Streepjescode

De buurgemeente Rotselaar is blijkbaar druk in de weer om alle flitspalen te voorzien van de verplichte streepjes op de rijbaan, dat wordt dus opletten geblazen want dat betekent dat ze die waarschijnlijk zeer consequent willen gaan inzetten. Begrijp me niet verkeerd, ik ben geen cowboy op de weg, maar ik leef nu éénmaal liever naar de geest van de wet en niet noodzakelijk naar de letter van de wet; daarenboven bevind ik mij niet graag in een schietkraam en daar begint ons wegennet wel op te trekken. Mijn tomtom is voorzien van de (legale) lijst met flitspaal POI's (met koekoek als 'verklikker') en het was weer werkendag voor het arme beest toen we naar de tuinen van Hoegaarden reden, op het irritante af..
Die functionaliteit heeft me al aardig wat centen uitgespaard, weer : niet omdat ik graag snel rijd, maar omdat ik wel eens ergens kom waar ik volledig ontheemd meer aandacht moet schenken aan de nieuwe horizonten dan aan mijn snelheidsmeter en daardoor mis je wel eens een plaat (soms is de situatie voor 'de locals' al niet heel duidelijk en gegarandeerd staat er op van die plaatsen een flitspaal).

'De tuinen van Hoegaarden' was wel een aangenaam domein om te bezoeken. Alleen jammer dat er niet meer planten waren 'gelabeld' want hoewel mijn plantenlijst met de dag groeit waren er vele onbekenden. De tuinplannen die vooral in de tuinen van hEden werden toegepast waren wel handig in het identificeren van sommige planten maar ik geloof dat de gemiddelde bezoeker die niet goed kan planlezen daar niet bijzonder veel aan heeft (dus liever plaatjes met de namen erop). Maar het was er aangenaam wandelen met het jonge gezinnetje (maar dat heb ik wel met meer tuinen als de zon schijnt). Wanneer was je zelf nog eens zo onder de indruk als een kind dat het spel van een droog blaadje op een stroom van water ontdekt, of een zandbak waarin je vormen kan bouwen waarin zij waarschijnlijk iets anders ziet dan wij.
Je vindt er eveneens een kleine plantenmarkt ten voordele van het domein en als luchtige noot ligt er centraal in het park een biertuin waar je niet alleen de ingrediënten van de witte van Hoegaarden terugvindt maar ook een gekoelde tap waar je 'ne witte' mag tappen onder een koperen pergola in de vorm van een stookketel. Zeker een aanrader dus voor de bescheiden 5 euro inkom. Ik ga zeker nog eens terug.
Er staat trouwens een mooi voorbeeld van een 'wiglo', met een lange ingang (of uitgang). En achter de ingang (of voor de uitgang als je niet te lang blijft hangen in het cafe) staat er een mooi plantje, maar voorlopig naamloos, wie kent het ??

Net als je denkt dat je de Brunnera met zijn mooie karakteristieke blauw wel van ver kan herkennen, 'in deze tijd van het jaar', kom je enigszins bedrogen uit als je hem zo ziet staan tussen de ossetong (Anchusa var.), de hondstong of vergeet-me-nietjes (Myosotis var.), amerikaans vergeet-me-nietje (Omphalodes verna),... een lesje in nederigheid en opmerkingsvermogen.

In mijn eigen tuin was het een niet zo productief weekend als ik wel had gewild (lang leve de todo-lijsten). Zaterdag de resterende halve dag (voormiddag praktijkles) aardbeistekken gerooid (inclusief zoden wieden) om die weer netjes uit te kunnen zetten op het nieuwe bed (zondag). En zaterdag nog eens gemaaid met al het slechte weer in het vooruitzicht maar voorlopig is daar weer weinig van te zien. Integendeel, de vooruitzichten zijn zo zacht dat ik mijn collectie tomaten maar eens naar de serre moet dragen waar ze overdag wat meer zonlicht en warmte krijgen dan binnen (en dan kunnen de lampen ook even rusten); en waar ze dan misschien ook 's nachts kunnen blijven. Ik ga me wel moeten voorzien tegen de slakken want daar ben ik al teveel van dat jonge goed aan verloren (vooral mijn pepers vorig jaar, ik hoop dat er goed veel capsaïcine in het blad zat (het brandende goedje) maar ik vrees dat die enkel in de vruchten zit). Misschien moet ik volgend jaar mijn variëteiten toch maar wat meer spreiden in mijn groentebakken dan kan ik één mand buiten zetten met het risico om van elk ras maar één plant te verliezen, nu staan ze per drie van elke variëteit in een mand; handig om in één oogopslag te zien welke de beste plant is maar dus niet zo goed qua risk management.
Het gros van de zondag is opgegaan aan het laatste stukje graven aka puinruimen waar de leiperen komen te staan (containerplanten) - het royaalste plantgat dat een boom ooit heeft gezien als je het mij vraagt (todo : blauwe steen gevelplinten plaatsen, rvs kabelwerk + latten monteren, compost inbrengen, planten - zucht, nog veel...)