dames en heren, appelen en peren ...

Puree van aardappelen en aardperen, kan het eenvoudiger, kan het lekkerder ? waarschijnlijk niet.

De lean-on kast op het druivenkot staat er half, nog de ramen en de raampjes, een tafel (en een bed) en ik kan verhuizen. Oh ja, ook nog elektriciteit of ik kan er niets beginnen (kweekkast, groeilampen, werklicht,...). Misschien moet ik die kleinschalige fotovoltaïsche elementen maar eens onder de loep nemen om de bovenverdieping zelfvoorzienend te maken. De Astra cuisinière dat wordt niets, veel te zwaar om naar boven te brengen en waarschijnlijk toch beter geschikt om met kolen te stoken. Uitkijken naar een kleine houtkachel dan maar, om de kleum uit de vingers te houden bij het zaaien.

Op kerstdag dan toch maar de druivelaar gesnoeid, ongeveer een weekje voor de traditionele nieuwjaarsbeurt dus (een mens moet durven loslaten) maar ik heb hier en daar nog een stompje te lang gelaten zodat ik met nieuwjaar niet in een zwart gat hoef te vallen.
Alleen van het snoeiafval van de aardbeidruiven heb ik stekken gemaakt, dat was meteen het moment om de kweekkast van stal te halen. De thermo-timer kon wel een nieuwe batterij gebruiken (registreerde de temperatuur wel maar weigerde 'aan' te springen), een semi-defect dat zich niet eenvoudig liet opsporen.

De cadeautjes bestonden vooral uit boeken (Held van Saskia de Coster, het boek van de low impact man, en de Snoecks) en een nieuwe tuinbroek. Niet één cadeau dat ik hoef te patsen op de veilingssites dus, ik hoop dat iedereen evenveel geluk heeft gehad.
Voor wie het nog niet van iemand anders heeft gekregen heb ik misschien ook een 'leuk cadeau' : levenslang printen met 20% korting. Hier af te halen; laat je niet intimideren door de gaten in de kaas... Maar niet printen is natuurlijk beter dan printen met minder inkt.

De vooravond van het nieuwe jaar is ook weer het moment om de goede voornemens voor te bereiden, eentje daarvan is meer verplaatsingen op de fiets dit jaar. Ter ondersteuning van deze gelofte heb ik mezelf een nieuwe fietscomputer cadeau gedaan, want meten is weten. Kan ik af en toe wat statistiekjes bijhouden om te zien of ik goed bezig ben.

En nu moet ik weer zaadjes sorteren om te ruilen want ik moet ook nog uit een 200-tal nieuwe tomatenrassen kiezen.

met de handen in mijn haar ...

Gisteren mijn halfjaarlijkse kapbeurt ge-C02-neutraliseerd, wat in mijn geval betekent dat de kapster thuis komt kappen. Lijkt misschien een beetje valsspelen maar de kapster (de mama) heeft dit kunnen combineren met een verplaatsing die toch moest gebeuren (om de kindjes uit te halen). Winst voor iedereen dus; behalve misschien voor Sophie Dewaele, want mijn haar heeft net niet de juiste lengte kunnen halen voor haar haar-fonds.

Bram zit voor de verandering eens letterlijk met de handen in mijn haar.

Het is ondertussen een traditie geworden om de druivelaar op 1 januari te snoeien, ik kan geen plechtigere manier bedenken om het nieuwe seizoen te starten en dat moment is dus weer niet ver af (vorig jaar met een dramatische afloop voor één van de nieuw-gespaarde gesteltakken, ten gevolge van een nog licht dubbelziende kater). In de kersteditie van gardeners world adviseerde men echter om die noodzakelijke snoeibeurt misschien toch maar te vervroegen tot ... "voor kerstmis"; met de opwarming van de aarde zou de sapstroom wel eens wat vroeger op gang kunnen komen. Het valt nog wel mee met dat doodbloeden maar al wie zijn druivelaar al eens heeft zien bloeden weet dat het in elk geval geen prettig zicht is.

Misschien moeten we dan maar een alternatief vinden voor de start van het nieuwe jaar. Prei, reukerwten, sieruien of labbonen zaaien ... suggesties zijn welkom.
Gisteren ook nog eens in de aardbeidruivelaars gepitst en er bleek toch nog leven in te zitten dus het ziet er naar uit dat ze de tocht vanuit Italië hebben gehaald (dus meer van dat). Heel veel overtollig hout zit er nog niet aan (dat moet ik er nog aansnoeien), maar ik ga toch proberen zoveel mogelijk éénoogstekken uit het snoeihout te recupereren want ze zijn lekker die uve con gusto fragole.

inpakken en wegwezen ...

