Komen eten ...

"Waoh vuijerde gij da aon ??"
'Ikke nie, mijne zoon, aan z'n tomatten'.
Ik kan me de verbazing van de uitbater van de hengelsportwinkel (uit de Kempen) maar proberen voor te stellen, hij begreep er blijkbaar niets van.



Het toevoegen van suikers aan de bodem is misschien niet zo gekend, en uiteraard ook weer niet zonder controverse. Ik ben het de eerste keer onrechtstreeks tegengekomen ergens op een Amerikaans forum, waarbij het verhaal ging hoe iemand zijn vloeibare plantenmest zo sterk naar de melasse vond ruiken. Maar het gaat dus niet (alleen?) over de (eventuele) voedende waarde ervan.
Melasse is een restprodukt van de suikerproduktie en ging meestal naar het diervoer, maar wordt ook nog voor menselijke consumptie verkocht ('vroeger' meer dan nu want "ge moet er voor zijn"). Je vindt het bij ons niet zo vaak in de rekken, mijn eerste lading kreeg ik dan ook van een Duitse tomatenliefhebber (Grandma's melasse, the original, in een enveloppe, maar gelukkig ook in een bokaal). In de hengelsport wordt melasse ook gebruikt om voer te bereiden, dat bleek dus een betere piste voor de aankoop dan de supermarkt.

Bij bijmesten denkt iedereen spontaan aan 'hoeveel NPK moet dat hebben ?', maar het is natuurlijk iets complexer dan dat. Liebig ging plantjes verbranden en afhankelijk van de hoeveelheid stikstof (N), fosfor (P) en kalium (K) in de resten dacht hij ongeveer te weten wat het verbrande plantje nodig zou hebben gehad ... had hij het niet verbrand. Hij ging er eerst zelfs van uit dat planten alleen die 3 elementen nodig hadden. Men ging met die kennis aan de slag en het werkte ... maar. Er zijn natuurlijk nog meer elementen van belang buiten die drie. Liebig zag zelf al in dat hij fout zat (na een lange tijd getouwtrek met andere wetenschappers) en probeerde zijn 'fout' nog te herstellen maar zijn 'wet van het minimum' werd niet meer door iedereen opgepikt (vooral niet door 'de mestmakers' die het wel handig vonden die drie getalletjes). Die wet stelt dat als één van de essentiële voedingselementen ontbreekt (magnesium, ...), dat de groei minder zal zijn, ongeacht van de hoeveelheid NPK die je er bovenop gooit.
Ondertussen krijg je er bij de plantenvoeding wel vaak een hele reeks andere "flashy" elementen bij.
Granietpoeder en rotsmeel in het algemeen schijnt populair bij de biologische telers omdat ze silicium en aan aantal andere minerale elementen in de bodem brengen. Als je enkel op compost vertrouwt, dan zou het toevoegen van silicium-rotsmeel, natuurlijke fosfaten (beendermeel ?) en kalkhoudende grondverbeteraars onontbeerlijk zijn voor het welslagen van de teelten (cfr. handleiding voor de biologische groententuin van Test Aankoop, en als die het zeggen...). Beendermeel krijgen de tomaten hier al bij aanplanten (is wel duur, zeker als Lorre eraan geraakt want die likt de doos in één keer leeg, been there, done that, twice), misschien moet ik maar eens wat van die overschot lavastenen van het groendak verpulveren voor de moestuin of zou de natuursteenboer wat granietstof van het slijpen kunnen missen ?

Maar dan zijn we er natuurlijk nog niet : de plant kan de in de bodem beschikbare voeding maar opnemen als ook een aantal andere voorwaarden voldaan zijn : bodemtemperatuur, bodem pH, bodemleven,... De bodem is dus minstens even belangrijk als de mest, 'de grond is zelden steriel 'leeg'), daarom hoor je al eens de slogan (ook op deze blog) : voed de bodem, niet de plant.

