zaad zaaien ... wat anders

Ik kijk al lang niet meer beschaamd naar de tippen van mijn schoenen als er "er hangt weer zaad in uw broek" wordt geroepen (busted! not). Schaamte noch schroom, ja mevrouw de juge, ik ben een pikkedief, pittedief, pilledief, stekkedief als het op plantjes aankomt. Uiteraard niet als er al een zakje rondzit en een prijs ophangt maar in de natuur eigen ik wel eens een deel van het overvloedige zaad mezelf toe. De gulzigheid neemt met de jaren gelukkig af omdat je ondertussen weet dat je maar een paar zaadjes nodig hebt om een nieuwe soort te introduceren (en vanaf dan kan je ze meestal gewoon thuis oogsten, lees : laten vallen), maar als ik rijp zaad zie van een plant die me aanstaat kan ik er niet aan voorbij gaan, sterker nog moet ik er voorbij gaan en hoe dichter hoe liever.

Voor groenten is dat compulsief gedrag over het algemeen niet zo overdreven, en valt dat zelf-oogsten ook nogal mee; buiten tomaten, pepers, meloenen en pompoenen oogst ik eigenlijk weinig om opnieuw te zaaien (spontane zaailingen niet meegerekend). Alles nieuw en (misschien) beter dus, en het is weer die tijd van het jaar.

Voor wie, zoals ik, echt graag zaden ziet uitkomen en wie nu zo een beetje op zijn handen moet gaan zitten (lastig bladeren wel in de zaadcatalogi zo) of hij begint er al weer (te vroeg) aan, is er misschien een oplossing : de """nieuwe""" hype van de kiemgroenten.

Iedereen kent wel de stinkende waterkers-op-watten-experimenten uit z'n prille schoolcarrière, en waarschijnlijk ben je vanwege die stinkende waterkers-op-watten ook nooit verdergegaan met experimenteren.
Voor heel wat meer centen dan gewone watten kan je in de dille's en chamomille's van deze wereld mooi vormgegeven kiemschalen kopen. Maar met ongeveer een wrekkige euro voor een platgeklopt zeefje kan je toch spelend de winter door tot je weer aan het echte werk mag beginnen.



Radijsjes (Raphanus sativus). Even snel in vitro als in de grond, en je zou ze zeker herkennen moest je ze blind proeven, de typische pittige radijsjessmaak maar een ietsje subtieler en dat soms ook weer niet.
Andere kandidaten zijn mosterd, erwten, lentils, alfalfa, zonnebloemen, rucola, kolen, fenegriek, bieslook, bieten, chinese kool, ..., zelfs waterkers. Wel opletten blijkbaar met de gekochte tuinzaden want die kunnen (rara) in een badje met fungiciden gevallen zijn.

Op het zeefje, boven een schaaltje met water (ongeveer een halve centimer erboven), af en toe eens spoelen met vers water (meteen ook het bakje opnieuw gevuld met vers water) dan begint het niet te stinken of te schimmelen (volledige 'opstelling' zie je als je op de foto gaat staan). Klaar.
Easy peasy dus en kost (bijna) niks. Ook leuk voor de kinderen (van zaadje naar mondje), Rosemarie moet ik temet wegjagen of ze zou de zeef in geen tijd kaalplukken.
Volgend jaar dus toch wat meer zaden oogsten, al was het maar voor 'de wintersalade'.