't kriebelt 't ...

't is nochtans zo zacht als dons zo'n tomatenzaadje ... (model van dienst de purple calabash tomaat, I like me pink and purples ... tomatoes that is). Blijft fantastisch hoe één zo'n zaadje een hele plant met rijke oogst kan geven (vol vruchten en dus nog meer van die zaadjes). En amper 42 van die zaadjes een volle serre (en overvolle inmaakkasten). Als z'n haar zo proper ligt als den deze dan weet je dat alle gel eruit is. Schoon he ...



Het kriebelt dus toch, maar we zijn ondertussen oud en wijs genoeg om (nog heel even) aan die kriebel te weerstaan; wegens die ene druk bezette week in de planning twijfelen we gewoon nog tussen 'heel even' en 'heel heel even' ('t zal rond de 19de zijn, peperkestijd).
Ondertussen brengen we de plantenkamer aka het d(r)uivenkot(+1) in gereedheid (elentriek, licht en wat muziek ontbraken nog) en maken we naar jaarlijkse gewoonte eerdaags weer een eerste selectie uit de honderden rassen in de schoendoos.
Het is de bedoeling dat dit jaar alles van zaadje tot uitplanten in die kamer gebeurt, maar het is, zoals elke eerste keer, nog een beetje spannend of het in die onverwarmde buitenruimte wel kan lukken. De laatste periode van de opkweek was er vorig jaar een succes, maar die eerste periode kan voor de jonge zaailingen buiten de propagator misschien nog wat te koud zijn. Maar dan halen we de planten wel weer binnen (en vliegen de katten buiten ;-) het kan dus maar beter lukken daarboven), het vuilere werk gebeurt dan toch al in 't schop.

Maar tot dan hebben we dus nog wat komkommertijd om te spelen. Zoals fototjes maken van zaadjes met een oude Konica Minolta Wrokkor 35mm 2.8 (vier euro in de kringloopwinkel) omgekeerd op de macro lens, bijgestaan door een knutsel-ring-flits.v1 van een vergiet uit de kringloopwinkel (50ct, duur maar licht), afvalkarton van de toepasselijk blinkende Capri drankjes en wat overschotjes gesubsidieerde isolatiekleefband; de Belgische lezers hebben dit knutselprojectje dus grotendeels meegesponsord, waarvoor dank. Ah, en een stuk van de buis waarin ik mijn tuinontwerpen rondzeulde, ik doe tegenwoordig toch alles digitaal (zo van die recuperatie bruine posterbuizen, geen dure grootplantubes natuurlijk).

Of, of ik niet mee wilde naar de basketbal (eerste klasse Leuven Bears). Wat foto's nemen van snelle sporters, 't is ne keer wat anders dan ne zelfgebakken berekoek die stilligt voor het mooiste strijklicht uit het grote raam. Oefening baart Kunst, ook de berekoek kan er uiteindelijk maar goed mee zijn.
Maar bij voorbaat niet gemakkelijk, die indoorsporten. Eén van die (extreme) takken van de fotografie waar materiaal wel het verschil kan maken tussen bruikbaar en prullemand. Want snelle onvoorspelbare acties in een vaak niet al te best verlichte zaal ... of flitsen onder de ring is toegestaan wil je zelfs niet uitproberen tegenover beren van boven de twee meter.
Spek voor de bek van de oude 50mm 1.7 (als ik een euro kreeg voor elke fotograaf wiens wenkbrauwen de middellijn oversteken bij 1.7 dan had ik mij al lang een nieuwe 1.4 kunnen aanschaffen, en meer dan ééntje van 1.8 ... maar het is wat het is ... 1.7 op de nifty fifty van Minolta, 50 euro voor 50mm), de macro (105mm 2.8) mocht ook mee maar zou met z'n effectieve pakweg 150mm de actie al wel voorbijschieten (ook wel leuke portretlens maar voor ingesneden portretfoto's verkies ik andere modellen, ahja).

Goeie keuze zo bleek en van aan de zijlijn, onder de tampons van de cheerleaders (tja, zo heten die pompons of wat had je gedacht), zat ik er middenin. Tot ik in de derde 'time' plots vriendelijk verzocht werd te beschikken. De securityman met wie ik goede afspraken had, kreeg het van bovenaf door via zijn oortje.
Alle andere kodakken mochten blijven zitten. Dedjuu seg, mijn lens te kort!
Toegegeven, die 5 centimeter lange lens is bijna geen zicht als je omringd wordt door een stuk of twintig grijze buizen van een halve meter. Niet alleen langer maar ook stuk voor stuk 1900 euro duurder. En daar stopt de competitie want functioneel moest de lens niet onderdoen (want een stop extra en ruim genoeg). Iemand was blijkbaar niet op de hoogte dat dat onnozele pijpke "professioneel" genoeg was ;-) (Zou ik er met mijn nieuwe ringflitser binnenmogen ??)

Maar kom, elk nadeel heeft z'n voordeel, hadden ze me niet weggestuurd dan zat ik er misschien nog op mijn comfortabele plekje en dan had ik nooit die opnames van helemaal boven in de tribunes gemaakt. En dan had ik ook niet het foto-effect van 2010 kunnen toepassen, Vanthilt, beter en vooral correcter gekend als tilt-shift. Photoshopgewijs niet zo echt als met een echte tilt-shift lens maar die kost dan toch ook weeral 1500 euro, veelteveel voor wat deze amateur er mee zou kunnen doen
(hier met de al even budgetvriendelijk 35-70 f/4 'mini beercan' van 50 euro, om met de 35 mm toch al bijna heel de zaal te kunnen pakken).



En nu mag het stoppen. Met dat waaien. We hebben wel wat anders te doen dan de lasagne in de moestuin elke dag weer op z'n plaats te gaan leggen, de haag van de buren wordt er ook niet mooier van met al dat karton.