28.11.09

Sinterklaas - Sinterkloos

"Doe maar een kringetje rond het speelgoedje dat de Sint moet brengen, dan zal papa even mailen met die brave man" (zo gaat dat 'tegenwoordig'). Natuurlijk had ze zo goed als al het speelgoed in het boekje aangeduid en nog voor ik haar daarover kon aanspreken counterde ze ad rem : "Het zijn wel veel speelgoedjes he papa" (drie buggies, allez gij) ", maar dat is wel voor als alle kindjes komen spelen he". Mijn rosemarie, zo nobel en vooral geen speld tussen te krijgen.

Geen Sinterklaas zonder Speculaas. Of is het Speculoos ? Beide termen worden al eens door elkaar gehusseld, dictee of geen dictee. Van Dale vindt dat speculoos minder frequent wordt gebruikt. Sommige producenten gebruiken bewust speculoos als er geen speculaaskruiden gebruikt zijn (als in kruiden-loos dus). Boven de landsgrens is speculaas de typisch Nederlandse kruidenkoek en speculoos de typisch Belgische koek met kaneel en gebrande suiker. Dus die gekke Nederlanders zeggen speculoos tegen onze speculaas, maar iedereen zegt altijd [speekulaas] (zucht). Die met/zonder theorie is wel duidelijk, kunnen we die niet algemeen aannemen ?

Hoe het ook zij, Marleen gaf een voorzet naar aanleiding van mijn venkelconfituur, "dat ik (eveneens in de categorie Anijs) misschien maar wat pepernoten moest maken voor Sinterklaas en de kinderen", en ik moest die maar even binnenkoppen.
Het ligt misschien aan mij en het feit dat ik de pepernoten van de Hema na 6 december "in de afslag" koop, maar ik vind pepernoten nogal hard. Geef mij maar berekoeken aka Hasseltse speculaas. Dan doen we toch gewoon Hasseltse speculaas pepernoten.

hasseltse speculaas pepernoten

- 250 g (echte) ongezouten boter (schijnt belangrijk)
- 325 g (donkere) kandijsuiker (yuck ... ik heb rietsuiker gebruikt)
- 2 grote eieren
- 500 g zelfrijzende bloem (of uw eigenste mengeling van bloem en bicarbonaat/...)
- 100 g gemalen amandelen
- een "goede" theelepel kruiden

Boter zacht laten worden en romig roeren. Suiker erbij, dan de eieren, dan het meel en dan de kruiden, als laatste de amandelen. Het wordt een harde brok dus rol je mouwen maar op, vork of klopper halen het einde niet alleen.
Ik vond geen anijszaden, heb dan maar venkelzaden uit het potje viskruiden gevist en gevijzeld, het gaat 'em toch om de anethol dat je in beide zaden terugvindt. Nog wat 'speculaaskruiden' (komt in een zakje) erbij, en een borrelke pastis voor de zekerheid (en "de paring", zie later). Het deeg afgedekt een dagje in de koelkast laten rusten.

Volgende dag. Begin met wat bloem over het aanrecht te gooien. Het eerste wat je zegt als je het deeg uit de koelkast neemt is (binnensmonds want de kinderen zijn erbij) : 'f*ck, mislukt'. Het deeg lijkt immers veel meer op kassei dan op iets dat mals zou moeten worden. Als je er stukken uitplukt, in je handen rolt en met je lichaamswarmte weer wat opwarmt wordt het gauw duidelijk dat het wel zal meevallen. Klassiek wordt een worst gedraaid waarvan dan schijfjes worden gesneden. Het is natuurlijk veel leuker om zelf bolletjes te draaien die je dan keihard op het aanrecht gooit. Leuk voor de kinderen en een goed soupapke (ventieltje) voor eventuele zorgen en/of frustraties.
Soms worden de koekjes nog afwerkt met amandelschilfers voor ze de oven in gaan, 12 tot 15 minuten op een bakplaat (170-180°C), niet te kort bij elkaar want ze gaan nog uitzetten. In één van de recepten stond formeel "15 minuten en geen seconde langer", dus niet te ver gaan lopen tijdens het bakken. Als je ze van de plaat neemt denk je misschien "hmm, die zijn nog zo zacht", of "die mogen precies nog wat donkerder" : "zal ik ze nog even terugzetten ?!". Niet dus, ze worden vanzelf harder bij het afkoelen. En ze worden na een paar dagen weer zacht als je ze in een blikkendoos bewaard en dat is de bedoeling, stop ze dus niet in een luchtdichte supperware.
15 minuten 00 seconden, basta (en blijf een paar dagen weg van de doos).

