maar muizeke toch ...

Het zat eraan te komen dat een niet al te pientere muis mijn niet-gerestaureerde gele Vespa met gaten zou aanzien voor een lekker kazeke. Helemaal dom was het van dat muizeke om zich in het d(r)uivenkot te laten betrappen, het had er jaren gelukkig kunnen leven zonder dat we dat hoefden te weten (droog, privé waakhond, buffet met kwaliteitsgraan,...). Maar de angst voor nieuwe gaten in het zadel sloeg me om de oren dus de verstekeling moest weg (en die waakhond had ook wel eens kunnen tegenvallen want die is toevallig beste maatjes met poezen - hieronder met ons Mina zaliger).



De volgende dag zat het beestje al gevangen in wat heet een humane muizenval. Tevens ook de gemakkelijkste val : op te spannen zonder gevaar voor eigen vingers, aan twee kanten inzetbaar op een typische muizeloopbaan (vlak langs een muur) en iets meer flexibiliteit over wat er uiteindelijk met de gevangen muis moet gebeuren.
Voor de meeste kindjes was het meteen de eerste confrontatie met een echte muis (met volledig functionele nek en de lager gelegen zenuwbanen nog intact). Maar toen iedereen uitgekeken was was het hoe dan ook tijd voor 'de afrekening'. Geen zwemles-zonder-bandjes maar een naar-land-van-herkomst met een figuurlijke trap onder de kont, met als land van herkomst het bos ... aan de overkant van de straat. Waarschijnlijk zit muizeke dus ondertussen al terug in het d(r)uivenkot, hopelijk laat het zich nu niet meer betrappen want dan is het misschien wel schoonspringen-met-beton-aan-de-voorste-pootjes in olympisch bad (de metskuip), schavotjes-for-dummies of escortemuis-zkt-sm-poes. Groen zijn heeft zo zijn grenzen (met name ter linker zijde ter hoogte van de chocolade sigaretjes).



Ik heb dan toch mijn bevestiging gekregen om naar de (gratis) fotoworkshop te gaan bij Sony. Zo twee dagen op voorhand met de boodschap 'annuleer minstens twee dagen op voorhand' doet me vermoeden dat ik in de reservepoule zat met mijn camera uit het niet-reguliere circuit van de Konijnendinges. Maar maakt niet uit want ik mag per slot van rekening toch gaan en ik heb meestal toch een flexibele kalender (geen). Met uitzondering van het kraambezoek aan mijn kleine zus die pas is bevallen van haar eerste (Fleur), daar moet grote broer/nonkel toch zien te geraken.
Ik stond ook op het punt om mijn trouwe point-and-shooter (Canon powershot A80) die onlangs de (roze) geest had gegeven in de vuilbak te gooien tot ik toch nog maar eens google'de wat het probleem nu eigenlijk geweest zou kunnen zijn. Puur informatief want ik ging er vanuit dat wat het ook was wel als economisch onherstelbaar geklasseerd zou worden. Lang leve google want één zoekopdracht later stond het antwoord al op het scherm : bijkbaar is er een lading slechte (Sony) onderdelen in een batch Canons gesukkeld en de A80 zat daar bij. Straks krijg ik mijn senseo-dozeken van Canon en wordt hij volledig gratis hersteld.

De douane heeft een pakje uit Hong Kong onderschept, aan flarden gereten en weer netjes geplakt. Een pakje met mini-ministatief voor op reis, afstandsbediening voor nog scherpere foto's, reservebatterij en een 67mm polar filter waar ik - gekke Japannees - 62mm nodig en besteld heb. Daar gaat mijn blauwe lucht (tenzij mijn A80 snel gemaakt wordt want die had er al eentje).

april, grasmaand ..

