De statistieken bevestigen wat de sandalendragende medemens allang in de mot had : maart was uitzonderlijk nat. De natste sinds 1833, natter dan de vorige natste in 1988. Het was ook behoorlijk somber, amper 60 uren zonneschijn in plaats van 120 (als het een troost mag zijn in 1980 slechts 47 uur). De gemiddelde temperatuur van 6 graden was dan weer wel 'normaal'. De komende tien dagen voorspelt men niet al te veel regen, en het zonnetje schijnt warempel al een tijdje dus wie gras wil zaaien houdt het grasmengsel en de aantrappelplankjes paraat.
Ik houd vooral de grond in de gaten, want die was in het weekend eignelijk nog te nat om er zelfs maar met het strooiwagentje over te rijden. De eerstelingen zouden graag de grond in gaan, en ook de labbonen en andere peulvruchten die voorgezaaid staan groeien (weer) uit de kluiten.
Zaterdag ben ik gaan helpen om het tuinhuis (speelkot voor de kleinkinderen) in elkaar te timmeren (en en passant nog twee verwaarloosde boompjes gesnoeid, mirabel?) en daardoor moesten alle tomaten zondag nog verspeend worden (moest ende zou, want zaterdag en zondag waren vruchtdagen in de maankalender). Ongeveer een 160 exemplaren zijn geselecteerd voor de volgende ronde (3 van elke variëteit) en klokslag 0u00 stond de laatste in zijn of haar potje. Al voor de eerste keer 'half begraven'.
Zoals altijd kon ik het moeilijk over mijn hart krijgen om de 'rest' zomaar weg te smijten en ik heb het weer redelijk lang volgehouden om die overschotten wat te verdelen over 'proefbakjes' voor de liefhebbers. Wie er een bakje wil adopteren geeft maar een seintje (als compensatie volstaat een welgemeende dankuwelmeneer, ruilen mag natuurlijk ook altijd). De bakjes zijn 'anoniem', maar er staan gegarandeerd 9 verschillende zaailingen in een bakje. Voor wie de naam niet meteen van belang is een buitenkans ;-) (ik zal voor het nageslacht en de geschiedenis één van de volgende dagen mijn lijstje hier nog wel ergens vermelden) - en aan de hand van de produktie en het voorkomen van de vruchten kunnen we de namen later nog wel (proberen te) achterhalen. In retrospectie zijn acht van de 120 rolletjes zijn niet gekiemd (6,7 %), vers zaad kiemde beter (een derde binnen de drie dagen) maar zelfs het alleroudste zaad (8 jaar, zelfs niet onder de beste omstandigheden bewaard) speelde mee. Het eigen zaad, geselecteerd van de grootste eerste vruchten en zo goed en zo kwaad mogelijk afgeschermd voor kruisbestuiving, leverde subjectief zaailingen op met grotere kiembladen.
Vanavond nog wat pepers en paprika's verspenen en nog eens een poging dahlia-stekken wagen (van de twee soorten die nog maar net scheuten zijn beginnen vormen).
De nasturtiums (Oostindische kers) die ik in reserve heb gezaaid staan ook boven (het zaad dat ik gevonden heb bij één van mijn tuinbezoeken aan een tuin ergens, was sneller dan zaad dat ik nog had), in reserve want ik weet niet hoe goed Oostindische kers opnieuw zal uitlopen. Ze hebben in elk geval een massa zaden laten vallen (en ik heb die netjes laten liggen).
In de kweekkast kon je op den tast voelen dat er weer een deno zakje klaar was voor inspectie (en dus ... 'verplanten').
Tussendoor ook nog wat quality-time spenderen aan het gezinnetje natuurlijk. Time-management, tijd is het kostbaarste goed. Ik kreeg dit weekdend een mooie groene schort omgebonden, en daarmee leek ik wel op één van de VELT medewerkers op een tuinbeurs. Hij deed zijn werk goed, geen spoortje aarde op mijn kleren te bespeuren. Zo'n schort zet helaas ook het winterbuikje meer in de verf dan je zou willen. Het wordt tijd om de loopsloffen nog eens aan te binden. Weer tijd, waar ga ik die nog halen.
No comments:
Post a Comment