30.10.10

Waarom weent papa nu mama ?

"Hou je jas maar aan, je moet NU beslissen of je hem laat inslapen!" Wablieft ?

Woensdag na de les ademde Lorre, rustend op zijn kussen, sneller dan gewoon voor hem was. Zijn buik stond ook vreemd, opgeblazen en ingevallen tegelijk, dat kon wel eens de oorzaak van zijn kortademigheid zijn. Toch maar even naar de dierenarts van wacht, kon me niet schelen dat het al na 22u was.
Temperatuur wat verhoogd maar verder alles normaal. De dierenarts wist niet wat het was maar wel dat hij niet ter plaatse zou doodvallen, als ik hem daarliet konden ze hem de volgende ochtend met het team verder onderzoeken. Hierlaten ? Geen sprake van, ik breng hem morgenvroeg wel terug. "Slaapt hij buiten, want ik heb hem net vochtafdrijvers ingespoten, nee, keuken, oei ?" Geen probleem, ook al kon het een spannende nacht worden (hij kon z'n plas bij wijze van dagen ophouden, maar was beschaamd voor hoogst uitzondelijke accidentjes die dan nog meestal onze schuld waren); maar een nachtje plaspauzes is het minste wat je kan doen voor een vriend.

In zijn normale doen sprong hij de volgende ochtend in en uit de wagen, sleurde me nog eens naar een geschikte plasplaats en huppelde hij de praktijk binnen. Zijn ademhaling leek ook rustiger en zijn buik wat strakker (2,5 kg geplast), alles verliep volgens plan, wat was ik eigenlijk een aansteller geweest. "Tot straks e jong".
Niet dus, want door een gezwel op het hart sijpelde er vocht in de buik. Niets aan te doen, opereren kon hoogstens wat tijd rekken (dagen) maar de uitkomst was zeker : hij zou stikken en het was redelijk egoïstisch om hem dat thuis op eigen kracht te laten doen, dat verdiende hij niet.

"Dit spuitje gaat snel." Maar na twee spuiten in het hart, en eentje intraveneus begon de dierenarts toch al wat te mompelen tussen zijn tanden terwijl hij de vierde spuit optrok - nooit gezien. Onverwoestbaar ... maar die vierde was niet meer nodig. Een laatste diepe zucht en het was over.

We gaan hem missen. Zijn innemende welkomsten die volgens hem nooit snel genoeg gingen, hoe hij mijn sloefen bracht of als hij die niet vond een andere trofee. Het patineren en het getrippel op de vloer. Zijn perfecte tegen-likje voor elke emotie. Hoe hij aan zijn neus kon krabben zonder zijn poten te gebruiken terwijl "snoet" het enige kunstje was dat hij kon (het was een hond, geen circusdier). Hoe tolerant hij was (naar mens en dier) maar omhooggevallen macho's met plezier naar hun echte plaats in de roedel begeleidde; meestal door er bovenop te gaan zitten. Hij deed alleen een vlieg kwaad, was de enige in huis die alle spinnen durfde pakken. Zijn onvoorwaardelijke vriendschap en zijn onfeilbare mensenkennis (als hij je niet vertrouwde was je onbetrouwbaar, geen hoger beroep). Hoe hij tot ieders verbazing bijna het clubrecord 'naar baasje rennen' brak, hij brak in elk geval het record 'met de instructeur er nog aan vast'. Hoe hij je kwam wakker maken met zijn natte neus tegen die van jou, of door eens in je gezicht te niezen. Zijn zuchtjes en gejammer, zijn gehuil, hoe hij soms meezong als ik op de gitaar speelde of ... zijn scheten. Hoe je hem bij het grasmaaien elke strook opnieuw moest vragen om ergens anders te gaan liggen. De diepe kuilen in de tuin of zijn hoopjes, hele zoden die in het rond vlogen als hij een spurtje trok of bij het voeten vegen na het kakken - hij gaat zijn zegje niet meer kunnen doen in de aanleg van de nieuwe borders (heeft wel alle planten van Beervelde boven op zijn rustplaats gekregen). Zijn heerlijke natte-honden-geur als het regende, kammen deed hij liever dan ik. Eigenlijk kon hij alles fantastisch behalve zwemmen, 60kg droge spier zonder vlottend vermogen, tot 1,70m ging het nog met één teen op de bodem en één neusgat boven water maar als het dieper ging moest je gaan helpen. Nee, water daar moest je hem niet voor wakker maken. Achterwaarts-poepschuiven tot hij een steun in de rug vond (jouw voet misschien; bij de dierenarts duwde hij zo nog de poot van onder het bureau), zijn loodzware hoofd op je knie, zijn attenderende poot als je ooit durfde stoppen met frotten. Hoe hij al eens iemand (iedereen?) liet schrikken met zijn imposante lichaam (aan die meneer in Postel die in zijn 's zondagse kostuum - het was een feestelijke zondag - achteruit in een groene sloot kopje onder ging : zoveel afstand was een beetje overdreven), maar hoe hij na die eerste indruk iedereen inpakte zelfs wie een bloedhekel had aan honden, de knuffelbeer (behalve die meneer in Postel). Hoe hij met zijn krachtige staart een kast kon doen meekwispelen, of je een blauwe plek op je been bezorgde. Zelf had hij eigenljk geen pijndrempel, zelfs niet toen hij zichzelf in de piemel sneed aan het kofferslot van de blauwe wagen (sindsdien niet meer zijn lievelingswagen); behalve die ene keer toen de wind de keukendeur loeihard dichtsloeg en het voorlaatste kootje van zijn puppystaart brak. Hoe hij steeds aan mijn voeten lag. Zijn sporen in de dauw en in de sneeuw. Zijn kommen maken. Kwijl knippen. Poten vegen. Samen achter de (auto)dieven, balletje gooien, "szoek", "good boy",.. en al de rest.

