Een ongeluk komt nooit alleen ...

Eerder deze week stond Rosemarie haar oor zo dik als een schotel waarmee ze haarzuiver alle satellietkanalen zou kunnen ontvangen en vandaag leek principessa weer wat meer op Quasimodo. Blijkbaar gestoken (de dokter zag drie entry-holes); steken op het ooglid van een peuter vind ik ver onder de gordel, als Men mij van de ecologische levensstijl afwil moet Men vooral zo verderdoen. Ik vind ergens nog wel een kleine voorraad chemische troep om in de pries te steken.



Wat later stond ik in de serre, met voor de verandering nog eens een paar dagen achterstand maar ... ik had er zin in. Tot ik geritsel hoorde in mijn jungle. De rat ? Ongelooflijk hoe snel de jachtinstincten weer je tweede natuur worden. Een wapen, ik had een effectief (liefst dodelijk) wapen nodig. Ik liep snel, veel sneller dan je eigenlijk zou mogen lopen op die plastieke klompen van de vierletterketen, op zoek naar de schop met het grootste oppervlak. En die vond ik, een roestvrijstalen zelfs waarvan, ook handig, de bloedsporen met het grootste gemak weer verwijderd zouden kunnen worden. Ik liep zo mogelijk (onmogelijk) nog sneller terug, goe poeier die lichaamseigen adrenaline.
Domme rat, zat nog altijd te ritselen (meloenbladeren knerpen scherp) waardoor ze wel een zeer gemakkelijke prooi zou worden voor deze gereïncarneerde holbewoner met grote honger.
Gevonden, lock target, chargeren. Het leek wel of ze van plan was zich te verstoppen in een pijp in de grond maar heel ver geraakte ze niet, stom beest. Maar deze jager had nu wel snel een ander wapen nodig, iets om te steken.
Of betere ogen, want het was helemaal geen rat, en al helemaal geen pijp. Een egel zat vast in één van de ingegraven flessen die gebruikt worden om de tomaten water te geven (een nadeel van deze techniek, dat moet ik toegeven). Handschoenen ! Want dat zag er niet comfortabel uit voor de egel, noch voor mijn zachte handjes.



Toen ik eindelijk (twee verschillende) handschoenen gevonden had en Caro had meegelokt onder het voorwendsel dat ik bloot-eigenhandig de rat had gevangen (de verrassing kon alleen maar groter zijn, toch ?) zat de egel al weer bovengronds. Ze stond wel wat slapjes op de benen, leek ook wat aan de magere kant (ik wil niet beweren dat ik de BMI van de egelachtigen op 't zicht kan inschatten maar ik heb toch al andere exemplaren gezien), en toen er ook nog vliegen op het beest bleken te zitten was het helemaal duidelijk dat er stront aan de knikker hing.
Het (m/v?) had twee kleine wondjes op de rug, en je werd een beetje 'aardig' [owweruhg] van het gewriemel van de wormenkermis die er al aan de gang was.
De euforie van het egelspotten was dus helaas van kortere duur dan onderdeappelboom.



Maar daar sta je dan met een (dood)zieke egel. Een dode egel in de diervriendelijke tuin daar heb je ook niks aan, gewoon weer loslaten vond ik ondertussen wat wreed. Akkoord, het dient dan wel ergens de 'circle of life' maar toch, beesten die op de gaard komen sterven daar word je niet vrolijk van, en van de snoet van een egel dan weer wel (Niet overtuigd ? kijk dan maar eens hier, hardvochtige mens).
Niet verlegen zijn om een hulplijn te bellen als je even niet weet wat gedaan. Het natuurhulpcentrum (van den televies) bijvoorbeeld. Of ze raad konden geven, misschien een adres in de buurt. Achzo, Vlaams-Brabant een blinde vlek op de natuurhulpwereldkaart, tof. Of we niet even konden langskomen? Opglabbeek is toch maar 60km ... Na een kleine aarzeling (en nog even wat peperpotten watergeven want die keken ook al een beetje richting hemel) nog snel een plasje (van de egel, in mijn hand dankuwel) en dan maar richting Opglabbeek waar ze meteen aan de verzorging begonnen (een avondje voor de buis, in ruil voor een avondje achter de buis, 't had slechter gekund). Ik kreeg nog een kaartje om de status van de egel te volgen...
Ik heb niet gevraagd of ik hem terugkreeg, maar als er eentje tot hier kwam zullen er later nog wel volgen.
Of er nog mensen van zo ver kwamen met een ziek dier. Ja hoor, net nog met een leeuw uit Frankrijk ... uhm, ok ...

