Popcorn uit de microgolf : het nieuwe asbest

Er blijven maar redenen uit de lucht vallen om het voedingsgewijs maar even zelf te doen. Het perfect legale diacetyl dat voor de smaak in de boter zit in microgolf-popcorn lijkt voor wat kopzorgen, of 't is te zeggen longzorgen te zorgen. Werknemers die dit goedje produceren gaan voor de bijl met bronchiolitis obliterans (met obliterans weet je dat er iets in de weg zit) - de kleine bronchiolen in de longen komen vol te zitten met bindweefsel. The occupational safety and health administration houdt dit al sinds 1999 in de gaten maar doet (voorlopig) niets. Het probleem is dat dit niet zoals een carcinogeen is waarbij de (soms onwetende) gebruikers er misschien aan doodgaan binnen een jaar of dertig; de mensen vallen er nu bij dood. Misschien is dit weer iets waar je niet moet wachten tot je het definitieve bewijs hebt, net zoals er toch nog altijd wat onzekere geruchten de rond doen over die andere alternatieve zoetstoffen uit bv de light frisdranken.

Zo blijkt maar weer dat het altijd weer die russische roulette lijkt te zijn wanneer je iets in de mond stopt - je weet nooit precies wat er allemaal mee gebeurd is, en als er geld mee gemoeid is dan heiligt dat doel vaak de middelen.
In de oorlog en de na-oorlogse jaren leken chemische middelen de makkelijkste manier om goede resultaten en hoge opbrengsten te halen; het was gemeengoed en niemand stelde er zich vragen bij : het was 'maar' DDT dat bij de planten ging. Ondertussen zijn de risico's meer dan gekend en blijven we nog jaren met de gevolgen zitten.
Ongelooflijk hoe iets wat een succesverhaal lijkt soms te snel in circulatie gaat; dezelfde misschien wel logische terughoudendheid die de heftige tegenstanders van het genetisch gemanipuleerde voedsel doet strijden : zonder inzicht van de gevolgen op lange termijn lijkt het niet echt een goed idee om deze technologie de wereld in te sturen, waar het ongetwijfeld zal kruisen met de 'natuurlijke' variëteiten waardoor de gevolgen, die ons misschien pas over vele generaties duidelijk worden, niet terug te draaien zijn. Een genetisch mutatie die ervoor zorgt dat een gewas kan groeien met een habekrats water kan misschien leuk zijn voor sommige ontwikkelingsstreken maar wat als toevallige kruisingen met dit supergewas zouden leiden tot een gewas dat het helemaal niet goed doet bij 'normale' regenval ?

De consument weet niet meer wat er gebeurt met zijn voedsel. Toen ik onlangs een snoeicursus fruitbomen volgde vertelde 'de docent' ons dat fruit soms tot 20 keer per seizoen wordt bespoten. Hij zal dat als leerkracht in een tuinbouwschool wel kunnen weten, ik wist dat echter niet. Het motiveert me alleen maar meer om met wat extra moeite en een beetje tolerantie naar onperfecte vruchten uit te kijken naar die onbespoten vruchten uit de eigen boomgaard. Dit weekend wordt het laatste derde van de boomschijven gelegd : schijven van bruin karton (alle winkels hebben er genoeg van), met daaronder nog wat gedroogde veemest en compost, op de plaats gehouden door maaisel. Die schijven mogen rustig composteren en zorgen er zo voor dat de bomen geen competitie meer hebben van grassen en onkruiden rond de stam. Dit had ik uiteraard ook 'makkelijk' kunnen doen met iets uit het segment van de round-ups, maar ik laat de tijd dit wel doen.
Het lijkt dat we weer triestig weer geserveerd krijgen, dus dat geeft ons weer wat tijd om de oorwormbungalows verder af te werken.
De weedpull is nog zo'n aardige hebbedingetje als je je bodem wil laten leven. In plaats van selectieve (grassparende) onkruidverdelgers te spuiten trek je relatief eenvoudig de meeste onkruiden uit met (soms spectaculair lange stukken) wortels en al. Bezoekers die ik het apparaatje laat zien speuren zijn soms teleurgesteld als ze geen onkruid meer vinden, zo plezant is het.

Het kan dus anders, probeer het eens, maar geef het wat tijd.