Gewoon, dat hij er was.

Het was rationeel de beste keuze maar het doet enorm veel pijn, op tien minuten afscheid moeten nemen van je allerbeste vriend (mijn excuses aan al de anderen die die plaats ambiëren) is erger dan verschrikkelijk. Ook al weet je als baasje dat je een dier ooit moet afgeven ... we waren er niet op voorbereid, hij was gezond. Tien minuten. Tien jaar is een mooie leeftijd voor het ras, maar buiten zijn witter wordende snuit zag je er niks aan, hij rende door de tuin zoals hij dat al tien jaar deed. Niet nog vele jaren erbij was eigenlijk ondenkbaar.

Het worden eenzame nachten voor de tv, aan de computer of in de keuken. Thuis is niet meer helemaal thuis, er ontbreekt iets, er ontbreekt heel veel ... teveel.

VERDOMME


our Bullmastiff, Lorre, resting

Een voorlopig laatste keer : (luister mee meneer de dierenarts) A bullmastiff is not a bordeaux dog is not a boxer ...

27.10.10

Lam op de bbq ...

Het was weer leuk op Belgium Digital Live, het evenement van het fotografieforum, editie 2. Wel iets meer autopromo, dan ik mezelf zou wensen voor Sinterklaas, tijdens de workshops (strobist voor beginners, motivational light, spelen met licht en de drie-formerly-known-as-squeeze-the-lime) - ik geef nog workshops (in het Leuvense) ... ik heb een tutorial DVD en die kan je kopen ... ik ben mijn presentatie vergeten but ... - maar nog steeds een leerzame binnenspeeltuin voor liefhebbers van de fotografie. In sessies van een paar kwartier kan je ook geen geweldige kennisoverdracht verwachten, zolang we elke keer "iets" mee naar huis mogen nemen gaan we door.

Tussen de workshops door kan je je geheugenkaartje naar believen volschieten in wat heet "challenging lighting conditions", en verdringt de ene lampekap de andere parachuterugzak voor het betere plaatje. Een paar honderd fototoestellen met baasje voor een catwalk of een model-op-dreef, het heeft iets "survival of the fittest"tst.

En is er zelfs een "fotowedstrijd" aan verbonden maar omdat ik vorig jaar in het kamp zat van de wtf-is-dat-hier-allemaal-voor-unkoosjer-gedoe, heb ik die opdracht niet al te serieus genomen (er waren tenslotte alternatieven : drank, drank, drank, en standjes,...). Maar deze kon ik natuurlijk niet ongekiekt laten liggen, ik denk dat er weinigen achter het laken zijn gekropen om de nummerplak te pakken (why 'the hell" should they do that??).

