Het leven in en om de moestuin, extreme slow food (van zaadje tot dessert), nog slower door het leven. Liefhebber/verzamelaar van tomaten en pepers, lekker eten en drinken,... en als het kan biologisch
18.2.09
And the winner is ...
En dat het begint te jeuken zie je nu stilaan ook bij 'de anderen'. De pootaardappelen vliegen over de toonbank en sommige strooien de kalk al tussen de knokige vingers op het gazon. De aardappelen moet ik dit weekend misschien ook maar eens gaan uitkiezen, het gazon ga ik nog wel even gerust (moeten) laten.
De pepers in de serre (de potten die niet naar het druivenkot mochten in een poging om ze te laten overwinteren) zijn precies niet allemaal helemaal dood. Met wat geluk komen er misschien hier ook nog enkele op gang; ik denk dat ik alle kandidaat-overlevers maar eens wat ga beginnen water geven (en misschien nog iets tegen de honger erbij).
Als de boeren in de weer zijn is het altijd goed eens te kijken waarmee ze bezig zijn, meestal is het dan wel de moment om dan hetzelfde te doen. Zo stonden de fruitboeren hier in de streek op de snoeiwagens tussen de rijen voor de wintersnoeibeurt. Wat later snoeien zou de snoeiwonden sneller doen helen zodat de planten wat minder vatbaar zouden zijn voor allerlei aanvallen van buitenaf, maar die mensen zullen wel weten waarmee ze bezig zijn zeker; zij moeten er tenslotte hun boterham met gestoofde appelkes mee verdienen...
De post of alleszins de douane hebben me weer een peer gestoofd. Vandaag een pakje zaden uit Amerika ontvangen, maar pas na het betalen van 10 euro extra 'tax'/'aanbiedingskosten' of hoe ze het ook noemen. Zelfs met dat smeergeld heb ik een keurige prijs betaald voor de zaden en als het wat meezit kan ik nu eindelijk zelf proeven of ik de petit gris de rennes net zo lekker vind als Alys (ze vindt). En nog een stuk of tien andere ;-)
Vandaag ook nog eens langs ikea geweest, je weet wel zo'n winkel waar je even 'iets' gaat kopen en meestal met 'vanalles' thuis komt. Want kleine meisjes worden groot (nog twee keer onthaalmoeder en dan de 'grote' school), en grote meisjes slapen niet meer in een baby-bedje met spijlen. Het bedje viel in de smaak (weer zo'n moment dat je denkt : "dat had ik moeten filmen", maar die reflex zit er nog niet in blijkbaar).
Maar de aankoop van de dag was toch zeker de nieuwe lamp(en) voor de keuken; de spaarlampen waren bijna duurder dan de houder, maar het resultaat mag er zijn, kijk zelf maar ...
15.2.09
Goji bessen zaaien ...
Let the games begin.
Het 'oogsten' van de zaden uit de gedroogde bessen is nochtans niet zo moeilijk, laat ze gewoon een dagje zwellen in wat water en je kan ze er zo uitknijpen, het gaatje aan de voorkant (achterkant?) is al voorzien.
Nu we het toch over Oscar hebben ... die heb ik vrijdag gekocht. Oscar de organische USB hub dan toch (kattekop voor USB voor de leken). Het moet zowat het eerste eco-gadget zijn dat ik gekocht heb maar ik was al bijna aan de kassa voor ik dat in de mot kreeg. Het was de enige USB hub die geen extra voeding nodig had, en bestaat uit (fair trade) katoen, karton en kapok (oesje, KKK). Niet meteen dingen waar je spontaan aan denkt als je het over computeren hebt. Zou het in de was mogen met onze zeepnoten ?
De Valentijn hebben we dit jaar ook weer overleefd. En geen enkele Paris-hie die zijn monsters aan mij heeft hoeven te slijten. Laat de doosjes los (doorklikken op de foto), consuminderen is bevrijdend en minstens zo effectief.
12.2.09
Mag het ietske meer zijn ...