Waarschijnlijk heb je nog wat gemalen amandelen over. Als je dan ook nog wat bloemsuiker hebt liggen en een ei, maak dan snel nog wat marsepein want gevulde hasseltse speculaas is nog lekkerder (en marsepein nog zo'n Sint-klassieker).
Poepsimpel die marsepein : amandelmeel, bloemsuiker en een eiwit mengen (125g/125g/1). klaar (ohja, ook een dagje laten rusten in de koelkast). Het recept van de boerinnenbond zegt oranjebloesemwater maar pastis werkt evengoed en dat "food-paired" handig met de speculaas (een klein koffielepelke is voldoende). Ja mannekes, da's ook de laatste keer geweest dat ik marsepein koop. (een tip nog : voor de marsepein werkt fijn gemalen amandelen wel wat beter).

Laagje speculaas, laagje marsepein, laagje speculaas en de randen dichtduwen.
Je weet niet wat je proeft.

't regent hasseltse speculaas pepernoten

In de categorie "lezersgestuurdeopdrachten" zou ik zeggen : NEXT !!

26.11.09

alle apen apen apen na, het tuinplan ...

Het lijkt soms wel alsof bloggers elkaar na-apen of achternalopen onder de vorm van gedeelde ideeën, stokjes of puur plagiaat. Zo maakte onderdeappelboom deze week nog eens een wandeling door haar tuinplannen en nu zit ik hier ook weer met een plan. Puur toeval. Het plan - mijn eerste keer - van de levensgenieter met het dakterras aan z'n peperdure loft op de bovenste verdieping van een skyscraper in New York met een adoratie voor Latinne wat dan zo een beetje het thema is geworden... 't is af, gisteren moeten (mogen) voorstellen, vandaar. Er kwamen lichtekes in de ogen van de zogezegde eigenaar dus het zat wel goed denk ik.
Volgende keer gaan we onze plannen opkleuren in aquarel, daar kijk ik ook wel naar uit want auto-didactiek is leuk maar één gouden tip van de vakman is ... goud waard. Zoals die ene gouden tip voor het ontwerpen die mijn leven kompleet veranderde. Die wil je nu wel weten zeker ? Dan moet je maar eens op de koffie komen (of ik bij jou), of misschien floept het er wel uit na het tweede biertje op een volgende blogmeet... ;-) Of in een later berichtje (cliffhangers noemen ze dat zeker?).

tuinplan

"Wat voor werk doe jij eigenlijk?" vroeg iemand achteraf, ik denk dat dat een kompliment was. Misschien had ik moeten zeggen "uitvaartondernemer, en gene goeie". "Is precies een flipperkast", zei iemand anders, casual, want het was toch al geen al te ernstige presentatie.
Dat had ik er nog niet in gezien tot hij het zei. Dat onderbewustzijn toch maar een beetje in de gaten houden bij het ontwerpen, het pinball verleden is nog een braveke (en goedkope helemaal-ex-bijna-verslaving, 20 frank en in het beste geval stond je een uurke te wiggelen aan een glazen kast met irritante geluidjes die je toch niet hoorde en tartende hi-scores - nooit "geldkaskes" evenwel), maar wie weet wat komt er zo nog allemaal bovendrijven.
Er zat ook al een eendjesbaan aka wandelpad in als waterelement (linksboven in de hoek) want er mag al eens geknipoogd worden in een ontwerpje. Bij dat strakke witter dan witte designinterieur moest ik van die witte designeenden met een zwarte zonnebril hebben, het was sterker dan mezelf (psycho-analysten, ga je gang maar het verslagje graag eerst per direkte mail in een discrete enveloppe ajb).
En nu we het toch even over design hebben : toen ik gisteren de nieuwe (?) Technogym Kinesis toestellen zag kreeg ik ineens weer zin om kinesitherapeut te gaan spelen. Heel even, en alleen voor het toestel...