DSC01086

Want op de voorkant voorspelde de affiche "if you are not the nude, don't lean on the car" actie, en de meeste lenzen concentreerden zich dan ook op die modellen. (waarvan je hier een (mijn) setje kan vinden ... smakelijk).
Maar de plak wordt dus waarschijnlijk mijn "bijdrage", als ik al meedoe (puur voor de zjol, niet echt om te winnen dus). Tenzij je overtuigd bent dat er eye-candy zit tussen de rest waarmee ik gegarandeerd in de prijzen val, dan zou ik zeggen : shoot !
Spijtig dat een gepersonaliseerde nummerplaat vierhonderdenzoveel flappen kost, ik zou wel weten wat te kiezen ("hell yeah", de aanvraag heeft zelfs een tijdje op het salontafeltje gelegen).

Voor de noobs (en de 'mannen' - proest - met ne micro) : Lamborghini is not a ferrari is not a maserati

24.10.10

druiven met pit ... of zonder

Schiacciata con l'uva. Italianen kunnen bakken en kennen hun dessert. Schiacciata zit daar zowat middentussenin. Het is een focaccia-achtig brood met druiven dat traditioneel werd gemaakt tijdens de druivenoogst van het lokale druivenras, in Toscane de kleine sangiovese dus. Maar het kan ook gewoon met onze dessertdruiven en het is ... amai.

schiacciata stap één : niet laten vallen!

het brood :
- 25g verse gist of 7g gedroogde gist
- 4 EL suiker
- 8 EL olijfolie
- 500g bloem
- 200ml water
- 1 tl zout

de rest:
- olijfolie
- 1 kg blauwe druiven
- 4 EL suiker
- 4 EL venkelzaad

schiacciata stap twee : twee laag!

papje maken met het (lauwwarme) water, de gist, wat van het bloem, wat van de suiker en even comfortabel warm wegzetten zodat de gist zijn werk kan doen. Het schuimende papje samen met de rest (bloem, olijfolie, zout, suiker) minimaal 15 minuten kneden en een uur laten rijzen (maar het kan zoals altijd ook een nachtje in de koelkast). Misschien heeft uw broodmachine ook wel zo'n handige deeg-functie.

oven voorverwarmen op 180°

lucht uit het deeg drukken en in twee porties verdelen. Vet een bakplaat van 30 x 40 cm in met olijfolie en leg één helft van het deeg in een dunne lap op de bodem (geen gaten maken). Als je het deeg in de koelkast had gezet laat het dan een uurtje bijkomen, dan vloeit het ook vlotter open op de bakplaat. Verdeel de helft van de druiven over die bodem, met de helft van het suiker en de helft van de venkelzaadjes. Besprenkelen met olijfolie en afdekken met de tweede helft van het deeg. Verdeel ook nu weer de rest van de druiven, de suiker en het venkelzaad. Dus, deeg maken, de helft van alles en de andere helft er bovenop. Duw de rand losjes dicht. Dat soort dingen hoef ik zelfden alleen te doen.

40-45 minuten in de oven. Bruin, knapperig en lekker. Wel even laten afkoelen.

schiacciata stap drie : aanvallen!

Wat ze niet vertellen in de boekskes : er komt enorm veel sap uit die druiven. Hou er dus rekening mee bij het kiezen van de bakplaat (niet te laag tenzij je de oven graag poetst) of zet er voor de veiligheid een 'vangplaat' onder. Ik heb alles toch een keer of drie moeten afgieten want soppende koek daar had ik ook geen zin in (gelukkig stond er ook druivengelei op het programma dus dat sap was niet echt verloren - 7 potten lekkernij, geen idee waarom ze dat nergens verkopen eigenlijk). Met de oven hadden we voor de eerste afgietbeurt al prijs ...

Het eerste wat je opvalt - nadat je denkt 'lekker, amai da's lekker' - zijn de pitjes. Pitloze druiven zullen hier misschien beter scoren maar die staan hier nergens, en wijndruiven bevatten in verhouding zeker niet minder pitten dan tafeldruiven dus het schijnt zo te moeten mogen. Na drie kwartier in de oven zijn ze ook wat lichter verteerbaar geworden. Ik neem aan dat je op een half uurtje toch wel een kilo druiven kan ontpitten, anders.

Ik weet wel zeker dat ik dit brood volgend jaar ook met ander fruit ga proberen. De bakker verkoopt aan deze boer geen carré confiturekes meer ...