Het lijkt natuurlijk vanzelfsprekend natuurlijk dat je de bodem en de planten kan 'voeden' door er compost aan toe te voegen. Nochtans is de netto voedende waarde (NPK) van compost niet zo groot. Compost zorgt er wel voor dat ook de andere voorwaarden voldaan zijn : bodemtemperatuur stijgt sneller, pH wordt wat neutraler, bodemleven neemt toe, structuur verbetert (meer vocht, maar niet teveel vocht en meer lucht), klei-humus complexen 'vangen' (na humificatie) de voedingselementen zodat ze niet uitspoelen en in gevangen vorm opgenomen kunnen worden,... alles bij elkaar zorgt compost er dus voor dat de plant vlotter over de voeding in de bodem kan beschikken. En uiteraard brengt compost wel wat NPK en van de andere elementen aan (de natuur zelf koopt nergens blauwe, roze, zelfs geen organische korrel, maar doet aan cradle-to-cradle). [Compost, da is veu alles goe jom]

De theorie is dat de suikers het bodemleven stimuleren zodat het hapklaar maken van de voedingsstoffen en de opname zelf nog wat vlotter verlopen. Voorstanders (be)loven heel wat : bodemleven neemt toe, vervuiling neemt af, populatie slechte nematoden neemt af, gezondheid plant verhoogt,...), tegenstanders zeggen dat het hyperkinetische bodemleven de bodem te snel uitput (kan in dat geval een handige techniek zijn om 'sneller' een bloemenweide te installeren?) en dat alle bacteriën er goed mee zijn ook de slechte (E. Coli, Salmonella,... - gevaarlijk bij het maken van compostthee ?).
Misschien voorlopig maar met mate gebruiken. Hoeveel ? Geen idee. Zelf gebruik ik ongeveer een dikke soeplepel opgelost in een kop water, op een bak van 60-70L schat ik, bijna homeopatische hoeveelheden (de buren zullen zeker al afgevraagd hebben waarom ik koffie geef aan de tomaten - maar sinds dit jaar gebruik ik zelfs geen koffiedik meer; althans niet rechtstreeks, wel via de composthoop, niet alle planten waarderen de verzuring).
Worden de tomaten er zoeter door ? Geen idee, sommigen beweren van wel (moeten tomaten zoet zijn ?). Gaan de planten er dood van of kwijnen ze weg ? Zeker niet. Gaat de grond eraan kapot ? Daar zijn voorlopig nog geen tekenen van (de serre krijgt ook nog de gewone tomatenvoeding dus wat versneld zou worden opgemaakt wordt ook weer aangevuld). Vorig jaar heb ik zelfs alleen maar melasse "gevoederd" aan de tomaten en eigenlijk zag ik op het eerste zicht weinig verschil (misschien is met "de startzorgen" gewoon water zelfs genoeg voor de rest van het seizoen). Hoeveel NPK zit er in melasse ? Hoeveel NPK zit er in gedroogde koemestkorrel en/of kipkoepaardenmestkorrel (staan geen getalletjes op de zakken vermeld - men zegt wel dat die korrel meer bovemverbeteraar is dan mest maar er zal toch "iets" inzitten ?) ? Hoeveel NPK zit er in urine ? Weer meer vragen dan antwoorden ...

Bijmesten is een vak apart, en door de hobbytuinder zal eerder teveel worden gegeven dan te weinig. Als je er echt niet van kan slapen kan je een bodemanalyse laten uitvoeren (ook het verzamelen van testgrond is een vak apart, bij de bodemkundige dienst aanvaarden ze geen "eigen schepsels", in uw doe-het-zelf keten waarschijnlijk wel, go figure) maar als je het dan toch goed wil doen moet je in principe elk vak apart laten analyseren en voor elk gewas in het respectievelijke vak een aangepaste bemesting laten berekenen (en elk jaar opnieuw in het geval je je groenten netjes roteert) : dat wordt al snel een dure zaak. Je kan dus beter je bodem "gewoon" verzorgen : basisbemesting voor de veeleisende gewassen (aardappelen, tomaten, kolen), compost, bodemleven stimuleren of het toch al niet doodspuiten met chemische troep, vruchtwisseling, beperkte bodemverstoring (of tenminste lang genoeg op voorhand zodat de microflora de tijd heeft om weer naar haar favoriete plekje te kruipen) ...

Naast al die toevoegingen maakt de plant natuurlijk ook zelf voeding aan tijdens de fotosynthese. Misschien wel zijn hoofdmaaltijd, en daarvoor heeft hij niet veel meer nodig dan zon, water en lucht (CO₂, ook "mest"). Planten zijn eigenlijk de enige echt hernieuwbare zonnepanelen. Als je dan toch wil investeren in zonne-energie : begin een moestuin!