In herinner me nog bijzonder goed de eerste keer dat ik alleen naar de buurtslager mocht (moest) gaan : direkt prijs. "Mag het ietske meer zijn jongen ?". Oh oh, mocht ik dat wel alleen beslissen, daar hadden ze thuis in elk geval niks van gezegd (400g gepelde bufsteek, meer stond er niet op mijn briefke). Ik schat het niet onmogelijk dat we het die dag met een lapje minder hebben moeten doen.
Blijkbaar moeten heel wat mensen het tegenwoordig met een lapje minder doen. De belg is 'tijdelijk' 20% verarmd, dat is heel wat. Zelf je eigen groenten kweken kan natuurlijk helpen (tot wel bijna 1000 euro volgens sommige 'bronnen'), maar zo gemakkelijk gaat het natuurlijk niet. De eerste jaren zullen voor sommige beginnende tuiniers frustrerend moeizaam verlopen en de kans is groter dat het je geld kost dan dat je er aan gaat verdienen (de bloemkolen die ze verkopen aan een halve euro zal je niet kunnen evenaren op je pas omgespitte stukje weiland met het jonge koolplantje dat je gekocht hebt aan 30 cent). Wie volhardt, en ogen en oren open houdt, kan na een tijdje de vruchten plukken maar dan speelt geld al lang geen rol meer, dan doe je het vooral voor het plezier (en de smaak).
Nieuwe trends ontstaan nu ook het rijke Westen het wat moeilijker krijgt. Ik ben eens benieuwd hoe lang het duurt vooralleer we hier de 'overtijdse' mindermarkten gaan zien verschijnen. In Engeland bestaan ze in elk geval al : kringloopwinkels voor 'net vervallen voedingsmiddelen', 4 liter frisdrank van een A-merk voor 1 pond (ofte 1 euro ofte 1 dollar, makkelijk tegenwoordig, de recessie is dan toch nog goed voor iets)
Speciaal voor Natasja mag het ook ietske meer zijn. Het rolletjesmisterie, tot op de bodem.
- rode wijn
- krantepapier
- schaar
- cylindrisch voorwerp, hier de RVS voet van een oude solar lamp
- een vaste ondergrond, hier mijn trouwe Dikke
Wat heb je nodig om de perfecte zaairolletjes te maken :
In tegenstelling tot het in gebruik nemen van de rolletjes begint het maken van de rolletjes met een slok (goede) rode wijn. Het belooft dus een ontspannende avond te worden. Verder neme men een gewone krant (niet de blinkende reklamefolders, misschien moet ik toch maar eens een geen-reklame-sticker maken voor op de bus) en knipt daarvan stroken op de gewenste maat. 3 keer 2 keer PI keer straal dat moet volstaan, met andere woorden, 3 keer rond is meer dan genoeg. Meer is echt niet nodig, en geeft alleen maar problemen bij het maken van het bodempje. (Tijd voor weer een slokje rode wijn). Het papier gaat iets over de rand, dus de breedte van de strook hangt dus een beetje af van de hoogte van het potje dat je wil maken (voor erwten mag dat bijvoorbeeld wat hoger zijn). De oversteek zelf is een beetje gokken : te weinig laat een gat, teveel geeft een 'teut' (en dan valt het potje wat makkelijker om.
Als je bij het wikkelen ook een beetje tegendraads draait met je houdertje dan spant het kokertje wat strakker en dat komt de stevigheid alleen maar ten goede; teveel spanning en je zit een kwartiertje te prullen om het kokertje weer los te krijgen (of je scheurt van ellende weer open - bij zeer veel ellende : slokje rode wijn), maar een slagje terug met het houdertje is vaak al genoeg om het kokertje weer te lossen. De vaste ondergrond kan helpen om het rolletje te rollen, en net voor het verwijderen kan je er nog eens een tik op geven. Als je wil kan je het bodempje van binnenuit nog wat vlak timmeren met de achterkant van je stift en als het te hoog is of te scheef dan kan je dat met de schaar fatsoeneren. Proberen.
11.2.09
Pepers zaaien, pierewaaien ...
Het echte begin van het tuinseizoen is misschien wel 'het kopje thee'. Niet eens voor mezelf. Als ik dat kopje thee zet dan betekent het dat ik weer mag gaan zaaien, en de pepers en de paprika's trekken dan de kop.