18.10.10

op stap met ... een rijke oogst

Het begint stilaan aardig fris te worden, 'the-point-of-no-return-because-of-frost' komt steeds dichterbij. Zo dichtbij dat ik zaterdag de serre maar snel heb kaalgeplukt (lees vakantieregime : alles met een tikkeltje kleur oogsten), want die rijpen in de serre toch niet meer sneller dan binnen, en nu zijn ze tenminste nog gezond (het kan rap verkeerd gaan). Dat worden dus (met wat "rijpspreiding") weer enkele avonden pepers, paprika's en tomaten inmaken (memo to myself : geen pruttelende casseroles tomaten vergeten als je boven een tuinontwerp hangt te schetsen; maar wel komiek hoezeer 2 potten van tien liter gereduceerd kunnen worden tot bijna niets, zonder steenkoolsmaak - met dank aan opa voor het spic-en-spannen van de potten op zijn vrije dag). Nee ik zeur niet, ik vind dat keiplezant eigenlijk... inmaken.

De pepers van 2010, hier kan ik mee leven en zelfs een paar keer naar de markt me dunkt. En dan vragen ze soms waarom ik mijn pepers in pot zet en niet in de volle grond. Daarom.

pepers 2010

"Snel even" was weer letterlijk vliegwerk in de rapte tussen al de rest. Zaterdag bijvoorbeeld een hele dag met Rollin op stap voor de hands-on workshop natuurfotografie. Het had kunnen regenen die ochtend, maar als ik sleur met een paraplu ... dan regent het nooit (geen dank, graag gedaan zelfs!, maar het schijnt dat er nog zijn die dat kunnen). Eerst wel bijna een uurke doelloos 'doorstappen' op een saai jaagpad naast een bruine beek in het Webbekoms broek (Diest) terwijl er daar minstens drie plaatselijke natuurgidsen onder de cursisten zaten. Misschien was dat net het probleem, viele Köche verderben den Brei, want ze hadden allemaal wel een idee van een idee waarnaartoe (en ze wandelen blijkbaar liever dan foto's te maken). Jammer, want de terugweg bleek een stuk interesanter te kunnen (helaas nog flinker doorstappen). Soit.
De opdracht was om met één scherp beeld terug te komen dat dan in een rondje foto-kritiek gegooid kon worden (good-cop-bad-cop); als we er al in slaagden om met een scherp beeld terug te komen... schouderklopte de meester ons bij vertrek.
Een tweetal uren later zat ik met een luxe-probleem want ik had wel een paar beelden die ik aan een kritisch oog wilde blootstellen (ik kan daar tegen, tegen kritiek, behalve als ik te weinig geslapen heb). Door omstandigheden geen privé-audiëntie/pre-evalutatieronde dus gooi ik nog een paar sfeerbeelden in deze groep (ik zou zeggen, laat de bad-cop in u los, we kunnen er maar van leren).

workshop natuurfotografie diest paard

"scherp, ge moet de haartjes kunnen tellen, zo scherp", wat bij de haren genomen... ik wilde eigenlijk zo'n klassiek macro paardenoog en/of dampend neusgat maar ze stonden niet echt stil met die kudde van dertig beesten met drie ogen en vijf benen rond hun wei.

workshop natuurfotografie diest paddestoel

een beetje tegenlicht maar vooral koddig dat ik mijn hoofd moest ingraven om nog onder dat takje te geraken dat tien centimeter boven de grond hing - de (snoei)schaarkesclub doet dat anders heb ik horen zeggen...

workshop natuurfotografie diest paddestoel

diagonaaltjes werken meestal, rare dingen ook ...

workshop natuurfotografie diest roos

deze ging voor de leeuwen, want diagonaal werkt nog altijd en druppeltjes idem dito. "Die doorn is niet scherp" zei bad-cop. Tja ja, een doorn is al(tijd) scherp van zijn eigen he ;-) Maar wel het achterliggende landschap nog mooi in de druppels gevangen (toch ?) ...

workshop natuurfotografie diest doorn roos

allez vooruit, op ruim verzoek, een scherpe doorn ;-)

Wel weinig beestjes gezien daar in het broek, buiten die vedermot die in het donkere dennebos met haar buitenaardse T-lijfje op mijn statief ging zitten. Tegen dat ik mijn flits klaar had (ahja mijn statief was 'uitgeschakeld') was 'em vliegen verdekke....

14.10.10

gruwelijk lelijk vijverbeest ...

