Dit zijn 3 trossen van black cherry (afgelopen weekend). Er komen in elk geval veel tomaten aan, en ze rijpen nog altijd door zij het steeds trager. Zou dit ras het qua opbrengst slechter doen buiten ? Niet noodzakelijk maar hij zou waarschijnlijk nooit de kans krijgen om boven zijn niet al te hoge stok uit te groeien. Hier is het één van de rassen die vlot zijn eigen tenen kan kietelen als je hem ergens ter hoogte van de nok de weg wijst. Dus meer tomaten per struik, op de keper beschouwd zou ik denken van wel.
Mijn vier buitentomaten van dit jaar hadden weer minder geluk. Nochtans staan ze op het terras, ver van alle moestuinen uit de straat, in verse potgrond die nog nooit de ziekte heeft gezien (dus geen spatwater met sporen - mag ik hopen). Maar natuurlijk wel weer een gestage aanvoer van teveel hemelwater.
Voor de opbrengst moet je deze dwergrassen niet uitkiezen (en de vergelijking met black cherry is dan eigenlijk puur bedrog, maar ik ben dan ook een kwajongen die qua tongen kan kwatongen). Eén tomaat was rood, rijp, en alweer rot voor we thuiskwamen uit vakantie, drie andere zitten (al twee maanden) in de geeloranjefase (maar het zou ook kunnen dat dat golden dwarfs zijn schiet me plots te binnen, dan kan ik nog wel even wachten als ik ze ooit rood wil zien). Ik denk dat we veilig kunnen stellen dat ze in de serre sneller rijpen (dit seizoen nog meer dan anders).
Zou het werkelijk beter gaan met 'echte' buitentomaten ? Wat valt er precies onder dat predicaat buitentomaat ? Tomaten die kort afrijpen ( < 75 dagen zag ik bijvoorbeeld ergens) EN zeer ziekteresistent zijn-zonder ? Of weer zo'n stickertje van twee euro ? Ik kan me niet uitspreken of zo'n buitentomaat altijd in zijn rol zal blijven, volgens mij blijven tomaten-zonder in ons klimaat tamelijk voorspelbaar in hun rol van snel zieke probleemkindjes. En zijn die 'echte' superresistente buitentomaten wel zo lekker ? Als ik sommige liefhebbers zie knutselen met resistente onderstammetjes onder hun goede rassen zou ik denken van niet.
"Iets boven hun hoofd" is hier dus een aantal jaren geleden vervangen door een degelijke serre en daar hebben we nog geen moment spijt van. Maar als je hoopt dat de serre een wondermiddel is, dan kan het alsnog vies tegenvallen (bij een plastiek/tunnel nog meer dan een glazen serre). Hygiëne blijft belangrijk : hou het droog en verwijder zo snel mogelijk de minste vorm van aantasting. Want het kan, zonder.
2 comments:
ah oei, ik ben er ook zo eentje die in de serre een wondermiddel zag, maar nu ik hier lees dat je t ding 'hygienisch' moet houden, slinkt het enthusiasme wel...
niet Sien en Maria kraaknette noch tongzoen-safe hygiëne he ;-) Gewoon het geheel van dingetjes die ervoor zorgen dat de ziekte minder kansen krijgt om toe te slaan.
Sterke planten : geen ijle zaailingen, niet teveel voeding (oppassen met stikstof), maar ook niet te weinig, diep verplanten, ...
Droge planten : goed ventileren (condensatievocht, voldoende ruimte rondom, niet te warm...), spatwater,...
Propere planten : dieven snijden en niet breken (kuiltjes zijn haard nummer één, en in het slechtste geval maak je grote lelijk wonden of scheur je een stuk van de stam mee), afval uit de serre verwijderen en niet op de grond, ...
Hoe strenger je daar in bent, hoe beter het zal lukken in de serre; een wondermiddel maar niet het wondermiddel (zet de planten wat kort bij elkaar, giet de planten elke morgen goed nat en de rest op de bodem, en laat de serredeur consequent dicht, dan wordt dat daar een warm-zweet-nachtmerrie).
En als je je dat allemaal eigen hebt gemaakt dan loert de bodemmoeheid in de vaste serre en dan gaat het weer een stuk minder (een tunnel roteert al wat makkelijker dan een vaste, een vaste glazen geeft weer minder condens,...). Maar ze zijn het waard in elk geval, de tomatjes en andere serrevruchten.
Post a Comment