Terug van een korte stressvakantie. We zouden vliegen, tenminste als de luchthaven tegen de avond de crash van de Nederlandse F16 die ochtend had verteerd. Naar de luchthaven Brussel-Zuid rijden zonder GPS zag ik ook niet zitten, ook al was het niet de eerste keer dat we die rit maakten (er moest maar eens iets gebeuren). Helaas had onze blauwe wagen (die ik waar dan ook zorgeloos achterlaat, zelfs in Charlerloi) geen GPS. Maar gelukkig kon ik de pda wel via via van stroom voorzien met de bureau-houder. Maar nog voor ik de contactsleutel kon beroeren brak Caro per ongeluk de stekker en zaten we weer zonder. Zonder is hier niet gezonder dus dan toch maar met de rode. En nadat ik die van de oprit had gehaald, en Caro met wat moeite overtuigd kreeg om toch maar eerst de bagage over te laden alvorens onze rit haastig verder te zetten, opende zij het achterzijportier en viel het raam eruit. Het vierde van de vier van de Rot-Scenic in evenveel maanden, dus we wisten waar we het hadden.
Even pauze ... ademen ... tellen schijnt te helpen.
Nope, hielp niet en alle opties waren op want ondertussen ongeveer anderhalf uur later zouden we al verzamelen met de groep. Snel maar wat doorzichtige ductape uit de berging en plakken dat raam.
Op de autosnel(?)weg bleek al gauw dat de hele eurozone aan de paasvakantie begon, veel sneller dan stapvoets was er de eerste 40km niet bij. Gelukkig kende ik wel het tijdstip waarop we zouden verzamelen en niet meer het exacte tijdstip van vertrek en zo konden we met een draaglijke overdosis stress onze bagage (inclusief zenuwen) 5 minuten voor sluiting en 35 minuten voor take-off op de band leggen. We hadden het net gehaald maar wel zonder het vermeende uurtje overschot dat ons onderweg heeft behoed voor een middelgroot familiedrama.
Weer een bijzonder leuke tuinreis, met als absolute hoogtepunt de Ninfa tuin(en). Hiervan wordt al eens gezegd dat ze de mooiste van Europa is, voor sommigen zelfs (the best kept secret) van de hele wereld. Ik kan me daar wel iets bij voorstellen ook al waren we nog 'maar' de eerste week van april (de natuur rond Rome zat met 27° toch wel een paar weken voor op die van ons; moestuinen stonden aardig vol, bonen en tomaten stonden in volle grond dus vrieskou verwachten ze daar alvast niet meer) dus het beste moet daar nog komen. We moeten daar dus ooit nog eens zien te geraken in mei (rozen), juni, juli, augustus, september, ... Helaas kom je er niet altijd even makkelijk binnen, is elk bezoek verplicht te volgen met een (uitstekende) gids en werd ons bezoek nog wat verder ingekort door een eigenwijze buschauffeur voor wie zijn Italië één grote zone 30 scheen te zijn.
Een groot contrast met de klassieke renaissance-tuinen van de Villas (Lante, d'Este,...) wiens formele structuren en fonteinen, hoe mooi en compleet ook, het niet kunnen halen van de schitterende romantische Engelse tuin tegen de achtergrond van de ruïnes van een oude stad. Zou kunnen vallen onder Plant-driven design (dat boek moet ik nu maar eens definitief op m'n lijstje zetten as seen on ...), een bijna botanische verzameling zonder overduidelijk architect-driven (vormpjes-)design, my kind of heaven.
Matuur, ook al was er geen enkele plant ouder dan 100 jaar. Doorregen met glasheldere natuurlijke stromen (slechts een beetje geholpen door de polar filter), omkaderd door bergen tot een perfect micro-klimaat en dus geschikt voor bijna alle planten uit de wereld. Gewoon alles wat je mooi vindt op een harmonisch hoopje... Echt de waarheid : #trybeforeyoudie.
Om dan toch weer te eindigen in de stressvakantie-stijl toen bleek dat de Orto Botanico di Roma uitzonderlijk beslistte te sluiten 'op onze vrije dag' (van achter de verkeerde kant van de tralies zag die er ook te mooi uit), en we op een haar na nog van de 737 werden gegooid voor de terugreis toen Caro na alle eerdere check-ins niet meer (meteen) de juiste boarding-pass kon voorleggen aan de hoofd-poppemie. "Dear passengers, sorry for the delay, we seem to have one passenger too many on this plane, for your safety we will hunt this passenger down ... and kill her" . Gelukkig heeft een andere passagier het grootste deel van het half uur carrotentrekken op de startbaan voor zich genomen en nog nipter zijn zetel mogen houden.
City-trippen, het is een vermoeiende hobby.
Maar we zijn terug zen(ne), en met de kachel is het warm genoeg in de kweekkamer. Warm genoeg om de draad weer op te nemen : alle plantjes hebben te drinken gehad, souveniertjes hebben grond gekregen, morgen gaan we zaaien, verspenen, moestuinieren, ... gewoon, verderbouwen aan een vormloos "ontworpen" droomtuin ...
Update :
Vanaf vanavond (vrijdag 15 april) na Gardeners World op BBC2 : Great Gardens of Italy met Monty Don. Aflevering 1 : Rome ! Monty heeft me verklapt dat Ninfa - (quote) 'one of the loveliest gardens on the planet' (unquote) - pas in aflevering 3 zit (het Zuiden).
2 comments:
Vakantie-stress!!! soms vraagt een mens zich af waarom hij weggaat!
soms voor "het terugkomen" ;-)
Post a Comment