elke dag is 'segenwoordig' wel een feestdag en vandaag moet de blog er aan geloven : wereldblogdag. Dus iedereen maar even een virtueel hip hip voor deze geweldige technologie, want het is enkel via blogs (zoals deze) dat je kan blijven hik hik groeien.
Eerlijk is eerlijk, de peper vodka was geen laaiend succes. Misschien waren de drie pepers wat veel van het goeie, in elk geval waren de meeste wat overdonderd door de scherpe smaak. Wellicht dezelfde watjes die stoer bij de kebab wat extra pepers vragen (100 à 1000 scoville) en bij hun favoriete thai resoluut kiezen voor het zoetzure gerecht. De gemiddelde cayenne klokt af op 160.000 scoville en is dus uit de hand gegeten wel ietwat straffer, toch is het weinig waarschijnlijk dat de in ons klimaat gekweekte pepers hun volle kracht halen, en nog minder waarschijnlijk dat al de scherpte op die twee dagen in het drankje is geraakt.
Experimenten zijn er om te mislukken, en dit alles verliep uiteraard zonder noemenswaardige gezondheidsrisico's (niets wat niet met een perdolanneke opgelost kan worden). Als er al een risico was dan valt die volledig voor de rekening van de vodka (en de daarmee ongelukkig gecombineerde bieren); pepers zijn namelijk pure superfoodbommtjes : anticarcinogene eigenschappen (vnl bij prostaatkanker), vitaminebommetjes (vooral C), (verslavende) endorfinerush, verhoging van het metabolisme (gewichtscontrole, in de goeie richting), alternatieve pijntherapie (tegen de pijn uiteraard),... De enige nadelen die bekend zijn houden verband met het aanraken van gevoelig plekken (bij jezelf of bij een ander).
Alleen al de gewichtscontrole leek me voor de gemiddelde speler van onze ploeg wel een goede zaak. Misschien ook een vorm van voedselxenofobie, de angst voor wat men niet kent, weer een puntje op de agenda van de nog op te richten partij groenrechts.
We hebben toch weer eens kunnen klinken.
De smeerwortel is nog zo'n ondergewaardeerd EHBO wonder. Meestal enkel nog te vinden langs vochtige bermen en beken, door de meeste beschouwd als 'onkruid'. Het ruwe behaarde blad is echter een perfecte bron om je eigen vloeibare mest te maken - rijk aan stikstof en dat kan elke plant wel wat hebben. Toegegeven het 'riekt naar 't putteke' als je het via de klassieke gier-methode maakt (net zoals de brandnetelgier) - maar je kan het ook eens proberen op de 'droge' manier : bladeren in een overschottig stuk regenbuis, onderaan afgesloten (maar met een gaatje om het effluent te laten efflueren) en bovenaan aangedrukt door middel van een baksteen of iets dergelijks (vergeet geen touwtje of je moet McGyver toestanden uithalen om 'bij te vullen').
Vanaf mei tot augustus komen er zeer mooie bloemetjes aan. Nee, ik weet niet waarom men de Symphytum officinale zo verstoten wil, misschien omdat hij (symphein) samengroeit (woekeraar?). De nonnekes hadden hem zeker in de kloostertuin staan (officinalis).
Smeerwortel staat al lang bekend voor zijn helende werking bij kneuzingen, verstuikingen en breuken. Het is de stof allantoïne die het weefsel rond de wonde aanzet tot nieuwe groei. In oude boeken heet deze plant dan wel eens heelwortel in plaats van smeerwortel (wat hij dan weer dankt aan het witte sap dat uit de wortel stroomt als je die doorsnijdt).
De nonnekes trokken de stukjes wortel op jenever, en schudden de fles dagelijks bij een gebedje gedurende 3 weken lang. Broeder ziekenzorg zeefde daarna de stukjes eruit (goot waarschijnlijk een deel over in zijn zakfles) en spreidde daarna een doekje gedrenkt in de tinctuur over de gezalfde wonde. Uit sommige gele boeken lijkt het alsof je zo van gehakt weer biefstuk kon maken maar dat zal men wel met de spreekwoordelijke korrel Zout (engelengezang) moeten nemen.
De plant heeft zelfs wat weg van de bernagiefamilie (boraga officinalis, weer te vinden bij de nonnekes dus), ook gekend als komkommerkruid waarvan de bloemekes populair zijn in (sommige) keukens. Maar dat komkommerkruid is dan weer zo on-onkruidig.
No comments:
Post a Comment