aftelleuh ...

hmm, koningspoedel-meets-Poema-meets-Eszo, als dat mijn fortunecookie is voor 2011 dan ziet het er op het eerste zicht niet zo goed uit (maar wat heb ik te klagen, zie zsazsa daar staan). Verder geen goede voornemens dit jaar (die van 2010 staan nog allemaal open), ik zie wel gewoon wat er op me afkomt; ook geen slechte trouwens, dat scheelt.

See you ... next year.

BTW : no perfectly fine (is that an understatement) whisky was harmed in any way during this dangerous experiment; unfortunately we cannot say the same for the diluted apple juice ... may it rest in peace.

BTW2 : post 333, een half duivelke !!

Things you can do in the garden this weekend ...

*
*
**
*
Eindelijk.
Een beetje sneeuw.
Met kerstmis dan nog.
Winterprettig allemaal maar,
daarmee moet er ook weer wat gewerkt
worden.

Controleer zeker de voederhuisjes eens, of de vogels er nog wel bijkunnen.



Eigenaars met niet verplaatsbare serre kruien overschotjes sneeuw alvast naar binnen om de grond te spoelen (niet te gierig, er komt nog). Niet verplaatsbare serre-grond wordt niet alleen moe na een tijdje maar stapelt ook vervelende dingen op (zoals zouten) omdat daar doorgaans niet meer water passeert dan wat er uit het gieterke valt. Het smeltwater zal de bodem spoelen waardoor het weer wat langer duurt eer je de serre grond moet verplaatsen, of de serre zelf. Hier wordt ondertussen de drank besteld voor de jaarlijkse serre-dans in het voorjaar. Da's ook goed op tijd zou je denken maar onze brouwer kan die hoeveelheden niet in één keer verwerken; maar dat ligt meer aan de brouwer dan aan de hoeveelheden - echt de waarheid (jammer genoeg).

Voor sommige gemeentes is het strooizout (weer)al op, eens een andere manier om te ontdekken waar de gemeentegrenzen zo ongeveer lopen (schuiven). Ik denk niet dat de budgetten te klein zijn maar dat er teveel werd gestrooid (een handvol sneeuwdagen en de wegen lagen er meestal beter bij dan op een miezerige nazomerdag). Strooi als particulier ook eens wat minder, de bodem, onze wateren en de meeste vogels zullen u dankbaar zijn.

Ga eens langs de struiken, voor sommige is de sneeuwlast zwaar om dragen. Beter voorkomen dan genezen want een tak die uitscheurt duurt soms een eeuwigheid om weer in vorm te geraken. Een tik met de borstel (of de heksenbezem die knutselpapa voor de school had gemaakt) en 't is al in orde.



Tweede kerstdag (boxing day) staat voor vele moestuinders mentaal op de tuinkalender genoteerd als "uien zaaien" (zoals 1 januari staat voor "druivelaars snoeien"). Binnen uiteraard, en dan vooral de speciallekes zoals Kelsae of Ailsa Craig. Morgen mag het verwarmde kastje dus weer in het stopcontact om aan zijn tournee te beginnen (want als de uien klaar zijn, mogen de pepers, en niet zo heel lang erna kunnen we alweer uitkijken naar de tomaten). Morgen begint hier dus het nieuwe tuinjaar !

Maar eerst dus nog heel het gebeuren van kerstmis zelf, en voor wie eigenlijk niet goed meer weet hoe of waarom we ons zo folteren met die dagen, en de versie van de middernachtmis (of die koude stinkende stal in het algemeen) maar niks vindt een opgefriste versie uit de modernen tijd :



Ik moet hierbij spontaan denken aan een zinnetje uit de kerstklassieker van urbanus 'al wie da mij volgen wil zal wreed hard moeten lopen'. Die nieuwe|social media gaat zo mogelijk nog harder dan tinternet zelf... en we moeten zien dat we daar geen analfabeet in worden (zeker als je daar tegenwoordig je brood mee verdient). 2011 wordt dus misschien het jaar dat ik een gsm koop... ne slimme...
(Als je na het filmke iets had van "wawasdatallemaal?", dan zijt ge zelf al verder op weg naar Analfabetigië)

Alleen de muziekjes die je overal gedwongen wordt te horen deugen niet altijd even goed. Eén van de favoriete gospels die hier met deze dagen al eens op de DADGAD gestemde gitaar gedreund worden is "go tell it on the mountain" (dat u misschien nog kent uit House MD seizoen 2, want naast de vette serie ook een vette soundtrack voor onder de kerstboom), maar helaas zelfs niet half zo goed getokkeld als deze :



en zo heeft u weer minstens één verteerbaar liedje voor tijdens de feestdagen ;-) 2010 was een muzikaal jaar dat Emilie Jane White mocht afsluiten in de cosy rotonde van de Botanique. Bij "everybody's got a little hole in the middle and everybody does a little dance with the devil" moest ik spontaan aan mezelf en de donuts denken ... leuk is dat, dus niet alleen Luka Bloom speelt liedjes speciaal voor mij alleen ;-)
De festivals hebben hun spammachines ook weer op gang getrokken. Zelfs Dranouter probeert al early bird kaarten te slijten door het campingticket er gratis bij te geven. Gaat niet pakken. Alhoewel. Ik vroeg onlangs aan het management van The Unthanks wanneer ze nog eens naar onze kanten afzakken : "dat zal niet voor augustus zijn" was hun antwoord. Het zal toch niet waar zijn he ...

allez ik ga u laten, en moest ik u niet meer bijtijds treffen : niet te zat en niet te dik, en kom veilig thuis, ik zou graag al mijn lezers weer begroeten in het nieuwe jaar ;-)

... in ... leggen alle ... een ei ...

"Als je kippen in de winter maar blijft water geven dan blijven ze -zij het aan een lager tempo- eieren leggen" ... zeggen ze. Ofwel beken ik hier weer in zwart onuitwisbare internetinkt op wit wat voor een slechte kippenhouder ik ben, maar die van ons lijken toch weer gestopt te zijn, en 't is toch niet hetzelfde, eieren uit een dozeke...



Deze kennen we ondertussen wel bij naam, onze eerste kennismaking was daarvoor memorabel genoeg. Zoveel jaren geleden. Pas het huis gekocht, een door jaren van 'mindere verzorging' ruwe achtertuin inbegrepen. Aan een bosmaaier heb je weinig steun als je plots vaststelt dat je omringd wordt door 2 dozijn aren (en beyond) vol tamelijk grote spinnen die je nog nooit hebt gezien, in kleuren die National Geographic al eens 'alarmingly dangerous' noemt, ... in korte broek.

Soit, de tijgerspin (ook wespspin of wielwebspin), Argiope bruennichi, met zijn makkelijk te google'n kostuum en de typische zigzag-handtekening in het spinneweb. Eén van de bekendere "tekens" dat het hier aan het opwarmen is, want een beestje dat het normaal wat zuidelijker deed. Zijn beet zou maar een beetje meer pijn doen dan die van een wesp maar daar zit ik dan toch nog niet op te wachten. Ondertussen is onze LAT relatie misschien perfect in balans, de exoot blijft een indrukwekkende verschijning.



Net nog een ei gelegd, type Balzac-pas-le-mien (ja je mag deze weinig gedocumenteerde typebepaling overnemen in je schoolwerkje voor biologie, voor educatieve doeleinden, ik geef je bij deze de verder onvoorwaardelijke toestemming).
De eerste keer dat ze een ei leggen naast de acherdeur wel, de eerste keer dus ook dat dat geen verf pakt. Een mens moet ergens grenzen stellen niet waar ?

sloppel ;-)

vreemde vogel, net niet op m'n schouder ...

Met één been al bijna in de 's zondaagse zwembroek nog snel even een babbelke met een buurvrouw over hoe ze waarschijnlijk haar hondje moet laten inslapen (en van het één komt dan het ander), tot ze slaakte : "seg, wat zit er daar achter u ?".



Da'k het zelf niet'n wist, maar het had in elk geval gene bang. De kinderen lieten de klink van de wagen weer los, het zwembad zou niet weglopen.
En het vogelke ook niet echt, je kon het bijna oppakken zo tam leek het wel. Rap effe kodakske halen. (Zucht). Twee minuten kreeg ik, hoorde ik door mijn oorke, zucht. Da's gelijk ne kleine droppen in het midden van Wommellegom shoppingcenter met 6,66 euro snoepgeld en zeggen dat hij over twee minuten op parking P2 moet staan... stress.
En dan zo'n mak onderwerp, en in de winter is't dan nog eens bijna heel de dag 'golden hour' (toen al zeker), speeltuin in eigen hof...
Maar ze had ook gelijk, De Guy Swinnen stond daar in t-shirt te Hard time'n op de kerstmarkt, we konden die niet te lang laten wachten.



