en toen ...

...was het plan voor het restaurant klaar. Of de schoonheid van binnen(tuin) zit kan je in het restaurant in Overrepen gaan bekijken, want al onze plannen worden daar - als ze daar woord houden - aan de gasten geëxposeerd. Vergeet gastheer en -vrouw niet te overtuigen welk plan je het beste vindt (democratie zonder sms-votes), en als je daar dan toch bent, eet dan een hapje mee want de keuken is er wel ok eigenlijk.
Het volgende project wordt andere koek, dat wordt regelmatig spoelen. Met rode wijn. De jaarlijkse wijnproeverij was gelukkig weer een succes. Een dozijn flessen mogen zo de kelder in, van meer dan een dozijn blijven we veilig uit de buurt (toch altijd de beste investering in een proeverij : bucht spotten).



... viel de eerste sneeuw over de (moes)tuin. Jaja, welle hebben tot nu moeten wachten (en dan nog). Gelukkig hadden we vorige week nog maar pas het onkruid tussen de look gewied want anders was 't helemaal geen zicht geweest.
Zo goed als alle tenen hebben loof of prikken minstens al door de grond.
De winterui had over het algemeen minder geluk maar doet het al bij al nog redelijk goed. De ratten-met-pluimen winnen hier steeds meer terrein zo zonder hond, en lusten de ui nog rauwer dan anders. Wel 35 keer heb ik ze netjes op hun plaats gezet, steeds een tikkeltje minder net als de eerste keer helaas. Zoals altijd moet vooral de witte ui eraan geloven, en dat allemaal voor die toevallige worm tussen de worteltjes (?) want eten doen ze niet van de uitjes zelf.
Volgend jaar een kooi erover (over de moestuin, en anders over de duiven), alhoewel, er is nog iets dat een staartje moet krijgen. Twee staartjes eigenlijk maar die hangen we nog even bij de cliffhanger van Beervelde; want die is ondertussen wel aangekomen maar komt in deze periode niet echt meer aan (kunde nog volgen ?)



... zag ik overal die daring bakers (niet die hairy biker bakers) "donut challenge" van oktober voorbij komen, vaak in de pompoen variant. En ineens was het al november, geweest. Pompoendonuts ! Verschrikkelijk lekker. Als je in een vereniging zit (zoals de lokale fotoclub die de fotokameraad en ik deze week een bezoekje brachtten, of iets heleganst anders) en je mag straks op de kerstmarkt van het dorp wafels gaan verkopen voor de clubkas : niet doen !! Pompoendonuts !!!

3 1/2 kop (all purpose) bloem
4 tl (theelepels) bakpoeder
1 tl zout
1 tl kaneel
1/2 tl gember
1/2 tl soda (bicarbonaat, geen spabroebel)
1/4 tl nootmuskaat
1/8 tl kruidnagel

1 kop suiker
3 EL (eetlepels) ongezouten boter, kamertemperatuur
1 groot ei en twee dooiers
1 tl vanille (extract)
1/2 kop + EL botermelk (karnemelk pap)
1 kop pompoenpuree



Eerste reeks ingrediënten mengen (bloem, kruiden).
Boter en suiker mengen (vork of mixer) tot een een korrelige massa. Geleidelijk ei, dooiers en vanille toevoegen. Daarna ook de botermelk en de pompoen in stapjes toevoegen.
Afdekken en drie uur de koelkast in.

