rust roest, prei soms ...

Ingefluisterd door de op kousenvoeten naderende winter heb ik zaterdag de prei gerooid, in de eerste echte vlaamse sneeuwbui van deze winter. Wat er zich boven de grond bevindt staat niet altijd in verhouding met wat er zich onder grond bevindt, al zie je aan de maat van de kroon al wel hoe dik de stokken ongeveer zijn. Lange mooie stokken met veel wit zo bleek, geen roest, geen beestjes. Na het kuisen konden er een twintigtal pakjes de nieuwe vriezer in, in verschillende kwaliteiten : wok (het dunnere goed in reepjes), wit (ringen) en groen. Perfect.

In de serre heb ik de laatste pepers geoogst, en in tot frietzak gerolde vellen papier gestoken. Sommige soorten zijn op het blote oog te herkennen, maar tussen de verschillende jalapenos en habaneros is het al minder evident namen noemen. Net zoals bij de tomaten zijn er blijvers en wijkers maar van allemaal worden de zaden bewaard, want binnekort kan er weer geruild worden en die stabiele doch bikkelharde beursvloer wordt bovenal door één wet gereguleerd : "hoe groter het aanbod, hoe groter het aanbod". De macrostudio die ik had gebouwd naar het voorbeeld van strobist staat nog niet helemaal op punt, dus de plaatjes moeten nog even wachten. Een dozijn planten waren nog niet aan de vrieskou ten onder gegaan en een aantal daarvan staan nu in het d(r)uivenkot in een poging om ze te overwinteren. Pepers zijn meerjarige planten en als je ze kan overwinteren kan de beloning groot zijn maar de slaagkansen van de overwintering zijn helaas niet overdreven groot. We zien wel.

Het enige bezwaarschrift tegen de genocide was ruimschoots op tijd binnen maar helaas onvoldoende overtuigend; kort na het rooien van de prei was het dus tijd voor het bloedbad. Helaas pindakaas waren het merendeel van de beestjes al gaan vliegen, de achterblijvers hadden pech maar imiteerden bubble-plastiek tot in de perfectie moet ik zeggen. Ik hoop dat de rest (een mens zou nog denken dat 'iemand' ze is gaan waarschuwen) ten prooi gevallen is aan de roodborstjes.

Eén van de leuke neveneffecten van een sneeuwtapijt is dat ze anders onopgemerkte gebeurtenissen in kaart brengen. Zo staat vast dat Lorre vanuit de keuken in een rechte lijn naar de moerbei loopt (om hem te mesten, iedereen draagt hier zijn steentje bij in de tuin), zie je hoe de poezen uit de buurt (ondertussen ?) de veiligste route naar zijn eetkommen 'uitstippelen', en waar de automobilisten weer buiten de lijntjes gekleurd hebben. En met het smelten van de sneeuw lijkt het wel een beetje op de zichzelf uitwissende inkt van Xerox waardoor we (men) wat vaker op eenzelfde blad papier gaat kunnen printen.