Kleiner dan een merel, groter dan een mus. Spierwit met een vleugje roze-pêche. Als onze Robin(s) frank is/zijn dan moest deze toch niet onder doen. Met mijn beperkte vogelkennis moest ik -vorm en formaat- spontaan aan vinken denken (en dan dus niet alleen aan Marie Vinck); maar zo tam, dat zou ik met diezelfde beperkte vogelkennis nog durven includeren als kooi-kanarie. Maar dan wel een struis(vogel) exemplaar dat daarenboven nog redelijk tegen de kou blijkt te kunnen (of nog maar net ontsnapt uit de blijf-van-mijn-lijf-kooi) want ze zeggen toch dat de gemiddelde huismus niet zo goed tegen de kou kan.



Moet ik dat dan proberen te vangen als ik de kans nog eens krijg, denk ik dan ondertussen - een beetje loom van het zwemwater, het schitterende avondmaal en de Santa Rita - want we gaan subiet weer een paar van de betere winterprikken tegemoet ? Maar is dat dan weer wel zo'n goed idee met die I-tawt-I-taw-TOE-puddy-tats! in huis ?



Nu begrijp ik 'den vogelaar' wel wat beter : zo'n vogelke in de speldekopjes kijken en de pluimhaarkes tellen, het heeft wel iets. En dan nog zonder de typische vogeltoeter; integendeel ik moest nog van het vogelke wegkruipen want de minimale scherpstelafstand van mijn 18-250-doe-al die toevallig aan de camera hing, lag een stuk buiten de comfort zone van vogelke waar ik mocht vertoeven.
Misschien de voederplank toch maar aanpassen met de truuken van die foor...



Is dit een mollige kanarie ? Of toch nog iets anders, een witte goudvink misschien ??

pijnlijk fout

Ik ben de eerste om toe te geven dat mijn fouten (toch die niet onder de mat van de dichterlijke vrijheid geveegd kunnen worden) compleet en uitermate fout zijn, geen compassie. Die ene keer lig ik daar zelfs al wat meer van wakker dan de andere. Maar dit ... ik zou er niet - wat zeg ik, nooit niemeer - van kunnen slapen moest mijn schrijffout al in honderdduizenden exemplaren op affiches zijn gedrukt (betaald met het laatste beetje belastinggeld dat er nog overschoot : het strooizout is al op, de wegenstopverf is op, de pellicule in de cinema van de wetstraat is op,... ), waarvan velen zelfs al langs onze wegen geplakt hangen. Allez jong, dat ziet nu toch iedereen dat dat fout geschreven is ??



Wie het niet zag (foei! "terug naar school" ligt op mijn lippen) moet maar met de muispijl op de foto gaan staan, 't zal wel opklaren dan.
zo fout zijn zelfs mijn dt's niet...
't is toch waar ;-)

neem eens een zwerver binnen ...

Als je kleine zus trekker-duwer is van het zwerfkattenproject van het kattendorp dan is het maar kwestie te wachten op het samenlopen van de juiste omstandigheden om zo'n zwervertje binnen te pakken. Die samenloop van omstandigheden was nu. Schattige fotokes van bollekes wol smolten het laatste stukje weerstand weg, wat zeg ik : kijk om u heen, alle sneeuw is er van weg ;-)



Eén is maar alleen (waar hebben we dat nog gehoord), dus werden het er meteen twee, en twee die het altijd al goed met elkaar konden vinden blijkbaar (dat wisten we nog niet toen we ze vanop een afstandje kozen). nina en simonn. Misschien niet geheel toevallig die twee rosse uit 'thuis' maar in elk geval ook een straffe madam in de muziek, glad ge(re)mixed of puur natuur.



De E313 blijkt trouwens niet alleen brenger van files maar ook wonderen te zijn, onzindelijk gedeclareerd toen we vertrokken en al zindelijk bij aankomst. En hoe. Minstens zoveel als dat ze kunnen eten en drinken. Ze voelen zich duidelijk al helemaal thuis.



Als ik van de duiven was dan vulde ik mijn emmigratiepapieren al in voor een tuin op minstens 3 km van hier. Tegen die twee hyperkinetische killers maken ze geen schijn van kans, vooral nin(j)a - het zwarteke - dat heb ik al gezien (en ze trainen er ook al voor, het zijn geen slapers). Geen hond dan ? Bwa, Whiskey kwam ongeveer een jaartje of wat voor Lorre spontaan het huis binnenwandelen, dat lijkt me een goed tempo. De kinderen vinden het in elk geval (nog) geweldig "mauw mauw, want slaapwel tot morrege verstaan ze toch nie papa!"...



Geen idee welke genen er door elkaar gehusseld zijn; komiek staartje wel... en lief !! lief he ? ... en voorlopig weinig (demon kitten rag) kattegejank ... wie dumpt er nu een kat vol met zo'n kittens ??

something old something new

"Ronde zaden bewaren niet zo lang" was één van de eerste weetjes die de va me meegaf aan de rand van de moestuin - tuinders delen graag uit, als 't maar geen geld is. Zaden vol ronde gaten moeten qua lamentabele duurzaamheid niet onder doen me dunkt.



De bonenkever heeft zich uitgeleefd op het restje boerentenen van vorig jaar, gelukkig heb je van de oogst van deze pronkbonen-zonder-pronk wel voldoende overschot voor het volgende jaar. "Voor de bloem moet ge deze niet zetten", zei de zaadhandelaar, en ze had gelijk. Maar wat bonen in de soep en je hebt een maaltijd.

Een hele tijd geleden had ik mijn voorraad al "in de mot" gekregen, maar ik had dus nooit gedacht dat er nog zoveel leven in zou zitten. Slechts een paar millimeter groot maar zeer gegeerd bij de terrariumhouder blijkbaar omdat ze wat minder nerveus zijn dan pakweg een fruitvlieg; ik vond ze al aan de tamme kant, maar dacht dat het kwam omdat hun pootjes niet voorbij hun overdreven volgevreten buikje geraakten. Had ik geweten dat ze warmpjes ontvangen zouden worden in terraria en aquaria dan had ik ze niet dakloos in de vrieskou gegooid. Fruitvliegen en van die keverkes, ze geven daar dus geld voor, goed om te weten.

Het is de ideale moment om in de zaadcollectie te kruipen, de oude aan de kant te leggen en de nieuwe uit te kiezen. Kopen kan, maar vergeet niet te ruilen, vaak moet den tuinder er zelfs helemaal niet per se iets voor terug. Van H. kreeg ik deze week zaden van de lichitomaat (Solanum sisymbriiflorum aka Morelle de Balbis - solanum dus familie van de rest, lijkt nog het meest op een tomarillo maar dan met serieuze stekels; sisymbrium:waterkers, ook al eens gebruikt voor de raketten, rucola, ...) en eerdaags zullen de dikke enveloppes met vreemde postzegels weer op de deurmat vallen. Najaar en winter, I like it a lot ;-)

Behalve natuurlijk die witte mars tegen het thuiswerken - proficiat trouwens aan de organisatoren (voor ik het overzicht verlies over de paniekmails : ja dat is ironisch bedoeld ;-).

en toen ...

...was het plan voor het restaurant klaar. Of de schoonheid van binnen(tuin) zit kan je in het restaurant in Overrepen gaan bekijken, want al onze plannen worden daar - als ze daar woord houden - aan de gasten geëxposeerd. Vergeet gastheer en -vrouw niet te overtuigen welk plan je het beste vindt (democratie zonder sms-votes), en als je daar dan toch bent, eet dan een hapje mee want de keuken is er wel ok eigenlijk.
Het volgende project wordt andere koek, dat wordt regelmatig spoelen. Met rode wijn. De jaarlijkse wijnproeverij was gelukkig weer een succes. Een dozijn flessen mogen zo de kelder in, van meer dan een dozijn blijven we veilig uit de buurt (toch altijd de beste investering in een proeverij : bucht spotten).