Hero or Zero, u zegt het maar ...

Zoo zit dat ...

Voor die paar mensen die vandaag NIET in de Zoölogie van Antwerpen waren (ik had het kunnen weten) ...


Met baby olifant Kai-Mook gaat het goed ...


Het ging er dikwijls voor geen meter vooruit ...



En het was er meestal over de hoofden kijken ...


Voor af en toe een beetje actie ... (ja, ik heb er ook een hoop waar ze gewoon liggen te maffen)


Maar het was heerlijk in het zonnetje (onkruid is kruid dat op een ongewenste plaats staat, gelieve te wieden!) ...


Ik haal er voorlopig mijn lip niet meer voor op (tot binnen een jaar of 20 de nostalgie weer begint te knagen) ...


Maar zij vonden het leuk en dat is toch het voornaamste (maar het ritje met de trein vonden ze ook al leuk dus dat was misschien genoeg geweest; memo to myself : fill in flash!!) ... de twee buitenste zijn van mij, maar de middelste is ook geen vreemde.

Soit, volgende keer de Olmense zoo, maar morgen eerst weer ... tomatjes enzo.

even weg ... maar ondertussen ook al weer even terug

happy birthday to me ;-) guess where I was on my birthday !!

Het moest er eens van komen ...

Na 199 komt ontegensprekelijk de 200ste en die is bij deze een feit (blog bericht). Dat vraagt denkbaar om iets speciaals : een bloemetje voor mezelf (trouw aan de rek-de-vakantie-zo-lang-mogelijk-strategie uiteraard een drietal Oostenrijkse geraniums, witte met een hint van roze omdat die toch veel mooier zijn dan de ferrari-rode) en een kippenspecial misschien voor al wie kippen wil houden, er al heeft maar zelfs (en misschien vooral) voor wie er al heeft en moeite heeft om ze te houden.
Vandaag viel er ook een pakje in de bus (toevallig op die 200ste verjaardag, zo attentvol, maar van wie?). Op zich niet zo vreemd want de pakjesdiensten zijn hier bijna kind aan huis ("dag vreemde man, man van mijn pakjes ...", vrij naar Ann Christie). Maar ik verwachtte helemaal geen pakje meer nadat ik eerder deze week al mijn geitevelleke (voor de mandolinebanjo) en mijn geo-logger (beschadigd helaas, bedankt pakjesdienst) ontving. Mannen en hun speelgoedjes, zolang ze die blijven produceren blijft toch al een deel van de economie overeind. Later meer hierover, dit pakje is voorlopig spannender.
Het komt van de hersteldienst die net de Canon A80 had hersteld, een Canon Powershot SX 110 IS, hersteld onder garantievoorwaarden. Vermoedelijk een missing dus, of misschien toch een relatiegeschenkje ? De eerlijke vinder heeft een hulplijn ingeroepen en probeert zich voorlopig niet te zeer te hechten aan dit knappe toestel.

Allemaal voor later, eerst de kippen. Alle goede dingen beginnen bij het begin, maar omdat het voor de meeste onder ons niet zo handig is om met een ei en een broedlamp te gaan experimenteren begint het allicht bij het kiezen van een goede kip. Je vindt ze al eens in hokjes op vlooimarkten tussen de namaak hello kitties en spotgoedkope geïmporteerde steroïdenbloemkolen, maar je bent meestal niet veel meer centen kwijt als je eens op zoek gaat naar een neerhofdierenfokker uit je buurt. Soms doen die het zelfs met lokale rassen, een Mechels of een Aarschots hoen om er maar enkele te noemen. Het aantal rassen is bijna niet te overzien, uiterlijk en "voorwaddist" (show, ei of vlees, of ei-en-vlees,...) zullen je moeten leiden. De regel "als het kippetje er niet goed uitziet, kies dan een ander kippetje" is even veelzijdig als eenvoudig, gebruik hem dus waar je maar enigszins kan.