Na het Chaumont-sur-Loire-moestuin-vijver-incident werd het toch maar eens tijd om onze bassin-vijver(tje) leeg te maken. Het was met zijn opstaande rand een perfecte replica van die vijver en het zinken ding bracht toch niet veel meerwaarde in het bloemenperkje : het water kreeg alle kleuren waaronder vooral rood en de meeste planten gingen er in kapot behalve dat sprietending van den aldi maar veel meer dan sprieten was het dan ook niet. Als we die ton later nog eens een kans geven lijkt het me een beter idee om er eerst een laagje epdm in te leggen (misschien moet ik dat in het kruidenbad ook maar meteen doen). Omdat ik al druk in de weer was met een handvol dingen tegelijk zou Caro dat werkje voor haar rekening nemen. Beetje scheppen en dan gewoon omkappen.

Niet zo heel veel later : "Zeg kommes uit uwen hof ... grellige beesten". Altijd benieuwd als ze me roept, zelfs voor beesten want die pop van het Groot Avondrood had zij ook gevonden. En daar kropen ze dan, vier stuks.

libelle nimf larve larvae dragonfly

Allez ja kruipen, echt elegant bewegen kon je het niet noemen. Lomp, mechanisch en een beetje gehaast ook wel. Toch even een bakje in voor nadere inspectie. Blijven zitten was duidelijk niet hun sterkste kant, maar van beesten die ik niet ken is dat nu net de eigenschap die ik het meest kan appreciëren. Zeker als ze niet veel kleiner zijn dan mijn duim en zij met z'n vieren, voor je het weet zit er ééntje in uw haar en bijt hij giftig een stuk uit uw oor.

libelle nimf larve larvae dragonfly

Mooi kan je ze toch niet noemen. Maar dat kan natuurlijk snel veranderen als we weten hoe ze er straks na de metamorfose gaan uitzien. Ik denk ondertussen te weten dat dit de nimfen zijn van libellen, de kop is een beetje een weggever vermoed ik, met die knopoogjes en dat masker voor de bek. Ook het staartje blijkbaar volgens sommige determinatiesleutels. Ongewassen (van) onder het slijk zijn de details voor de determinatie misschien niet allemaal zo heel goed te zien, het buikje was al wat properder aan de groene kant (van over het gazon te lopen). Iemand een idee voor een specifieker naampje ?

libelle nimf larve larvae dragonfly

9.10.10

mag ik u voorstellen ...

kijk, look ... look, garlic.

Ik ben een liefhebber van look(-met-look) maar meestal is de plantlook al rot voor ik aan de kassa ben. Helaas heb ik niet zo heel veel alternatieven 'in de buurt' en nam ik die bluts te vaak bij de buil (ik heb immers geen tijd noch goesting om een zaterdagje tour de flandre te doen om overal eens aan de look te gaan voelen, dan liever wat look dan geen look).
En toch, het was tijd voor verandering ("stem met uw portemonnee") en zo vond ik - lang leve tinternet - : the garlic farm dot co dot uk.
Daar kon ik mijn gading wel vinden en niet veel later stond ik met mijn digitale winkelmandje al aan de al even virtuele kassa ... waar ik de mogelijkheid zag om een promotiecode in te geven. De wakkere bakker in mij fluistert dan om nog maar eens te googlen naar zo'n garlic farm promotional code, maar die ene code die ik vrij snel vond werkte niet (meer). De nog wakkerdere ondernemer in mij suggereerde dat ik dan zelf maar eens moest onderhandelen op de boerderij, gratis promotie op een moestuinblog is toch voor iedereen meegenomen. En die promotiecode kreeg ik zowaar nog sneller vast : GYO10 (grow your own) ter waarde van 5 pond (quasi de verzending). Wel alleen voor de garlic lovers collection maar dat was maar een beetje opleg voor de 6 bollen die al in mijn mandje lagen en aan de lijn toch bijna twee keer zoveel plantgoed; upgrade it was!
Bij het betalen liep het nog even goed mis; voor alle Belgen trouwens, probleempje met hun communicatie naar de vertrouwelijke kredietkaartentussenpartij zo bleek (was hun systeem al gesplitst?). Ze zouden me wel even bellen, moest ik gewoon nog even mijn kredietgegevens doorgeven. Goegij, daar was deze nuchtere gezond paranoïde problem-causersolver natuurlijk niet tevreden mee als oplossing. Ahnee, ik dacht natuurlijk aan jullie, mijn lezers, en aan mijn waarde landgenoten die nog niet op de blog zijn geweest (iets minder dan tien miljoen). Nee, ik stond erop dat we dat wel even samen zouden oplossen, en zo geschiedde.