... viel de eerste sneeuw over de (moes)tuin. Jaja, welle hebben tot nu moeten wachten (en dan nog). Gelukkig hadden we vorige week nog maar pas het onkruid tussen de look gewied want anders was 't helemaal geen zicht geweest.
Zo goed als alle tenen hebben loof of prikken minstens al door de grond.
De winterui had over het algemeen minder geluk maar doet het al bij al nog redelijk goed. De ratten-met-pluimen winnen hier steeds meer terrein zo zonder hond, en lusten de ui nog rauwer dan anders. Wel 35 keer heb ik ze netjes op hun plaats gezet, steeds een tikkeltje minder net als de eerste keer helaas. Zoals altijd moet vooral de witte ui eraan geloven, en dat allemaal voor die toevallige worm tussen de worteltjes (?) want eten doen ze niet van de uitjes zelf.
Volgend jaar een kooi erover (over de moestuin, en anders over de duiven), alhoewel, er is nog iets dat een staartje moet krijgen. Twee staartjes eigenlijk maar die hangen we nog even bij de cliffhanger van Beervelde; want die is ondertussen wel aangekomen maar komt in deze periode niet echt meer aan (kunde nog volgen ?)



... zag ik overal die daring bakers (niet die hairy biker bakers) "donut challenge" van oktober voorbij komen, vaak in de pompoen variant. En ineens was het al november, geweest. Pompoendonuts ! Verschrikkelijk lekker. Als je in een vereniging zit (zoals de lokale fotoclub die de fotokameraad en ik deze week een bezoekje brachtten, of iets heleganst anders) en je mag straks op de kerstmarkt van het dorp wafels gaan verkopen voor de clubkas : niet doen !! Pompoendonuts !!!

3 1/2 kop (all purpose) bloem
4 tl (theelepels) bakpoeder
1 tl zout
1 tl kaneel
1/2 tl gember
1/2 tl soda (bicarbonaat, geen spabroebel)
1/4 tl nootmuskaat
1/8 tl kruidnagel

1 kop suiker
3 EL (eetlepels) ongezouten boter, kamertemperatuur
1 groot ei en twee dooiers
1 tl vanille (extract)
1/2 kop + EL botermelk (karnemelk pap)
1 kop pompoenpuree



Eerste reeks ingrediënten mengen (bloem, kruiden).
Boter en suiker mengen (vork of mixer) tot een een korrelige massa. Geleidelijk ei, dooiers en vanille toevoegen. Daarna ook de botermelk en de pompoen in stapjes toevoegen.
Afdekken en drie uur de koelkast in.

Het deeg op een bebloemde ondergrond uitrollen tot een goede centimeter (niet te dik), rondjes uitsteken en daarin rondjes uitsteken (maar dan lijkt het al snel op een oubollige donut, dus wij hebben de hartjes gestolen, en van de overschotjes nog beertjes enzo gestoken) - wie heeft er eigenlijk boetseerklei nodig ??
Met een spaan de deegjes in de frituurolie laten zakken, niet teveel ineens (stuk of twee, drie, vier), een minuutje of twee aan elke kant en laten afdruipen op een rekje met keukenpapier. Dat druipen valt goed mee eigenlijk, de donuts zijn alles behalve vet te noemen. De temperatuur van de olie kan daar wel wat mee te maken hebben. 365-370 Fahrenheit zeggen de recepten al eens, maar da's echt wel hoog (185-190°C). Te hoog te bruin, te laag te vet en niet doorbakken, 170° bleek bij ons meer dan voldoende, maar tenzij je daar een echte thermometer in hangt is dat redelijk natte vingerwerk aan de hand van de thermostaatknop (met de natte vinger temperaturen is nooit een goed idee, NOOIT ;-).
Afwerken met een glazuurke, (geparfumeerd) suiker of gewoon in zijne pure.

Weer veel tekst voor "beslagje maken en vormpjes steken", gewoon doen.

een boom ...

Bijna pakjestijd, en plantjes schenken wordt dan eigenlijk veel te weinig gedaan. Nochtans iets waar je lang geniet van kan hebben dus geef me mijn jaarbudget aan sjaals dit jaar gerust aan vaste planten, heesters of bomen (wishlist verkrijgbaar bij de redactie, of kies gewoon wat je leuk vindt, als het maar geen coniferen zijn).
De kans is klein dat ik vanop twee kilometer zie welk boek je gekocht hebt, tenzij je iemand bent waarbij elk geschenk (zelf verpakt) uiteindelijk op een fles wijn lijkt (dat gaat je dan deze keer niet lukken).
Nee echt, een boom, het kan je leven veranderen .... Belgisch leger, niet lachen !! (staat er al maar ik zeg het graag nog eens - spreekt wel goed Duts)



Hopelijk kunnen we straks ook nog een beetje lachen na "de simulatie" op panorama ...

waterpret ...

... waterellende, zondvloed wordt zelfs meer en meer in de mond genomen. Gelukkig drogere voeten op de Bergstraat dan in het laatste huis van de Beekdreef maar zelfs dan weer om gewoon binnen te blijven. Leuke dingen doen. Bootjes bouwen, piratenboten! (Wij willen Kameleon terug, geen DVD reeks, gewoon tot in den treure herhalen zoals Pippi Langkous - voor de jongere of buitenlandse lezers : heerlijk trage "we gaan knutselen, doe maar mee" programma's uit de oude doos - en een normaal klimaat, dat ook ja).

Zo eenvoudig dat je er eigenlijk geen tutorial voor hoeft te schrijven, één fototje volstaat denk ik; maar misschien surft er wel eens iemand voorbij die niet zo heel goed ziet en die willen we natuurlijk niet uit de boot laten vallen dus : de AnySurfer-howto-build-a-pirate-ship.



Hebben :
- halve okkernotendoppen, gekuist, gewassen, gedroogd (het afval gooi je maar in de waldorf-salade)
- kaarsen (zelfs spaasHaas-ik-druip-niet)
- tandenstokers (spaghetti, macaroni, strorietje, saté-zonder-vlees, ...)
- vlag of zeil naar keuze
- optioneel grof zout (flavored or not)

Doen :
- Afhankelijk van de leeftijd van je oogappel(s) : lijntekeningetjes kiezen/(laten) tekenen, (afdrukken), (laten) inkleuren, uitknippen, ... voor vlag, wimpel of zeil.
- Mast door het zeil prikken, of vlag aan de mast plakken
- bodempje van de noot vullen met kaarsvet (niet overdrijven of hij loopt te diep), mast "planten". Laat het kaarsvet al even stollen terwijl je de volgende vult voor je de mast op z'n plaats zet, tenzij je echt graag 5 minuten stilzit met je vinger bovenop de mast (met behulp van een schaal grof zout/suiker/... kan je het vet laten stollen zonder omzien en zonder omklinken).
- kaarsjes (mv. elk team een andere kleur bodem, ahja) uitblazen.
Voor de slechtzienden : opgepast : scherpe prikkers, vuur en notenkrakers kunnen je vingers, bles of wenkbrauwen lelijk beschadigen (maar dat had ik je misschien beter vooraf gezegd).

Ja, je kan er mee in bad. Nee, je kan er de bomma niet mee gaan redden. Poepsimpel en toch is er een halve dag voorbij voor je er erg in hebt (afwisselend, dolle pret en eigenlijk gewoon gratis Meneer de Sinterklaasboekjesdrukker). Ten Aanval !!



PS : ik denk dat het gemakkelijker is om van een klas ADHD'ers met suikerspin een georchestreerde groepsfoto te maken dan van meer dan twee notendoppen in een plasje, ben er dus mee gestopt voor ik gek werd (met dank aan de ellendig brede strook rondom de dop waarin adhesie en cohesie zegevieren, en de wrijvingsloosheid van het bootontwerp - misschien ooit nog eens een poging met een druppeltje zeepsop) en eigenlijk is het ook weeral keilang tijd om te gaan slapen ;-)

Glow Eindhoven ...

<sms>les begint om 18u, breng je fototoestel mee, we gaan naar Eindhoven</sms>

Hellup, dat haal ik nooit (still@work), fototoestel uithalen kan ik al helemaal vergeten maar ach, ik zal wel wat situatie-foto's lenen van de anderen want iedereen maakt evengoeie foto's van een tuin om 19u30 's nachts. Mispoes, we gingen helemaal geen nieuwe tuin opmeten voor ons volgende project. In Eindhoven was het 'Glow', een Internationaal lichtkunstfestival dat ze nu al een paar jaar organiseren, met een twintigtal installaties buiten en nog zo'n reeks 'indoor'. Netjes op een 'bewegwijzerde' wandelroute, "volg de rode lampen". Thema dit jaar '(Re)Discovering Eindhoven' (hebben we al bij aankomst gedaan ;-).

Had me er al bij neergelegd dat ik cameraloos door de stad zou dwalen, 'gewoon genieten', maar M. had nog een DSCH50 cybershotje op overschot dus ik kon toch een paar beelden snappen voor de blog; anti-jeukpoeder voor de wijsvinger. (Niet teveel spoilers voor diegenen die nog willen gaan - het festival loopt nog tot en met 13 november, elke dag tot 23u).