Weer eentje van de lijst ...

Eivol, als dat betekent "bomvol met nog net genoeg plaats om te ademen", dan komt dat aardig in de buurt om mijn planning tegenwoordig te omschrijven (maar 't kort af). Volgende dat van de lijst mocht was de workshop natuurfotografie in de Nationale Plantentuin van Meise onder de vleugels van Tom Linster.

Niet onbelezen over het onderwerp is zo'n dagcursus (sowieso al-tijd te kort) zelden een ganse dag nieuwnieuws, maar als je van experten van dit kaliber niets kan brain-picken dan heb je dat ook aardig aan jezelf te danken.
Theorie is leuk maar gestuurde praktijk is natuurlijk nog leuker, zeker als je meteen feedback kan krijgen van een pro (en gelijken - de cursisten - tegelijkertijd). Misschien moet ik met "de fotokameraad" maar eens wat meer walk-and-talk-studie-opdrachten inlassen (niet zo moeilijk want digital photography school bezorgt er mij op regelmatige basis wel een paar), met peer-review en een borrel achteraf (met meelwormen en sprinkhanen als borrelnootjes - als ze de volgende keer tenminste wel thuis geven bij de insectenboer in Borgerhout).

Opdrachten van vandaag waren : beperkte scherptediepte met herhaling, 5 visies op hetzelfde onderwerp en slechts twee kleuren in het beeld (zwart/wit niet toegestaan). Onderwerpen genoeg in de 93 hectaren grote tuin maar in de vernieuwde Victoriakas was het vooral lekker windstil (vernieuwd 't is te zeggen, er liggen weer Victoriawaterlelies Victoria amazonica). Eén van de 5 visies werd onder andere deze (ben even de naam kwijt) ...



Die druppel was ook vanonderuit nog mooi te zien door het blad en ik kwam nog net één visie te kort. Super. Maar voor mijn supertele had ik helaas niet genoeg ruimte onder het blad. Toen ik mijn heuptas losmaakte van het statief om mijn kwartmacro Minolta te nemen glipte de tas uit mijn handen en landde met de verkeerde zijkant op de grond (een boterham valt ook altijd met de boterkant naar beneden zeker). De lens rammelde harder dan ik gewoon was. Station Terminus ...



Lang leve de voorzetfilter in elk geval (wijze les : schroef altijd 'iets' voor je glas), al is het nog niet helemaal duidelijk of er echt geen schade is onder de dikke skylight filter die op mijn okkazielensje zat (50 euro, minolta mini beercan, AF 35-70 macro, net de autofocus op de 'macro' gehacked); want een kras is zo gezet. Nu ja, een echte macro lens stond toch al lang op mijn wensenlijst (en ondertussen dus ver vooraan) en Tom had ons bij aanvang al gewaarschuwd dat die aanschaf een zeer waarschijnlijke staart aan de workshop zou worden. Maar nu dus misschien een beetje versneld ;-) En als we dan toch bezig zijn meteen een nieuwe tas want zo'n rug/sling/ding is toch wel wat handiger dan een heuptas waarvan alle padding is gaan lopen.
Duur grapje zo'n workshop volgen ;-) Maar money well spent.

Tijdens de rondleiding met de gids in het park ook nog een paar leuke plekken gezien die me de vorige keer zijn ontgaan, gelukkig mogen we het park nu één jaar gratis bezoeken, dus er komen nog genoeg kansen ... ik hoop van de tijd hetzelfde.

Update:
Ze werkt nog ... geen krasje of niks (gevlekte Tropeolum majus, één van mijn lievelingsplanten - ook zonder vlekken) ...

You say potato, I say tomato ...

You say "coeur de boeuf" (tssss), I say "coeur de pirate". Niet de supermarkttomaat dus, zelfs bitter weinig met tomaten te maken buiten het feit dat ik door deze leuke Canadienne na de reis nog altijd niet in de serre ben geraakt.
Ik ben niet bepaald liefhebber van het Canadese accent (I blame Celine persoonlijk en vergeef het haar waarschijnlijk nooit) maar deze perel der hedendaagse Franse Chanson kon ik als afsluiter van een perfecte Franse week toch niet laten liggen. En het was prachtig. Mooie lokatie ook, het Koninklijk Circus te Brussel. Het voorprogramma ben ik even kwijt maar zij deden meer dan hun best (evenwel zonder overduidelijke overacting) om ons in de stemming te brengen waardoor ze er dan ook ruimschoots in sloegen. Mooi.

