nimby...

not in my backyard (nimby), is zowat de houding die iedereen heeft als er ingrijpende veranderingen worden voorgesteld in zijn landschap. Voor de nutteloze gsm-masten, voor mijn part de grootste technologisch flater die we de laatste jaren gekend hebben, kan ik dat zeer goed begrijpen - zeker in het licht (of moeten we zeggen schaduw) van de minstens dubieuze gezondheidsvragen die nog steeds rond de masten blijken te hangen. Maar zelfs voor de windmolens staat niemand te springen, ook al is het kilometers 'uit het zicht', uit het zicht zijn ze bijna nooit en zoals je in het onderstaande filmpje kan zien wil je ze toch niet in je achtertuin hebben :



Nee, geef mij dan maar de romantiek van de oude wind- of watermolens. Zo eentje mogen ze er wel in mijn achtertuin komen zetten, er staat er trouwens al eentje bijna in mijn achtertuin : de Moedermeule in Gelrode, een staakmolen die onlangs volledig werd gerestaureerd. Het moet toch mogelijk zijn om dergelijke molens om te scholen tot windturbines. Of om minstens mooiere, omgevingsvriendelijkere versies te ontwikkelen dan die gedrochten die ze nu demonstratief her en der neerpoten.  Ik heb zo onlangs eens mogen meedoen aan een enquête van een uitgeregend studentinnetje dat ik eerst voor een deur-aan-deurverkoopster aanzag, waarbij een hele reeks foto's werd getoond met van die kunstmatige uitzichtverpesters. Doorgaans zeggen bezoekers ons : "amai, wel een mooi uitzicht heb je hier". Je moet maar één van die dingen in het blikveld hebben staan en die "oh, wow" wordt al heel wat minder. Zoals die triestige bouwkranen die ze naast de kerk hebben staan voor de bouw van het eerste appartementencomplex in ons boerendorp. Meer dan zonde...

Gisteren de laatste hand gelegd aan de geboortekaartjes :  de snijplank voorzien van merkstreepjes (oude sticker van VT4, zodat het papier vanzelf stopt op de juiste lengte) zodat alles vlot kan verlopen, de laatste proefdrukken uitgevoerd, alle komma's op de juiste plaats en alles op de millimeter gepositioneerd waar ik het hebben wil; nu maar hopen dat ik in de euforie van het moment de geslachtsafhankelijke parameters allemaal correct aanpas. Gisteren ook pas de letters van Rosemarie van de ooievaar verwijderd; dubbelzijdige tape om spiegels mee op te hangen was misschien wat veel van het goede voor deze toepassing, ik heb aardig gezweet om ze eraf te krijgen.

Het is even 'rustig' tussen de plantjes, al vinden mijn komkommerzaailingen het ook niet zo prettig in mijn gekuntselde grond, misschien moet ik die vanavond nog maar eens verpotten als het al niet te laat is.
En het is weer te nat om naar de kruidtuin te gaan, dus daar even geen nieuws onder de regen.

Dit is het honderste bericht trouwens, hip hip voor mezelf.