(memo to myself : meer negatieve ruimte voorzien bij 'architectuur', ik kon de onvermijdelijke perspectiefvertekening niet nog meer corrigeren zonder in het onderwerp te snijden)

Bij een paar installaties word je zelf kunst - maar dat ben je natuurlijk altijd al - (de ASCII-art wall bv. waar de analfabeet met neerlandsche tongval zei : 'ik weet hoe dit werkt, we worden gefilmd en die beeldjes worden omgezet in [stilte] uhm'), de niezende 'Onslow' snap je pas even later (allez ja, niezen, niezen was nog grappiger geweest dan dit 'longen-omkeren'), één van de hoogtepunten is zeker de entrance-to-Gay-Heaven-Vegas-Style (linkse plaatje) die ze Indrukwekkend(!!) achter een hoekje hebben verstopt en zeker ook de icarus aan het stadhuisplein (10 minuten). We hebben maar een paar installaties binnen gedaan (verzekeringstechnische tijdnood), en de meeste daarvan waren eerlijk gezegd niet zo heel goed maar ik denk dat de andere (Abbemuseum, het kerkje,...) dat wel zouden goedmaken.
Wel zeer weinig 'pitstopgelegenheden' op de route, misschien om het glow-café (start&finish) te promoten ??

Geen biënnale maar absoluut een leuk avondje uit. En gratis, tenzij je een gids wil (niet nodig). Gewoon doen. En neem je fototoestel mee (en statief en de juiste lensjes).

(damn, what's that noise, precies een straaljager die al een half uur boven ons hoofd blijft hangen - subiet nen tornado op ons dak begot - vandaag geen goede dag om buiten te komen!!!)


Update:hogedruk hoofdleiding van gasleverancier ontploft (Fluxys) een paar km verderop (Holsbeek). Daar zijn ze aan het rampenplannen, kan het geloven.... (it'll be on the news)

snel verdiend ...

Het is altijd weer spelen met manieren om de oogst zo veel mogelijk te verzilveren of toch om er zo lang en flexibel mogelijk van te kunnen genieten. Met pepers net zo. Weggeven is daar een niet onbelangrijke piste, traag drogen aan touwtjes of wat sneller in de oven, peperconfituur (nee, toch maar geen massaproduktie voor eethuizen dit jaar maar wel nog lekkerder dan die van vorig jaar), pittige paprika-chutney ('verslagje' later), amperpikante-zoetzure tomatendinges, zoetzuur opgelegde jalapenos, vers uiteraard, of gedroogd en verpoederd, olie zou ik nog vergeten, ... en chilisaus ofte (tomaten)curryketchup om u tegen te zeggen (U, en verder ook gewoon alles met twee woorden als het kan). Ja die saus, eneke die hier jaarlijkse routine gaat worden dat weet ik nu al. En handig, want die chilisaus is weer in honderd en één varianten te maken ('verslagje' later eens).

Maar zelfs dan ontvangen we nieuwe recepten met open armen en ik was dus maar al te blij dat ik met een half oog de aflevering van Jamie Oliver kon volgen op de nieuwe grote flatscreen bij vrienden ("schoon beeld eigenlijk he, amai, pas gekocht aha, jahjah..."), die waarin hij 'flavored salt' maakte met pepertjes ("... ah zo doet'em da, ochot").
Makkelijk en dus weer eentje in de categorie : "waarom leggen we daar toch altijd met-de-glimlach zoveel centen voor op een toonbank (10 euro per honderd gram is geen aardigheid) als dat niet meer is dan dit" :

- grof zout
- aromaten. (punt)



Aromaten van dienst vandaag dus de pepertjes. Maar er lagen ook nog een stuk technisch werkloze gember en eenzame citroen in de koelkast, nog even in de fleur van hun leven dus beter nu dan nooit als ze nog veel carrière willen maken in de horeca. Proper maken, versnipperen (pepers zonder lijsten, gember zonder schil en zeste zonder citroen) of vijzelen/staafmixen/... en mengen met het zout, meer is daar niet aan. En dat weten de merchandising-gurus-Piet-Huismetruiten van deze wereld maar al te goed (brilliant zijn die gasten!).
Het zout trekt het vocht verder uit de aromaten, dat verdampt weer en je blijft achter met smaakvol zout. Mijn molentje gedroogde pepervlokken (zonder zout) was eerder geen succes want je weet hoe dat gaat : twee keer draaien boven een dampende pot en die vers gedroogde spullen zuigen weer vocht op en lopen vast (of zijn in elk geval te slap om nog gemalen te worden), nee dan heeft deze zoutmengeling meer kans op slagen. Wat kijk ik al uit om dit mengsel boven de focaccia te houden ... goed ruiken dat dat doet, precies een snoepjeswinkel (of exotisch fruit, geconfijt misschien, wie durft dat nog lusten tegenwoordig). Hmmm, popcorn...

Twee tricks-of-the-trade. Ten eerste kunnen sommige aromaten nogal aan de natte kant zijn (zoals gember en ook een beetje de pepertjes) en die kunnen dus wat voor-droging gebruiken (zet ze even in de oven als die staat af te koelen van een kooknummer ... en anders duurt het gewoon wat langer voor het zout weer droog is zeker ??). En ten tweede (vooral als je verse vochtige aromaten gebruikt) kan dat zout tot één grote klomp opdrogen, als je dat dus laat gebeuren in je mooiste bokaal dan ben je gejost - eerst laten drogen op een schaal dus, daarna (weer verbrijzelen en) in een potje stoppen.



100 euro/kg in de pocket (gebleven) en veel meer dan wat snijden moet je er niet voor doen (laat supersonisch wiggelen met het koksmes nu net één van mijn lievelingsactiviteiten zijn - vorig weekend voor de eerste keer, in een winkel, met een ceramisch blad, ook een belevenis : ik wist dat ik dun kon snijden maar zo dun !).
In welke verhoudingen ? Ik vond Jamie eerlijk gezegd nogal aan de you-pussy-kant met zijn pepers, zout is nu niet het ingrediënt waar je heel kwistig mee moet omspringen dus liever wat meer pepers en minder slagen van de molen denk ik dan. (Geproefd uit het vuistje en het was nog goed te doen ;-) maar daar is voorlopig nog geen consensus over). En het kan bijna met om het even wat (begin met wat je lekker vindt); leuk kerstgeschenk misschien.

Bram (weer eens) gevallen, keukenkruk gemist en in de val dezelfde kruk net niet gemist : zijn eerste kap in zijne kop (onvoorstelbaar eigenlijk dat het pas de eerste is, en dat de rest er ook nog allemaal aan hangt). Dokter van wacht vroeg iets in de 70 euro om 5 cm hoogtechnologische plakband in drie stukjes over het sneetje te leggen. Ook snel verdiend maar kom ik begrijp dat wel, daar heb je lang voor gestudeerd en ze moest er voor naar de voorplaats schuifelen (na haar uren dan nog, en de chauffage stond al af) en ja zeg misschien moest ze wel heel hard reflecteren om hem niet eventueel naar de spoed door te sturen voor echte heelkunde (want moet dat niet hard spartelen voor z'n leven zo'n gewond kind, en die snee is toch al krap over een hele centimeter); nee daar we niet moeilijk over, alles voor de goede zorgen van je kind. Maar 22 euro voor een halve minuut kom-na-een-week-nog-eens-terug-consultatie, is dat nu echt nodig ? Wel behoorlijk knap om dat plakkertje te verwijderen zonder hem pijn te doen TERWIJL ze de groene brief al aan het schrijven was. Dat vind ik dan toch een beetje de mensen (en ons zorgstelsel) bij hun pietje pakken. Misschien moet ik haar maar eens bij haar pietje pakken met mijn in capsaïcine doorweekte pollekes, ik zou er waarschijnlijk met de knipoog van af komen in 't vervolg ... want, ik zal het u zeggen, da pikt daar ... "gaat da maar op een ander doen", gebaren ze hier zelfs met die dagen ;-) (ja, dan wel)

alle allo jeronimo ...

Het huis is leeg, de serre is leeg, en de maag is leeg, een mens zou voor minder vervroegd aan zijn winterdepressie beginnen, want we weten ondertussen dat we mieljaarde nondepie nog niet aan de nief patattekes zijn. "Goed eten he, da komt allemaal goe", zegt de bezorgde mama. Allez, in de rapte dan. Een Italiaanse klassieker, eentje die je MOET kennen als je hem nog niet kent. Voor als je door omstandigheden weinig zin hebt om te koken, je bent maar alleen of er komen net onverwacht vrienden op bezoek en je hebt 'niks' in huis. Of voor op het einde van de maand als de sollen op zijn (als kotstudent misschien al ergens in de helft van de week), want het is een gerecht uit la cucina povera.