Plagiaat. Zo hadden we deze week nog een leuke 'discussie' over copyright bij fotojanus, was er gisteren toch wel een prachtige "bevrijdende" reportage over copyright en creative commons in het uur van de wolf" (Rip! a remix manifesto).
Moest iemand hiervan een kopietje hebben dan wil ik die aflevering nog wel eens terugzien ;-) (ah, binnen een paar weken misschien online zie ik net). Misschien moet ik me al maar inschrijven bij het mouse liberation front (Je mag Mickey Mouse niet natekenen, terwijl Walt zelf groot is geworden op andermans sprookjes). Ik ben fan van en heb bewondering voor 'het origineel' en al zeker als de originele zijn origineel zelf brengt (bij voorkeur niet in de studio-versie), maar ik ben misschien nog vaker gecharmeerd door de creatieve mash-ups en covers die eruit voortvloeien. Daar zitten echt geniale kronkels bij. Moet kunnen.
Ze zingen bijna elke ochtend "happy birthday" in de lagere school van rosemarie, stel je voor dat zo'n schooltje altijd rechten moeten betalen aan Disney die eigenaar is van dat liedje. Ik vind trouwens dat de school wel eens een paar alternatieve versies mag gebruiken want 8 jaar elke dag dat liedje op een bijna nuchtere maag dat moet blijvende schade aanrichten bij die kinderen. Maar ja, die alternatieve versies moeten wel mogen gemaakt worden natuurlijk.
Volgende week "Foto en copyright by G.P. Fieret" (woe 9 dec., ned2, 22u50 - 23u35).

Soit, nu hebben we weer wat tijd om te tokkelen, te pruttelen, en te knutselen. Weest creatief vrienden.

21.11.09

Habemus pijpam ...

Als je iets niet kent of weet ga je beter even bij de expert om raad. Schouwen is één van de dingen waar ik niets van af wist. En als je een expert zoekt is een zaak met '& Zn' meestal een goede start (tenzij het voor die zoon van te moetes was). Die eerste consultatie was vrij ontnuchterend. Een schouw die naam waardig is al gauw een meter of vier hoog en als ze buiten staat bij voorkeur geïsoleerd. Doe je dat niet dan trekt de schouw niet ... als je het vuur al in brand krijgt; rook binnen, kou en nog een paar andere ongemakken tot gevolg.
Instapmodelleke van een dubbelwandige schouw kwam met beugels en al de andere prullaria al gauw op een duizend euro, veel centen om een paar avonden op het jaar in een hobbykot te gaan zitten. Het alternatief was een enkelwandig pipi langkous kachelbuizenparcours van de 'knutselmarkt'. "Zo was dat vroeger in de staminees altijd", maar ik weet niet of 999 het wel zo leuk zou vinden dat ik elke avond naar staminee of gerookte haring zou ruiken.

Gelukkig zijn er nog de tweedehandsmarkten en op kapaza zag ik bruikbaar materiaal. Meteen een deftige prijs geboden en het was ok. Een halve dag poetsen en polieren later zag het er eigenlijk - met uitzondering van een paar blutsen maar een beetje verweerde 'look' dat mag wel - weer uit als nieuw (nog beter dan de single RAW HDR foto hier laat zien, maar het was dan ook al bijna 17u en aan 't donkeren, Entschuldigungen voor de perspectiefvertekening, die had ik nodig om niet te laten zien dat ze nog een beetje scheef staat).
Recycle + Re-use + Remake Rules.

[img: pijpen, cum and see]

En of ze trekt ? En of ze trekt ! Gelijk een vrijgezel op poeperkesdag, in een wip is 't geflikt. Schoon vlam en de kachel warmt genoeg om met alle deuren open te hobby'en. We hebben zelfs maar de helft van de buizen gebruikt, nog eens twee meter hoger zou echt geen gezicht zijn. Een aanvaardbare versie van "De Waarheid" ligt toch meestal tussen wat de man uit de straat denkt te weten, en de mening van de expert. Dus bedankt Hanne (& Vrnd). Succes met de verbouwingen.