Ik ben al geen liefhebber van het woord "mobieltje" maar nog veel minder van het voorwerp zelf. Zeker als er (het lijkt helaas een trend te worden) plots honderd van die dingen als een dichte haag voor je kop volcontinu bezig zijn vooral slechte, donkere, korrelige, bewogen foto's te nemen waarvan 99,99% al quasi per direkt in de virtuele prullenmand belanden (laat er nu net ongeveer 0.01% Vlamingen in de zaal zitten - het statistisch misbruiken van deze waarneming laat ik aan de politieker in u).
Maar wat me helemaal gek drijft zijn die kloete geluidjes die 'iets' moeten nabootsen in je oor bij elke poging op een nieuwe vlek op het scherm en hier wil ik een toegeving doen : ik vermoed (waaw) dat het een ontspanner van een retro fototoestel of zo betreft (amai geweldig superkoele dude en dudette, nu wil ik er ook één).
Weg die troppofunctionele dingen, geniet van het moment, of hou ze - for old times sake - minstens voor je eigen oog. En weg ook alle geluidjes (hier komt weer een toegift) met uitzondering van een bescheiden ringtone.

Nog een paar dingetjes en dan is er kans op een gaatje in de planning. Tot dan gewoon even nagenieten ...

waar waren we gebleven ...

ahja, in de (moes)tuin, maar niet in die van onszelf.
Het is misschien niet de meest ideale periode om moestuinen te bezoeken, zelfs niet als ze heel een stuk zuidelijker gelegen zijn maar de moestuinen waren dan ook niet de (enige) concrete aanleiding waarom we daar toevallig 'in de buurt' waren (de Loire-streek dus, cfr ons studiereisje).

Valmer, Villandry, Chenonceau te Chenonceaux,... stuk voor stuk parels, nu al ... wat gaat dat over een paar maanden zijn ? (met een beetje geluk kan ik je ook dat nog eens vertellen). Vergeet als je er passeert ook niet in de achtertuintjes te gluren want het aandeel moestuinen is in die streken toch merkelijk hoger chez eux qu' chez nous ...



Het kasteel van Valmer is vooral gekend voor zijn moestuin en die deed zijn naam toch een klein beetje oneer aan. De moestuin was nog behoorlijk leeg behalve waar hij nog afgeladen vol stond met onkruiden (wat zijn ze van plan met die koude bakken??) - de befaamde kalabassengalerij was zelfs nog niet aangeplant, maar als hij weer vol staat met de gewenste groenten en kruiden dan moet dat nog indrukwekkender zijn dan nu in alle eerlijkheid toch ook al een beetje het geval was. Ook voor leifruit kan je er zeker inspiratie op doen.



Villandry is Villandry. Noem het gerust Moestuin Mekka (as seen on TV, BBC, "Around the world in 80 gardens", van (moes)tuin goeroe Monty Don - een leuke DVD reeks voor de kerst trouwens zeker nu mijn oude digicorder de geest heeft gegeven hint hint ... 1 down 79 to go).
Ze doen daar erg hun best om het kloppend hart, de moestuin, bijna het jaar rond boeiend te houden en dat is ook (zelfs) in deze periode gelukt. Je zou zo vergeten wat voor een onnozel en dwaas voorjaar we gehad hebben. Ook het bezoek aan de rest van de tuin is zeker geen straf ...



Chenonceau was ook in orde, zij het vooral aan de andere kant van de moestuin (ten opzichte van de foto) die officieel de bloementuin heet. Misschien geen gek idee, flirten op de grens van is-het-nu-een-moes-of-bloementuin. De rest van de tuinen op het domein, daar moet je voor zijn, "sobere" renaissancetuinen à la Française... niet helemaal mijn ding, maar de wandeling vanuit de tuin van Catharina, door de lommer en de wat recentere boerderij om zo aan te komen in de moestuin is best aangenaam (zeker bij dertig graden).