Ik heb het kunstige eco-filmpje van Nic Baltazar niet op de blog gezet omdat ik het weer niet meer vond dan een leuk filmpje met een dramatische boodschap. "We hebben nog 4 à 10 jaar en dan is het te laat". Als we nog 4 à 10 jaar van dat soort filmpjes krijgen is het inderdaad te laat. Dan liever wat meer filmpjes over wat we WEL kunnen doen. Meer kameleon op TV dus ;-)

bv mottainai furoshiki. Voor wie al lang niet meer kan toegeven aan de koopgekte rond de feestdagen zitten alle kadootjes misschien al in een anoniem papieren 'enveloppe', voor alle anderen is er nog een kans om het goed te doen. Leuk al die gekleurde papiertjes, maar buiten de hond heeft niemand er iets aan als ze eenmaal uitgepakt zijn. Akkoord, de gemiddelde moemoe die de oorlog nog heeft meegemaakt heeft een speciale kast met netjes opgevouwen inpakpapier 'voor ooit', maar de gemiddelde belg frommelt het tot een bolletje en gooit het weg. Weg pakje, weg boompje, weg beestje, weg...
Het Japanse ministerie van milieu promoot al een aantal jaren furoshiki, origami met doekjes, om kadootjes in te pakken, te transporteren, ... dus koop je vriendinnetje een nieuwe ring EN een zakdoek, je vriend een motor EN een nieuw laken voor het bed, je grootmoeder een taartvorm En een handdoek; met wat geluk hebben ze dan nog een troostprijs als het pakje tegenvalt. Een doe-het-zelf pdf.

Het lijkt wel of alles tegenwoordig nog om de pakjes draait. Het is vromer dan mezelf maar ik denk dat Rosemarie het minstens zo leuk zal vinden om kinneke Jezus in zijn kribbe te leggen dan het zoveelste pakje te mogen open doen. Onze bescheiden woning kan die explosie van pakjes aan dit tempo niet aan maar het is blijkbaar allemaal van te moetes. De wafelijzerpolitiek zit blijkbaar in de Belgische genen gebakken, alleen bakken de wafelijzers van nu zes wafels tegelijk (want een moderne meter is niet meer grootmoeder tegelijk, en niet-metekindjes mogen toch niet in de kou blijven staan). Uw kinneke Jezus ligt toch nog niet in zijn kribbe ? (betrapt!, u bent waarschijnlijk het slaafje van de koophysterie geworden).

Ook ons vlees gaat in pakjes. Het wordt onzichtbaar geplakt, 'vormgegeven'. Ik viel gisteren dus weer een paar keer uit mijn zetel van verbazing. Er is niks mis mee om kleine stukjes vleesafval te recupereren want een klompje haasbiefstuk van 50g is natuurlijk geen afval. Maar om die stukjes haas aan elkaar te plakken en te verkopen als haas, dat lijkt me bedrog. Vezelplaat is prima materiaal maar geen massief hout.
Leg ze dan op de fondueplankjes, of maak er gemalen biefstuk van of stoofvlees. En het gebeurd dus echt (en veel), met een natuurlijke twee-componentenlijm, fibrinogeen en thrombine, gewonnen uit varkensbloed. Transglutaminase noemt het beestje, eiwitverbindingen van het ene stukje vlees worden aan de eiwitten van het andere stukje vlees geknoopt, alsof het gewonde dier zichzelf nog in extremis wil genezen. Vlees (en vis!) krijgen deze marinade, verdwijnen in een vormpje en enige tijd later heb je een massieve worst die je weer in plakjes kan snijden. En zo wordt vlees 'gemaakt', en de argeloze consument koopt want het ziet er goed uit en hij weet toch niet meer wat zijn vlees geweest is. We kopen haas van haas (normaal ongeveer de dikte van een vinger) gelijmd en versneden als 'tournedos' ter grootte van je handpalm met een mooi wit randje (varkensvet) want het ziet er goed uit ... tijd om weer eens wat verpakkingen te lezen.

I tawt I taw a putty tat ...