Als dit de voorbode is van de winters die we vanaf nu gaan krijgen is het allemaal wel weggesmeten geld natuurlijk. Ik weet nog dat het vorig jaar deze periode zo hard sneeuwde dat we na het vroege Sint-feest (zoals morgen) amper weer weggeraakten van de parking met een flauwe helling van een paar graden.
Geluk bij een ongeluk herinnerden een paar gezonde maar serieus in de war geraakte jonge aardappelstruiken er mij gisteren aan dat ik nog een rijtje aardappelen moest uitdoen, voor ook die allemaal op hun beurt beginnen te schieten. Eind november, zo laat ben ik eigenlijk nog nooit geweest, maar ze zagen er nog goed uit.
Ik heb een jong aardappelstruikje voor de grap 'ingepakt' (en de dahlia's draaiden zichzelf parmantig om in hun graf; "waarom hij wel"). De aardappelen zullen er bij de volgende vrieskou wel aan zijn voor de moeite maar in het andere (hopelijk zeer extreme) geval oogsten we misschien wel 'nief patatekes met nievejaar', 't is eens iet nief. Het volgende is nieuwjaar op z'n Australisch, in zwembroek en factor 20 op de neus. Dus appelboom, misschien weten die crocussen wat wij nog niet weten! ('t is altijd lente in de ogen van de crocussen rond Ghente)
De moestuin niet vergeten, misschien moet je wel net als ik een paar looktenen en sjalotten weer op hun plaats leggen.
En dan gaan we nu verder met knutselen.

18.11.09

Voor en Na : NA ...

Elke doordeweekse maaltijd wordt een feest ... enzovoort enzoverder. Eén van de Italiaanse nagerechten dat al lang op mijn lijst stond wordt gemaakt van room. Panna cotta, gekookte room.

- 500 ml room, echte room, niet iets wat voor room moet doorgaan (het gerecht bestaat tenslotte voor 75% uit room : garbage in, garbage out)
- 100 ml (volle) melk
- 100 g suiker
- 1 vanillestok
- 10 g gelatine

Gelatine voorweken in koud water. Melk opkoken. Room opkoken met suiker en vanille in een andere pan. Gelatine uitknijpen en oplossen in de melk. Pannen van het vuur en samenvoegen. Klaar. Opstijven in de koelkast (in potjes of een vorm).

Typisch wordt deze lekkernij afgewerkt met een coulis dus kruip snel nog even in de diepvriezer voor een portie zomervruchten, opwarmen met een beetje suiker erbij (of wat confituur) en wat bindmiddel. Verdelen over de opgesteven potjes. Klaar.

[img: panna cotta]

En lekker dat dat is. En zeg nu niet dat je daar geen 5 minuten voor zou kunnen vinden in je drukke schema. Perfect voor de feestdagen, maar ook op een gewone werkendag zal ik geen moeite doen om mijn gelukzalige snoeten te verstoppen als je me dit voorgeschotelt.
De gelatine zat verpakt in lattekes van 3 g en heb er zelf uiteindelijk maar 9 g van gebruikt ipv 10, maar ik zou het zelfs met nog minder durven proberen (het is wel de bedoeling dat het vast blijft natuurlijk, 't is geen poddinkje, maar als je moet afronden doe het dan maar naar beneden).

Gobelijn Schoepen wil het beurtelings parkeren afschaffen. Net nu de mollen doorhebben dat ze ook eens bij de buren mogen gaan liggen (daar gaat de theorie dat ze hier zaten voor de gezondere grond). Waarschijnlijk weer zo'n regel waarvan we vergeten zijn waarom we hem ingevoerd hebben; eentje om straks weer in te voeren. En awoerd met de wit zwarte platen, net nu ik een leuke rood witte op het oog had. Lang leve de rood witte nummerplaten. Lange leve rood wit, lang leve panna cotta met coulis.
Het is trouwens net handig om al vanop een afstand te kunnen zeggen : we pakken de volgende camping, hier staan teveel gele nummerplaten ;-) (is maar om te lachen he, d'Indianen zijn veel erger met hun gekke tippi-ni-duurs en hun pluimen).


En nu gaan we nog wat knutselen...

17.11.09

Voor en Na : VOOR ...

Elke doordeweekse maaltijd wordt een feest als er een voorgerecht en een nagerecht bij zit (al was het maar "podding met ananas" of een appel). Eén van de voorgerechten die al zeer lang op mijn lijstje staat wordt gemaakt van groene tomaten. Rood, wit, geel, oranje, roze, zwart of groen, het maakt niet uit welke kleur als ze maar groen zijn en onrijp.
Fried Green Tomatoes.