Net geen twee weken later lag de doos op de deurmat en was ik natuurlijk curieus. Dedjuu, geen vergoeding in natura voor geleverde diensten ;-), dus geen coole give-away voor jullie maar man man man wat een mooi plantmateriaal. Toegegeven, niet spotgoedkoop, net geen 3 euro per bol maar (ik heb de drie euro er even bij gelegd ter referentie - 3D was nog beter geweest) volgens mij zijn ze die drie euro meer dan alledrie waard.
Groot (ik krijg mijn hand amper dicht met één zo'n olifantenlookteen erin, die heb ik al in andere formaten gekregen - type tsop-van-de-duim), de bollen zijn beenhard-zichtbaar-gezond, en ik moet er mijn deur niet voor uit. Daarbij kan je later opnieuw planten van je eigen lookoogst, en dat lukt sowieso makkelijker als je een beetje overschot hebt - de (goede) oogst van dit jaar is zo goed als op - dus dat scheelt ook weer.
The proof of the pudding is natuurlijk in the eating, maar ik ben er vrij gerust in dat zij de nieuwe hofleverancier zijn geworden.

look garlic reading for planting

Met dat over-en-weer verkeer had ik trouwens de kans om wat hangende lookvragen te stellen en het was duidelijk dat ze hun waar kennen.
V : Twee jaar geleden had ik zeer veel look-zonder-tenen (één enkele bol uit één teen). En anderen (waaronder de moe) hadden ze ook.
A : Look heeft een koudeperiode nodig (niet in de frigo) om een chemisch proces in gang te zetten dat de teen doet splitsen, anders krijg je dus van die dingen die men 'Solo's heet. (Ik kan me helaas niet meer herinneren of het een zachte winter was, of dat we allebei onze look te laat hadden geplant).

V : Bovenop of halfweg de stengel ontstaan soms petieterig kleine lookbolletjes, teveel gefriemel om ze te gebruiken in de keuken maar zijn ze te gebruiken als nieuwe plantgoed.
A : Dat zijn 'bulbits'. Tenen geven meer kans op slagen, maar experimenteren met de kleine bolletjes kost gelukkig niets.

Planten van look kan nog tot in de lente maar ze hebben baat bij een lang seizoen en een koudeperiode dus plant ze gewoon nu. Ik plant ze zelf op ruggetjes, dat helpt ze wat vlotter een natte winter door.
Wil je ook de hele collectie, gebruik dan gewoon de promotiecode GYO10 in het vakje promotional code bij de checkout, ik verdien er geen cent aan (als je me niet gelooft - bolletaf - gebruik dan gewoon KIT10 uit één van de vorige Kitchen Garden Magazine's ;-)

5.10.10

faune et flore en France ... partie secondaire

Pap! Ik kan het sinds pakweg een paar uur weer zeggen en wel vanwege de niet spontaan terugtrekkende graslijn op zondag. "Hedde gij DA vandaag gedaan ?" zei de buurvrouw. Ja, maar alleen in de namiddag en met 60x3m (niet-te-hevig want ik moest nog gaan volleyballen) maar amper over den helft geraakt. Geen Kalmthout dus en eigenlijk ook verder niks van al het andere dat officieus WEL op de planningloze planning stond (planningen, daar hebben we er op het werk al genoeg van).
Even platterust, het uitgelezen moment om met de beentjes omhoog nog eens door 2010 te bladeren.

In augustus zaten we in de Drôme in de streek van de notelaars, perziken/abrikozen/nectarines en de zonnebloemvelden. De zomer was ook daar schroeiend heet en droog geweest (in tegenstelling tot thuis, augustus inbegrepen) maar dat was er meestal niet aan te zien, want er worden daar lustig olympische zwembaden tegelijk in het rond gespoten. Meestal niks aan de hand dus, tenzij je als boerke niet over zo'n indrukwekkende sproei-installatie/waterput/tapje van de Rhône kon beschikken, en zo waren er toch een paar.

droog-droger-droogst

Een heel (onprettig) verschil met de Toscaanse zonnebloemvelden die nog op het netvlies stonden. Watermanagement, het zal ook hier het thema van 2011 worden denk ik.

"Gelukkig" hebben de (moes)tuinen die we verder bezochten niet zichtbaar geleden onder de droogte (de meeste lagen dan ook al korter bij huis).