"En hoe doet men dat, pepers zaaien ?". Ik weet niet hoe men het doet, maar ik wil je wel vertellen hoe ik het doe maar zeker niet met de bedoeling dat iedereen het voortaan zo maar moet doen ...
- 'verse' zaaigrond, eventueel droog gemengd met nog wat zand
- (verwarmde) kweekkast, eventueel met een laagje zand
- water
- containerkes
- thee
- krantepapier
- labels
- een eetstokje van bij de Chinees aka "the seed magnet"
- injectiespuit (zonder naald)
- bier
Mijn "toolbox" :
Waarschijnlijk gingen de wenkbrauwen halfweg de lijst steeds meer de hoogte in (en mogelijks zelfs wat naar het midden als zochten ze steun bij mekaar) maar geen nood, ik krijg ze wel weer
Grond, kweekkast, water en 'containers' zijn waarschijnlijk wel herkenbaar. Verse zaaigrond is beter, ik heb ook al overschotten van het vorige seizoen gebruikt, met succes, maar je neemt een risico en dat kost je in het beste geval een paar weken 'tijd'. Ook geen gewone tuingrond of speciale potgrond (zeker niet met bemesting), zaden en zaailingen komen wel even toe met arme (steriele) zaaigrond. Een kweekkast is handig want die 'spant' de lucht, een verwarmde kweekkast is nog beter (onderwarmte) en eentje met thermostaat uiteraard het allermakkelijkste. Meestal is de grond vochtig genoeg zoals hij uit de zak komt, anders licht bevochtigen (niet nat!). Ik leg een laagje zand op de bodem van de kast, om de bodem en de verdeling van de warmte wat te egaliseren. Containerkes uiteraard om in te zaaien, maar vanaf nu gaat het waarschijnlijk anders.
Ik gebruik al een paar jaar krantenrolletjes ter vervanging van heel wat plantpotjes (vooral voor pepers, paprika's, tomaten,...). Voor het zaaien gebruik ik kleine rolletjes (strookjes krantenpapier een paar slagen om een buisje van 3cm; ooit de voet van een solar tuinlampje geweest), 8 zo'n rolletjes passen in een doosje en 15 doosjes passen in mijn kweekkast (drie à vier zaden per soort per rolletje) - perfect gepast.
Meer voordelen dan nadelen die rolletjes. Ze zijn om te beginnen gratis, laten zich perfect watergeven van onderuit zonder de klassieke gaten onderaan, zijn gevuld zeer sterk zolang je ze maar niet verplaatst als ze nat zijn. Maar het grootste voordeel in mijn opstelling vind ik dat ik een rolletje uit de kast kan nemen als er genoeg zaden in het rolletje 'klaar' zijn. Door de variatie tussen de soorten en de verschillen in temperatuur naargelang de plaats in de kast, hebben al die zaden een eigen tempo om op te komen. Als er genoeg zaden zijn opgekomen in een rolletje kan ik het dus uit de kast nemen zonder de andere zaden of pas gekiemde zaailingen te storen (want met die warmte en zonder licht worden ze toch maar opgejaagd tot zwakke spichten). Ik moet de zaailingen niet 'wippen' dus ik kan de zaden ook wat dichter zaaien. En ik kan de rolletjes in de containers naar believen herschikken, zodat ik niet een half-lege-volle kast blijf zitten maar de kast altijd maximaal kan bezetten. En door al dat schuifwerk hoeft geen enkel zaadje boven dat ene koude plekje te blijven staan.
Geen nadelen ? Alleen omdat je aandringt : je moet ze zelf maken en je krijgt er vieze vingers van, ze zijn niet geschikt om er rechtstreeks de naam op te schrijven en soms krijg je zeer leuke schimmelpatronen aan de buitenkant (maar zonder dat de zaailingen er last van hebben).