Het deeg op een bebloemde ondergrond uitrollen tot een goede centimeter (niet te dik), rondjes uitsteken en daarin rondjes uitsteken (maar dan lijkt het al snel op een oubollige donut, dus wij hebben de hartjes gestolen, en van de overschotjes nog beertjes enzo gestoken) - wie heeft er eigenlijk boetseerklei nodig ??
Met een spaan de deegjes in de frituurolie laten zakken, niet teveel ineens (stuk of twee, drie, vier), een minuutje of twee aan elke kant en laten afdruipen op een rekje met keukenpapier. Dat druipen valt goed mee eigenlijk, de donuts zijn alles behalve vet te noemen. De temperatuur van de olie kan daar wel wat mee te maken hebben. 365-370 Fahrenheit zeggen de recepten al eens, maar da's echt wel hoog (185-190°C). Te hoog te bruin, te laag te vet en niet doorbakken, 170° bleek bij ons meer dan voldoende, maar tenzij je daar een echte thermometer in hangt is dat redelijk natte vingerwerk aan de hand van de thermostaatknop (met de natte vinger temperaturen is nooit een goed idee, NOOIT ;-).
Afwerken met een glazuurke, (geparfumeerd) suiker of gewoon in zijne pure.

Weer veel tekst voor "beslagje maken en vormpjes steken", gewoon doen.

een boom ...

Bijna pakjestijd, en plantjes schenken wordt dan eigenlijk veel te weinig gedaan. Nochtans iets waar je lang geniet van kan hebben dus geef me mijn jaarbudget aan sjaals dit jaar gerust aan vaste planten, heesters of bomen (wishlist verkrijgbaar bij de redactie, of kies gewoon wat je leuk vindt, als het maar geen coniferen zijn).
De kans is klein dat ik vanop twee kilometer zie welk boek je gekocht hebt, tenzij je iemand bent waarbij elk geschenk (zelf verpakt) uiteindelijk op een fles wijn lijkt (dat gaat je dan deze keer niet lukken).
Nee echt, een boom, het kan je leven veranderen .... Belgisch leger, niet lachen !! (staat er al maar ik zeg het graag nog eens - spreekt wel goed Duts)



Hopelijk kunnen we straks ook nog een beetje lachen na "de simulatie" op panorama ...

waterpret ...

... waterellende, zondvloed wordt zelfs meer en meer in de mond genomen. Gelukkig drogere voeten op de Bergstraat dan in het laatste huis van de Beekdreef maar zelfs dan weer om gewoon binnen te blijven. Leuke dingen doen. Bootjes bouwen, piratenboten! (Wij willen Kameleon terug, geen DVD reeks, gewoon tot in den treure herhalen zoals Pippi Langkous - voor de jongere of buitenlandse lezers : heerlijk trage "we gaan knutselen, doe maar mee" programma's uit de oude doos - en een normaal klimaat, dat ook ja).

Zo eenvoudig dat je er eigenlijk geen tutorial voor hoeft te schrijven, één fototje volstaat denk ik; maar misschien surft er wel eens iemand voorbij die niet zo heel goed ziet en die willen we natuurlijk niet uit de boot laten vallen dus : de AnySurfer-howto-build-a-pirate-ship.



Hebben :
- halve okkernotendoppen, gekuist, gewassen, gedroogd (het afval gooi je maar in de waldorf-salade)
- kaarsen (zelfs spaasHaas-ik-druip-niet)
- tandenstokers (spaghetti, macaroni, strorietje, saté-zonder-vlees, ...)
- vlag of zeil naar keuze
- optioneel grof zout (flavored or not)

Doen :
- Afhankelijk van de leeftijd van je oogappel(s) : lijntekeningetjes kiezen/(laten) tekenen, (afdrukken), (laten) inkleuren, uitknippen, ... voor vlag, wimpel of zeil.
- Mast door het zeil prikken, of vlag aan de mast plakken
- bodempje van de noot vullen met kaarsvet (niet overdrijven of hij loopt te diep), mast "planten". Laat het kaarsvet al even stollen terwijl je de volgende vult voor je de mast op z'n plaats zet, tenzij je echt graag 5 minuten stilzit met je vinger bovenop de mast (met behulp van een schaal grof zout/suiker/... kan je het vet laten stollen zonder omzien en zonder omklinken).
- kaarsjes (mv. elk team een andere kleur bodem, ahja) uitblazen.
Voor de slechtzienden : opgepast : scherpe prikkers, vuur en notenkrakers kunnen je vingers, bles of wenkbrauwen lelijk beschadigen (maar dat had ik je misschien beter vooraf gezegd).