Bij de rommelmarkt-kip is meestal netjes de bek en een vleugel geknipt, lelijk maar effectief, zeggen ze. De rasfokker doet dit doorgaans niet, maar dat kan net zo goed om een inside-joke gaan dan dat er goedheid mee gemoeid is ("Germaine, die stadsmenschen zijn straks weer achter de hinnen aan 't crossen zie, haha" (kletst daarbij op de bil maar er ook twee keer naast)). Ik geloof dat die bek maar van belang is als je meer dan 9 kippen op een vierkante meter wil houden (lang het gemiddelde maar tegenwoordig zowat de maximale bezetting van een legbatterij), dus don't try that at home.
De vleugels kan je wel zelf knippen en waarschijnlijk zal je dat in het begin ook willen doen (maar de bedoeling is uiteraard dat je straks kippen hebt die niet meer wegwillen). De knip die bij het kuiken wordt gegeven is definitief, het knippen van de slagpennen is maar doeltreffend tot de volgende rui en de kip dus weer een nieuw set pluimen gekregen heeft.
Knip maar aan één vleugel zodat de kip uit balans vliegt, en ten bate van de administratieve vereenvoudiging doe je best alle kippen aan eenzelfde kant want voor je het weet heb je kippen met twee korte en andere met ongeschonden vleugels en dat zorgt alleen voor stress in het hok, als de ene hoger in de boom geraakt dan de andere.
Daar schijnen ze trouwens zeer gevoelig aan te zijn, dus voorzie in het hok ook liever alle stokken op dezelfde hoogte, of minstens genoeg plaats op de stokken zodat ze allemaal op de hoogste kunnen gaan zitten (reken op zo'n 25cm stok per kip). Sluit nieuwe kippen een nachtje op in hun hok, het duurt soms wel even voor ze 's morgens uit het hok durven maar zo weten ze de volgende avond toch weeral waar naartoe. Nieuwe kippen in een bestaande kliek introduceren schijnt op die manier ook het vlotste te verlopen : gewoon bij de rest als die al op stok zijn en deurke toe.

Voorzie een zitstok in het slaaphok die breed genoeg is. Blijkbaar denken wij mensen bij een zitstok spontaan aan een borstelsteel, maar wij moeten dan ook niet op zo'n zitstok slapen. Het slaapt zeer onrustig op zo'n ronde stok en van een smalle stok krijgen ze lelijke borsten (en daar is toch niemand echt liefhebber van). Breed is breder dan je denkt, minimum 8 cm; de showfokker, die alleen voor de fermste borsten gaat, gebruikt balken van 15cm (maar dan kunnen ze al even goed op de vloer zitten, denk ik dan?). Geen vierkante balken, dat zit ook niet prettig, te scherp aan de tenen.
De zitstok ook niet te kort bij een wand plaatsen, zodat de kip (of haan) zijn of haar ijdele staart niet weer uit de mis-en-plis plooit.

Voorzie voldoende buitenruimte per kip, zoveel als je kan missen eigenlijk. Als de ruimte te klein wordt, wordt de ruimte sneller kaalgevreten, en kale rennen hebben naar mijn reukzin sneller de neiging om te gaan stinken (meteen het belangrijkste tegenargument om maar geen kippen te houden). Minder kale ruimte betekent blijkbaar minder dioxine in het particuliere ei, en onze dagelijks aanbevolen behoefte uit de dioxine-schijf schijnt al voor het ontbijt te zijn ingelost.

De meeste kippen zijn niet zindelijk, de meeste hokken zijn niet ergonomisch, tel die twee bij mekaar op en het kuisen van het hok kan een lastig karwei worden. Aan de kip kan je op dat vlak weinig veranderen, bekijk dus goed als je een hok uitkiest (of maakt) hoe je de faecaliën zou moeten evacueren. Vertrekpunt is meestal onder de zitstok, maar soms hangt het tot in de nok. Het is één van de weinige plekken op aarde waar ik geen vlieg zou willen zijn.

