Van een tweede deel van de dikwandige pepers (en nog wat paprika's) werd voor de eerste keer confituur gemaakt. Dikwandige pepers bewaren niet te best en invriezen is dan misschien de eerste reflex.
Waar je vorig jaar de deur niet uitkon zonder een ecoridder met een groene pluim in zijn gat tegen te komen, lijkt de eco-storm te zijn gaan liggen. De eco-doemscenarios zijn uitverkocht, uitgeknepen, uitgemolken, uitgezongen. Buiten twee handen vol zonnepaneelopportunisten en de klinisch dode auto-industrie hoor je amper nog wat over 'initiatieven voor de toekomst' (los van het feit of het nu goede of slechte initiatieven zijn).
Naast de ecologische voetafdruk van een vriezer ("jomma die moet toch altijd opstaan, dan kan em beter volzitten ?", jamaar, altijd maar meer en groter) zijn er ook nog praktische bezwaren tegen het alleenrecht op conserveren door invriezen, van pepers. Om er maar eentje te noemen heb je meestal zo weinig van de pepers nodig bij een bereiding. Tenzij je ze dus verpakt in vingerhoedjes, is de kans groot dat je je pakje pepers een twintig tal keren uit de vriezer hebt genomen om er een theelepel snippers uit te halen, ook niet echt ideaal.
Confituren zijn waarschijnlijk de gemakkelijkste manier om iets langer te bewaren.
- pepers
- porto
- ui
- (confituur)suiker
- rode wijnazijn
- mandarijntje
Om niet teveel scherpte aan de paprika's te verliezen werden er nog wat van de hetere soorten toegevoegd.
Een eerste bijzonderheid bij dit "geregje" is dat het proeven en bijsturen wel wat ballen aan je lijf vraagt.
Een tweede kleinigheidje is dat het roeren boven zo'n duivelse pruttelende pot pikante sapjes toch aardig de emoties losmaakt, van "had ik nu niet beter mijne grotere bril opgezet" tot "aaaaahahaaa!" als er weer een druppel op de rug van je hand is geland, het kleine brandwondje lijkt wel door je hand te zakken.
De pepers werden klein gesneden om ze wat sneller te laten mals worden, geholpen door een flinke geut porto; pepers en paprika's zijn niet poederdroog te noemen maar het is ook niet zo dat ze meteen liggen te zweten in eigen nat. Een paar recepten gebruikten ook rode wijnazijn, misschien om de zoetigheid van de vruchten en de suiker wat tegen te gaan, de azijn heb ik naar het einde toe een beetje toegevoegd maar misschien was het niet echt nodig. Het mandarijntje stond in geen enkel recept, dat lag gewoon in de weg. Op het einde nog even de mixer erdoor. Klaar.
Het resultaat is ver boven alle verwachtingen echt (echt!) een geweldige confituur, die zonder probleem zou kunnen doorgaan voor een perfect geslaagde aardbeiconfituur (pas achter op de tong valt ze -redelijk gezwind- door de mand, als aardbeiconfituur dan toch). Zelfs te eten met het lepeltje dus, maar ook perfect als basis voor een marinade, de wok, het sausje bij de lenterolletjes of op de paté,... (maar ook voor het bakken, van een op maat geknipte poets, cfr. 'zou kunnen doorgaan voor een perfect geslaagde aardbeidconfituur').
Ik dacht dat ik het nooit zou zeggen maar : volgend jaar zet ik nog meer pepers.
3 comments:
Van een gebrek aan creativiteit in de keuken kunnen ze jou ook niet beschuldigen hè! Ik zou er alvast niet opgekomen zijn...
Dat peperverhaal blijft maar duren. Ik ga er volgend jaar ook meer zetten. Prachtige foto's!
ja, 't is een duivels plaatje geworden he ;-) 't was weer kot in de nacht maar deze keer mocht (moest) het toch donker zijn in de keuken...
Post a Comment