Ja, je kan er mee in bad. Nee, je kan er de bomma niet mee gaan redden. Poepsimpel en toch is er een halve dag voorbij voor je er erg in hebt (afwisselend, dolle pret en eigenlijk gewoon gratis Meneer de Sinterklaasboekjesdrukker). Ten Aanval !!



PS : ik denk dat het gemakkelijker is om van een klas ADHD'ers met suikerspin een georchestreerde groepsfoto te maken dan van meer dan twee notendoppen in een plasje, ben er dus mee gestopt voor ik gek werd (met dank aan de ellendig brede strook rondom de dop waarin adhesie en cohesie zegevieren, en de wrijvingsloosheid van het bootontwerp - misschien ooit nog eens een poging met een druppeltje zeepsop) en eigenlijk is het ook weeral keilang tijd om te gaan slapen ;-)

Glow Eindhoven ...

<sms>les begint om 18u, breng je fototoestel mee, we gaan naar Eindhoven</sms>

Hellup, dat haal ik nooit (still@work), fototoestel uithalen kan ik al helemaal vergeten maar ach, ik zal wel wat situatie-foto's lenen van de anderen want iedereen maakt evengoeie foto's van een tuin om 19u30 's nachts. Mispoes, we gingen helemaal geen nieuwe tuin opmeten voor ons volgende project. In Eindhoven was het 'Glow', een Internationaal lichtkunstfestival dat ze nu al een paar jaar organiseren, met een twintigtal installaties buiten en nog zo'n reeks 'indoor'. Netjes op een 'bewegwijzerde' wandelroute, "volg de rode lampen". Thema dit jaar '(Re)Discovering Eindhoven' (hebben we al bij aankomst gedaan ;-).

Had me er al bij neergelegd dat ik cameraloos door de stad zou dwalen, 'gewoon genieten', maar M. had nog een DSCH50 cybershotje op overschot dus ik kon toch een paar beelden snappen voor de blog; anti-jeukpoeder voor de wijsvinger. (Niet teveel spoilers voor diegenen die nog willen gaan - het festival loopt nog tot en met 13 november, elke dag tot 23u).



(memo to myself : meer negatieve ruimte voorzien bij 'architectuur', ik kon de onvermijdelijke perspectiefvertekening niet nog meer corrigeren zonder in het onderwerp te snijden)

Bij een paar installaties word je zelf kunst - maar dat ben je natuurlijk altijd al - (de ASCII-art wall bv. waar de analfabeet met neerlandsche tongval zei : 'ik weet hoe dit werkt, we worden gefilmd en die beeldjes worden omgezet in [stilte] uhm'), de niezende 'Onslow' snap je pas even later (allez ja, niezen, niezen was nog grappiger geweest dan dit 'longen-omkeren'), één van de hoogtepunten is zeker de entrance-to-Gay-Heaven-Vegas-Style (linkse plaatje) die ze Indrukwekkend(!!) achter een hoekje hebben verstopt en zeker ook de icarus aan het stadhuisplein (10 minuten). We hebben maar een paar installaties binnen gedaan (verzekeringstechnische tijdnood), en de meeste daarvan waren eerlijk gezegd niet zo heel goed maar ik denk dat de andere (Abbemuseum, het kerkje,...) dat wel zouden goedmaken.
Wel zeer weinig 'pitstopgelegenheden' op de route, misschien om het glow-café (start&finish) te promoten ??

Geen biënnale maar absoluut een leuk avondje uit. En gratis, tenzij je een gids wil (niet nodig). Gewoon doen. En neem je fototoestel mee (en statief en de juiste lensjes).

(damn, what's that noise, precies een straaljager die al een half uur boven ons hoofd blijft hangen - subiet nen tornado op ons dak begot - vandaag geen goede dag om buiten te komen!!!)


