officially grumpy old man...

Het is zover, sinds afgelopen weekend ben ik echt, officieel en onomkeerbaar een grumpy old man. Misschien wel de jongste, alleszins één van de jongere.
Nooit had ik gedacht dat ik hindernissen in mijn voortuintje zou beginnen leggen, je kent ze wel de betere kasseien op een rijtje, integendeel vond het zelfs altijd een beetje 'zielig' als ik van die dingen bij anderen zag liggen.
Maar met al die littekens die soms belachelijk ver in de voortuin liepen... Plantjes herstellen zich doorgaans nog redelijk goed, maar een oprit is niet echt voorzien op 'zijdelings' gebruik. Om de minder rijvaardige bestuurder te assisteren in het keren in onze straat ligt er nu dus een subtiele paal die verder onheil zou moeten voorkomen. De eerste dag na 'installatie' had ik al een autootje gevangen, en ondertussen heb ik de steen al meer dan me lief is mogen terugleggen. Na de tv-distributie kast moet dus de voortuin eraan geloven. Een ietwat paranoïde mens zou denken dat er moed(kwaad?)willigheid in het spel is ... Misschien moet ik mijn 'rem voor dummies' dan toch nog maar betonneren in de grond - ze mogen al blij zijn dat ik geen destructieve oplossingen voorzie (gecamoufleerde kuilen, hanepoten,...).

Zaterdag de serre leeg gemaakt en dat geeft een beetje het gevoel alsof je aan het verhuizen bent : het is niet heel prettig om af te breken maar je kijkt ook al een beetje uit naar wat gaat komen. Van de laatste onrijpe, halfrijpe en rijpe tomaten hebben we dan nog maar een aantal potten confituur gemaakt, met wat gember, appel en wat mandarijntjes. Koken is soms maar wat lekkers bij elkaar gooien en hopen dat het lekker blijft - en het is lekker gebleven. Misschien niet zo geschikt voor zwangere vrouwen en veiligheidshalve ook niet voor de allerjongsten en alleroudsten uit de familie. Groene tomaten bevatten de giftige stof tomatine (cfr solanine in aardappelen uit de zelfde familie). Met mate van snoepen en dan is het wel ok.

De wilgen die ik vorige winter had gestekt zijn allemaal goed op gang gekomen maar de meeste hebben op schouderhoogte een zwarte vlek. Bij nadere inspectie bleek het om groepjes insecten te gaan. Zomaar insecten doden doet men niet, zeker buiten niet dus eerst maar eens op zoek naar de ware identiteit van de beestjes. De larve van onze nuttige lieveheersbeestjes zien er ook alles behalve lief uit en zullen om die reden al wel eens vroegtijdig uit het leven zijn geholpen. Het blijkt om een soort bladluis te gaan, de grote wilgenbladluis (hoewel ze zich voeden met het sap vanop de takken en niet vanop het blad), en met deze wetenschap is de toekomst van deze ongewenste sapzuigers gekend. De wilgen lijken er nog geen last van te hebben. Voor ik ze platknijp wil ik de beestjes nog wel bedanken voor het feit dat ze zich zo netjes hebben verzameld, op eenvoudig bereikbare plaatsen, voor vernietiging. Er kan nog tot zaterdag bezwaar aangetekend worden tegen deze geplande genocide.