ah, zo doet gij dat ...

Koning en Koningin Page (verre familie van koningkeizeradmiraal Popla) hingen zaterdag weer op een gezapig tempo rond de Buddlejas te fladderen. Zij (zonder staartjes?) ging wat vakker zitten, hij ging af en toe eens op een andere wei piepen als je het mij vraagt. Toch komiek hoe weinig ze kunnen fladderen zonder neer te vallen, zeker als je het vergelijkt met mijn colibrivlindertje.
"Ah zo brengt gij al die beesten mee binnen" hoorde ik even later, en ik kreeg een nochtans mooie rups te zien waarvan je eigenlijk meteen kon zeggen dat het wel van de pages moest zijn (wat google ook bevestigde). Zat op het loof van een portie wortelen (geheel volgens het boekje) die het dit jaar nog beter doen dan andere jaren (alles alle jaren beter).



De serre ruikt tegenwoordig nog meer naar meloenen dan naar tomaten wat wil zeggen dat er het een en ander aan het afrijpen of rijp is. De eerste rijpe meloen van het jaar was "het vakantiesouvenir uit Verona" (en zo loopt zelfs de reis van vorig jaar nog een beetje door). Toevallige bezoekers hadden geluk (of konden goed verbergen dat hij niet te vreten was).



"Gewoon" zaden van de verfrissende meloen met gladde pel die we (bijna) onder het balkon van Julia kochten. Er wordt daar nogal eens moeilijk over gedaan, over zaden waarvan je de bloedlijn niet kent. Een (F1) kruising met welbepaalde eigenschappen kan (zeker na nog eens een spontane kruisbestuiving met een andere plant uit een vrij ruime buurt) verrassend onzekere nageslachten voortbrengen. Maar we waren als je het mij vraagt allemaal al lang dood geweest als er uit die spontane kruisingen alleen maar slechtsmakende oneetbare gedrochten voortkwamen, we mogen die onevenaarbare selectiekwaliteiten van de mens ook weer niet overschatten. Uitproberen en uittesten dus : "niet warm, niet koud, niet lekker, de kar [kaar] af" zei mijn grootvader wel eens, maar bij lekker riep hij soms wel iets anders. Die spontane kruisingen zijn dit jaar meer dan waarschijnlijk, de hommels waren bijzonder actief tussen de meloenen.



Bij meloenen is het meer dan bij tomaten zonde om ze te vroeg te plukken, maar te laat is anders ook niet handig. De twee belangrijkste manieren om de rijpheid in te schatten zijn de geur en het steeltje. Dat is dus op handen en knieën door de serre om aan het achterwerk van een meloen te snuffelen of ze al naar meloen ruikt, en aan het steeltje te zien of ze al begint te lossen.



Dat werkt maar ik heb er ondertussen ook al twee andere die overrijp waren. Normaal zou ik dat jammer gevonden hebben maar nu gaan ze evengoed de vriezer in, goed voor weer een paar porties meloenijs (want eigen fruit en groenten blijven toch de beste investering in zonne-energie die er bestaat). Toch ga ik volgend jaar misschien maar eens aan het knutselen naar de voorbeelden die ik in de botanische tuin van Dublin zag, zodat ik de rijpende vruchten een beetje gemakkelijker in het oog kan houden (ik heb een dertigtal meloenen 'gespot' en vrij gelegd, maar onder elk blad kan er bij wijze van spreken nog eentje liggen).



Om de paar dagen wordt er nog eens een bakje tomaten geplukt en voor het grootste deel ingemaakt. De saus laten we uitlekken (=tomatenessence + tomatenpuree), het ene bewaard gemakkelijk in bokalen en het andere gemakkelijk (en in kleinere omvang) in de vriezer, of we maken er soep van. Maar dat wordt eerdaags potten (en vriezers) sprokkelen. Maar laat het seizoen toch nog maar wat duren...