Motorolie en antivries zijn bij de moderne kip echt niet meer nodig. Een supplement dat ze wel lusten is grit : steentjes, schelpgruis,... (geen bouwpuin) waarmee ze wat makkelijker malen in de maag. Uiteraard voldoende water, voor de luie boer loont het om te investeren in een watersilo om niet drie keer per dag een bodempje water in die antieke talloor te moeten gaan gieten. Gras kan (daar krijgen de eieren een mooie gele dooier van) maar van teveel gras zouden ze stoppen met leggen, zet ze dus niet op een dieet van wekelijks-15-aren-gazon-maaisel.
Een kip is eigenlijk het ideale tussenstation tussen het keukenafval en de composthoop. Afval uit de tuin is meestal veilig om (verkleind) direkt gecomposteerd te worden. In keukenafval zitten meestal dingen die idealiter niet rechtstreeks op de hoop mogen komen (gekookt voedsel,...). De kip eet zowat alles (zie motorolie en antivries) en de stronten zijn perfecte compostversnellers (dozen met dezelfde naam uit het tuincentrum zijn dus totaal overbodig).

Plaats de legbak als je kan buiten de ren (dus hok tegen de afspanning en de legbak door de afspanning). Kinderen lopen vaak al weer naar de legbak als ze het vorige ei nog maar pas naar de keuken hebben gebracht, als ze telkens in de ren moeten dan zij ze al snel een spelletje zeeslag-met-stronten aan het spelen tussen keuken en kippenhok.

"Maar ik doe dit allemaal al", hoor ik je denken, "en nog zijn die ondankbare kiekens malcontent". Dan kan je nog proberen om hun slaaphok wat op te vrolijken met deze covers van hun favoriete maandblad ...











Misschien wel even lamineren voor je ze ophangt want ze geraken dus overal met hun halfopgedroogde poep. (Je krijgt een grotere versie te zien door op de kleine afbeelding te klikken)



Alweer twee jaar geleden zoals je kan zien (serre op n°7, oude poortjes en dito duivenkot), bedpan optioneel (maar het grit dat erin zit verplicht)...

volgende keer ... anders ...

"Je moet ui en look voor de winter planten, dan worden ze veel dikker".
Van de ui heeft het merendeel het voorjaar niet eens gehaald, althans niet in een vorm die we algemeen als ajuin [jaowenn] zouden herkennen en benoemen. De look deed het wat betreft 'overleven' een stuk beter maar qua omvang (met uitzondering van een bol of twee) weinig om over te stoefen. Aangezien je pakweg een stuk of éénentwintig vaststellingen nodig hebt om statistisch relevante en enigszins betrouwbare uitspraken te (mogen) doen hebben ze recht op nog een paar herkansingen (wat doet een mens anders in het najaar, en de moestuin ligt er dan toch zo kaal en uitnodigend bij) maar dan toch maar eens een keertje op ruggen. Akkoord, niet erg lui-gezind maar waarschijnlijk droger en dus misschien meer succes.
Iets anders om volgend jaar op te letten is het vrijmaken van de grond rond de vruchten naar het einde van de rit, elkeen zijn eigen greppeltje zeg maar, dat moet moet ook bijdragen aan de waterhuishouding (en misschien wat aan de diktegroei?). En in periodes van lange droogte toch eens wat water geven, dan hebben de uien blijkbaar minder de neiging om te gaan bloeien. Vechten tegen de nattigheid, en dan weer vechten tegen de droogte, wie zei dat de natuur mooi in elkaar zit ?



Capucijners stonden al lang op de verlanglijst maar er was altijd wel weer een reden waarom het er niet van kwam. Vorig jaar stonden ze al in het doosje te wachten waardoor dit jaar het argument 'ik moet er nog gaan halen of bestellen' kwam te vervallen. En voor een eerste keer deden ze het aardig volgens het boekje totdat ...
Na het peulen en 'morgen doen we verder' kwamen we die volgende dag tot een wat vervelende vaststelling : de erwten begonnen bruin te verkleuren, ze konden het blijkbaar niet zo vinden in de openlucht zo zonder hun kostuum. De omstandigheden waren nochtans niet echt extreem te noemen en dat gedrag is ons bij de 'gewone' erwt nooit opgevallen (sterallures?). Is dat misschien de reden waarom we de Capucijner niet zo vaak in het commerciële circuit vinden ? Doen we iets verkeerd, of doen we iets niet wat we wel zouden moeten gedaan hebben ?
Niet erg smakelijk meer in elk geval en een hele oogst verloren zien gaan is ook niet erg prettig, ook al valt het 'werk' bij de peulenfamilie nogal mee (in de grond leggen, wachten, oogsten, peulen). Dan maar, u raadt het al, dubbel peulen om het verlies te beperken (weggooien zou zonde zijn). Maar dat dubbel peulen is bij iets ter grootte van een erwt toch een heel gedoe, dat kan niet echt de bedoeling zijn, dat moet anders kunnen.
Alle tips zijn dus welgekomen of het worden hier weer 'vergeten groenten'.

