Wat een seizoen, niet te doen. Vanmorgen heeft de grapjas van het nieuws ook de term herfstweer voor het eerst laten vallen - een term die we thuis al twee maand lopen te gebruiken, maar ja we mogen niet klagen, de andere weerman vindt het allemaal wel normaal voor de tijd van het jaar. Ik zou het niet kunnen weerman zijn, al lijkt het wel de gemakkelijkste job die er is : "zeg maar iets, het kan toch verkeren".
Mijn lijstje is goed gevorderd, en ik had inderdaad nog ander werk zien liggen. Mijn kippen zijn ware houdini's. Waar iedereen bang heeft dat zijn kippen "de vleugels" nemen, zijn die van mij bijzonder bedrijvig in het vinden van kleine spleten. Ik zal er dus maar werk van maken om deze uit de kluiten gewassen kuikens goed vet te mesten (maar ook niet te vet want dan leggen ze minder) en ondertussen de spleten die ik zelf vind nog op te lappen. Maar het zijn dus soms spleten de naam spleet niet waardig. De omega3 in de voeding lijkt wel goed te werken want ze vinden ook perfect de weg terug...
De uitlopers van de aardbeien heb ik netjes uitgezet waar de aardappelen stonden, en de uitlopers die nog niet geworteld waren wat afgelegd op potjes grond zodat ze nog kunnen wortelen. De rijen die er nu staan moeten tegen volgend seizoen toch gerooid worden en bij het verwijderen van één van de planten schoot me de idee te binnen om de plant te scheuren en die afzonderlijke neusjes met wortelen uit te planten tot nieuwe planten. Ik weet niet of het zo zou lukken om de planten te vernieuwen (ik denk het wel) maar het zou in elk geval makkelijker zijn op die manier dan met de uitlopers, toch zeker als de 'oude' planten opgeofferd mogen worden. We zullen zien wat er van komt.
Dat scheuren was wel plezant en toen dacht ik eraan dat het volgens mijn tuinboek een ideaal moment was om de munt te scheuren. Dat heb ik dan ook nog even gedaan.
De opbrengst van de aardappelen was nog redelijk eerlijk gezegd. Het perkje was volledig verwaarloosd; niet aangeaard en volledig overgroeit met onkruiden - je zag amper waar je moest zoeken (ik heb dus heel het stuk moeten ondersteboven zetten). Zonder bemesting, zonder sproeien, zonder onderhoud toch genoeg aardappelen voor ons gezinnetje; wie had dat gedacht. Niemand, ook niet de oude aardappelboer die samen met mijn grootmoeder mijn moestuin onder de loep namen en zei dat je geen aardappelen kunt winnen zonder sproeien. Onwaar dus, ik heb zelfs weinig last gehad van de aardappelkever die ik er manueel heb afgehaald - vorig jaar gesproeid en dat maakte weinig verschil vond ik. En ook de aardappelplaag die dit jaar zo uitgebreid was heeft geen zichtbare sporen gelaten op mijn patatten. En zoals ik al wist heeft Désiré weer alle variëteiten overklast, zelfs in deze minder dan optimale omstandigheden. Hopelijk mag ik volgend seizoen wat meer vrije (droge) momenten doorbrengen in de tuin want de opbrengst van mijn eerstelingen die wel de juiste zorgen hebben gekregen was natuurlijk veel groter (maar die hadden dan ook de morele steun van wat zonnebloemen, blijkbaar kunnen die het wel vinden met de aardappelen).
Ik had een 'precieziezaaier' gekocht in een tweedehandswinkel, eentje om op mijn Wolf-Garten stok te zetten. In het begin was ik daar wat sceptisch over want zo heel precies liet die zijn zaadjes niet vallen - maar na een tijdje deed ik gewoon een hoeveelheid zaad erin met wat zand en bleef ik maar over en weer rollen tot het doosje leeg was; statistisch gezien zou dit een mooie verdeling van het zaad moeten geven ;-) en het was alleszins op een perfect rechte lijn zonder dat ik op het stuk moest treden; als ik dan toch te dicht gezaaid heb dan moet ik maar dunnen (maar ik denk dat het wortelzaad oud genoeg was zodat het zichzelf wel zal dunnen). Het is dus niet zo heel erg om oud zaad te kopen (bv op ebay) want meestal zitten er in die zakjes toch veel te veel zaden ...
No comments:
Post a Comment