen zonder tros ook inkorten op een 40cm - een blad of drie).


De jurassic-muggen steken ook weer op volle toeren. Met de bloedverdunners die ik via hun steekbuis heb binnengekregen kan een plattelandskliniekske waarschijnlijk heel de afdeling hart- en vaatziekten behandelen. Maar erger nog vind ik die onnutig kleine vliegjes (echt belachelijk klein) die bijten als een hondsdolle pitbull (echt verschrikkelijk hard). Als iemand de naam kent van die hooligans dan had ik het graag geweten dan weet ik tenminste waarop ik moet vloeken.


De bontbladige Euonymus fortunei ('Emerald Gaiety' ? 'Harlequin' ?) is al voor een deel gescheurd en gestekt. Met wat stekpoeder en later wat watergeven met een beendermeelsapje komt dat wel in orde. Beendermeel stimuleert de wortelgroei daar de fosfor die erin zit (N en P). Trouwe lezers kennen het gezegde al : "There a lot of P in pee" maar dat 'sapje' (altijd verdund weliswaar) is niet echt geschikt voor binnenshuis gebruik. Misschien moet ik ook eens een wilgensapje gebruiken, auxine is een hormoon dat in wilg (Salix) zit waardoor het zo gemakkelijk te stekken is (stimuleert wortelvorming). Voor men stekpoeder had gebruikte men dit nogal eens om het bewortelen te bevorderen. Ik heb eens horen zeggen dat 'gewoon' talkpoeder, krijtstof, turn/klimkalk,... (allemaal goedkoper dan stekpoeder) ook goed te gebruiken zijn als stekhulp doordat ze ervoor zorgen dat de wond mooi uitdroogt en niet rot. Ik zal eraan denken als mijn potje(s) leeg zijn.

De druivelaarstekjes van bij meester Wim zijn nu zeker vertrokken, er werden al mooie witte worteltjes gesignaleerd. Als het goed is heb ik 8 stuks uit twee stukjes "afval". Even leek het fout te gaan toen ik ze wat bruut in de zon had gezet (kweekkast leeggemaakt voor de nieuwe stekken) maar dat had ik gelukkig snel genoeg in de mot. Kleine plantjes worden groot. De Nasturtiums palmen in de keuken heel de kast in (etalagekweekkast van ikea) en sommigen staan zelfs al in bloei (ongelooflijk te weten dat ze in een schamel hoopje grond staan van misschien 5 cm diep). Soms lijkt ons huisje wel een plantenkwekerij.

13.5.08

Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen...

Je zou denken dat de boer dat ook niet zou doen maar de boer mispakte zich en ... reed zich opnieuw vast.

boer ploegde nog eens voort

De kiezel rond het keukenterras is 'gewassen' - een kruiwagen of 5 stof, zand en puin dat de gevelwerker had achtergelaten werden met behulp van de oude beddenbak gescheiden en afgevoerd. Daar heb ik dit tuinseizoen toch wat veel tijd aan verloren maar we zijn er bijna door. De border werd ook verlengd en kan nu worden ingekleurd met plantjes (maar eerst nog wat regen graag).
Er stond nog een Euonymus fortunei struikje wat verwaarloosd te wachten op een beter leven en dat gaat hij eerdaags krijgen als hij in duizend stukken wordt gesneden in de hoop evenveel (maar met de helft of wat ben ik ook tevreden) geworteld te krijgen.

De serre is leeg, klaar voor de tomaten (nog maar een paar nachtjes slapen). De Escar-go werkt in elk geval, ik zie bijna alleen zwarte slakkenmummies soms nog met de neus aan een blauw korreltje. Ik hoop maar dat George onze serre kikker slim genoeg is om van die zwarte gummies af te blijven (de zwarte wine gummies vind ik zelf ook de minst lekkere). Eén van mijn tuinbijbels (het grote tuinboek van Franz Boehmig) zegt dat je nooit in de verleiding mag komen om tomaten voor 20 mei uit te planten. Het boek is wel al oud en misschien niet voorzien op ons veranderd ozongatklimaat maar ik merkte toch ook dat sommige plekken nog vrij koud aanvoelden en aangezien ik mijn planten behoorlijk diep uitzet laat ik de grond nog wat verder opwarmen - het lijkt een verlies in tijd maar dat is het niet. Om nog maar te zwijgen over de truuken die je moet uithalen om de ijsheiligen buiten te houden (als die ooit nog eens moesten langskomen). Ik doe trouwens niet mee met de wedstrijden 'omterteerst'. Spelen in de tuin dat moet je op je eigen tempo doen.

