EUREKA ... eindelijk

Nee, ik ben nog niet begonnen in de volle grond (maar dat gaat nu niet lang meer duren), dat van de maankalender is het ook nog niet (maar dat gaat nu niet lang meer duren) en of de moerbei eindelijk in de was gaat geraken laat hij nog niet zien (maar dat gaat nu niet lang meer duren). Nee, niks van dat alles maar niet minder bijzonder.

Ik ga niet nog meer reclame maken voor de luxaflex als plantenlabel want het wordt precies al moeilijker om er nog te vinden. (allez nog één keer dan :) Luxaflexen zijn perfecte plantenlabels, want je kan ze voor een paar euro in een kringloopwinkel op de kop tikken en met een weloverwogen actie van de schaar haal je er een paar honderd blanco labels uit. Prijs/kwaliteit alleszins een betere zaak dan een paar euro voor tien labels in het tuincentrum om de hoek, en voor de afvalberg toch ook een goede zaak want wie hangt die licht vergeelde luxaflexen anders nog op ? (mooie reepjes knippen uit een melkbus ? vanzelfsprekend makkelijker dan wanneer de melk in glazen flessen komt, maar dat zijn uiteindelijk toch ook maar van die slappe pluriforme dingetjes).
Eigenlijk moet ik zeggen bijna perfect want de Achillespees van de meeste labels blijft het beschrijven met 'onuitwisbare' inkt. In weer en wind, maar soms zelfs al onder de beschutting van de serre, blijkt dat onuitwisbaar toch maar een relatief gegeven. Goed voor de herbruikbaarheid van het plantenlabel maar jammer voor de naamloos geworden drager. Als je een half dozijn Jalapenos hebt staan (die herkent zelfs een leek; de niet-ingewijde buitenstaander bedoel ik dan, niet de porei) is het anders wel handig dat je precies weet welke. Misschien wil je wel zaad oogsten (en dan mag daar een naampje bij) of misschien kan je helemaal geen zaad nemen (wegens F1 hybride die meestal geen stabiele nakomelingen geeft), bijvoorbeeld.

Maar, neem ondertussen nog eens een slok van je rode wijn, de oplossing is nabij en nog goedkoper en duurzamer dan de luxaflex. Het vergt wel een kleine start-investering (tenzij je al eens een chassisnummertje omkat) : slagletters. De (lood?)wikkel van de fles is zo zacht, een kind kan de was doen. En aangezien je de wikkel toch ruim moet verwijderen bij het schenken (wijn mag nooit in contact komen met dit metaal) kan je hem er beter volledig afhalen (loodwikkels, voor zover ze nog worden toegepast, worden al eens bij het klein gevaarlijk afval gesorteerd ... maar door wie vraag ik me dan af).
De embossed-look is wel netjes maar zelfs als je het metaal weer vlak zou strijken blijft de naam zichtbaar. Een paar strakke tourkes rond een ijzerdraadje of bindbuis en je naampje loopt nooit nog weg (een klassieke 'door het gaatje' kan ook, maar is toch wat kwetsbaarder denk ik - zeker uit een enkele laag).
Bij het opkweken heeft een priklabel-type-luxaflex misschien nog de voorkeur (al was het maar dat ik er geen 240 ga liggen ponsen voor de tomaten), maar 'ter plaatse' of voor de gasten die wat langer aan huis blijven (ik noem maar wat : dat dozijn fruitbomen dat je geplant hebt, die twee dozijn kleinfruitvariëteiten of die drie dozijn bijzonder rozenrassen - jaja, uit het hoofd, nu nog wel maar over tien jaar ...) is dit toch wel fantastisch. Het moet nog blijken hoe lang deze labels zullen meegaan maar een beredeneerde gok zegt : zeer lang.


There is ART in rose quartz, typography art...

Weer een reden om aan de wijn te blijven. Schol, sláinte, prosit, zum wohl, skål, cheers, cin cin...