eco- en andere speeltjes ...

Consuminderen staat normaal hoog in mijn lijstje [daswelwahjom] maar soms is het sterker dan mezelf (ik had maar chocola moeten lusten als comfortfood).

Eneke dat al lang op mijn lijst stond was de stapleless stapler. Nieten zonder nieten. Waarschijnlijk één van de weinige keren dat iets-zonder-zichzelf kan werken, maar werken doet het in elk geval. Wel maar voor een blad of drie maar dat is toch het gemiddelde (3,14159 om precies te zijn) waarvoor we paperclippen of nieten.
Te krijgen bij uw favoriete eco-provide(u)r vanaf een euro of twee, alleen ... ik heb niets met roze of fluo-geel; deze past een beetje beter bij mijn huis-kantoortje.



Eneke dat niet zo lang op mijn lijst stond was de spiegel telelens (Ja, ik weet het). Daar word je tegenwoordig mee doodgesmeten en na het lezen van de zeer uiteenlopende ervaringen en opinies zonder ervaring moest ik het maar eens zelf uitproberen. De Falcon 500mm f/6.3, voor een goede 130 euro door een vriendelijke Pool tot op de dorpel gebracht (laat je dus geen 200 euro of meer armer maken op de kapazas). Alles wat ze zeggen en schrijven over deze lenzen (want die Koreanen hangen er wel een andere naam op tot je er eentje leuk vindt) is waar : beetje soft, manuele focus (so? you lazy bas**d), zeer beperkte DOF, donut bokeh (you love or you hate, I like, you wait,...) en ga zo maar door. Geen al te serieus speelgoed voor sommigen, presse-papier voor anderen ...
Maar mijn plaatje van de maan vind ik nog wel leuk voor een eerste keer (op statief en met draadloze ontspanner), van zo kortbij heb ik ze nog nooit mogen zien (en ze stond precies veraf gisteren). Speelgoed is toch om mee te spelen en zolang je maar creatief omspringt met de limieten van je houten sabel kan je nog wel eens een Gulden Sporenslag winnen - Hendrik Zal-Het-Geweten-Hebben weet het (en Hugo Claus ook). Voor het geld vind ik het na één dag al een leuk speeltje (op naar het Atomium voor wat donuts).
En daarbij, Oude Technologie, daar ben ik meestal redelijk gerust in, zeker als ze in een moderne kopie uit het Oosten zitten. (Ter referentie 600 euro voor de Sony 500mm f/8 AF, die wel vele malen beter is maar ook vele malen duurder).

Als je de maan zo mag zien dan weet je in elk geval dat het weer bijna tijd is om te zaaien; 28 februari en 1 maart zeer geschikt voor tomaten (zelfs als je er niet in gelooft blijft het een verdedigbaar zaaitijdstip). En wordt het tijd om uit te kijken naar pootaardappelen maar dat heeft dan weer niks met de maan te maken.



De proefdruk bij de grootplandrukker was een beetje ontgoochelend. Kleuren een beetje aan de flauwe kant. Hoe was dat mogelijk ? Mijn scherm is gecalibreerd, en op mijn eigen printer met aangepaste profielen was het zoals ik het op het scherm zag (wat nogal wiedes is).
"Mijne printer gebruikt geen zwart" was al een aardige stap in de goede richting om te begrijpen wat er nu weer aan de hand was. Even een andere drukker proberen. Een fotodrukker, 140gr papier, 40€/m² maar voor 22€ wel een perfecte druk.
Het eerste wat de klant zei - nog voor ik aan mijn uitleg kon beginnen - was "HOE HEB JE DAT GEDAAN, prachtig" - bijgevallen door een "Dat (presentatie) heb ik zo ook nog nooit gezien" van de docent (maar dat wist ik al een beetje want dat vertelde de grootplandrukker die alleen voor architecten werkt ook altijd).
Missie (digitaal opkleuren) geslaagd.
Welk plan van de klas uiteindelijk gekozen wordt weten we nog niet ... Hij was niet meteen wild van de Mickeys die mij inspireerden :

wens :
tuin in Japans-Amerikaanse stijl (huh? wasda??) +
huis in cottage stijl met veel hoeken en kanten +
(ikke) aanhanger Mickey Liberation Front
= Mickey, geen pretpark maar zoals bij Donaldson en van die kleedjes



Hij, binnehuisarchitect, vond het totaalconcept wel knap (waarvoor dank) maar hij moet wellicht nog wat wennen aan de Mickeys, terwijl de rest van de groep zelfs een beetje teleurgesteld was dat de meeste Mickeys weg waren (dat was wel van in het begin de bedoeling e mannekes)... een mens kan ook nooit goed doen ;-).
Die Mickeys waren hem misschien niet eens opgevallen als ik het er niet bij had verteld en zouden na aanleg ook alleen mogen opvallen vanuit de lucht (en zo komt je tuin misschien nog bij de hiddenmickeys.org'en terecht, ook niet erg).
En en passant heeft mijn mini-onderneminkje in de klas ook een naam : AmperZand (&) tuin•en. Niet dat ik van mijn the666bbq af wil, hoewel ... wekelijks heb er ik wel ergens morrie mee (especially chez les Americains) dus ik vrees dat dat geen ideale handelsnaam zou zijn (of misschien juist wel?) Châpeau trouwens dat ze een 16-tal ontwerpen na elkaar wilden komen verteren... die potentiële klanten.



Voor wie toch nog wat echt comfortfood kan gebruiken, snel nog een moelleuke van witte limoenchocolade in een bruine jas (voor vier personen met normale problemen) :

- 200g witte chocolade smelten in 50g limoensap en daarna een uurke weer laten opstijven in de koelkast (wordt niet meer hard hard), hiervan worden dan later dobbelsteentjes gesneden (of quenellekes gequenelled) die de kern vormen van het taartje (minstens een uurke wachttijd incalculeren voor deze stap).
- 125g pure chocolade smelten in 125g boter, 2 eieren en twee dooiers loskloppen met 50g suiker
- eiermengsel bij chocolademengsel en er nog 50g bloem onderkloppen
- vormpjes inboteren en boter bestrooien met kristalsuiker (wij hebben onze muffinplaat gebruikt maar je kan ook van die vuurvaste kommetjes gebruiken)
- vormpjes 3/4 vullen met het chocolademengsel, (zacht) blokje van de witte chocolade erbovenop : 12 minuten oven van 180° (enjoy le cinema : black will grow over white)
- omkeren op een bord (of serveren in het kommetje), klaar ... en lekker (zelfs als je amper chocolade lust)

En weer zo simpel, hoogstens één druppel zweet op het voorhoofd als je tegelijk ook twee verjaardagstaarten, drie lasagnas en een pompoenbrood (ja, zelfs dat) staat te bricoleren.