Het verlengde weekend was vooral druk op extragardinale activiteiten. De Moedermolen werd op moederdag officieel in gang gezet. Gelukkig had ik nog niet teveel gedronken want anders had ik me misschien impulsief ingeschreven op de molenaarscursus. Er waren "voortekens" genoeg : de molenaarscursus wordt in Meerhout gegeven (voor wie het niet weet de gemeente waar ik mijn jonge leven heb doorgebracht), en van boven op de Hondsheuvel waar de molen staat (maar vanop de molen zelf uiteraard nog beter) had je vrij zicht op ons huisje (en alleen maar ons huishe, voor de rest vooral bomen). Nog wat masochistische zelfkastijding door een kort bezoekje aan het jubileumfeest van vespaclub Primavera in Leuven en een barbecue inclusief eerste ponyrit voor Rosemarie - het verlengde weekend was niet echt een zegen voor de tuinplanning (als de zon maar schijnt).
Het tweede aardappelveldje met de late rassen is gepoot (desiree, laura, nicole, charlotte,...) weer veel meisjesnamen die ze aan de aardappelen geven of heb ik meer aandacht gehad voor aardappelrassen met meisjesnamen ? Ik heb er in elk geval weer te veel gekocht dus ik zal nog 'snel' een lapje moeten vrijmaken. In principe kan het tot half mei, en volgens sommige bronnen tot eind mei - het is niet altijd exacte wetenschap.
Het peulenvak is ondanks de droogte toch goed op gang gekomen dus er komt beweging in de moestuin.

De gevelplinten die achter de leibomen moeten komen zijn ondertussen ook besteld, binnen (over maar nog liever binnen) drie weken zouden ze er zijn en dan kunnen we ze plaatsen. Het was niet alleen lastig en vooral onhandig om eerst de bomen te zetten en later de plinten erachter te foefelen, het is ook gemakkelijker om de rvs constructie af te stemmen op de geïnstalleerde plinten (dat kan nog allemaal afwijken op de papieren versie). Bij mijn inspectie van de bomen die nog altijd in pot ingekuild staan viel op dat één gesteltak van een dubbele U nog altijd alleen maar slapende ogen had, maar meester Wim vindt het niet erg om die terug te nemen ('natuurlijk' bedankt meester Wim).

8.5.08

Always have a backup plan...

in het land van de éénoogstekken is de kweker blindAltijd wat plantjes extra voorzien : eentje voor jezelf, eentje 'gewoon' als reserve, eentje voor het klungelen (vergeten water geven, gebeurlijke accidenten,...), eentje voor de beestjes (slakken op kop), eentje voor het weer (de vries), ... In de serre was er al (weer) een klein slagveldje te zien, net zoals vorig jaar met een voorkeur voor de pepers. Bij de tomaten begonnen bij whipper snapper en tiny tim, die pal in het midden van de mand stonden. Er zijn er nog genoeg maar ik moet wel opletten want ik heb aardig wat mensen nog tomatenplanten beloofd. Van de Biker Billy Jalapeno had ik er helaas maar eentje en nu dus geentje.
Eigen schuld ook wel, in de serre staat het onkruid nog een meter hoog, dus dat is zowat het Hilton voor de slakken met op schuifafstand al dat malse groen. Voor het weekend moet de serre kraaknet zijn (nog 2/3 te gaan).
De eerste rababertaart van het seizoen is gebakken, het rabarberblad deed al dienst als tijdelijke upgrade van hun hotelkamer (makkelijker verzamelen als je weet waar ze zitten), de biervalletjes komen er ook nog bij maar om het zekere voor het onzekere te nemen heb ik toch maar een doosje escar-go gehaald.

In de serie "Nutteloze uitvindingen". Wie met de hond gaat wandelen heeft met de poop-freeze geen uitvlucht meer : je kan de soms moeilijk hanteerbare hoop (en onze bullmastiff maakt aardige hopen) zo tot een vaste vorm bevriezen en dan al dan niet met een plastic zakje wegnemen. Hopelijk heeft de bevroren drol meer weg van een verse granny schmit dan van een 'negerinnetet' (voor je de cel voor antiracisme inschakelt : zo noemen een hele hoop mensen melocakes). Ook perfect voor de madamekes die onwel worden van die warme worst in hun handen. Het spuitbusje zou CFK vrij zijn, "dus milieuvriendelijk", alleen jammer dat ze om te beginnen al die bussen moeten maken om alsnog de drol in een zakje of poopscoop te deponeren.

De éénoogstekken van de druivelaar zijn goed op gang, ik durf nog niet op zoek gaan naar de nieuwe worteltjes maar aangezien de knoppen toch flink uitlopen zoals je kan zien, ben ik er wel gerust in. Meester Wim heeft ondertussen bevestigt dat het ras 'Muscat bleu' is, een resistente blauwe druif met muscaatsmaak, voor buitenteelt die beter zou zijn dan de meest gebruikte blauwe buitendruif (Boskoop). On vera et on goutera...

Het vrouwtje heeft de spontane Nasturtiums in potjes geplaatst, zo kunnen we ze in het weekend vervangen door de al veel grotere planten die we binnen hebben opgetrokken want die kunnen daar niet lang meer blijven staan. De nog veel kleinere spontane zaalingen kunnen dan later weer onder de leiperen worden uitgezet. Nasturtiums zijn niet alleen mooi en zeer lange bloeiers, ze trekken ook bladluizen aan zonder er zelf veel last van te hebben maar daardoor sparen ze wel de buurplanten van het ongemak.