De jardin des fontaines Pétrifiantes (water verandert er in steen) had met zijn fonteinen en watervallen waarschijnlijk meer dan water genoeg. De tuin was indrukwekkender dan de brochure deed vermoeden en je kan aansluitend een boottochtje maken, wat de kinderen ook wel leuk vonden.

jardin pétrifiant

Aan de Loire (terugreistussenstopvakantie) dachten we nog een paar herhaalbezoekjes te brengen om te zien hoe die tuinen (zie schoolreis) in een paar maanden veranderd waren (Villandry, Valmer, ... vooral die laatste kon wel een transformatie gebruiken) maar dat is dus niet gelukt.
We zijn wel nog eens naar het tuinenfestival van Chaumont-sur-Loire geweest, zonder reislijder dit keer (geen typo) . Op het dooie gemak dus, zo hadden we zelfs de tijd om de moestuin te vinden die daar verstopt lag. Een mooie moestuin zefs, maar wel met een verraderlijk waterelement waar onze wereldkampioen vallen, bRambo, insukkelde (gelukkig stonden we er zo-goed-als bij want zoals hij daar dubbelgeplooid over die 40cm opstaande rand hing, was hij daar nooit zelf weer uitgeraakt; even de verkeerde kant opkijken en het kan verkeren).
De tuinen van het festival waren enorm geëvolueerd, losgeslagen soms en met veel veel veel meer bezoekers (meer toevallige toeristen dan liefhebbers, drukke pretpark-achtige toestanden) dan mei-juni. De zomervakantie is dus misschien niet de ideale periode om het festival te bezoeken.

chaumont-sur-loire tuinfestival 2010 vegetable-garden

bimbo-e-mama chaumont-sur-loire tuinfestival

chaumont-sur-loire tuinfestival 2010 vegetable garden

Een op tuinvlak absolute ramp was "de botanische tuin" van Da Vinci in Amboise. Centjes in de zak houden en gewoon doorrijden naar Azay-le-Rideau als je het mij vraagt. In Villandry had ik vorige keer namelijk een affiche zien hangen van "een moestuin in de vorm van een blad". Wel even opletten want In Azay-le-Rideau heb je meerdere kastelen, het is Chateau de la Chatonnière, die je moet hebben (het kasteel in het dorp is ook niet mis, maar we hebben ons toen een ongeluk gezocht naar 'de tuin' want die was er dus niet, niet meer dan een bescheiden parkje maar al helemaal niet die bijzondere potager; en tussen de twee in ligt er nog eentje klinkt-als-'Odette', daar wil ik ook nog wel eens binnenwippen ooit).
Maar dus zeker een aanrader die Chatonnière. Heerlijk onbekend blijkbaar want in volle hoogseizoen liepen we daar quasi alleen rond en hadden we maar een heel klein beetje verbeelding nodig om ons voor te stellen dat we in onze Engels-italiaanse droomtuin waren geland.
En half juni is er zelfs een rozenfestival, hou het in de gaten reisleiders.

rhone-2010 chateau de la chatonniere

rhone-2010 chateau de la chatonniere

Natuurlijk worden er op reis al eens wat zaadjes "geleend" uit oogstrijpe borders, geef toe, dat zijn toch de allerleukste vakantiesouvenirs. En in Blois zagen we een Sophora japonica in bloei, een boom beladen met witte bloesem verwacht je niet zo gauw in augustus, misschien maar eens kijken of we die geen plaatsje kunnen geven in de tuin.

collecting-seeds-rhone busted

Verder alleen gewenste beestjes in die vakantie. De typische toeristische trekpleisters : de krokodillenboerderij en "de vlindertuin" (eerder een hangar in Dié, maar daarom niet minder boeiend - de streek rond Dié is trouwens fantastisch fotogeniek voor de landschapsfotograaf, vooral na een korte bui tijdens zo'n warme periode).
Zoek tussen de honderden krokodillen die ene met zijn vijf poten maar eens (die rechtse, links in z'n oksel) ... 2010 was het jaar van de biodiversiteit zeker ?

crocodiles-rhone 2010

Tot slot : wil de persoon die 'Gardens of a Golden Afternoon: Edward Lutyens and Gertrude Jekyll: The Story of a Partnership' heeft uitgeleend die spoedig terugbrengen naar de campusbibliotheek ? Dan kan ik die long border al 'een beetje' inplannen (al zal het volgend jaar waarschijnlijk een overgangsjaar worden met breedgezaaide zaadmengsels). Waarvoor dank.