Update:hogedruk hoofdleiding van gasleverancier ontploft (Fluxys) een paar km verderop (Holsbeek). Daar zijn ze aan het rampenplannen, kan het geloven.... (it'll be on the news)

snel verdiend ...

Het is altijd weer spelen met manieren om de oogst zo veel mogelijk te verzilveren of toch om er zo lang en flexibel mogelijk van te kunnen genieten. Met pepers net zo. Weggeven is daar een niet onbelangrijke piste, traag drogen aan touwtjes of wat sneller in de oven, peperconfituur (nee, toch maar geen massaproduktie voor eethuizen dit jaar maar wel nog lekkerder dan die van vorig jaar), pittige paprika-chutney ('verslagje' later), amperpikante-zoetzure tomatendinges, zoetzuur opgelegde jalapenos, vers uiteraard, of gedroogd en verpoederd, olie zou ik nog vergeten, ... en chilisaus ofte (tomaten)curryketchup om u tegen te zeggen (U, en verder ook gewoon alles met twee woorden als het kan). Ja die saus, eneke die hier jaarlijkse routine gaat worden dat weet ik nu al. En handig, want die chilisaus is weer in honderd en één varianten te maken ('verslagje' later eens).

Maar zelfs dan ontvangen we nieuwe recepten met open armen en ik was dus maar al te blij dat ik met een half oog de aflevering van Jamie Oliver kon volgen op de nieuwe grote flatscreen bij vrienden ("schoon beeld eigenlijk he, amai, pas gekocht aha, jahjah..."), die waarin hij 'flavored salt' maakte met pepertjes ("... ah zo doet'em da, ochot").
Makkelijk en dus weer eentje in de categorie : "waarom leggen we daar toch altijd met-de-glimlach zoveel centen voor op een toonbank (10 euro per honderd gram is geen aardigheid) als dat niet meer is dan dit" :

- grof zout
- aromaten. (punt)



Aromaten van dienst vandaag dus de pepertjes. Maar er lagen ook nog een stuk technisch werkloze gember en eenzame citroen in de koelkast, nog even in de fleur van hun leven dus beter nu dan nooit als ze nog veel carrière willen maken in de horeca. Proper maken, versnipperen (pepers zonder lijsten, gember zonder schil en zeste zonder citroen) of vijzelen/staafmixen/... en mengen met het zout, meer is daar niet aan. En dat weten de merchandising-gurus-Piet-Huismetruiten van deze wereld maar al te goed (brilliant zijn die gasten!).
Het zout trekt het vocht verder uit de aromaten, dat verdampt weer en je blijft achter met smaakvol zout. Mijn molentje gedroogde pepervlokken (zonder zout) was eerder geen succes want je weet hoe dat gaat : twee keer draaien boven een dampende pot en die vers gedroogde spullen zuigen weer vocht op en lopen vast (of zijn in elk geval te slap om nog gemalen te worden), nee dan heeft deze zoutmengeling meer kans op slagen. Wat kijk ik al uit om dit mengsel boven de focaccia te houden ... goed ruiken dat dat doet, precies een snoepjeswinkel (of exotisch fruit, geconfijt misschien, wie durft dat nog lusten tegenwoordig). Hmmm, popcorn...

Twee tricks-of-the-trade. Ten eerste kunnen sommige aromaten nogal aan de natte kant zijn (zoals gember en ook een beetje de pepertjes) en die kunnen dus wat voor-droging gebruiken (zet ze even in de oven als die staat af te koelen van een kooknummer ... en anders duurt het gewoon wat langer voor het zout weer droog is zeker ??). En ten tweede (vooral als je verse vochtige aromaten gebruikt) kan dat zout tot één grote klomp opdrogen, als je dat dus laat gebeuren in je mooiste bokaal dan ben je gejost - eerst laten drogen op een schaal dus, daarna (weer verbrijzelen en) in een potje stoppen.