Nog eentje om later nog eens opnieuw te doen is het tuinfestival van Chaumont-sur-Loire, jaarlijks heraangelegde thematuinen in de achtertuin van één van de (naar mijn bescheiden mening) mooiste kastelen die ik al heb gezien (maar dat zijn er dan ook weer niet zo heel veel, sorry Gent en Horst zeg toch maar voorlopig definitief vaarwel aan die top 20).
Beetje Appeltern-achtig dus, rond één thema (dit jaar lichaam en geest). Niet onder het label 'moestuin' maar zeker een aanrader.

Maar, om dus te antwoorden op het stokje : het merendeel van het moestuingebeuren gebeurt statistisch en cultuurhistorisch gezien nog steeds vaker op rijtjes dan 'freeform' ...
Nu snel slapen, druk druk druk schema... (grotere versies van de panorama's achter de muisklik by the way, pano's kunnen beter maar ge wilt niet weten hoe we moesten crossen tussen de tuintjes van de meester - misschien later meer foto's/verslagen, en/of op Flickr)

Memo aan mijn (ruime) omgeving : wie me voor kerst 2012 nog rijst met fricassee durft te serveren begint alvast te wennen aan de naam Muerte (Morty als ik in een goede bui ben).

en weg zijn ze : wit, geel, oranje, rood, roze, zwart en ... blauw

holyland, ashleigh, summer cider, kalman hungarian pink, Earl Faux, crven, purple prudence, hawaiian orange cherry, rose quartz, cabin, tigrovy, druzba, bloody butcher, rufus carrigan mex, saljut, purple passion, brandyboy, caspian pink, besser, abraham lincoln, debarro black, hawaiian yellow cherry, stump of the world, marmande jaune, clear pink, merveille de marché, mortgage lifter, blushing yellow, kentucky beefsteak, blue berry, norhtern lights, aunt ginny purple, black cherry, marizol purple, jaune flammée, black brandywine, hawaiian white cherry, american wonder, black seaman, azoychka, black krim en last but not least ben ik er weer in geslaagd om na bijna drie maanden nauwgezet pamperen op het allerlaatste moment toch weer eentje anoniem in de grond te proppen. De tuin staat hier gelukkig open voor anoniempjes, monsters en beauties. (Foto's in situ volgen later, bij de stilte na de storm. Veel valt er nog niet te zien trouwens : 42 tomatenplanten, hier en daar al een touw 'op verzoek' van de plant, de anderen ongesteund tussen bergen gras dat verdeeld wordt zodra "de rest" is uitgezet)



Dat verplanten had volgend weekend wel wat beter uitgekomen met die kalender, en met mijn geweten trouwens want het koelt nog behoorlijk af in de serre. Ze gaan er nu niet meer van kapot maar echt vrolijk worden ze er toch ook niet van. Lees er de fora er maar eens op na, de meest gestelde vraag is momenteel : waarom zijn mijn tomaten zo paars. Blijkbaar zorgt de koude voor een verminderde opname van fosfor met de typische verkleuring tot gevolg. Ofwel is het toch tomato purple leaf disorder (bij TPLD zit het paars in de bovenste bladeren, bij fosfor gebrek zit het blijkbaar meer onderaan, en bij TPLD begint het eerder aan de rand van het blad en alleen op bladdelen die zon hebben gekregen, bij fosforgebrek zit het eerder rond de nerven voor het uitbreiding neemt op het blad).
Ofwel heb je net als ik voor de eerste keer een Blue Berry staan waarvan alle delen van de plant (diep!)blauw lijken te worden maar dat lijkt me eerder "normaal" bij deze variëteit (toch maar wat planten op reserve houden voor de zekerheid).
Wat het ook zij, veel meer dan uitzweten kan je er voorlopig niet aan doen. Meer fosfor toedienen heeft geen zin want de koude is het probleem (verhindert de opname) en dus meestal niet het gebrek aan fosfor (dat is trouwens wel vaker zo met vermeende gebreken in de grond, maar dat is misschien eens voor een berichtje over bodem en bemesting). Bij TPLD weet men niet goed wat er aan de hand is (ook geen verrassing als ze 'disorder' of 'syndrome' achter in de naam gooien) en die blue berry, dat is me dunkt gewoon ne rare smurf.
Deze en andere gelijkaardige artikelen suggereren toch dat het 's nachts ('s nachts!!) warmer dan 10°-12°C mag zijn voor tomaten en pepers, wil het allemaal een beetje vlotten. De plant groeit niet, de wortels groeien niet, laat staan dat er vruchten worden gezet als je al bloem zou hebben, en tussen 0 en 5°C kan het al helemaal mislopen (needless to say wat er gebeurt bij alles onder 0). Het wordt een memorabel seizoen.