 Ik had gehoopt dat ik nooit nog over mijn gevelvernieler moest schrijven maar we vergeten soms hoe groot de invloed van T.S. uit G. was. Het is immers het moment van het jaar dat de vogeltjes verwend worden met voederplanken en zelfs van ons zeer minimalistische voederhuisje bleef geen spaander meer heel. Dan maar op zoek naar een nieuwe voederplank voor 'Robin' ons huisroodborstje. Ik dacht een plank te gaan kopen en het huisje zelf in elkaar te timmeren, want meestal zijn die kant-en-klaar toestanden te duur voor de technologie die erachter zit. Maar geïnspireerd door collega blogger Bart en mijn consumptiepatroon van rode wijn, had ik thuis voldoende materiaal voorhanden en een uurtje of twee later was het modelleke klaar. Een wijndoos, een oude bezemsteel (in mijn geval een overgebleven lat van het kastanjehek), een verstekzaagje van de kringloopwinkel en wat schroeven (verkoperde, soon-to-become-classic want die moeten blijkbaar uit de handel) en op tijd een klein vloekje, meer moet dat niet zijn.
Alleen voor 'de couche' moet ik nog eens uitkijken (hoewel er nog genoeg overschotjes verf zijn) maar ik moet toch een beschermlaag kiezen voor de orangerie/lean-to kas voor het druivenkot die ook bijna klaar is). Toen ik de maat voor de moer ging opnemen op de steun (het enige wat nog overbleef van de vorige voederplank), bleek de moer van de vorige plank er nog op te zitten dus dat viel even mee (zowaar, bedankt T.S. uit G.).
Weer wat meer knutselen met z'n allen, er is toch niks op TV (Danny, nu je toch uit je hond gekropen bent, wij - de generatie van '70 - willen Kameleon terug).

eindelijk, een molshoop ...

Alleen met voorkennis valt het te begrijpen waarom een mens echt blij kan zijn met het verschijnen van molshopen in de tuin. Nu kan ik eindelijk mijn wapen-tegen-lelijke-molshopen inzetten, dat ondertussen al enkele maanden technisch werkloos lag te wachten in de kast. Het doet, voorspelbaar effectief, zijn werk ... Nu maar hopen dat Lorre deze vreemde gast accepteert.

Nog meer redenen om blij te zijn want ik heb eindelijk mijn leiperen kunnen planten (William Bon Chrétien, Beurré Hardy aka Gellerts Butterbirne, Delbard Péradel, Comtese de Paris, William Delbard Gourmande, Automne Delbard, Delbard Super Comice). Toegegeven niet de meest ideale periode, een maand eerder was beter geweest en zo stond het ook op de planning, maar plannen veranderen. De grond was niet bevroren dus het mocht nog. De leibomen stonden ook in pot, met een grote wortelkluit, ze zouden de verhuis van ingekuild naar de definitieve standplaats niet gemerkt mogen hebben. Ik ga wachten met water geven tot dinsdag want vanaf dan schijnt het weer weer zachter te worden, water geven als het vriest lijkt me slechter dan even geen water geven, de grond is vochtig genoeg.
Het is nog mooier geworden dan ik in gedachten had en daar zit ons ingenieuze spandradensysteem ook voor iets tussen. Papa was ook bijzonder blij met zijn bijdrage, hij stond zowaar te dansen van contentement...

Er is wel redelijk wat blauwe steen onder de grond verdwenen maar dat ging niet anders. Ik heb trouwens een bijzonder goede partij teelaarde gevonden maar de bron ga ik pas bekend maken wanneer ik zelf geen teelaarde meer nodig heb ;-) Het is in elk geval niet de dure teelaarde van een brave man uit G. wiens verbeterde teelaarde ineens plantgrond was, een mengeling van de gele zandleem uit de streek met wat perliet en compost. Kan een zeer goede mengeling zijn maar te duur voor wat het was en in de betonnen opslagkuil ook steenhard bevroren.

De fruitbomen in de boomgaard hebben een laagje karton rond de voeten gekregen; volgende week nog wat organische mest onder de druiplijn van de kruin (waar ongeveer de meeste haarwortels zullen zitten). De leibomen deftig aan de latten aan de bekabeling hangen staat ook nog op de planning.

Zondag heb ik dan met Rosemarie de bollen onder de peren gelegd : tulpen (pinocchio en toronto), Chionodoxa en Puschkinia. Ook maar net op de valreep maar het één kon uiteraard niet voor het ander en de bollen waren al gekocht. Als je bollen aankoopt heeft het geen zin te wachten tot het laatste moment want dan zijn de lekkerste snoepjes al verdeeld.
Als laatste strooide Rosemarie de zaden van de oostindische kers 'dik' onder de bomen. Laat de lente maar komen.

Paint it black white ...

De meeste dakbedekkingen zijn donker gekleurd, en veruit de meeste platte daken krijgen de klassieke zwarte roofing. Iedereen die onder zo'n dak slaapt zweet zich te pletter in de zomer tenzij ze een halve meter isolatie hebben voorzien. De oplossing lijkt echter weer zo simpel dat het onbegrijpelijk is dat dit amper doordringt tot de markt : maak het dak wit. Wetenschappers hebben uitgerekend dat 'de opwarming van de aarde' met een volle graad wordt verminderd als alle daken wit zouden zijn. Misschien moet ik dus ook maar eens met een pot witte verf mijn plat dak op (ik geloof dat er in Kessel-lo nog iemand een lot witte-lijnen-verf heeft staan die hij voor zijn verbouwing van zijn kelder tot zolder heeft gebruikt, eersteklas want met glas versterkt). De duurzaamheid van het dak wordt ook verhoogd en wellicht wringt daar weer het schoentje want welke fabrikant wil een produkt verkopen waar je veel langer mee doorkomt (lees : zij op termijn minder verkopen) ?
Groendaken zijn uiteraard nog beter om de warmte te bufferen, want al die witte daken worden toch groen.

