Meer en meer zie je de nylon theezakjes opduiken waarbij de producent de consument met elke synthetische vezel in zijn lijf probeert uit te leggen wat voor een wonderlijke verbetering deze innovatie met zich meebrengt : meer aroma met minder thee want de papiersmaak van de traditionele zakjes moet niet worden gecompenseerd.
Helaas is het zoals steeds weer winst die enkel in de zakken van de fabricant terecht komt : de theezakjes kunnen goedkoper geproduceerd worden, de consument betaalt evenveel (als het al niet meer is voor 'de innovatie') maar uiteindelijk is het weer het milieu die de echte rekening betaalt. De papieren versie kon redelijk eenvoudig worden verwerkt, op de composthoop zijn ze verdwenen voor je parallellepipedum kan zeggen. Nylon is niet biologisch afbreekbaar maar daar ligt de producent uiteraard niet meer van wakker als hij zijn euros telt op één of ander tropisch, elitair, maagedelijk ongeschonden, zandstrand terwijl jan modaal leeggemolken staat te ploeteren
Gelukkig zet de bewuste consument deze geldwolven een hak door nog steeds voor de traditionele zakjes of nog beter, de losse thee te kiezen - want het vullen van het theebolletjes is toch bijna zo rustgevend als het drinken van de thee zelf.
We zijn toch goed in recycleren ? We worden er in elk geval steeds beter in, maar post-consumenten recyclage/verwerking is nu eenmaal moeilijker dan pre of post-produktie. De Verenigde staten zijn het enige geïndustrialiseerde land waar het niet illegaal is om gevaarlijk afval naar minder ontwikkelde landen te sturen en dat doen ze dan ook gretig zoals je in eDump kan zien, een documentaire over de (onzichtbare; wat de boer niet weet...) omstandigheden waarin het puin van de IT-elektronische (r)evolutie wordt verwerkt. De sector zorgt ervoor dat je elke drie maanden met een achterhaald systeem opgescheept zit, en helaas zijn die ondingen niet gauw een andere functie in huis te geven (een zonderling maakt er wel eens een mail, file, web of ftp-servertje van maar op een gegeven moment houdt het dan ook weer op).
Dat doet er me aan denken dat ik nog eens bij de pc verhuur moet gaan checken of ze geen kapot toetsenbord voor me hebben dat ik dan met wat knutselen een nieuw leven als gitaar/ukulele effectenpedaal kan geven.
Na een half uurtje sleutelen heeft mijn garagist mijn wagen een nieuw oog gegeven, voor de bespottelijke prijs van 12,04 euro (weggeefprijzen zijn dat). Spijtig dat ik net twee ogen had gekocht bij den didldaldi voor 5 euro.
No comments:
Post a Comment