Een overtrokken vrijdag zorgde er wel voor dat het aangenaam werken bleef in de serre (elk nadeel heb ze voordeel zei nummer 14). Heel de dag het gevoel hebben dat het al 20u is is anders niet zo prettig, maar ik zou beter moeten weten : de muggen komen stipt vertellen wanneer het 20u is (wie zei dat het wel zou meevallen met die voorspelling van meer muggen, met hun antivries in hun bloed? Kan iemand eens permacultuurgewijs uitleggen wat het nut is van die beesten ?).
Heel veel zin om de planten nog twee weken indoor te paaien had ik ook weer niet want dan kon ik mischien beter een kopstek nemen. Memo to myself (maar neem er gerust zelf nota van) : volgend jaar doe ik weer gewoon gewoon, lekker aan de late kant, niet meer gokken op een schijnbaar steeds vroegere voorzomer, niet tegen beter weten in toch eens mee-racen voor de eerste tomaten. Geen gedoe meer met weerberichten. Is het dan toch weer zo'n voorjaar dat we in april tot drie uur 's morgens op teensletsen en kledij zonder mouwen of pijpen op een terras hangen, des te beter, dan drinken we er nog eentje - de voorlaatste - op nog betere tijden, wat later. ("maar ge zijt al laatst" ... tuttut, mocht nog later)

Maar het planten kon dus even niet volgens die kalender. Onder dezelfde tijdsdruk maar snel de pompoenen en wat nog overbleef van de toch wel verwaarloosde kolen buitengegooid. Als er teveel uitvalt zaaien we wel nog wat na, of kopen we een paar planten bij. Meloenen, komkommers, pepers en paprika's staan op de planning voor de rest van de week, nu we toch bezig zijn met haastig gespoeid inhalen.

Wel leuk om weer eens wat blauwe lucht te zien af en toe, vind je niet ?

het zijn de laatste ...

... het is misschien al een tijdje niet meer echt van te moetes, maar laten we hopen dat het in elk geval bij de laatste keren geweest is dat het van te moges was dat we het kacheltje op het druivenkot aanstaken om de koude wat van bij de tomatenplanten weg te houden (ze kunnen wel wat koude verdragen maar echt aangenaam vinden ze het niet).
De metser in u begint misschien spontaan de rijen stenen te tellen naast de tomaten om de niet onaardige hoogte te schatten, steekt op geen tien centimeter : ze zijn er meer dan klaar voor.
Mamertus zijn we al kwijt, Pancratius, Servatius, Bonifatius mogen beschikken. Sophie mag blijven, zij heeft toch nooit willen meegaan in dat frigide gedoe, of toch ??

ik trek mijn woorden terug ...

... iets waar ik meestal geen gewoonte van pleeg te maken maar dit keer kan ik bijna niet anders.

Als ik aan motten denk word ik (maar ik denk met mij nog vele anderen) spontaan overvallen door een reeks vooroordelen jegens het beestje : een beetje vieze, lelijke, weinig boeiende, saaibruine, stoffige fladderdingen, en hij vreet me hele jas kapot, alleen voor haar die dot van een mot. Het is gewoon sterker dan mezelf.
In mijn zoektocht naar de toekomst van mijn pop kwam ik echter de ene na de andere prachtige nachtvlinder tegen, met name in de familie van de pijlstaarten waar 'onze' nachtvlinder ook lijkt uit te stammen. Die doodshoofdmot uit de film, maar ook de kolibrievlinder, groot nachtrood, ...
Uit de foto's van andere poppen die ik tegenkwam kon ik toch al twee kandidaten weerhouden voor 'onze' pop : de kolibrievlinder die ik hier al eens op de Buddlejas zag (en in Italië op 'onze' Oostenrijkse geraniums), en groot avondrood. Ik legde de foto en mijn shortlist dan maar voor aan de experten in het Back Garden Moth forum (UK) , en zij gaven hun unanieme zege voor groot avondrood (tinternet is toch fantastisch, sorry, geweldig). Zelfs met de kolibrievlinder was ik al tevreden geweest. Mooi.

