Morgen is het zover, ons tweede kindje zal ons vervoegen en de kriebels beginnen zich te verzamelen zo ergens midden in de buik. Het heeft ook wel iets, zo'n geplande bevalling, je leeft er alleszins wat concreter en bewuster naar toe. De kans is bijzonder groot dat het de volgende dagen wat rustiger zal worden op de blog (hoewel mama en de kindjes moeten ook nog veel rusten natuurlijk)
En de zon schijnt, dan kriebelt het sowieso al wat meer. En dan is het uiteraard weer de moment om eens langs de kruidtuin te passeren, dat is ondertussen ook weer even geleden. Geel overheerst, van het frisgele van de bloempjes van de schijnhazelaar (Corylopsis), en de gelijkaardige trosjes van de Stachyrus praecox, en de Mahonia (M. x media die nogal werd bezocht door hommels en bijen, en M. wagnerii 'Pinnacle' met een hulstachtig blad), en de vele soorten narcissen uiteraard.
Het gras werd er kort afgereden (frequent zelfs gescalpeerd, onbedoeld mag ik hopen) en uitgekamd. Ik heb iets met grasmaaien dus die geur van vers gemaaid gras haalde me volledig uit de winter; en uit de twijfel of 'men' me niet gek zou verklaren als ik al geheel 'zen' achter dat maaiertje zou lopen - maaien het kan... Vermijdt uiteraard de plaatsen waar je bollen hebt staan, zelfs al waren het de krokussen waarvan enkel nog de dunne sprietjes zouden getuigen van hun aanwezigheid... Dus één van de volgende dagen zal je ook in de Bergstraat de mulcher weer horen, en wordt er weer gekamd, gekalkt en hier en daar al wat bijgezaaid (waar de mol zijn hoopjes heeft gelegd onder andere, maar daar zitten toch al geen engerlingen in de grond). Als je kalkt altijd een paar weken wachten om de bemesting uit te voeren, in elk geval nooit samen omdat je door de snelle
vorming van koolzuur een belangrijk deel van de stikstof dan verliest.
In de kruidtuin blijft het grote grasplein indrukwekkend vol met krokussen staan, die geven voorlopig nog geen teken van opgeven. Maar het verliest wel een beetje zijn magie door de vele narcissen die er nu tussenstaan, trop is teveel.
De Chaenomeles staat ook mooi rank te pronken met zijn mooie dopvormige bloemen. Pulmonaria bloeit in maart en zit dus op schema. De Edgeworthia chrysantha aan de vijver is nog steeds een mooie solitair, misschien moet ik me maar eens wat verdiepen in zijn wensen. Pieris japonica 'white pearl' heeft al witte bloempjes op zijn toppen, terwijl de meesten uit zijn familie nog niet meespelen.
De Cammelias laten zich misschien niet van hun beste kant zien; de bloemen drogen mooi op de struik (ze worden niet zo'n triestig papje zoals bij de Hibiscus) maar ze worden wel vuilbruin - ik zou ze precies verwijderen na de bloei maar misschien is er wel een goede reden om het niet te doen.
Weer twee aardige plantjes waar je zo voorbijloopt als je niet goed oplet : de Corydalis solida subsp. solida 'transsylvania' en de sterhyacint (Scilla bifolia). En bolplanten naast de houten serre waarvan ik zeker ben dat het label 'Skimmia japonica' niet correct is, ze hebben wat weg van anorectische amaryllisen. En de prunussen staan in bloei. Vrienden, het is lente.
Gisteren met enige verbazing gekeken naar burkinis, de burka-bikini, of hoe men gekleed te water gaat. Het gaat om een badpak in badstof, het is dus niet de bedoeling dat men met gewone kleren het water in gaat. Ik moet er niet aan denken dat een bruine pater, inclusief sandalen gedrenkt in jaren gebedszweet waarvan de zolen aan de voeten zijn gelast met tenenkaas een 'frisse duik' zou komen nemen, we weten allemaal hoe zij de binnenkant van hun pij al wiebelend stijven (kom konijntje kom maar wiebelen wiebelen)...
Aan de andere kant van het spectrum heb je dan weer de C string bikini, de strandversie van de 'de diadeem'. Lijken allebei nogal extreem maar zolang het juiste dekseltje maar op het juiste potje zit zullen we er mee moeten leren leven zeker, kan het in sommige gevallen misschien zelfs een verantwoorde keuze zijn... go google images go ;-)