In april krijgt de grasmat gewoonlijk wel wat extra aandacht (ik mulch dus ik verticuteer) met dit jaar als apocalyptische hoogtepunt het "wegpulken" van de wei. Met de gehuurde verticuteermachine werd de wei kaalgereden; althans dat was het plan toen we er aan begonnen. Maar onvoorzien veel regen en 5 jaar liberalisme ten aanzien van de onderverhurende mollenfamilies pleegden daar een stokje voor te steken : de machine liep voor geen meter. Dan mezelf maar voorgespannen in een geïmproviseerd gareel en deze iterim-ezel deed wat de 5,5 paarden niet konden : het ging vooruit (het ging verbazend goed vooruit, beminde gelovigen). Een paar uur later was het weer achter de zeurende rug "maar dat hadden we vanzelves op een hele dag kunnen doen", zei vader tegen moeder...
Dat het terrein nu genivelleerd is is leuk meegenomen maar het hoofddoel was om er nog eens een bloemenweide van te maken. Nog eens, al bleef de vorige poging beperkt tot het hier en daar wegkrabben van een plukje kweekgras om er eens boven te schudden met de bloemenweidemengelingbus van de doe-het-zelf-zaak.
De bloemenweidespeciaalzaak had een betere mengeling, maar voor een slordige 5 are ging het toch al snel om heel wat meer centen dan ik had verwacht, en het succes van de installatie bleek ook niet gegarandeerd (bestaande grasmat, rijkelijk mestende (boeren)buren,...) en als het niet goed 'pakt' dan wordt de investering nog duurder. "Gelukkig" was er onlangs een promotie van een vierletterketen : bloemenzaden voor een derde van de kiloprijs. Ik vermoed dat er hier wel weer wat truuken van de foor gemoeid waren want in de ongeopende dozen zaten bijzonder weinig pakjes van het verwilderingsmengsel (zomerbloemen zeer goedkoop, verwildering wat duurder, gemiddelde nog vrij goedkoop ... iets in die aard ??). Hoe het ook zij, ik had nog alle keus, die na mij kwamen al een stuk minder. Of het zaad op kan tegen dat van de speciaalzaak valt nog maar af te wachten, maar in het slechtste geval gebeurt er toch al iets.

Het materiaal van het groendak werd geleverd, ligt op het dak en blijft daar hopelijk nog een tijdje liggen. Misschien moet ik voor alle zekerheid de Vespa toch maar weer een tijdje in de keuken zetten. Voor de aandachtige kijker : de afvoer is inderdaad nog los, de eerste aftrekjes gaan beter niet de regenton in.
Ook hier : wat je zelf doet doe je meestal beter (toch als je de tijd neemt om het op je dooie gemak te doen, en iets te herdoen als het niet meteen goed zat). De opbouw van het groendak is niet zo moeilijk als je begint met een waterdichting in EPDM (of vijverrubber). Drainagemat erop, eventueel een rotswolachtige bufferlaag, en uiteraard het lavasubstraat. Ik heb gewerkt met stekjes, maar je kan ook zaaien, potplantjes planten of een kant-en-klaar sedummat gebruiken. Ik ben wel tevreden met het resultaat, als de stekjes aanslaan wordt het alleen maar mooier.



De rabarbervodka staat weer te trekken, een vaste waarde op het verjaardagsfeestje van Rosemarie (voor de kinderen uiteraard het kiddy-spul). Dit jaar ben ik gegaan voor rozer dan roze, want het lukte me niet altijd om het zo roze te krijgen als in het boekje ('hoe word ik een goddelijke huisvrouw'). Na wat extra advies uit de Nigella-hoek en van foodbloggers ben ik gegaan voor de combinatie van alle tips : enkel de rode stukken van de rabarber, met schil, suiker goed schudden en laten trekken op de rabarber voor de vodka erbij mag, minder lucht in de bokaal,... en warempel op dag twee zag het er al Knots-roze uit. Het lijkt dus gelukt maar door het amalgaam is niet duidelijk waarom nu wel (terwijl ik dit typ lees ik terloops dat je de rabarber er beter na een maand of twee weer uithaalt of het drankje wordt vanzelf weer grijzer, misschien is het daar steeds misgelopen).
Wie dit recept nog niet heeft geprobeerd moet het zeker eens doen : 300g suiker op 600g rabarber in stukken, schudden, 1 liter vodka op de rabarber , schudden, bokaal afsluiten en donker wegzetten (en af en toe schudden). Te genieten vanaf 6 weken, bij voorkeur voor 6 maanden. Voor dit recept alleen al verdient de rabarber een plek in de tuin, en voor het recept alleen al zou ik het boek weer kopen (het blijft natuurlijk ook een sterke titel).

La nouvelle camera est arrivée, 't is te zeggen ik heb hem gehaald en het zal vriend(in) noch vijand(in) verbazen dat het de Sony alpha 300 is geworden (met het alomgeprezen Sony 18-250 glas). Eerst nog wat oefenen voor de eerste foto's hier verschijnen, ik wil de tegenstanders van het toestel niet teveel de pap in de mond geven door mijn onkunde (het groendak is er al eentje van maar dat soort foto's kan je met een kartonnetje trekken).
Met wat geluk mag ik een workshop gaan volgen met gelijkgezinden (a300/a350) want Sony had blijkbaar een promotie lopen. Helemaal zeker is dat nog niet want 'de-heuvel-van-knaagdieren-met-lange-oren-maar-niet-zo-lang-als-die-van-een-haas' staat dan wel borg voor scherpe prijzen en een goede begeleiding maar blijkbaar zitten ze toch niet helemaal in het "reguliere" circuit. We zien wel (en als het er goed uit ziet trekken we er een kiekje van).