Roses are red, violets are blue ...

... en als je die twee niet hebt op een brilletje, doe je ogen dan maar toe.





Op vakantie gaan is leuk en souvenirs meebrengen is vaak het beste doekje tegen het bloeden als je weer naar huis moet (als het bloedt). Een voorwerp dat de vakantieperiode een beetje getekend heeft is uiteraard beter dan zeg maar die perculator die je al elk jaar van plan bent te kopen en die je nu eindelijk mee hebt, of die leuke mexicaanse hoed die je goedkoper in de hema kon kopen.
Een voorwerp dat deze vakantie een beetje meer aandacht heeft gekregen is de parasolden (Pinus pinea), de pijnboom. Naast cypressen en zonnebloemen (rode wijn, pasta, pizza,...) zeer typerend voor Italië en niet minder voor Toscane maar nogal lastig mee te brengen. Het is veruit één van de weinige dennen waar ik zelf iets mee heb, en ik heb er dan ook echt wel iets mee. Zijn (dubbel te peulen) pitten kunnen zowel in de keuken als recht uit het vuistje, zijn (parasol)vorm is zoveel mooier dan de perfectste kegelden, zijn bast bestaat uit ontelbare laagjes die "afblotten" en zo de mooiste patronen blootgeven en als je eronder staat is de kans dus groot dat je in Italië bent. Ik zie ze dus (net als de zon) graag weer aan mijn horizon verschijnen.

Dat afblotten was de lieve lust van opa en doorn in het oog van Rosemarie ("mag je niet doen opa, je doet de boom pijn" - pijn-boom). De pijnboom moest dus mee, en nog het liefst in 3D. Scenicske inclusief dakkoffer zaten vol dus dan maar virtueel, in series van plaatjes van twee, eentje voor het linker oog en eentje voor het rechter. Uit een oude ZOOM wist ik me nog te herinneren dat het verschuiven van de camera haaks op het onderwerp ongeveer 1/30ste van de afstand tot het onderwerp moest bedragen; maar de afstand tussen de ogen (zo'n 7 cm) is altijd een goed begin.
In Photoshop kan je de beeldjes dan weer samenvoegen maar dat is nogal omslachtig ,zeker als er goede gespecialiseerde (en bovendien gratis) software bestaat die dat met een paar klikken voor jou doet zoals de anaglyph maker want zo heten die 3D dingen, anaglyphen. Je krijgt zo één twee-dimensionaal plaatje waar er voor elk oog een stukje wordt verstopt, op voorwaarde dat je zo'n speciaal rood/blauw brilletje hebt die voor elk oog het juiste deel wegfilterd (als je een andere 3D bril hebt moet je bij het aanmaken de juiste kleuren kiezen).

Zelfs met 3D bril kan dit soms voor een lichte hoofdpijn zorgen maar zonder 3D bril zeker. Om de mensen zonder 3D bril toch nog iets te gunnen ook nog een plaatje van "de beloning" na het pulken :



Stond er geen limoncello meer in de frigo ?? Jazeker, onder het bakje retorische vragen ...

wij spelen een spel vanavond ... speelt u mee

Senseodozeke lag vandaag toch op de stoep. En de Canon A80 bleek nog terug te werken ook (bedankt Canon). ikke blij. Voor de lol even een oude Minolta lens achterstevoren tegen het camera'tje gehouden (reverse macro weet je nog) en warempel dat marcheert nog beter dan ik gehoopt had. Zo goed zelfs (het gaat hier dus over een eenvoudig oud compactcamera'tje, 'amper' vier megapixels aan boord, en een nog oudere minolta analoge (kit)lens gewoon los tegen de camera), dat er een verborgen wereld voor me openging.
Ik kan niet zonder meer inschatten hoe lang het geleden moet zijn dat Armand Pien onze avonden verblijde met het spelletje mini-micro-macro, maar die format overwint zonder enige twijfel alle tanden des tijds.



U zegt het maar (het was me zelf nog nooit opgevallen). Als je het weet zonder te googlen (of door hier te spieken) dan mag je in mijn kwisteam, en dan haal en betaal ik de drank terwijl jij ons op kousenvoeten weer naar een volgende overwinning loodst.