Veel varianten op dit populaire recept van eenvoudig bebloemde schijfjes tot een drie kwartier durend tien-stappen-plan. Mijn synthese zit er zowat tussenin.

[img: fried green tomatoes]

Snij de tomaten in schijfjes, leg ze op een rek en bestrooi ze met wat zout waardoor ze al snel gaan zweten. Eerste probleem meteen bij de callee pakken : toch maar oppassen met het zout of het wordt te zout. De bedoeling is dat je de schijfjes afdept en je daardoor het zout gedeeltelijk weer verwijderd maar d'onzen waren toch nog een beetje te zout. Er zijn recepten die deze stap overslaan, dat ga ik voortaan ook maar doen.

Dep de schijfjes (nat) droog en wentel ze in bloem tot ze goed droog zijn (droog) en rol ze dan in het beslagje (een ei en wat melk) tot ze goed bedekt zijn (nat) en gooi ze dan in de chapelure/broodkruim/kruiden tot ze een mooi jasje hebben (droog).

Verwarm een pan met een flinke bodem vetstof en bak ze rustig bruin. Vuur niet te hard en/of schijfjes niet te dik want de harde tomaat kan wel wat warmte gebruiken en het jasje een stuk minder.

[img: fried green tomatoes]

"Waar koop je groene tomaten ?" Ah, nergens waarschijnlijk, en ik moest ze ondertussen zelf ook importeren vanuit het exotische Meerhout waar het in de ingesloten serre nog altijd lijkt te nazomeren. Maar ik exporteer dan ook wel wat plantgoed naar die tuin, voor wat hoort wat.
Nog een manier dus om iets te doen met de laatste tomaten die niet meer willen rijpen. "Ga je daar niet dood van van groene tomaten". Tenzij het langer duurt dan drie dagen om op slag dood te vallen kan ik bevestigen :
Neeeeee

e

e

e

e

.




Toen ik daarnet op het werk buitenkeek zag ik een zwerm vogelkes spectaculair dansen maar niet zo spectaculair als deze zwerm wegens niet zo talrijk (300.000 stuks ? wie telt zoiets, de politie ?)
Mooi staaltje avidynamica, ook een beetje biodynamica, "klinkt als" biodynamisch tuinieren, het boek van Hilary Wright waar ik net uit curieuzeneuzemosterdpottendom in begonnen ben. Voorlopig is het een beetje "zweverig" allemaal en met stevige quotes als "radiogolven zie je ook niet en die zijn er wel" win je me niet echt aan een hoog tempo terug maar het is toch de persoonlijke zoektocht die telt en niet de religie op zich, toch ?

14.11.09

zaad zaaien ... wat anders

Ik kijk al lang niet meer beschaamd naar de tippen van mijn schoenen als er "er hangt weer zaad in uw broek" wordt geroepen (busted! not). Schaamte noch schroom, ja mevrouw de juge, ik ben een pikkedief, pittedief, pilledief, stekkedief als het op plantjes aankomt. Uiteraard niet als er al een zakje rondzit en een prijs ophangt maar in de natuur eigen ik wel eens een deel van het overvloedige zaad mezelf toe. De gulzigheid neemt met de jaren gelukkig af omdat je ondertussen weet dat je maar een paar zaadjes nodig hebt om een nieuwe soort te introduceren (en vanaf dan kan je ze meestal gewoon thuis oogsten, lees : laten vallen), maar als ik rijp zaad zie van een plant die me aanstaat kan ik er niet aan voorbij gaan, sterker nog moet ik er voorbij gaan en hoe dichter hoe liever.

Voor groenten is dat compulsief gedrag over het algemeen niet zo overdreven, en valt dat zelf-oogsten ook nogal mee; buiten tomaten, pepers, meloenen en pompoenen oogst ik eigenlijk weinig om opnieuw te zaaien (spontane zaailingen niet meegerekend). Alles nieuw en (misschien) beter dus, en het is weer die tijd van het jaar.

