snoeihard het jaar in ...

Er is zo'n kliek tuinders die traditioneel de druivelaar snoeit op 1 januari (toch als de omstandigheden het toelaten : nooit bevroren takken snoeien!). En normaal gezien hoor ik daarbij, want tradities zijn leuk, iets om naar uit te kijken.
Maar de omstandigheden waren niet goed. Die eerste janauari blijft een drukke dag, zeker als ge wat lang in uwen tram blijft liggen. En eigenlijk (het favoriete stopwoord van onzen Bram) wilde ik eerst de Felco nog eens onder handen nemen.
Snoeischaren gaan na een tijdje onder de plantensmurrie zitten en dan worden de snedes steeds lastiger en vooral lelijker, hoe vaak je ook er met de wetsteen tegenaan gaat.



Het voordeel van een goede snoeischaar is dat ze helemaal uit elkaar kan en dat maakt het onderhoud een stuk gemakkelijker. Nu ja makkelijk, waarom maken ze die schreuvendreuersleuven toch zo smal, eigenlijk (iets wat ik vroeger typisch met het scherp van het patattenmes zou hebben losgepeuterd).
Makkelijk en duurzaam, er ligt hier nog ergens een oude (gevonden) waarvan ik enkel nog het veertje moet vervangen.
Wat 'poets', mijn favoriete MMM schuursponslapje en een paar strijkjes van de wetsteen en ze was alweer in nieuwstaat. En een likje Felco verzorgende siliconenspray erover om het een tijdje zo te houden. Wel oppassen met de kindertjes want Bram kwam even aan het busje (en daarna aan z'n ogen) en riep : hej, da blinkt a'maal. Gelukkig zachtaardig spul (ahja plantaardig) en het psychedelische effect bleek van korte duur.

Een ideale klus voor het "tussenseizoen", en als ik morgen nog een half uurtje vrije tijd vind dan krijgen de druivelaars toch nog een beurt. Met haarzuivere snedes.