Iemand de laatste tijd nog naar de punt van z'n Parker Rollerpen gekeken ?



Valt het op trouwens dat het rustig (en nat) is in de tuin ? Komkommertijd noemen ze dat zeker.


Update
An van de Volkssterrenwacht Armand Pien heeft dit even voor me opgezocht in het boek 'Goedenavond beste kijkers', uitgegeven door de Vereniging voor Sterrenkunde na het overlijden van Armand :

'Mini micro macro, 3 januari tot 27 mei 1983 (3 keer per week na het weerpraatje), en dan van 5 september 1983 tot 2 juni 1984.'

'Hij presenteerde met zichtbaar genoegen, in 1983 en 1984, maandenlang dit computerspelletje tot groot jolijt van de Vlaamse kijker.'

Nogmaals bedankt An.

slachtoffer ... van de economische crisis

Het senseodozeke voor mijn Canon A80 met vermoedelijke fabrieksfout had een natte bodem. 't is te zeggen, ze is goed vertrokken en waarschijnlijk ook goed gearriveerd maar het bedrijf dat de reparatie voor Canon Support Europe (gratis) zou uitvoeren is terwijl wij aan de Italiaanse wijn zaten failliet gegaan. De reparaties werden doorgegeven aan een andere firma en het lijkt dat het dossier daar rond is maar ik ben maar helemaal gerust als het dozeke terug op onze stoep staat.



"The best kept secret in photography is f/8 and be there", voila, dat weten we ook weeral.

De ooievaar begint zich aardig onder de mensen te mengen, ze waren zelfs te gast op Rock Werchter. Op deze foto genieten ze van wat de passanten hen toegooiden op de parking van een Franse resto d'Autoroute. Midas Dekkers heeft ooit eens gezegd : "het gaat goed met de dieren die hun angst voor mensen aan de kant schuiven". Daar is iets van aan. Maar er is een rat gesignaleerd in de buurt en het zal helemaal niet zo goed gaan met die rat als hij in de buurt komt van deze mens. Laat muizeke je niets wijsmaken rat, de enige ratten die ik gedoog heten Solanum tuberosum.

bedankt voor het wachten ...

Kolibrievlinder (La Sfinge de Galio voor de locals) op de Oostenrijkse hanggeranium (Pelargonium peltatum 'Oostenrijk') aan ons balkonnetje in Italië (Macroglossum stellatarum maar ook wel glasvleugelpijlstaart, Onrustvlinder of Meekrapvlinder). Geraniums watergeven en 'deadheaden', zowat het enige 'tuinwerk' waarmee ik me twee weken heb mogen bezighouden, maar al gauw de mooiste bakken van 'de straat' en dat trekt volk zoals je ziet.

Kortom we zijn terug in het land. De 'vakantie' is daarmee bijna voorbij maar gelukkig moet de zomer nog beginnen.
Dieven zijn er niet geweest (die lezen blijkbaar vooral Twitter en Hyves berichtjes om te weten wie er comfortabel lang van huis is), maar toch zijn al onze kattesnorren (Cleome spinosa) spoorloos verdwenen uit de border - gelukkig hebben we nog wat spontane zaailingen achter de hand, maar ik zou toch graag te weten komen waar ze naar toe zijn (en of ze daar goed aangekomen zijn en of het eten er lekker is).

Eén van de leuke dingen van 'het op vakantie gaan' blijft nog altijd 'het weer thuis komen' (als dat het leukste is dan wordt het tijd om je over je keuze van vakantie te bezinnen). De tuin neemt dan weer een sprongetje van een paar weken en dat zorgt wel voor wat uitgesprokener "oh's" en "ah's" en af en toe een "oei'ke". Het zou vaker moeten kunnen 'pauze en doorspoelen'.
De droogte (en een klein leger kabouters) heeft er enigszins voor gezorgd dat er niet al te veel werk (onkruid) op ons lag te wachten, maar de planten beginnen anders wel dorst te krijgen (als zelfs het onkruid het lastig krijgt dan is het de moment voor actie). Voor wie nog op vakantie moet vertrekken : alle onkruid weg voor je vertrekt want er hangt nattigheid (en dus groei) boven ons hoofd. Eerlijk ? Nee, ik zou nu niet meer op reis durven vertrekken.