Net 10 wilgentakken in de grond gestoken, twee duimen tot een duim dik. Om ze wat kans te geven tegen de zijwind heb ik ze helemaal kaal gemaakt. De rest van het stekmateriaal dat ik gekregen had heb ik 'ingekuild', zo heb ik nog iets om op terug te vallen als er een stek niet wil wortelen. Wilg heeft echter de eigenschap makkelijk te wortelen (soms eerder een plaag dan een zege) en vlug te groeien. Op de natte valleibodem staan ze waar ze graag staan dus binnen een paar jaar heb ik als alles goed gaat weer een mooi bron van snoei/kaphout. Composthoop, wilgenschermpjes, steunhout in de moestuin, brandhout voor de brood/pizza-oven die nog op de 'te bouwen'-lijst staat, ... noem maar op.
De tuin (en daar neem ik voor het volgende verhaal even de aanliggende tuinen en velden van de buren bij) lijkt tegenwoordig wel op het San Marco-plein in Venetië. Honderden duiven strijken neer, en springen af en toe als een ongeordend leger bij de minste aanleiding weer op. Ratten met vleugels, noemen de Venetianen ze wel eens, en ik ben geneigd die mening te delen. Weinig aan te doen. Met het carabijn ben ik wel een tijdje zoet en ik zou niet willen dat ik iemand zijn sportduif 5g zwaarder maak (maar ineens verdacht veel trager) - en hier in het dorp zijn er nog een paar 'die spelen'.
Eén van onze mollen begint ook op wat mijn zenuwen te werken. Ik heb sowieso al een haat liefde verhouding met deze beesten. Het zijn mooie diertjes en als ik het blinkende pelsje uit de klem haal dan overvalt de spijt me altijd weer. Ik moet eerlijk bekennen dat ik nog maar één keer eentje heb kunnen vangen, de tweede gesneuvelde was geheel voor de rekening van onze kat Whiskey (zaliger).
In het gazon krijgen ze vrij spel - het is nooit een duur aangelegde biljart-gazon geweest en als ze af en toe wat glooiingen toevoegen dan moet dat maar (wel veel werk die tientallen hopen per week steeds weer uiteenharken, maar het is dat of heel veel plekken dood gras in het voorjaar). Het zijn daar ook kleine helpertjes : ze draineren onze vochtige gronden, houden viezere beesten eruit (engerlingen,...) en snoepen nog wat regenwormpjes die er bij ons gelukkig meer dan genoeg zitten (in een chemie-arme tuin krijgt het leven alle kansen). Je ziet ook goed dat er verschillende territoria zijn, en een aantal zijn nu naar de voortuin (siertuin) getrokken waar ik ze minder graag zie komen. Al het positieve van daarnet is ook daar van toepassing, en mollen brengen normaal gezien geen schade toe aan planten dus wat is dan het probleem zou je denken... Ze bedelven sommige planten wel onder bergen zand die soms kniehoog komen. Erger is echter dat ze ook onder de inkom en het paadje naar de voordeur zitten te wroeten en het allerergste is dat ze nu ook naast de pas aangelegde (dure) bestrating liggen te flaneren. Als daar ook maar een schijn van 'vernieling' in zit dan vrees ik dat mijn groene stoppen tijdelijk doorslagen en dat ik mezelf niet met groene argumenten zal kunnen bedaren en naar 'grove' middelen grijp : in benzine gedrenkte lappen stof in alle gangen, en plankgas met de uitlaat verlengd in de pijpen om er maar enkele te noemen.
Voorlopig dus 'maar' met de klem (ik heb in het verleden genoeg ochtenden naast een hoop gekampeerd om hem met de schup te wippen zoals grootvader zij dat ik het moest doen, maar nooit gelukt, deze kan het zelfs met een schupke) en daar heeft eentje me alvast een ferme pandoerie in de edele delen gegeven. Ik heb, netjes zoals in de handleiding staat : een actieve gang gezocht, vrijgegraven, klem gezet, emmer erover voor 'verduistering ende rust', elke dag inspecteren. Bij mijn eerste ronde had ik al prijs - althans dat dacht ik. Onder het emmertje was het gat netjes weer gevuld met grond (het emmertje was bij wijze van spreken onderste boven gevuld) maar de klem stond nog op scherp.
Het opzoeken van de juiste gang heb ik dus al onder de knie, nu het vangen nog.
No comments:
Post a Comment