Het eetstokje is ook een blijvertje. Kindervingertjes zijn ook ok, maar met grotemensenvingers zijn het toch al kleine zaadjes (al zou ik soms geld geven voor 'die rilling' die je soms kan krijgen als je zo zit te frutselen). Ik gooi mijn zaadjes op een schaaltje (dit jaar in een grote bak met 18 sorteervakjes; dus 18 pakjes in één keer uitpakken) en vang ze één voor één met het stokje. Niet op z'n Chinees dus want dan heb je twee stokjes nodig, maar met een halve druppel water en de hulp van kom'es-hie (cohesie). Met nog wat controle over de tetra-golven en de oog-hand-coördinatie gaat dat zaadjes-leggen dan als een speer. Als het kan uitkomen in mijn planning dan kijk ik wat naar de maandagen, en vandaag (woensdag) was het dus zo'n maandag.
Afdekken met nog een dun laagje grond (ik doe er nog wat perlietkorrels onder omdat ik die ooit eens heb gekocht en er ook weer vanaf moet) en een beetje thee en klaar is kees. De Kamille-thee zou kunnen helpen tegen schimmels, omvallende zaailingen door schimmels is het voornaamste en meest frustrerende (beginners)probleem. Een goede waterhuishouding doet dat waarschijnlijk nog veel beter. Ik doe er nog 'gewone' thee bij omdat dat het kiemen zelf zou kunnen helpen. Ik vind het ook een leuk ritueel en daardoor is het één van de weinige dingen waarvoor de wetenschappelijke ondersteuning (of zelfs het ontbreken ervan) me gestolen kunnen worden.
Op de foto liggen de zaden nog onbedekt omdat ik nog even twee dingen wilde laten zien namelijk de precisie waarmee je de zaadjes kan neerleggen met het stokje ;-) en dat de zaadjes relatief dicht gezaaid kunnen worden.
Ohja bijna vergeten : het bier. Schol !
8.2.09
Is Parijs wel een mis waard ...
Mexico, de bakermat van de maïs, waar de lokale bevolking al duizenden jaren maïs telen uit eigen zaden zit op plaatsen waar ze het zelf niet verwachtte al met gecontamineerde planten - planten waarin vreemde genen voorkomen die in de (Amerikaanse) genetische gemanipuleerde rassen zijn geforceerd (contaminatie door kruisbestuiving). Die transgene variëteiten vormen vaker gedrochten dan bruikbare planten. De lokale variëteiten worden dus vernield maar 'gelukkig' kunnen de Mexicaanse boertjes later nog altijd gepantenteerde roundup ready genetisch gemanipuleerde zaden kopen van 'meneer de producent'. Wie het zaad van ons voedsel in handen heeft wordt allermachtig. De duivel wordt God.
Aanstaande dinsdag en woensdag zijn het weer prima maan-dagen om vruchtgewassen te zaaien. Ik ga die maar eens reserveren om met de pepers en de paprika's beginnen. Net de labels voor de naampjes geschreven (weer veels te veel) want op het moment zelf lijdt de kwaliteit wel eens onder de haastige spoed. Voorlopig gebruik ik nog altijd mijn gerecupereerde luxaflexlatjes waarvan ik nog een redelijke voorraad heb. Met de juiste onwisbare stiften is dat een zeer goedkope manier om veel labeltjes te maken maar de onuitwisbaarheid laat soms te wensen over. Misschien moet ik toch maar eens experimenteren met slagletters en blikken plaatjes.
4.2.09
Welke serre moet ik kiezen ...
De kans is groot dat u vandaag de nieuwe folder van uw tuincentrum met de serres heeft ontvangen. De derde tuinman die laaiend enthousiast is over zijn ACD serre schijnt Kris Van Brabant te heten maar ik vind hem verdacht veel lijken op Toby Buckland, de nieuwe presentator van Gardeners World (BBC). Ik moet bekennen dat Monty nog steeds mis.