Het ziet er naar uit dat het wel eens een hele tijd goed zou kunnen blijven; het gazon toch niet te vaak maaien nu en als het effe kan niet te kort. Trouwens de meeste gazons worden altijd te kort afgereden, en een heleboel van die gazons staan ondertussen al ros.

Er zijn nogal wat consumentensites maar dit is precies wel een leuke . In tijden met verminderende koopkracht kan je best niet teveel euros uitgeven aan bv. de verkeerde wijn en omdat we toch graag eens afwisselen gebeurt het wel eens dat er eentje integraal naar de kleinschalige zuiveringsinstallatie gaat.

5.5.08

en den boer hij ploegde voort...

Of toch niet helemaal. Het was me bij het onkruidvrijmaken van vak 2 ook al opgevallen dat de grond nu nog altijd natter was dan normaal.
Vandaag zag ik de boer zichzelf al ploegend vastrijden, en met elke poging om dit recht te zetten zakte hij nog dieper weg. Na wat vloeken en kluitenvoetbal, droop hij af op zoek naar een andere traktor (ondertussen al wat rondbellend, in de hoop dat de andere boer of afgekoeld was of uitgelachen tegen de tijd hij aankwam). De slapstick was compleet toen ook de tweede traktor zich vastreedt, maar uiteindelijk kon die zichzelf bevrijden (met een duwtje van boer A maar ik vermoed dat die kwart pk niet doorslaggevend was).

de boer ploegde voort

In de verte zie je nog een stukje van de moestuin, met enkele zuilvormige structuren - ik ga dit jaar mijn experiment met de "Japanse ring" nog eens herhalen (als leistructuur voor de buitentomaten maar ook voor de reukerwten). Vooraan lijkt een boom te staan maar dat is de optische illusie van de hazelaar in het kippenhok op de boompaal die al drie jaar in het gazon staat te wachten op een boom...

Ondertussen is het tuinseizoen in een hogere versnelling geschoten (een gevoel dat elke tuinliefhebber wel zal herkennen, vandaar ook de luwte op het  blogfront). Gelukkig zat het weer mee en was het afgelopen weekend redelijk produktief. Daarbij ook tijd voor extragardinale activiteiten (Bokrijk radio 1 plantendag viel nog goed mee maar geen kolomikta, speeltuig viel wat tegen, eerste ritje op de paardemolen op Meret-kermis,...). En het eerste bruine velletje is ook een feit (mijn 'huid-type' slaat het rode stadium meestal over), dat is ook geen kunst als je met dit stralend weer in de tuin staat te 'werken'.

Zaterdag wel wat kostbare tijd verloren op zoek naar compost en een nieuw mes voor de bosmaaier. De compostboeren uit de streek hadden een wat klantonvriendelijke 'brug' gemaakt met 1 mei (2 mei open, 3 mei toe) dus dat tochtje met de remorque was 'voor het plezier'. Na wat rondrijden nog een mes gevonden en een uurtje later zag de moestuin er al heel anders uit.

Het was ook wat schipperen tussen sier- en moestuin. Naast het keukenterras wordt de border verlengd (voor de planten uit Bokrijk onder andere) maar zonder compost zitten we daar nog een weekje vast (voorbereidende werken - kiezel verwijderen - praktisch achter de rug). Deze week gaan we de serre maar eens aanpakken.

In de "bloembak" in de voortuin is onze clematis weer opgedoken. Misschien niet zo heel verwonderlijk want er zijn nog wel clematissen die nu nieuwe uitlopers maken (er staat er thuis zelfs eentje mooi in bloei). Maar deze clematis (die al een hele tocht achter de rug heeft) hadden we vorig jaar opgegeven - het leek alsof hij de laatste trip niet had gehaald. Maar dus toch.
Ik had tijdens de snoeiles een paar weken geleden "bij meester Wim" ook wat druiventakjes in mijn jas gestopt in plaats van op de kruiwagen te leggen (blauw druif met muskaatsmaak, moet het precieze ras maar eens vragen). Ik was die takken zelfs nog een weekje in mijn jas vergeten maar van de oogstekken die ik ervan had genomen zijn er nu toch al twee aan het uitlopen precies dus dat ziet er goed uit. Eénoogstekken gaat dus blijkbaar nog gemakkelijker dan mijn vorige favoriete manier van stekken (samengevat : neem bussel snoeimateriaal en graaf die in op een noordmuur, meer info : google). Dat komt goed uit want het vrouwtje - die me zoveel tijd (en plaats) gunt om deze leuke hobby uit te oefenen (waarvoor 'I love her to pieces') - had in haar enthousiasme en grotendeels onwetendheid één van de jonge druivelaars gekortwiekt bij het grasmaaien (zelftrekkende mulcher met elektrische ontsteking, zelfs de bomma heeft geen uitvlucht meer).