Geen misviering bij VRT vanochtend, maar een documentaire van Lichtpunt (toevallig opgemerkt, ik zat niet te wachten op de mis). Ik moest even terugdenken aan de schooltijd, alleen mocht ik nu wel een les godsdienst overslaan om bij die van zedenleer een leuke film te gaan zien (meer van dat VRT!). En misschien boezemde de duivel van deze film wel meer angst in dan die van de wekelijkse eucharistie (een uitstekende duivel dus) : gepatenteerde roundup ready genetisch gemanipuleerde monoculturen. Een duivel die echt bestaat en onder ons is helaas. Het patent zorgt ervoor dat je geen zaden mag oogsten en hergebruiken van het gepatenteerde ras (koop dus altijd maar nieuwe zaden van meneer de producent), roundup ready zorgt ervoor dat de plant geen concurrentie meer hoeft te vrezen als je maar genoeg roundup spuit (alles dood behalve de gemanipuleerde plant, meer roundup kopen van meneer de producent en het milieu wel naar de haaien maar dat schijnt maar een detail te zijn) en monoculturen die de biodiversiteit uiteraard ernstig bedreigen. Maar meneer de producent manipuleert op tijd en stond wel eens een nieuwe variëteit.
Mexico, de bakermat van de maïs, waar de lokale bevolking al duizenden jaren maïs telen uit eigen zaden zit op plaatsen waar ze het zelf niet verwachtte al met gecontamineerde planten - planten waarin vreemde genen voorkomen die in de (Amerikaanse) genetische gemanipuleerde rassen zijn geforceerd (contaminatie door kruisbestuiving). Die transgene variëteiten vormen vaker gedrochten dan bruikbare planten. De lokale variëteiten worden dus vernield maar 'gelukkig' kunnen de Mexicaanse boertjes later nog altijd gepantenteerde roundup ready genetisch gemanipuleerde zaden kopen van 'meneer de producent'. Wie het zaad van ons voedsel in handen heeft wordt allermachtig. De duivel wordt God.
Aanstaande dinsdag en woensdag zijn het weer prima maan-dagen om vruchtgewassen te zaaien. Ik ga die maar eens reserveren om met de pepers en de paprika's beginnen. Net de labels voor de naampjes geschreven (weer veels te veel) want op het moment zelf lijdt de kwaliteit wel eens onder de haastige spoed. Voorlopig gebruik ik nog altijd mijn gerecupereerde luxaflexlatjes waarvan ik nog een redelijke voorraad heb. Met de juiste onwisbare stiften is dat een zeer goedkope manier om veel labeltjes te maken maar de onuitwisbaarheid laat soms te wensen over. Misschien moet ik toch maar eens experimenteren met slagletters en blikken plaatjes.
4 comments:
Als wij aan zee zijn, gaan we op het strand altijd op zoek naar 'messenheften', je weet wel, die bijna rechthoekige schelpen die wel zo'n tien cm lang worden. Met een dun 'alcoolstiftje' beschrijven, en je hebt prima plantenlabeltjes...
die lange schelpen zijn inderdaad ook een klassieker in de tuin. En een favoriet van de kindjes aan zee. De laatste keer dat we aan zee waren leken er zoveel van die schelpen te liggen dat het er bijna op een stortplaats leek; er zal dus niemand vragen stellen als die kleine handjes een zakje 'labels' vullen voor thuis ;-)
Ik vind het wel gek dat we hier niet meer van die beestjes eten als ze zo op het eerste gezicht meer lijken voor te komen (opwarming van de aarde ?) In Spanje staan ze in elk geval wel op het menu...
Hallo peter,
Niet dat ik nu speciaal reageer op deze, maar ik wilde je even laten weten dat ik met veel genoegen een aantal van je posts heb gelezen. Je schrijft over interessante onderwerpen op een vermakelijke manier. Zelf nu ook bezig met het stekken van druiven, goji en zaaien van andere fruit- en plantensoorten in een verwarmde propagator met plantlampen er boven.
Groeten en veel succes verder,
Paulien
Pauline, als je met zo'n leuke pluim komt dragen blijft het al eender op welke hoed je hem uiteindelijk steekt. En een schouderklopje op tijd en stond daar is nog niemand slechter van geworden.
Ik ben ook altijd blij als ik merk dat er mensen zijn die nog echt "lezen", alles moet tegenwoordig of via veel blabla aan de telefoon of via gecondenseerde ledige kortzinnen of sms-nonzinnen...
We worden oud Pauline ;-)
Post a Comment