"Maar het zou toch kunnen dat Kris Van Brabant gewoon zeéeéer sterk lijkt op Toby Buckland, zou het niet kunnen dat u zich vergist ?" Misschien wel, maar je moet niet zo heel lang googlen om de foto terug te vinden die gebruikt werd om KVB een kop te geven : (de vijfde afbeelding, de eerste pagina). De photoshopper van dienst heeft toch al de moeite gedaan om het plaatje te spiegelen, en een beetje in de breedte op te blazen ("dan gaan ze hem niet herkennen"). Wat zou Toby er zelf van vinden trouwens dat ze zijn kop lenen ? Misschien moet ik het hem maar eens vragen ;-)
Het vinden van echte getuigenissen van echte gebruikers, dat probleem heeft Sony alleszins niet. De tevredenheid onder de gebruikers van de alphas is vrij hoog, vaak hoger dan de ratings van de experten. Mijn trouwe Canon A80 (met kantelbaar scherm) heeft deze week de geest gegeven (of beter gezegd de geest zit vast in de sensor) en is dus dringend aan vervanging toe (doop Bram, vakantie,...). Opnieuw een spiegelreflex en daarin gaat de bikkelharde strijd nog tussen de Sony alpha 300 of de Canon 450D. Alle advies is welkom.
Nu ga ik een dozijn soorten meloenen bestellen, en al wat er per ongeluk nog in het digitale winkelkarretje valt.
1.2.09
Eten met stokjes ...
Sommige dingen zijn ook mij nog vreemd. Zoals de 'stokjes' die soms rondgaan in 'blogosphere'. Niet geheel vrij van verborgen agenda is het een manier om virtueel te socialisen onder bloggers, als we elkaar tegen het lijf lopen 'in real life' moeten we maar eens poken (2008 het jaar van het pokeren, 2009 misschien het jaar van het poken'en - weer zo'n dom zelfstandig naamwerkwoord).
AnneTanne gooide me een stokje (excuses dat het me bijna was ontgaan) : vertel 6 nutteloze weetjes over jezelf. Een beetje in verwarring omdat de hele blog al een gigantische ketting nutteloze weetjes is, ga ik er toch 6 nieuwe proberen.
- 1. ik geef namen aan mijn ukuleles : bianca (mijn eerste, de witte), murielleke (ma fille d'U) en joke (de banjolele). De vierde, Nina, is nog in wording, ik moet haar nekje nog op de blikken trommel van de after eight chocolattekes plaatsen - voor jullie psychologen mijn afwijking aan flarden analyseren : onder ukelisten is dit normaal gedrag.
- 2. ik heb vandaag mijn elektrische tandenborstel teruggevonden die ik al meer dan een jaar kwijt was (geen 'ohoh' jullie, ik heb niet anders gedaan dan gezocht EN die tandenborstel dient alleen maar om de tomatenbloemekes te trillen)
- 3. door bijna te verdrinken door mijn zwembandjes aan mijn enkels te hangen heb ik als klein manneke geleerd dat je een probleem (benen die zakken) niet altijd oplost met een (perfecte) oplossing voor het probleem.
- 4. ik ben ooit bijna letterlijk in de aap gelogeerd, omdat ik dacht dat die vriendelijke aap in de lokale dierentuin me echt gewoon een hand wilde geven.
- 5. Ik ben nooit echt beter geworden in armpje worstelen (al schijnt de truuk te zijn om even te trekken voor het wringen - had de aap voorkennis ?)
- 6. ik vond de zesde vinden de moeilijkste ... misschien een alternatief voor de recentelijk plotse reïncarnatie van de doodstraf, een diepe voor speleologen oninteressante grot met een levenslang rantsoen witloofzaden, lijkt me billijk.
Of nee, dit vind ik de moeilijkste : 'geef nu het stokje door aan 6 andere bloggers'; dan maak ik er maar een tripstick van voor de dagtrippers onder ons. Wie het stokje past trekke het aan.
Heeft vegetarisme wel genoeg sex-appeal ? Volgens sommigen heeft het misschien wel teveel van dattum. Zo werd het filmpje van PeTA (als gaia) ter promotie van vegetarisme tijdens de superbowl verboden. Jammer. Gelukkig doet PeTA niet aan zelfcensuur. Hou vol tot op het einde, en beluister ook even de redenen waarom we vegetariër zouden moeten worden. Ze gaan me ooit nog eens zover krijgen.
Op de site van PeTA zelf vind je bv. nog een reden om nooit nog naar Kentuckey Fried Chicken te moeten, als je nog een reden nodig had. Niet voor gevoelige kijkers.