Ut palma florebit, bloeien als een palm, een stukje uit een psalm (Justus ut palma florebit, moge de rechtvaardige bloeien als een palm) en de spreuk van de paters van West-Vleteren (discreet ingebrand in de lage houten bierbakken als U-PF). We zijn weer een weekendje gaan hoevetoeristen in Lo-Reninge ('ten Thorre') en toevallig was het dit weekend weer bierweekend aan de abdij en waren we met één auto binnengeraakt op de biertelefoon. Voor wie het concept niet kent lijkt dit wartaal, het gevolg van veel te veel alcohol; voor wie het wel kent is het meestal de bron van veel te veel alchohol.
Helemaal geen lange wachttijden aan 'de loskaai'; misschien omdat 'slechts' de 8 kon worden afgehaald, maar misschien is de hype ook weer wat gaan liggen nu de Karmeliet het beste bier ter wereld is. Zondag nog een kaffeetje gevonden waar we de trappist goedkoper konden drinken dan aan de abdij, misschien in het vervolg dus eerst de plaatselijke bruine kaffeetjes eens prospecteren voor we naar de wat karakterloze parochiezaal 'de Vrede' trekken. Tijdens de wandelingen door de boerentuin nog wat zaad kunnen sprokkelen (niet van de piétrainberen van boer Karel) dus als het een beetje meezit zit er weer wat geschiedenis in de tuin.

Gisteren de eerste goji-zaailingen verspeend, nu maar te hopen dat ze de overgang van watten naar zaaigrond goed verteren. Misschien moet ik ze wel maar wat onder de lampe(n) brengen dat ze voldoende sterk kunnen opgroeien in het zwakke winterlicht.

Doet-ie-het, of doet-ie-het-niet. Ooit hebben we een oude gietijzer-met-emaille cuisinière gekregen. Hij staat al een paar jaren gestald maar het zou leuk zijn moesten we hem (werkend) in de plantenkamer krijgen (eerste verdiep van de druivenkot) maar dat zal dus niet meevallen want die dingen zijn loodzwaar. Het is nog niet helemaal zeker welke brandstof je kan gebruiken; de ene zegt 'in een kolenkachel zeker geen hout', de ander zegt 'in een houtkachel zeker geen kolen'. Volgens de kachelboer is de laatste stelling de meest correcte, kolen zouden heter stoken dan hout en daarvan zou de kachel kunnen barsten. Hout (maar dan ook alleen hout en niet 'alles') zou dan de instapbrandstof zijn. Misschien moet ik ze eerst maar eens op de beganegrond testen voor we het onmogelijke proberen (de roosters kunnen ook verklappen voor welke brandstof ze zijn voorzien).

dommerik ...

De kweekkamer op het tweede verdiep van het d(r)uivenkot heeft zijn nieuwe vloer gekregen en mijn zoektocht naar een geschikte trap om potgrond en water naar boven te zeulen begon ik tussen het bouwantiek. Soms vallen de prijzen van de ornamenten, die er al een leven hebben opzitten maar die een zoveelste leven in je eigen tuin verdienen, mee maar voor de gietijzeren draaitrappen viel het me eerlijk gezegd wat tegen. 3 à 4000 euro is toch net iets teveel, en al haal ik het beste van het marchantenbloed in me boven dan zou de gepingelde prijs me nog altijd tegenvallen. Voorlopig het einde van de zoektocht dus.
Tussen de oude stenen zag ik wel enkele indrukwekkende stukken die perfect en esthetisch (architectuur = firmitas, utilitas en venustas, oplossingen bedenken die structuur, functie en schoonheid met elkaar verzoenen) de onhandige bestuurders uit de tuin kunnen houden. Dommeriken schijnen ze te noemen, en zo werden ze wel eens ingemetseld op de hoek van een huis om te vermijden dat de onhandige boer die zijn bocht te kort nam met zijn kar het huis zou beschadigen (de onhandige boer werd dan ook meteen tot dommerik gepromoveerd).

Een stuk of tien van de goji zaden zijn al gekiemd. Een goede week zonder echt intensief gepamper (gewoon op natte watten in een schaaltje in een plastic zak om het geheel niet te snel te laten uitdrogen), zo moeilijk lijken ze nu ook weer niet te kiemen. Wordt vervolgd.