Spaghetti aglio olio e peperoncino.



De ingrediënten (waarvan de meeste optioneel, door wat te spelen met de combinaties hoef je zelfs in moeilijke tijden nooit twee dagen na mekaar hetzelfde te eten - een luxe waar je recht op hebt in mijn ideale wereld) :

- spaghetti (fijn)
- aglio : look, een dikke teen per persoon (liever teveel dan te weinig)
- olio : olijfolie (sommigen gebruiken arachideolie), ongeveer een dikke soeplepel per persoon, liever teveel dan te weinig)
- peperoncino : peperkes : zoveel als ge durft maar liever teveel dan te weinig, met al die olie valt de scherpte wel mee. Hoeveelheden opgeven is bij pepers trouwens niet echt relevant (één halfke van mijn habaneros, zijn misschien wel tien van die supermarkt dingetjes, hou gewoon wat gedroogde pepervlokken bij de hand om te corrigeren als het scherpte mist want dat is toch makkelijker dan andersom)
- platte (Italiaanse) peterselie (optioneel)
- theelepel (riet)suiker (optioneel)
- parmesan (optioneel)
- ansjovis (optioneel, mag gewoon uit blik)

Kook de spaghetti (in flink gezouten water). Maak ondertussen de olijfolie warm met look (dunne plakjes) en pepertjes (snippers) op een niet al te hoog vuur. De look mag kleuren maar niet bruin worden, hou de pan dus in de gaten (door de look te koken verliest hij wat van zijn bitterheid maar als je hem bruin stookt wordt hij juist bitterder).
Als je peterselie (versnipperd) gebruikt dan mag een deel al mee in de olie, de rest (of toch gewoon alles) hou je dan om te garneren.
In sommige recepten wordt ook een beetje suiker toegevoegd (in verhouding doen meer recepturen het niet dan wel), ansjovis wordt al ietske couranter toegepast (ongeveer fifty fifty). De ansjovis lost bijna volledig op in de warme olie en verandert helemaal van smaak als je bang moest zijn dat je seffens een bord kattevoer gaat serveren. Ik heb de all'olio al zo vaak zonder gemaakt maar 'met visjes' is echt wel een verrassing (wel wat zouter dus iets minder zout in het kookwater). Maar dus evengoed optioneel, als je al geen liefhebber bent van ansjovis, laat het er dan maar uit (ahja, gebruik ook de olie van de visjes!).
Wanneer de spaghetti beetgaar is afgieten, maar nog beter gewoon overlepelen; er mag dus gemorst worden met kookvocht in de saus (sommigen doen zelfs sowieso een pollepelke kookvocht bij de olie - opgepast, er komt dan leven in uw pan).
Goed doorroeren zodat alle pieten onder de olie zitten (vuur weer niet overdreven hoog want ondanks alle olie kan de pasta beginnen kleven aan de pan, en de pasta ook niet te lang in de olie, de pasta moet blinken in de olie, niet verzadigen). Klaar. (filmpjeuh!)



Slechte foto's - waarvoor mijn excuses (veel te grote honger ... onder andere) - maar een extreem lekker bord, laat je daarover absoluut niets wijsmaken. Gewoon uitproberen, je verliest er amper een euro aan en het is een van de makkelijkste gerechten die je ooit zal leren maken (en je zal het gegarandeerd vaak maken). Ahoh, en het huis ruikt verrukkelijk. Zet dus volgend seizoen zeker platte peterselie, look en pepertjes in de moestuin moest je dat nog niet van plan zijn (nu weet je meteen waar al die pepers en look hier naar toe gaan ;-).
Voor de echt low budget variant vervang je de parmesan door armeluisparmesan : pangrattato. (zuurdesem)brood drogen, verkruimelen en goudbruin bakken in olijfolie met wat zout en een geplette knoflookteen.

Smakelijk.

In dezelfde categorie (comfortfood) kreeg ik deze week een prachtig kookboekje : "de brooddoos" van Lut De Clercq en Tony Le Duc. Jaja, op zo'n momenten leert men zijn vrienden kennen (nogmaals bedankt HerrHerr) ;-)

Ook de muziek gaat ons zalven. Morgen nog eens naar Luka Bloom in het Depot in Leuven, kan al lang niet meer tellen de hoeveelste keer. Hopelijk speelt hij te adoro, één van m'n lievelingsnummers van het eerste uur (ApolloRock, Meerhout); misschien moet ik het hem gewoon eens vragen (check!, fingers crossed, maar ik kan mijn kansen ook vergroten door overmorgen eveneens naar de Cactusclub in Brugge te trekken - 't wordt toch hondeweer, en zo zonder hond trekt dat op niet veel). Ondertussen gaan we af en toe eens bij Dr. Rosen Rosen op consultatie. Gratis, ook niet duur.

Waarom weent papa nu mama ?

"Hou je jas maar aan, je moet NU beslissen of je hem laat inslapen!" Wablieft ?

Woensdag na de les ademde Lorre, rustend op zijn kussen, sneller dan gewoon voor hem was. Zijn buik stond ook vreemd, opgeblazen en ingevallen tegelijk, dat kon wel eens de oorzaak van zijn kortademigheid zijn. Toch maar even naar de dierenarts van wacht, kon me niet schelen dat het al na 22u was.
Temperatuur wat verhoogd maar verder alles normaal. De dierenarts wist niet wat het was maar wel dat hij niet ter plaatse zou doodvallen, als ik hem daarliet konden ze hem de volgende ochtend met het team verder onderzoeken. Hierlaten ? Geen sprake van, ik breng hem morgenvroeg wel terug. "Slaapt hij buiten, want ik heb hem net vochtafdrijvers ingespoten, nee, keuken, oei ?" Geen probleem, ook al kon het een spannende nacht worden (hij kon z'n plas bij wijze van dagen ophouden, maar was beschaamd voor hoogst uitzondelijke accidentjes die dan nog meestal onze schuld waren); maar een nachtje plaspauzes is het minste wat je kan doen voor een vriend.

In zijn normale doen sprong hij de volgende ochtend in en uit de wagen, sleurde me nog eens naar een geschikte plasplaats en huppelde hij de praktijk binnen. Zijn ademhaling leek ook rustiger en zijn buik wat strakker (2,5 kg geplast), alles verliep volgens plan, wat was ik eigenlijk een aansteller geweest. "Tot straks e jong".
Niet dus, want door een gezwel op het hart sijpelde er vocht in de buik. Niets aan te doen, opereren kon hoogstens wat tijd rekken (dagen) maar de uitkomst was zeker : hij zou stikken en het was redelijk egoïstisch om hem dat thuis op eigen kracht te laten doen, dat verdiende hij niet.

"Dit spuitje gaat snel." Maar na twee spuiten in het hart, en eentje intraveneus begon de dierenarts toch al wat te mompelen tussen zijn tanden terwijl hij de vierde spuit optrok - nooit gezien. Onverwoestbaar ... maar die vierde was niet meer nodig. Een laatste diepe zucht en het was over.