Voor wie, zoals ik, echt graag zaden ziet uitkomen en wie nu zo een beetje op zijn handen moet gaan zitten (lastig bladeren wel in de zaadcatalogi zo) of hij begint er al weer (te vroeg) aan, is er misschien een oplossing : de """nieuwe""" hype van de kiemgroenten.

Iedereen kent wel de stinkende waterkers-op-watten-experimenten uit z'n prille schoolcarrière, en waarschijnlijk ben je vanwege die stinkende waterkers-op-watten ook nooit verdergegaan met experimenteren.
Voor heel wat meer centen dan gewone watten kan je in de dille's en chamomille's van deze wereld mooi vormgegeven kiemschalen kopen. Maar met ongeveer een wrekkige euro voor een platgeklopt zeefje kan je toch spelend de winter door tot je weer aan het echte werk mag beginnen.

[img: kiemgroenten, radijsjes]

Radijsjes (Raphanus sativus). Even snel in vitro als in de grond, en je zou ze zeker herkennen moest je ze blind proeven, de typische pittige radijsjessmaak maar een ietsje subtieler en dat soms ook weer niet.
Andere kandidaten zijn mosterd, erwten, lentils, alfalfa, zonnebloemen, rucola, kolen, fenegriek, bieslook, bieten, chinese kool, ..., zelfs waterkers. Wel opletten blijkbaar met de gekochte tuinzaden want die kunnen (rara) in een badje met fungiciden gevallen zijn.

Op het zeefje, boven een schaaltje met water (ongeveer een halve centimer erboven), af en toe eens spoelen met vers water (meteen ook het bakje opnieuw gevuld met vers water) dan begint het niet te stinken of te schimmelen (volledige 'opstelling' zie je als je op de foto gaat staan). Klaar.
Easy peasy dus en kost (bijna) niks. Ook leuk voor de kinderen (van zaadje naar mondje), Rosemarie moet ik temet wegjagen of ze zou de zeef in geen tijd kaalplukken.
Volgend jaar dus toch wat meer zaden oogsten, al was het maar voor 'de wintersalade'.

8.11.09

aphrodisiaca ...

us a um, i ae a ... je krijgt er dus minstens twee.
Het waren er aanvankelijk vier, maar één van de dames van Katzenjammer was ziek (jammer ...iedereen aan de Mexicaanse griep!) dus dat optreden (en de B&B) werd last minute afgeblazen.
Dan maar zelf aan de aphrodisia-slag met in het voorgerecht 'polenta' en in het hoofdgerecht 'tonijn'.

Zaterdag zijn we toch nog over en weer Gent geweest, want de fototentoonstelling (van Vanfleteren : mooi mooi man) loopt niet zo heel lang meer EN we hadden nog een reservatie in het restaurant dat onderdeappelboom ons tipte.

Zo tussen 'Zsa Zsa Rouge' en 'Petit Zsa Zsa' begon het wel als een verwarrende ervaring; de vraag is blijkbaar niet alleen wie is Zsa Zsa maar ook wat is Zsa Zsa (je herkent ergens wel een patroontje ... 'kitsch is not a crime' misschien ??)
Over het slow food restaurant weinig klagen trouwens, maar wie mij kent weet dat ik (helaas!) zelden een restaurant bezoek zonder opmerkingen ;-) dus here we go ... een carpaccio heb ik liever van echt rauwe malse ossehaas die bijna vezelig uit elkaar valt (deze was gedroogd denk ik) en de muziek was misschien wat 'ongelukkig', van het type Balkan-folk, niet echt mijn ding (volgende keer ligt er misschien een ander schijfje boven op de stapel cd's).
Al onze gerechten -inclusief de 'carpaccio'- waren wel zeer lekker en de zaal zat gauw overladen vol waardoor je al snel geen noot muziek meer hoorde, alleen nog gezelligheid en gelukkige mensen (toppie).
Ik zou dit restaurant dus ook blind en met mijn ogen toe durven aanbevelen (veel reclame heeft het blijkbaar niet meer nodig, reserveren is dus echt een must). Smakelijk bedankt appelboom.

