poreirijkes...

Soms verlies ik één van de bestaansredenen van mijn blog uit het oog : registreren van aantallen en variëteiten zodat ik over de jaren heen kan vergelijken. Elk jaar sta ik immers bij het begin van het tuinseizoen weer te twijfelen : had ik nu 1 kg van die aardappelen of een halve of twee ? en was dat teveel of net te weinig, deed die soort het eigenlijk wel goed ? Aan de andere kant, elk jaar sta ik weer voor de trommels met pootaardappelen en krijg ik te horen : "ze zijn wat groter (of kleiner) dan anders" waardoor mijn hoeveelheden weer niet kunnen kloppen (je kan het de brave man echter niet aandoen om 66 aardappelen van die soort, 33, 18, 50 en 22 van die andere in zakjes te leggen).
Hoe dan ook : zaterdag 100 stuks winterprei op rijtjes gezet, weer zo'n gemakkelijke groente waar je eigenlijk geen omkijken naar hebt.
Ik heb me ook voorgenomen om volgend jaar enkel nog hoge erwten en bonenrassen te zetten. Die struikrassen moeten toch nog altijd op één of andere manier gesteund worden, dan kan je even goed voor de 'Full Monty' gaan. Speaking of Monty. Afgelopen vrijdag werd terloops even vermeld dat Monty Don, één van mijn tuingurus, niet meer te zien zal zijn in Gardeners World en ik was een beetje in shock. De 'in memoriam' bijdrages hadden wat weg van een overlijden en toonden vooral hoe gedreven hij kon zijn (en helaas in schril contrast wat voor een lamzak die Swift eigenlijk wel is - meteen mijn excuses maar mensen hebben nu éénmaal hun favorieten). Blijkbaar heeft Monty een klein hersenbloedinkje gehad en wil hij eerst nog wat herstellen (begrijpelijk ook al is het een boom van een vent). Voor wie hem kent en een boodschapje wil achterlaten : montygw@bbc.com.

In enkele oude tuinmagazines zag ik reclame voor een tuincentrum op een steenworp van mijn heimat, nochtans had ik er nog nooit van gehoord. In plaats van een bezoekje aan de Olmense zoo kreeg ik het thuis verkocht om 'eerst nog even' naar dit goed verstopte plantencentrum in Ham te gaan ("want ze hebben er ook herten en een springkasteel"), als het tegenviel moesten we gewoon even doorrijden. Maar het was dus een meevaller. Niets van de drukte die je hebt in de plantenwarenhuizen, groot aanbod en mooie planten opgesteld in een a-typisch kader van showtuinen met beelden, prieeltjes en vijvertjes. Op het zonovergoten terras kon je zelfs West-Vleteren krijgen aan een nog redelijke 5,90 euro en aan kassa was je bijna verplicht om nog 20 minuten bij te praten met de gastvrouw (bijpraten wat op zich geen probleem was want je had haar nog nooit gezien). Onthaasten in plantencentrum wie had dat gedacht. 's Avonds de serveuze nog tegengekomen op restaurant (blijkbaar een koppeltje met een hulpje dat daar nog tussen de planten rondhing) - it's a small world after all...

Dat ontstressen was weer snel gedaan toen we 's avonds nog eens tegen een arm der wet aanliepen (voor de verandering). Op 20m van het ouderlijke huis werden we staande gehouden door een plaatselijk ettertje dat zag dat we net uit de poort kwamen gereden, en die op de belerende maar niet echt beleefde politietoon kwam vertellen "mevrouw, het is ondertussen tijd geworden om je licht aan te steken". Akkoord, normaal gezien zouden we om 22u15 al onze lichten aangestoken hebben, zelfs op de dag na de langste dag waar het eigenlijk nog vrij klaar was. Normaal gezien zou onze Scenic zelf het licht hebben aangestoken maar die lichtsensor staat ervoor gekend om al eens zijn kuren te hebben. Maar dan nog kan en mag het anders. Als hij even van onder zijn kepie, die hij zo fier droeg, door de ramen van de wagen had gekeken dan had hij zelfs zonder opleiding kunnen inschatten dat een familie met kinderen, waarvan de wagen vol geladen was met bloemen en de vrouw des huizes het stuur nam, er niet op kickt om zonder lichten de baan op te gaan. Een mens kan al eens iets vergeten zonder meteen een misdaad te begaan. Ik heb het altijd al een vervelend jongetje gevonden en twintig jaar later is het blijkbaar nog altijd een vervelend jongetje. Ik zou iedereen met kinderen willen vragen om er in de opvoeding op te drukken lief te zijn voor alle kinderen uit de school, ook die kinderen waarvoor zelfs meneer pastoor zijn hosties wikt en weegt. Want blijkbaar slaagt dat slag WEL in de politieschool en grijpen ze 40 jaar lang de kans om iedereen het leven zuur te maken.

Memo voor later : teveel hooi op de vork nemen twee dagen voor het squashen is geen goed idee, dat geldt blijkbaar ook voor hooi op de zeis.