We gaan hem missen. Zijn innemende welkomsten die volgens hem nooit snel genoeg gingen, hoe hij mijn sloefen bracht of als hij die niet vond een andere trofee. Het patineren en het getrippel op de vloer. Zijn perfecte tegen-likje voor elke emotie. Hoe hij aan zijn neus kon krabben zonder zijn poten te gebruiken terwijl "snoet" het enige kunstje was dat hij kon (het was een hond, geen circusdier). Hoe tolerant hij was (naar mens en dier) maar omhooggevallen macho's met plezier naar hun echte plaats in de roedel begeleidde; meestal door er bovenop te gaan zitten. Hij deed alleen een vlieg kwaad, was de enige in huis die alle spinnen durfde pakken. Zijn onvoorwaardelijke vriendschap en zijn onfeilbare mensenkennis (als hij je niet vertrouwde was je onbetrouwbaar, geen hoger beroep). Hoe hij tot ieders verbazing bijna het clubrecord 'naar baasje rennen' brak, hij brak in elk geval het record 'met de instructeur er nog aan vast'. Hoe hij je kwam wakker maken met zijn natte neus tegen die van jou, of door eens in je gezicht te niezen. Zijn zuchtjes en gejammer, zijn gehuil, hoe hij soms meezong als ik op de gitaar speelde of ... zijn scheten. Hoe je hem bij het grasmaaien elke strook opnieuw moest vragen om ergens anders te gaan liggen. De diepe kuilen in de tuin of zijn hoopjes, hele zoden die in het rond vlogen als hij een spurtje trok of bij het voeten vegen na het kakken - hij gaat zijn zegje niet meer kunnen doen in de aanleg van de nieuwe borders (heeft wel alle planten van Beervelde boven op zijn rustplaats gekregen). Zijn heerlijke natte-honden-geur als het regende, kammen deed hij liever dan ik. Eigenlijk kon hij alles fantastisch behalve zwemmen, 60kg droge spier zonder vlottend vermogen, tot 1,70m ging het nog met één teen op de bodem en één neusgat boven water maar als het dieper ging moest je gaan helpen. Nee, water daar moest je hem niet voor wakker maken. Achterwaarts-poepschuiven tot hij een steun in de rug vond (jouw voet misschien; bij de dierenarts duwde hij zo nog de poot van onder het bureau), zijn loodzware hoofd op je knie, zijn attenderende poot als je ooit durfde stoppen met frotten. Hoe hij al eens iemand (iedereen?) liet schrikken met zijn imposante lichaam (aan die meneer in Postel die in zijn 's zondagse kostuum - het was een feestelijke zondag - achteruit in een groene sloot kopje onder ging : zoveel afstand was een beetje overdreven), maar hoe hij na die eerste indruk iedereen inpakte zelfs wie een bloedhekel had aan honden, de knuffelbeer (behalve die meneer in Postel). Hoe hij met zijn krachtige staart een kast kon doen meekwispelen, of je een blauwe plek op je been bezorgde. Zelf had hij eigenljk geen pijndrempel, zelfs niet toen hij zichzelf in de piemel sneed aan het kofferslot van de blauwe wagen (sindsdien niet meer zijn lievelingswagen); behalve die ene keer toen de wind de keukendeur loeihard dichtsloeg en het voorlaatste kootje van zijn puppystaart brak. Hoe hij steeds aan mijn voeten lag. Zijn sporen in de dauw en in de sneeuw. Zijn kommen maken. Kwijl knippen. Poten vegen. Samen achter de (auto)dieven, balletje gooien, "szoek", "good boy",.. en al de rest.

Gewoon, dat hij er was.

Het was rationeel de beste keuze maar het doet enorm veel pijn, op tien minuten afscheid moeten nemen van je allerbeste vriend (mijn excuses aan al de anderen die die plaats ambiëren) is erger dan verschrikkelijk. Ook al weet je als baasje dat je een dier ooit moet afgeven ... we waren er niet op voorbereid, hij was gezond. Tien minuten. Tien jaar is een mooie leeftijd voor het ras, maar buiten zijn witter wordende snuit zag je er niks aan, hij rende door de tuin zoals hij dat al tien jaar deed. Niet nog vele jaren erbij was eigenlijk ondenkbaar.

Het worden eenzame nachten voor de tv, aan de computer of in de keuken. Thuis is niet meer helemaal thuis, er ontbreekt iets, er ontbreekt heel veel ... teveel.

VERDOMME




Een voorlopig laatste keer : (luister mee meneer de dierenarts) A bullmastiff is not a bordeaux dog is not a boxer ...

Lam op de bbq ...

Het was weer leuk op Belgium Digital Live, het evenement van het fotografieforum, editie 2. Wel iets meer autopromo, dan ik mezelf zou wensen voor Sinterklaas, tijdens de workshops (strobist voor beginners, motivational light, spelen met licht en de drie-formerly-known-as-squeeze-the-lime) - ik geef nog workshops (in het Leuvense) ... ik heb een tutorial DVD en die kan je kopen ... ik ben mijn presentatie vergeten but ... - maar nog steeds een leerzame binnenspeeltuin voor liefhebbers van de fotografie. In sessies van een paar kwartier kan je ook geen geweldige kennisoverdracht verwachten, zolang we elke keer "iets" mee naar huis mogen nemen gaan we door.

Tussen de workshops door kan je je geheugenkaartje naar believen volschieten in wat heet "challenging lighting conditions", en verdringt de ene lampekap de andere parachuterugzak voor het betere plaatje. Een paar honderd fototoestellen met baasje voor een catwalk of een model-op-dreef, het heeft iets "survival of the fittest"tst.

En is er zelfs een "fotowedstrijd" aan verbonden maar omdat ik vorig jaar in het kamp zat van de wtf-is-dat-hier-allemaal-voor-unkoosjer-gedoe, heb ik die opdracht niet al te serieus genomen (er waren tenslotte alternatieven : drank, drank, drank, en standjes,...). Maar deze kon ik natuurlijk niet ongekiekt laten liggen, ik denk dat er weinigen achter het laken zijn gekropen om de nummerplak te pakken (why 'the hell" should they do that??).



Want op de voorkant voorspelde de affiche "if you are not the nude, don't lean on the car" actie, en de meeste lenzen concentreerden zich dan ook op die modellen. (waarvan je hier een (mijn) setje kan vinden ... smakelijk).
Maar de plak wordt dus waarschijnlijk mijn "bijdrage", als ik al meedoe (puur voor de zjol, niet echt om te winnen dus). Tenzij je overtuigd bent dat er eye-candy zit tussen de rest waarmee ik gegarandeerd in de prijzen val, dan zou ik zeggen : shoot !
Spijtig dat een gepersonaliseerde nummerplaat vierhonderdenzoveel flappen kost, ik zou wel weten wat te kiezen ("hell yeah", de aanvraag heeft zelfs een tijdje op het salontafeltje gelegen).

Voor de noobs (en de 'mannen' - proest - met ne micro) : Lamborghini is not a ferrari is not a maserati

druiven met pit ... of zonder

Schiacciata con l'uva. Italianen kunnen bakken en kennen hun dessert. Schiacciata zit daar zowat middentussenin. Het is een focaccia-achtig brood met druiven dat traditioneel werd gemaakt tijdens de druivenoogst van het lokale druivenras, in Toscane de kleine sangiovese dus. Maar het kan ook gewoon met onze dessertdruiven en het is ... amai.



het brood :
- 25g verse gist of 7g gedroogde gist
- 4 EL suiker
- 8 EL olijfolie
- 500g bloem
- 200ml water
- 1 tl zout

de rest:
- olijfolie
- 1 kg blauwe druiven
- 4 EL suiker
- 4 EL venkelzaad



papje maken met het (lauwwarme) water, de gist, wat van het bloem, wat van de suiker en even comfortabel warm wegzetten zodat de gist zijn werk kan doen. Het schuimende papje samen met de rest (bloem, olijfolie, zout, suiker) minimaal 15 minuten kneden en een uur laten rijzen (maar het kan zoals altijd ook een nachtje in de koelkast). Misschien heeft uw broodmachine ook wel zo'n handige deeg-functie.

oven voorverwarmen op 180°

lucht uit het deeg drukken en in twee porties verdelen. Vet een bakplaat van 30 x 40 cm in met olijfolie en leg één helft van het deeg in een dunne lap op de bodem (geen gaten maken). Als je het deeg in de koelkast had gezet laat het dan een uurtje bijkomen, dan vloeit het ook vlotter open op de bakplaat. Verdeel de helft van de druiven over die bodem, met de helft van het suiker en de helft van de venkelzaadjes. Besprenkelen met olijfolie en afdekken met de tweede helft van het deeg. Verdeel ook nu weer de rest van de druiven, de suiker en het venkelzaad. Dus, deeg maken, de helft van alles en de andere helft er bovenop. Duw de rand losjes dicht. Dat soort dingen hoef ik zelfden alleen te doen.

40-45 minuten in de oven. Bruin, knapperig en lekker. Wel even laten afkoelen.



Wat ze niet vertellen in de boekskes : er komt enorm veel sap uit die druiven. Hou er dus rekening mee bij het kiezen van de bakplaat (niet te laag tenzij je de oven graag poetst) of zet er voor de veiligheid een 'vangplaat' onder. Ik heb alles toch een keer of drie moeten afgieten want soppende koek daar had ik ook geen zin in (gelukkig stond er ook druivengelei op het programma dus dat sap was niet echt verloren - 7 potten lekkernij, geen idee waarom ze dat nergens verkopen eigenlijk). Met de oven hadden we voor de eerste afgietbeurt al prijs ...

Het eerste wat je opvalt - nadat je denkt 'lekker, amai da's lekker' - zijn de pitjes. Pitloze druiven zullen hier misschien beter scoren maar die staan hier nergens, en wijndruiven bevatten in verhouding zeker niet minder pitten dan tafeldruiven dus het schijnt zo te moeten mogen. Na drie kwartier in de oven zijn ze ook wat lichter verteerbaar geworden. Ik neem aan dat je op een half uurtje toch wel een kilo druiven kan ontpitten, anders.