Qua authentieke Italiaanse slowfood wordt het wel met ruime lengte geklopt door Rossi in Leuven (eerlijk is eerlijk, en Pino doet het daar knap op z'n eentje), maar daar zou ik niet losweg iedereen naar toe durven sturen (als pizza Hawaï het enige Italiaanse 'gerecht' is dat je kent en lust is er gelukkig nog altijd de Pizza Hut - ze doen daar zelfs 'à volenté'; italiaans voor 'maak dat je wegkomt').

polenta warm

Maar dus polenta ... Als je de Italiaan mag geloven is polenta het enige echt bewezen aphrodisiacum. Het is in elk geval lang de echte basisvoeding van de Italiaan geweest (nikste pasta), en dan vooral il povere (herken hierin poverty en poverello) - de armere Italiaan dus (hoewel het daar tegenwoordig vooral in het rijkere noorden op de kaart schijnt te staan).
Het heeft me wel weer wat shophoppen gekost eer we het maïsgriesmeel gevonden hadden (zwei kleine Italiener vergessen die Heimat nie ... maar er zullen er in mijn buurt toch nog te weinig van wonen).

polenta, we zijn er bijna

De meeste bereidingswijzen zijn vrij 'eenvoudig' te noemen, mijn versie gegrild.
Alle recepten zijn het er over eens : deze slowfoodbereiding neemt wel wat tijd in beslag.
Dag één (donderdag) : 250g griesmeel (ongeveer 5 personen) met wat zout in een liter kokend water (het meel geleidelijk toevoegen om klonteren te voorkomen) en dan ongeveer drie kwartier roeren (net zoals risotto bij voorkeur altijd in dezelfde richting draaien).
Eerste (en enige) probleem : mijn pakje bio-griesmeel zei 3 minuten. Dat is natuurlijk wel een groot verschil met drie kwartier. Gelukkig zeiden de andere recepten ook : langer is beter, dus op een paar minuten zal het niet steken.

polenta dressing

Zodra het papje loskomt van de pan mag het afkoelen in een vorm of op een plaat ongeveer een vinger dik.
De volgende dag (vrijdag) : plakjes snijden, grillen (pan, bbq,...), voorzien van een dressing van de chef (in ons geval tomatenconfituur, Rocquefort, gemalen kaas, parmesan ... maar er bestaat dus niet 'één' manier) en zo nog even onder de grill, klaar.

Je zegt dus niet 'even polenta maken' maar het is wel zeer zeer lekker.

polenta klaar

4.11.09

venkel ...

venkelconfituurpepervenkelconfituur om precies te zijn maar ik wil de brave Sint en mijn trouwe lezers niet aan mijn deurke voorbij jagen omdat er weer 'peper' in de titel zit. Ik kan meestal wel goed inschatten wanneer het tijd is om te stoppen (niet noodzakelijk altijd wanneer ik wil stoppen). Je wil jezelf ook niet in een al te enge niche wringen; het hoekje waar ik nu zit is al eng en knus genoeg.
Geheel onterechte beslommeringen trouwens want het gaat zelfs niet over peper (Capsicum, de vruchten) maar over peper (Piper, de bessen). En eigenlijk had dit recept die bolletjes zelfs niet echt nodig maar daarmee loop ik vooruit op de feiten. Met het risico om straks voor confituurmannetje versleten te worden toch nog maar een geleike, waarschijnlijk één van de laatste van het seizoen :


- 1 liter venkelsap
- 2dl sinaasappelsap
- 2dl citroensap
- 2dl droge witte wijn
- pezo+ (peper/zout/+wat je lekker vindt)
- 2EL peperbolletjes.
- suiker

De venkelknollen (Foeniculum vulgare, nikste vulgair, maar 'gewoon' 'hooi') stonden al een beetje te verpieteren in de moestuin, een paar lichte koudeprikjes waren genoeg om het bleekwit van de bollen en het frisgroen van de sprieten te ruilen voor minder frisse kleuren. Je zou ze waarschijnlijk al niet meer gekocht hebben als ze in de winkel lagen terwijl er amper twee schubben verder niets meer aan de hand was. Aangezien het er niet warmer op lijkt te worden en dat recept van venkelconfituur frankweg mijn ogen uitstak heb ik ze toch maar allemaal gerooid.

