Een ongeluk komt nooit alleen ...

Eerder deze week stond Rosemarie haar oor zo dik als een schotel waarmee ze haarzuiver alle satellietkanalen zou kunnen ontvangen en vandaag leek principessa weer wat meer op Quasimodo. Blijkbaar gestoken (de dokter zag drie entry-holes); steken op het ooglid van een peuter vind ik ver onder de gordel, als Men mij van de ecologische levensstijl afwil moet Men vooral zo verderdoen. Ik vind ergens nog wel een kleine voorraad chemische troep om in de pries te steken.



Wat later stond ik in de serre, met voor de verandering nog eens een paar dagen achterstand maar ... ik had er zin in. Tot ik geritsel hoorde in mijn jungle. De rat ? Ongelooflijk hoe snel de jachtinstincten weer je tweede natuur worden. Een wapen, ik had een effectief (liefst dodelijk) wapen nodig. Ik liep snel, veel sneller dan je eigenlijk zou mogen lopen op die plastieke klompen van de vierletterketen, op zoek naar de schop met het grootste oppervlak. En die vond ik, een roestvrijstalen zelfs waarvan, ook handig, de bloedsporen met het grootste gemak weer verwijderd zouden kunnen worden. Ik liep zo mogelijk (onmogelijk) nog sneller terug, goe poeier die lichaamseigen adrenaline.
Domme rat, zat nog altijd te ritselen (meloenbladeren knerpen scherp) waardoor ze wel een zeer gemakkelijke prooi zou worden voor deze gereïncarneerde holbewoner met grote honger.
Gevonden, lock target, chargeren. Het leek wel of ze van plan was zich te verstoppen in een pijp in de grond maar heel ver geraakte ze niet, stom beest. Maar deze jager had nu wel snel een ander wapen nodig, iets om te steken.
Of betere ogen, want het was helemaal geen rat, en al helemaal geen pijp. Een egel zat vast in één van de ingegraven flessen die gebruikt worden om de tomaten water te geven (een nadeel van deze techniek, dat moet ik toegeven). Handschoenen ! Want dat zag er niet comfortabel uit voor de egel, noch voor mijn zachte handjes.



Toen ik eindelijk (twee verschillende) handschoenen gevonden had en Caro had meegelokt onder het voorwendsel dat ik bloot-eigenhandig de rat had gevangen (de verrassing kon alleen maar groter zijn, toch ?) zat de egel al weer bovengronds. Ze stond wel wat slapjes op de benen, leek ook wat aan de magere kant (ik wil niet beweren dat ik de BMI van de egelachtigen op 't zicht kan inschatten maar ik heb toch al andere exemplaren gezien), en toen er ook nog vliegen op het beest bleken te zitten was het helemaal duidelijk dat er stront aan de knikker hing.
Het (m/v?) had twee kleine wondjes op de rug, en je werd een beetje 'aardig' [owweruhg] van het gewriemel van de wormenkermis die er al aan de gang was.
De euforie van het egelspotten was dus helaas van kortere duur dan onderdeappelboom.



Maar daar sta je dan met een (dood)zieke egel. Een dode egel in de diervriendelijke tuin daar heb je ook niks aan, gewoon weer loslaten vond ik ondertussen wat wreed. Akkoord, het dient dan wel ergens de 'circle of life' maar toch, beesten die op de gaard komen sterven daar word je niet vrolijk van, en van de snoet van een egel dan weer wel (Niet overtuigd ? kijk dan maar eens hier, hardvochtige mens).
Niet verlegen zijn om een hulplijn te bellen als je even niet weet wat gedaan. Het natuurhulpcentrum (van den televies) bijvoorbeeld. Of ze raad konden geven, misschien een adres in de buurt. Achzo, Vlaams-Brabant een blinde vlek op de natuurhulpwereldkaart, tof. Of we niet even konden langskomen? Opglabbeek is toch maar 60km ... Na een kleine aarzeling (en nog even wat peperpotten watergeven want die keken ook al een beetje richting hemel) nog snel een plasje (van de egel, in mijn hand dankuwel) en dan maar richting Opglabbeek waar ze meteen aan de verzorging begonnen (een avondje voor de buis, in ruil voor een avondje achter de buis, 't had slechter gekund). Ik kreeg nog een kaartje om de status van de egel te volgen...
Ik heb niet gevraagd of ik hem terugkreeg, maar als er eentje tot hier kwam zullen er later nog wel volgen.
Of er nog mensen van zo ver kwamen met een ziek dier. Ja hoor, net nog met een leeuw uit Frankrijk ... uhm, ok ...

Hero or Zero, u zegt het maar ...