Ik weet wel zeker dat ik dit brood volgend jaar ook met ander fruit ga proberen. De bakker verkoopt aan deze boer geen carré confiturekes meer ...

op stap met ... een rijke oogst

Het begint stilaan aardig fris te worden, 'the-point-of-no-return-because-of-frost' komt steeds dichterbij. Zo dichtbij dat ik zaterdag de serre maar snel heb kaalgeplukt (lees vakantieregime : alles met een tikkeltje kleur oogsten), want die rijpen in de serre toch niet meer sneller dan binnen, en nu zijn ze tenminste nog gezond (het kan rap verkeerd gaan). Dat worden dus (met wat "rijpspreiding") weer enkele avonden pepers, paprika's en tomaten inmaken (memo to myself : geen pruttelende casseroles tomaten vergeten als je boven een tuinontwerp hangt te schetsen; maar wel komiek hoezeer 2 potten van tien liter gereduceerd kunnen worden tot bijna niets, zonder steenkoolsmaak - met dank aan opa voor het spic-en-spannen van de potten op zijn vrije dag). Nee ik zeur niet, ik vind dat keiplezant eigenlijk... inmaken.

De pepers van 2010, hier kan ik mee leven en zelfs een paar keer naar de markt me dunkt. En dan vragen ze soms waarom ik mijn pepers in pot zet en niet in de volle grond. Daarom.



"Snel even" was weer letterlijk vliegwerk in de rapte tussen al de rest. Zaterdag bijvoorbeeld een hele dag met Rollin op stap voor de hands-on workshop natuurfotografie. Het had kunnen regenen die ochtend, maar als ik sleur met een paraplu ... dan regent het nooit (geen dank, graag gedaan zelfs!, maar het schijnt dat er nog zijn die dat kunnen). Eerst wel bijna een uurke doelloos 'doorstappen' op een saai jaagpad naast een bruine beek in het Webbekoms broek (Diest) terwijl er daar minstens drie plaatselijke natuurgidsen onder de cursisten zaten. Misschien was dat net het probleem, viele Köche verderben den Brei, want ze hadden allemaal wel een idee van een idee waarnaartoe (en ze wandelen blijkbaar liever dan foto's te maken). Jammer, want de terugweg bleek een stuk interesanter te kunnen (helaas nog flinker doorstappen). Soit.
De opdracht was om met één scherp beeld terug te komen dat dan in een rondje foto-kritiek gegooid kon worden (good-cop-bad-cop); als we er al in slaagden om met een scherp beeld terug te komen... schouderklopte de meester ons bij vertrek.
Een tweetal uren later zat ik met een luxe-probleem want ik had wel een paar beelden die ik aan een kritisch oog wilde blootstellen (ik kan daar tegen, tegen kritiek, behalve als ik te weinig geslapen heb). Door omstandigheden geen privé-audiëntie/pre-evalutatieronde dus gooi ik nog een paar sfeerbeelden in deze groep (ik zou zeggen, laat de bad-cop in u los, we kunnen er maar van leren).



"scherp, ge moet de haartjes kunnen tellen, zo scherp", wat bij de haren genomen... ik wilde eigenlijk zo'n klassiek macro paardenoog en/of dampend neusgat maar ze stonden niet echt stil met die kudde van dertig beesten met drie ogen en vijf benen rond hun wei.



een beetje tegenlicht maar vooral koddig dat ik mijn hoofd moest ingraven om nog onder dat takje te geraken dat tien centimeter boven de grond hing - de (snoei)schaarkesclub doet dat anders heb ik horen zeggen...



diagonaaltjes werken meestal, rare dingen ook ...



deze ging voor de leeuwen, want diagonaal werkt nog altijd en druppeltjes idem dito. "Die doorn is niet scherp" zei bad-cop. Tja ja, een doorn is al(tijd) scherp van zijn eigen he ;-) Maar wel het achterliggende landschap nog mooi in de druppels gevangen (toch ?) ...



allez vooruit, op ruim verzoek, een scherpe doorn ;-)

Wel weinig beestjes gezien daar in het broek, buiten die vedermot die in het donkere dennebos met haar buitenaardse T-lijfje op mijn statief ging zitten. Tegen dat ik mijn flits klaar had (ahja mijn statief was 'uitgeschakeld') was 'em vliegen verdekke....

gruwelijk lelijk vijverbeest ...

Na het Chaumont-sur-Loire-moestuin-vijver-incident werd het toch maar eens tijd om onze bassin-vijver(tje) leeg te maken. Het was met zijn opstaande rand een perfecte replica van die vijver en het zinken ding bracht toch niet veel meerwaarde in het bloemenperkje : het water kreeg alle kleuren waaronder vooral rood en de meeste planten gingen er in kapot behalve dat sprietending van den aldi maar veel meer dan sprieten was het dan ook niet. Als we die ton later nog eens een kans geven lijkt het me een beter idee om er eerst een laagje epdm in te leggen (misschien moet ik dat in het kruidenbad ook maar meteen doen). Omdat ik al druk in de weer was met een handvol dingen tegelijk zou Caro dat werkje voor haar rekening nemen. Beetje scheppen en dan gewoon omkappen.

Niet zo heel veel later : "Zeg kommes uit uwen hof ... grellige beesten". Altijd benieuwd als ze me roept, zelfs voor beesten want die pop van het Groot Avondrood had zij ook gevonden. En daar kropen ze dan, vier stuks.



Allez ja kruipen, echt elegant bewegen kon je het niet noemen. Lomp, mechanisch en een beetje gehaast ook wel. Toch even een bakje in voor nadere inspectie. Blijven zitten was duidelijk niet hun sterkste kant, maar van beesten die ik niet ken is dat nu net de eigenschap die ik het meest kan appreciëren. Zeker als ze niet veel kleiner zijn dan mijn duim en zij met z'n vieren, voor je het weet zit er ééntje in uw haar en bijt hij giftig een stuk uit uw oor.



Mooi kan je ze toch niet noemen. Maar dat kan natuurlijk snel veranderen als we weten hoe ze er straks na de metamorfose gaan uitzien. Ik denk ondertussen te weten dat dit de nimfen zijn van libellen, de kop is een beetje een weggever vermoed ik, met die knopoogjes en dat masker voor de bek. Ook het staartje blijkbaar volgens sommige determinatiesleutels. Ongewassen (van) onder het slijk zijn de details voor de determinatie misschien niet allemaal zo heel goed te zien, het buikje was al wat properder aan de groene kant (van over het gazon te lopen). Iemand een idee voor een specifieker naampje ?

mag ik u voorstellen ...

kijk, look ... look, garlic.

Ik ben een liefhebber van look(-met-look) maar meestal is de plantlook al rot voor ik aan de kassa ben. Helaas heb ik niet zo heel veel alternatieven 'in de buurt' en nam ik die bluts te vaak bij de buil (ik heb immers geen tijd noch goesting om een zaterdagje tour de flandre te doen om overal eens aan de look te gaan voelen, dan liever wat look dan geen look).
En toch, het was tijd voor verandering ("stem met uw portemonnee") en zo vond ik - lang leve tinternet - : the garlic farm dot co dot uk.
Daar kon ik mijn gading wel vinden en niet veel later stond ik met mijn digitale winkelmandje al aan de al even virtuele kassa ... waar ik de mogelijkheid zag om een promotiecode in te geven. De wakkere bakker in mij fluistert dan om nog maar eens te googlen naar zo'n garlic farm promotional code, maar die ene code die ik vrij snel vond werkte niet (meer). De nog wakkerdere ondernemer in mij suggereerde dat ik dan zelf maar eens moest onderhandelen op de boerderij, gratis promotie op een moestuinblog is toch voor iedereen meegenomen. En die promotiecode kreeg ik zowaar nog sneller vast : GYO10 (grow your own) ter waarde van 5 pond (quasi de verzending). Wel alleen voor de garlic lovers collection maar dat was maar een beetje opleg voor de 6 bollen die al in mijn mandje lagen en aan de lijn toch bijna twee keer zoveel plantgoed; upgrade it was!
Bij het betalen liep het nog even goed mis; voor alle Belgen trouwens, probleempje met hun communicatie naar de vertrouwelijke kredietkaartentussenpartij zo bleek (was hun systeem al gesplitst?). Ze zouden me wel even bellen, moest ik gewoon nog even mijn kredietgegevens doorgeven. Goegij, daar was deze nuchtere gezond paranoïde problem-causersolver natuurlijk niet tevreden mee als oplossing. Ahnee, ik dacht natuurlijk aan jullie, mijn lezers, en aan mijn waarde landgenoten die nog niet op de blog zijn geweest (iets minder dan tien miljoen). Nee, ik stond erop dat we dat wel even samen zouden oplossen, en zo geschiedde.

