arboretum bokrijk

Iedereen wil onder de kerktoren werken, behalve de Limburgers, die willen allemaal in Brussel werken. Daarom duurt een reis in de richting van Limburg al eens wat langer in de avondspits en zo missen wij al eens een afspraak in het arboretum van Bokrijk (weer één van die schaarse momenten dat het hebben van een gsm handig zou kunnen geweest zijn).

Geen spoor van de rest van de groep, dan maar met flinke pas alleen op stap, in de hoop hen misschien nog ergens op het domein te treffen. Ondertussen natuurlijk niet blind voor wat de lente te bieden heeft, en ook een half oog omhoog naar de fototoestellen-bedreigende-lucht (dan zie je trouwens dat het goed gaat met de rode eekhoorn in de Bokrijkse bossen, te schuw om zich te laten fotograferen maar wel frank genoeg om een stukje mee te lopen door de toppen van de bomen). Die met sporadische buitjes dreigende lucht was misschien wel de reden waarom de anderen er niet waren - wussies, zo droog al afdruipen. Maar het begon al gauw echt te regenen en te donkeren dus tijd om af te zakken naar het Koetshof voor een welverdiende troostborrel tot aan de pauze (een bakkie troost had ook gekund, maar 24 flesjes, zo droevig was ik nu ook weer niet).
Het onverlichte verlaten bos gaf je onderhand het gevoel dat je elk moment aangerand kon worden, door een groepje Limburgse MegaLenigeLindsey's misschien. Dat beklijvende gevoel laat me sindsdien niet meer los (als je iemand met een brede glimlach tegenkomt is de kans groot dat ik het ben) maar kom, we dwalen af, en 't is niet de moment in dat donkere bos...



Plots zag ik een groepje paraplu's zigzaggen en dat vond ik verdacht en ook een beetje vervelend, want nu zou ik zeker niet overvallen worden (MegaLenigeLindsey's dragen toch geen paraplu's en overvallen al helemaal niet als er zoveel volk rondhangt - helaba, u dwaalt weer...). De groep. Had eerst de geurtuin gedaan. Gingen nu 'mijn' tuin doen. Dacht nog even 'dan doe ik die van jullie ondertussen, alleen (horen jullie mij MegaLenige...alleen)' maar ben toch maar gevolgd. Van de geurtuin heb ik dus weinig kunnen zien, maar in de rest van de tuin was het toch nog een beetje ingehouden lente :
stermagnolias open, de M. soulangianas beginnen, Primula's, bosanemonen, Scilla's, Corylopsis, Narcissen, Helleborus uiteraard, Chaenomeles stilaan, Forsythia natuurlijk, Styrax japonica, Caltha palustris, maar een zekere garantie voor wat oh's en ah's rond uw vijver is de Lysichiton americanus in (verteerbaar) geel. Voorbodes genoeg, maar echt knallen doet de lente voorlopig nog niet.
Sommige hebben helemaal geen bloemen of bladeren nodig om ook in de kijker te staan, zoals de stekelige stokken van de Aralia elata, de rode berk (Betula nigra) of de Zanthoxylum. Maar 'the talk of the night' was toch het plantje uit de geurentuin (dat ik dus niet heb gezien maar wel geïdentificeerd) : de Sanguinaria canadensis. Bij de opzoekingen nog een nieuw termpje leren kennen : de (lente) efemeren, dingen (maar vooral natuurlijke zaken en in het bijzonder planten) die maar zeer kort bestaan (letterlijk uit het grieks -ephemeros- voor één dag).



Heb je de maan nog gezien ? Twee dagen geleden volle maan dus vandaag de perfecte zaaidag, meteen ook de reden waarom ik weer dringend naar mijn potgrond moet en nog even niet kan uitleggen hoe dat nu zit met die maankalender... nog even geduld, heel even maar. beloofd.