Kijk papa ik kan vliegen ...

... landen toch al en dat is zeker niet onbelangrijk. Alsof het weer dit seizoen nog niet extreem genoeg was, kregen we er terloops nog een stormpje bovenop. Planten die nu nog altijd niet dood waren kregen flinke klappen, en alles wat niet vast stond ging weer vliegen. De druivelaar inbegrepen. Liep van beneden naar de bovenverdieping en zowat half rond het d(r)uivenkot maar helaas ook nog maar half vast. Op het eerste zicht valt de schade nogal mee, als ik nog eens 5 minuten tijd heb zwier ik hem weer naar boven. Eerst nog even een flinke snoeibeurt geven nu ik er toch zo gemakkelijk bij kan.



Zo rond 22u fluisterde ik mezelf de goede raad in het oor om toch maar van serre richting sofa te verhuizen. Alleen nog dat ene dode blad daar, je ziet ook wel welk ik bedoel, en dan binnen. Ik gedoog immers alleen frisse bladeren aan mijn tomatenplanten, ze moeten daarom niet stijfgestreken zijn, maar in elk geval nog mooi groen en daarmee basta, op een blad minder komt het toch niet aan. En ik ben nog maar juist aan het bedenken welk blad precies van waar komt en waarom dat ene stukje van dat blad er zo slecht uitziet dat ik merk dat het helemaal geen blad is. Iet anders, een beetje lelijk zelfs en bovenal iet groot (u ziet hier één helft van Het).



Asap naar binnen, kodak halen, lens wisselen en statiefke meebrengen want het begon ondertussen kwart na 22u te worden en te donkeren (donkerder dan de foto's doen vermoeden), dus moesten alle truuken van de foor uit de doos. Het sujet zat natuurlijk ook op de slechtst mogelijke plaats ahja, in de hoek van de serre met z'n rug naar diezelfde hoek, bijna niet aan te komen dus want de 'minimale scherpstelafstanden' voor mijn 'mini beercan' zijn toch al gauw een dikke 20cm; zelfs amper met de zwenkarm van mijn Giotto MTL9351B (een bewust maar relatief offer op stabiliteit omdat ik in de keuken al eens ergens net niet bijkon en toch zelden met stormweer de deur uittrek voor plaatjes), en al zeker geen plaats voor mezelf nog eens achter de camera. Scherpstellen sowieso al geen lachertje als het donker is.
ISO800, een beetje gokken qua kader (Het erop is meegenomen) en een 10 seconden ontspanner later stond 'het' erop (fingers crossed). Zelfs met de vleugels toe liet het zich snel identificeren : de pauwoogpijlstaart, aka Smerinthus ocellatus, met zijnhaar Brazillian Wax op zijne hare kop (of het nu Mohawk, Postage Stamp of Landing Strip is, zo ne kenner ben ik dan ook weer niet, u zegt het maar). Verschietachtig in elk geval.
Familie dus van die andere pijlstaarten die mijn tuin komen bezoeken, (kolibrievlinder en groot avondrood), het wordt stilaan de gewoonste zaak (net als vreemde insecten ontdekken, in de week weer eentje op mijn voorruit - op exact dezelfde plaats als die schorpioenvlieg - stoer de kop in de wind aan 60km/u maar tegen dat ik de auto aan de kant had, want ik had voor de verandering het toestel wel eens bij, en klaar was om te mikken was em ... vliegen, de lelijkaard; en twee dagen later een James Bond vlieg met intrekbare vleugels, ge moogt zeggen wa ge wilt maar ik vind dat allemaal niet normaal).



Toen ik met mijn handel weer naar binnen schoot om te zien of er iets scherp en op de foto stond (en daarmee de zoektocht aan te vangen), ging er vooral door mijn hoofd : "het zal die fameuze tomato hornworm toch niet zijn, ook een pijlstaart, waarover mijn Amerikaanse tomatenvrienden altijd zo klagen" en die vooral als rups een plaag kan zijn op de tomaten. Zou de import van die exotische problemen al begonnen zijn ?? Niet dus.
Morgenvroeg toch nog eens even kijken of hij zijn vleugels niet wat wil spreiden. Zolang ze de tomaten maar gerust laat, maar daar ben ik gerust in want ze houdt liever van wilgen blijkbaar (eerste deur rechts en aan de prei nog eens vragen zou ik zo zeggen)