Net geen twee weken later lag de doos op de deurmat en was ik natuurlijk curieus. Dedjuu, geen vergoeding in natura voor geleverde diensten ;-), dus geen coole give-away voor jullie maar man man man wat een mooi plantmateriaal. Toegegeven, niet spotgoedkoop, net geen 3 euro per bol maar (ik heb de drie euro er even bij gelegd ter referentie - 3D was nog beter geweest) volgens mij zijn ze die drie euro meer dan alledrie waard.
Groot (ik krijg mijn hand amper dicht met één zo'n olifantenlookteen erin, die heb ik al in andere formaten gekregen - type tsop-van-de-duim), de bollen zijn beenhard-zichtbaar-gezond, en ik moet er mijn deur niet voor uit. Daarbij kan je later opnieuw planten van je eigen lookoogst, en dat lukt sowieso makkelijker als je een beetje overschot hebt - de (goede) oogst van dit jaar is zo goed als op - dus dat scheelt ook weer.
The proof of the pudding is natuurlijk in the eating, maar ik ben er vrij gerust in dat zij de nieuwe hofleverancier zijn geworden.



Met dat over-en-weer verkeer had ik trouwens de kans om wat hangende lookvragen te stellen en het was duidelijk dat ze hun waar kennen.
V : Twee jaar geleden had ik zeer veel look-zonder-tenen (één enkele bol uit één teen). En anderen (waaronder de moe) hadden ze ook.
A : Look heeft een koudeperiode nodig (niet in de frigo) om een chemisch proces in gang te zetten dat de teen doet splitsen, anders krijg je dus van die dingen die men 'Solo's heet. (Ik kan me helaas niet meer herinneren of het een zachte winter was, of dat we allebei onze look te laat hadden geplant).

V : Bovenop of halfweg de stengel ontstaan soms petieterig kleine lookbolletjes, teveel gefriemel om ze te gebruiken in de keuken maar zijn ze te gebruiken als nieuwe plantgoed.
A : Dat zijn 'bulbits'. Tenen geven meer kans op slagen, maar experimenteren met de kleine bolletjes kost gelukkig niets.

Planten van look kan nog tot in de lente maar ze hebben baat bij een lang seizoen en een koudeperiode dus plant ze gewoon nu. Ik plant ze zelf op ruggetjes, dat helpt ze wat vlotter een natte winter door.
Wil je ook de hele collectie, gebruik dan gewoon de promotiecode GYO10 in het vakje promotional code bij de checkout, ik verdien er geen cent aan (als je me niet gelooft - bolletaf - gebruik dan gewoon KIT10 uit één van de vorige Kitchen Garden Magazine's ;-)

faune et flore en France ... partie secondaire

Pap! Ik kan het sinds pakweg een paar uur weer zeggen en wel vanwege de niet spontaan terugtrekkende graslijn op zondag. "Hedde gij DA vandaag gedaan ?" zei de buurvrouw. Ja, maar alleen in de namiddag en met 60x3m (niet-te-hevig want ik moest nog gaan volleyballen) maar amper over den helft geraakt. Geen Kalmthout dus en eigenlijk ook verder niks van al het andere dat officieus WEL op de planningloze planning stond (planningen, daar hebben we er op het werk al genoeg van).
Even platterust, het uitgelezen moment om met de beentjes omhoog nog eens door 2010 te bladeren.

In augustus zaten we in de Drôme in de streek van de notelaars, perziken/abrikozen/nectarines en de zonnebloemvelden. De zomer was ook daar schroeiend heet en droog geweest (in tegenstelling tot thuis, augustus inbegrepen) maar dat was er meestal niet aan te zien, want er worden daar lustig olympische zwembaden tegelijk in het rond gespoten. Meestal niks aan de hand dus, tenzij je als boerke niet over zo'n indrukwekkende sproei-installatie/waterput/tapje van de Rhône kon beschikken, en zo waren er toch een paar.



Een heel (onprettig) verschil met de Toscaanse zonnebloemvelden die nog op het netvlies stonden. Watermanagement, het zal ook hier het thema van 2011 worden denk ik.

"Gelukkig" hebben de (moes)tuinen die we verder bezochten niet zichtbaar geleden onder de droogte (de meeste lagen dan ook al korter bij huis).

De jardin des fontaines Pétrifiantes (water verandert er in steen) had met zijn fonteinen en watervallen waarschijnlijk meer dan water genoeg. De tuin was indrukwekkender dan de brochure deed vermoeden en je kan aansluitend een boottochtje maken, wat de kinderen ook wel leuk vonden.



Aan de Loire (terugreistussenstopvakantie) dachten we nog een paar herhaalbezoekjes te brengen om te zien hoe die tuinen (zie schoolreis) in een paar maanden veranderd waren (Villandry, Valmer, ... vooral die laatste kon wel een transformatie gebruiken) maar dat is dus niet gelukt.
We zijn wel nog eens naar het tuinenfestival van Chaumont-sur-Loire geweest, zonder reislijder dit keer (geen typo) . Op het dooie gemak dus, zo hadden we zelfs de tijd om de moestuin te vinden die daar verstopt lag. Een mooie moestuin zefs, maar wel met een verraderlijk waterelement waar onze wereldkampioen vallen, bRambo, insukkelde (gelukkig stonden we er zo-goed-als bij want zoals hij daar dubbelgeplooid over die 40cm opstaande rand hing, was hij daar nooit zelf weer uitgeraakt; even de verkeerde kant opkijken en het kan verkeren).
De tuinen van het festival waren enorm geëvolueerd, losgeslagen soms en met veel veel veel meer bezoekers (meer toevallige toeristen dan liefhebbers, drukke pretpark-achtige toestanden) dan mei-juni. De zomervakantie is dus misschien niet de ideale periode om het festival te bezoeken.







Een op tuinvlak absolute ramp was "de botanische tuin" van Da Vinci in Amboise. Centjes in de zak houden en gewoon doorrijden naar Azay-le-Rideau als je het mij vraagt. In Villandry had ik vorige keer namelijk een affiche zien hangen van "een moestuin in de vorm van een blad". Wel even opletten want In Azay-le-Rideau heb je meerdere kastelen, het is Chateau de la Chatonnière, die je moet hebben (het kasteel in het dorp is ook niet mis, maar we hebben ons toen een ongeluk gezocht naar 'de tuin' want die was er dus niet, niet meer dan een bescheiden parkje maar al helemaal niet die bijzondere potager; en tussen de twee in ligt er nog eentje klinkt-als-'Odette', daar wil ik ook nog wel eens binnenwippen ooit).
Maar dus zeker een aanrader die Chatonnière. Heerlijk onbekend blijkbaar want in volle hoogseizoen liepen we daar quasi alleen rond en hadden we maar een heel klein beetje verbeelding nodig om ons voor te stellen dat we in onze Engels-italiaanse droomtuin waren geland.
En half juni is er zelfs een rozenfestival, hou het in de gaten reisleiders.





Natuurlijk worden er op reis al eens wat zaadjes "geleend" uit oogstrijpe borders, geef toe, dat zijn toch de allerleukste vakantiesouvenirs. En in Blois zagen we een Sophora japonica in bloei, een boom beladen met witte bloesem verwacht je niet zo gauw in augustus, misschien maar eens kijken of we die geen plaatsje kunnen geven in de tuin.



Verder alleen gewenste beestjes in die vakantie. De typische toeristische trekpleisters : de krokodillenboerderij en "de vlindertuin" (eerder een hangar in Dié, maar daarom niet minder boeiend - de streek rond Dié is trouwens fantastisch fotogeniek voor de landschapsfotograaf, vooral na een korte bui tijdens zo'n warme periode).
Zoek tussen de honderden krokodillen die ene met zijn vijf poten maar eens (die rechtse, links in z'n oksel) ... 2010 was het jaar van de biodiversiteit zeker ?



Tot slot : wil de persoon die 'Gardens of a Golden Afternoon: Edward Lutyens and Gertrude Jekyll: The Story of a Partnership' heeft uitgeleend die spoedig terugbrengen naar de campusbibliotheek ? Dan kan ik die long border al 'een beetje' inplannen (al zal het volgend jaar waarschijnlijk een overgangsjaar worden met breedgezaaide zaadmengsels). Waarvoor dank.