100 euro/kg in de pocket (gebleven) en veel meer dan wat snijden moet je er niet voor doen (laat supersonisch wiggelen met het koksmes nu net één van mijn lievelingsactiviteiten zijn - vorig weekend voor de eerste keer, in een winkel, met een ceramisch blad, ook een belevenis : ik wist dat ik dun kon snijden maar zo dun !).
In welke verhoudingen ? Ik vond Jamie eerlijk gezegd nogal aan de you-pussy-kant met zijn pepers, zout is nu niet het ingrediënt waar je heel kwistig mee moet omspringen dus liever wat meer pepers en minder slagen van de molen denk ik dan. (Geproefd uit het vuistje en het was nog goed te doen ;-) maar daar is voorlopig nog geen consensus over). En het kan bijna met om het even wat (begin met wat je lekker vindt); leuk kerstgeschenk misschien.

Bram (weer eens) gevallen, keukenkruk gemist en in de val dezelfde kruk net niet gemist : zijn eerste kap in zijne kop (onvoorstelbaar eigenlijk dat het pas de eerste is, en dat de rest er ook nog allemaal aan hangt). Dokter van wacht vroeg iets in de 70 euro om 5 cm hoogtechnologische plakband in drie stukjes over het sneetje te leggen. Ook snel verdiend maar kom ik begrijp dat wel, daar heb je lang voor gestudeerd en ze moest er voor naar de voorplaats schuifelen (na haar uren dan nog, en de chauffage stond al af) en ja zeg misschien moest ze wel heel hard reflecteren om hem niet eventueel naar de spoed door te sturen voor echte heelkunde (want moet dat niet hard spartelen voor z'n leven zo'n gewond kind, en die snee is toch al krap over een hele centimeter); nee daar we niet moeilijk over, alles voor de goede zorgen van je kind. Maar 22 euro voor een halve minuut kom-na-een-week-nog-eens-terug-consultatie, is dat nu echt nodig ? Wel behoorlijk knap om dat plakkertje te verwijderen zonder hem pijn te doen TERWIJL ze de groene brief al aan het schrijven was. Dat vind ik dan toch een beetje de mensen (en ons zorgstelsel) bij hun pietje pakken. Misschien moet ik haar maar eens bij haar pietje pakken met mijn in capsaïcine doorweekte pollekes, ik zou er waarschijnlijk met de knipoog van af komen in 't vervolg ... want, ik zal het u zeggen, da pikt daar ... "gaat da maar op een ander doen", gebaren ze hier zelfs met die dagen ;-) (ja, dan wel)

alle allo jeronimo ...

Het huis is leeg, de serre is leeg, en de maag is leeg, een mens zou voor minder vervroegd aan zijn winterdepressie beginnen, want we weten ondertussen dat we mieljaarde nondepie nog niet aan de nief patattekes zijn. "Goed eten he, da komt allemaal goe", zegt de bezorgde mama. Allez, in de rapte dan. Een Italiaanse klassieker, eentje die je MOET kennen als je hem nog niet kent. Voor als je door omstandigheden weinig zin hebt om te koken, je bent maar alleen of er komen net onverwacht vrienden op bezoek en je hebt 'niks' in huis. Of voor op het einde van de maand als de sollen op zijn (als kotstudent misschien al ergens in de helft van de week), want het is een gerecht uit la cucina povera.

Spaghetti aglio olio e peperoncino.



De ingrediënten (waarvan de meeste optioneel, door wat te spelen met de combinaties hoef je zelfs in moeilijke tijden nooit twee dagen na mekaar hetzelfde te eten - een luxe waar je recht op hebt in mijn ideale wereld) :

- spaghetti (fijn)
- aglio : look, een dikke teen per persoon (liever teveel dan te weinig)
- olio : olijfolie (sommigen gebruiken arachideolie), ongeveer een dikke soeplepel per persoon, liever teveel dan te weinig)
- peperoncino : peperkes : zoveel als ge durft maar liever teveel dan te weinig, met al die olie valt de scherpte wel mee. Hoeveelheden opgeven is bij pepers trouwens niet echt relevant (één halfke van mijn habaneros, zijn misschien wel tien van die supermarkt dingetjes, hou gewoon wat gedroogde pepervlokken bij de hand om te corrigeren als het scherpte mist want dat is toch makkelijker dan andersom)
- platte (Italiaanse) peterselie (optioneel)
- theelepel (riet)suiker (optioneel)
- parmesan (optioneel)
- ansjovis (optioneel, mag gewoon uit blik)