En met dank aan Flickr fotografe nutmeg66 kan ik ook al eens laten zien hoe hij of zij er in dat geval [Kabouter Wesley stemmetjes]     "even later"     zou kunnen uitzien :

groot avondrood - elephant hawk moth - Deilephila elpenor

copyright/creative commons nutmeg66 @ FLICKR

Wat zei ik, mooi he ? Ik heb nu wel een klein beetje spijt dat we hem hebben teruggelegd, maar van die bij onkundigen in gevangenschap geboren vlinders dat is ook niet alles (slecht ontvouwen vleugels en andere levensverkortende complicaties). We zullen mekaar zo ook nog wel eens zien zeker ....
Dus mijn excuses aan de nachtvlinders en de liefhebbers van de soort (maar, toch nog even een maar, de meeste van die mooie vliegen wel overdag, dus eigenlijk blijft mijn stelling nog redelijk overeind ;-)). Misschien word ik ooit zelf nog een echte liefhebber ... nog één zo'n close encouter, en het wordt waarschijnlijk onvermijdbaar.

Opwarming van de aarde of is dit een inheemse vlinder die ik gewoon al 35 jaar heb gemist ? Wat een k*tweer in elk geval. De eerstelingen en de bonen hebben één van de voorbije dagen flinke (vries)klappen gekregen (ik vergeet ook een keer te luisteren naar die loepzuivere weersvoorspellingen). Zo flink dat ik mijn impulsieve ingeving van de dag om de tomaten dit jaar eens wat vroeger uit te planten (heb toch genoeg reserveplanten) stante pede weer ingeslokken heb. Zelfs zo erg dat ik met de rest van de planten die buiten zouden kunnen ook nog maar even wacht. De eerstelingen zullen wel bekomen maar de bonen mogen 'opternieft'.
Om de tijd en de rest van de goesting te doden dan maar een verhardinkje aangelegd aan de poort naar de moestuin met al die rondslingerende kasseien (moeten we die toch een tijdje niet meer van hot naar haar verhuizen). Totaal onvoorzien maar wel handig ... en mooi. Nu het weer nog wat mooier.

Wat wil je later worden poppedop ...

Hopelijk mooier dan wat je nu bent, maar het lijkt op de pop van een nachtvlinder en die blinken zelden uit in 'schoonheid'. Alhoewel, de Acherontia (as seen on TV, cfr. the Silence of the Lambs) is ook geen lelijkerd. Maar daarvan is de pop roder; van die rode vind ik er wel redelijk veel in onze tuin, misschien moet ik ze maar eens "uitbroeden" in plaats van aan de kippen te geven (bekijk ze in elk geval eens van kortbij, er zit meer in zo'n 'wormpje' dan je denkt). Maar dus geen engerling (larve fase), ook al ziet hij er misschien een beetje eng uit. Of misschien toch (pop fase), ze (meikever en deze pop) hebben toch al het staartje gemeen.

Wat ik dit jaar niet in de serre gevonden heb (en dat is al een tijdje geleden), is een nest naakte baby-beestjes (mollen ?), meestal wat nonchalant verstopt onder het kamgras. Op zich wel goed, nu moet ik mijn hoofd niet breken over wat ik met die tere vellekes moet aanvangen. Laten we er van uit gaan dat de ouders ondertussen slimmer geworden zijn en hun nest beter hebben verstopt (over het algemeen zeer weinig mollenactiviteit in de tuin deze winter).
Wat ik wel gevonden heb zijn (hun?) loopgangen naar de serre die het water ook wel een beetje naar de serre hebben gedraineerd waardoor één helft van de serre nog aanzienlijk natter was (en dus ook nog een beetje kouder). De serre ligt toch al klaar om te ontvangen maar ik weet nog niet precies wanneer. Het einde van de maand (ik ben meestal bewust aan de late kant, ook voor de serre planten) zal ik waarschijnlijk niet halen... (monsters van planten in het druivenkot staan te popelen om te presteren).

wachten, wachten, go freddy go ....

onweer ...

onweer ? (moes)tuinonvriendelijkweer, tot daar wil ik volgen maar onweer ? Als we de berichten mogen geloven alle dagen grellig onweer maar meer dan dit



hebben we hier (donderdag) nog niet mogen spotten, en dan was het gerust aan de flauwe kant te noemen. Nee, dat kan en mag beter, met gezapig doch zeeer veel liters water... asap (plies!)