Om het sap uit de venkel te halen heb je best een sapcentrifuge bij de hand. Venkel is een beetje als rode biet, je vraagt je af of daar wel een druppel sap uit kan komen maar drie tellen later heb je met een halve knol een half glas gevuld (en niks dan kurkdroge pulp aan de overkant). Het groen mag mee 'geperst' worden maar daar moet je toch niet mee overdrijven, de kleine sprietjes zorgen meer voor verstopping dan wat anders.
Het kan wel sletig zijn voor de machine (of het kan aan mij liggen), hou daar misschien rekening mee als je een apparaatje leent.
En dan hebben we het moeilijkste weer achter de rug. De andere sapjes sappen, wat kruiden en de suiker, opkoken, roeren, klaar. Niets houd je tegen om er nog wat pastis, martini, absint, ... of andere anijsachtige aromaten aan toe te voegen maar subtiel en puur natuur vermaken best.

De confituur is echt enorm lekker, en het huis geurt minstens twee dagen naar het betere snoepwinkeltje (waar vind je die nog ??). Maar de peperbolletjes zijn niet echt nodig denk ik. Het stond zo in mijn boek over inmaken en teveel improviseren als je iets nieuw uitprobeert is niets altijd aangewezen (peperbolletjes staan toch meestal maar te verstoffen in die veel te grote bussen). Ze hebben misschien een tikkeltje kleur gebracht en geven op termijn wellicht nog wat smaak af, maar het is vooral een visueel gebeuren achter dat glas.
Maar de bolletjes drijven nogal graag, om ze dus mooi door de potten te laten zweven moet je nog een paar keer terug naar de keuken om te schudden (vermoeiend). Misschien volgende keer wat minder bolletjes (of geen), maar volgend seizoen in elk geval meer venkel.

1.11.09

pompoenen ...

Ik doe normaal niet mee aan die geïmporteerde feestdagen, Halloween al zeker niet. Er zit nochtans een duivels kantje aan het verhaal van Halloween (en met name de pompoenlamp), en een Iers, dus helemaal tegen kan ik ook weer niet zijn. Maar het kriebelde toch al heel lang om eens een echt patroontje te snijden in een pompoen, en nu rosemarie de verhalen over Halloween ook meebracht uit het (eerste kleuter)klasje (?) zag ik mijn kans schoon ... (en ook - maar verder van generlei belang - weer een goede reden om nog eens 'the ballad of Peter Pumpkinhead' door de boxen te jagen, in het origineel van XTC uiteraard)

pompoen patroon

Terwijl ik zo aan het snijden was (prullen heet dat officieel bij ons) maakte 999 de soep klaar met de stukken vlees die net niet in het rond vlogen : wat ui erbij, wat cocosmelk, peperconfituur (jaja mannen, ook geweldig op het broodje visstick trouwens) en een blokske, klaar. Klaar nog voor ik zelf klaar was dus ongeveer tussen de kat en het spookje moest ik even pauzeren [veu de guj sop, hiejel guj].

pompoen patroon

Een deel van de pitten werd opzij gelegd voor het volgende seizoen. Het andere deel zou de avondsnack worden. Geroosterd (10 à 20 minuten op een bakplaat met een lepel olie en wat pezo/kruiden). "En als je de pitten vantevoren ongeveer 10 minuten kookt dan kan je ze eten met het schelleke er nog rond". Mis poes. Ik kan het niet beter samenvatten dan met de woorden van 999 : "heel lekker als ge weet hoe ze eruit moeten". Want dat velleke was zo beetgaar als een stoeprand, en bijna elke evacuatie leed tot een spontane versplintering van de inhoud (mission impossible, this pumpkin seed will self destruct in 5 seconds, poef) maar dat is misschien niet helemaal de schuld van dat velleke.

pompoen pitten geroosterd

En hoe is het met de pompoen verder afgelopen ? Wel, van kwaad naar erger denk ik als je het hem vraagt. Als je het mij vraagt zeg ik : "volgend jaar meer pompoenen om te kerven" want dat is gewoon nog keiplezanter dan dat ik al dertig jaar dacht dat het zou kunnen zijn : gewoon ook eens doen, ooit !

pompoen patroon

De look en de sjalotten zijn eindelijk de grond in geraakt, de serre is zo goed als leeg en het volgende moestuinseizoen gaat een vliegende start krijgen want de meeste vakken zijn klaar om de winter in te gaan. Laat maar komen Grietje...