Kook de spaghetti (in flink gezouten water). Maak ondertussen de olijfolie warm met look (dunne plakjes) en pepertjes (snippers) op een niet al te hoog vuur. De look mag kleuren maar niet bruin worden, hou de pan dus in de gaten (door de look te koken verliest hij wat van zijn bitterheid maar als je hem bruin stookt wordt hij juist bitterder).
Als je peterselie (versnipperd) gebruikt dan mag een deel al mee in de olie, de rest (of toch gewoon alles) hou je dan om te garneren.
In sommige recepten wordt ook een beetje suiker toegevoegd (in verhouding doen meer recepturen het niet dan wel), ansjovis wordt al ietske couranter toegepast (ongeveer fifty fifty). De ansjovis lost bijna volledig op in de warme olie en verandert helemaal van smaak als je bang moest zijn dat je seffens een bord kattevoer gaat serveren. Ik heb de all'olio al zo vaak zonder gemaakt maar 'met visjes' is echt wel een verrassing (wel wat zouter dus iets minder zout in het kookwater). Maar dus evengoed optioneel, als je al geen liefhebber bent van ansjovis, laat het er dan maar uit (ahja, gebruik ook de olie van de visjes!).
Wanneer de spaghetti beetgaar is afgieten, maar nog beter gewoon overlepelen; er mag dus gemorst worden met kookvocht in de saus (sommigen doen zelfs sowieso een pollepelke kookvocht bij de olie - opgepast, er komt dan leven in uw pan).
Goed doorroeren zodat alle pieten onder de olie zitten (vuur weer niet overdreven hoog want ondanks alle olie kan de pasta beginnen kleven aan de pan, en de pasta ook niet te lang in de olie, de pasta moet blinken in de olie, niet verzadigen). Klaar. (filmpjeuh!)



Slechte foto's - waarvoor mijn excuses (veel te grote honger ... onder andere) - maar een extreem lekker bord, laat je daarover absoluut niets wijsmaken. Gewoon uitproberen, je verliest er amper een euro aan en het is een van de makkelijkste gerechten die je ooit zal leren maken (en je zal het gegarandeerd vaak maken). Ahoh, en het huis ruikt verrukkelijk. Zet dus volgend seizoen zeker platte peterselie, look en pepertjes in de moestuin moest je dat nog niet van plan zijn (nu weet je meteen waar al die pepers en look hier naar toe gaan ;-).
Voor de echt low budget variant vervang je de parmesan door armeluisparmesan : pangrattato. (zuurdesem)brood drogen, verkruimelen en goudbruin bakken in olijfolie met wat zout en een geplette knoflookteen.

Smakelijk.

In dezelfde categorie (comfortfood) kreeg ik deze week een prachtig kookboekje : "de brooddoos" van Lut De Clercq en Tony Le Duc. Jaja, op zo'n momenten leert men zijn vrienden kennen (nogmaals bedankt HerrHerr) ;-)

Ook de muziek gaat ons zalven. Morgen nog eens naar Luka Bloom in het Depot in Leuven, kan al lang niet meer tellen de hoeveelste keer. Hopelijk speelt hij te adoro, één van m'n lievelingsnummers van het eerste uur (ApolloRock, Meerhout); misschien moet ik het hem gewoon eens vragen (check!, fingers crossed, maar ik kan mijn kansen ook vergroten door overmorgen eveneens naar de Cactusclub in Brugge te trekken - 't wordt toch hondeweer, en zo zonder hond trekt dat op niet veel). Ondertussen gaan we af en toe eens bij Dr. Rosen Rosen op consultatie. Gratis, ook niet duur.