Het is na het werk/voor de les altijd weer twijfelen wat nog snel te gaan eten. Onder de keukens die vlot te bereiken zijn staan wokken en frituren bovenaan, maar daar ontbrak de goesting voor. Het zou dan maar een broodje of een salade worden tot ik daarover een 'nieuwe' italiaan zag. Italiaans is zowat het enige wat er wel elke dag in gaat dus ik zou het er maar op wagen, ook al zag het er wat obscuur uit - maar dat is in Italië ook een maat voor niets. Maar de deur was, ondanks het feit dat de service al bezig moest zijn, gesloten. Uit de koffer van een nabijgelegen auto sprong evenwel een gesnorde italiaan die zag dat ik weer verder wilde en hij liet me binnen. Een echte kaart had hij niet, en in zijn beste italiaans-frans vertelde hij welke pasta's hij kon maken met de ingrediënten die hij in huis had, maar alles à la minute dus het kon wel even duren. Hij hing zijn zwarte lederen jas naast de lange zwarte lederen overjas. Ik durf te gokken dat de brave man uit het Zuiden van Italië komt en een heimelijk glimlachje tovert als hij 'cosa nostra' hoort maar misschien is hij gewoon een oude motard (dat suggereerde de 'Hell's angels classics' elpee die hij oplegde dan weer). Ik had tijd genoeg om duistere scenario's te bedenken hoe de gijzeling daar zou kunnen eindigen want het duurde inderdaad een eeuwigheid, al kwam hij de tijd af en toe breken met een parolleke. Een uur later kreeg ik een matig gevuld bord, met een hoegaarden in een borrelglas en hij zal wel wat verbaasd geweest zijn hoe ik dit in mijn gehaastheid op twee minuten achter de kiezen had. Dat ik hem daarmee misschien tegen de maffiaborst kon stoten kon me niet schelen, ik was al te laat.
Ik kijk al weer uit naar die jaarlijkse vakantie naar Italië, al moet ik dit jaar misschien wel wat ruimte laten in de reisplanning voor onvoorziene omstandigheden. Enkele Italiaanse overheden hebben beslist om de grasmaaiers te ruilen voor schapen. Turijn heeft er 700 in dienst genomen om het groen in de stad kort te houden. Alleen al het grasonderhoud in één van de grotere parken in Turijn kostte hen jaarlijkse 30.000 euro dus ze doen het niet alleen voor het populaire groene label. Politie moet het schapendrijven bijstaan maar aangezien er op elke straathoek wel twee carabinieris of gewone flikken staan kan dat geen probleem zijn. Of het rijgedrag van de gemiddelde italiaan compatibel is met schapen in de straat is maar een andere vraag.
In de tuin staan nu ook de Frittilaria boven, in mijn tuin F. meleagris, het kievitseitje. Exochorda, Iris bucharica, Iberis sempervirens, Lamium (nemerosa, maculatum), Anemone, Epimedium, Pulmonarium, Erythronium dens-canis, Waldsteinia, Pterostyrax hispida, Dicentra spectabilis, Lathyrus vernus, Peltoboykinia watanabei, Omphalodes verna, viooltjes maar ook het donkere Viola labradorica, Stylophorum,... Thuis ook nog de mooie witte bodembedekker die ik nog eens moet determineren.
No comments:
Post a Comment