Want : you're (probably) doing it all wrong ...
In een normaal seizoen sneuvelt er al eens een aardappel aan de riek bij het rooien, en in elk seizoen zijn er wel aardappelen waarvan je kan voorspellen dat ze niet overdreven lang zullen bewaren. Maar in dit seizoen 'met hoge ziektedruk' verdween het loof spontaner en vroeger dan anders, en dat maakt het rooien er zonder oriëntatie-bulten (aanaarden ?) en met aangeboren rooi-onhandigheid niet makkelijker op. En volstond de eerstvolgende maaltijd dus niet om de mindervaliden uit de (onverwacht) behoorlijke opbrengst te consumeren. Gnocchis to the rescue, want naast zelfgetrulde kroketten zijn die perfect in te vriezen, en kunnen ze als andersvalide de inflatie van de aardappelprijs met 40% tegemoet.
Maar eigenlijk loopt het in de hierboven beschreven lovenwaardige strategie al mis nog voor het begonnen is. Want gnocchis doen-wel met bloemige aardappelrassen, en niet alle gesneuvelden zijn per definitie bloemig. Daarbij kan je beter gnocchis maken met de oude overblijvers in plaats van de verse oogst, weer vanwege het bloemvermogen. Daarenboven (nu zijn we begonnen) negeert deze eco-jongen de eerste stap van bijna elk gedenkwaardig recept ("kook de aardappel in de jas ...") omdat ze ("... en snij ze niet") in kleine stukken toch veel sneller mals koken. Maar dus ook meer vocht opnemen, en daardoor minder vlot bloemen en wasemen. Dan gaat het weer even goed, want de zo goed mogelijk uitgedampte aardappelen worden dan niet zomaar tot puree gestampt maar geperst en dan bij voorkeur met een passe-vite of een pureeknijper tot een luchtig hoopje patat. En om straks de kleine hoopjes nog steeds luchtig en niet als baksteentjes in de maag te laten vallen doe je daar nooit meer dan een vierde gewicht aan bloem bij, en eventueel een eitje per kilo (een aanrader voor de instappers, ça coule, ça roule). Zachtjes kneden tot een mooie pâte (no problems), rollen tot een worst (easy) en versnijden tot kleine stukjes (sumpel) die je dan met wat attributen (vork, rasp,..) en artistieke vrijheid voorziet van een eigen profieltje; zou de sauzen wat beter laten plakken maar maak daar maar geen religie van. En als je dan bijna klaar bent kan het pas echt misgaan : het water te warm en de bolletjes vallen uit elkaar tot iets wat lijkt op een niet echt smakelijke aardappelsoep. Wachten tot ze komen bovendrijven en zo zelf aangeven dat ze klaar zijn lukt bijna iedereen wie geduld heeft, en als je ze dan nog even laat schrikken in koud water (en dus niet stilletjes laat doorgaren tot uitgekauwdekauwgom) - maar ook niet te lang want daar slurpen ze weer gretig water op - zijn ze klaar om ze last-minute bij de saus naar keuze te gooien, of krokant te bakken in bijvoorbeeld 'bruine boter saus met salie' (naast de spaghetti aglio olio e peperoncino een nieuwe topper in de categorie 'snelle eurocrisis hap').
Dus wel wat werk aan maar een enorm lekkere Italiaanse klassieker, en dat (sc)heelt.
Aangezien er weer een kip door de schapendraad getrokken werd (maar de dader daarbij wederom een te klein mazeke had gekozen en alleen met de kop als buit kon gaan lopen), moeten we het voortaan met een eitje minder doen; maar da's niks, die gnocchis bewaren dan nog langer in de diepvries. bram is vast van plan zijn 'pluisje' snel te vervangen door pluisje(2) EN pluisje(3). Dringend de mazen van de schapendraad nog kleiner maken, want kippen kosten duurder dan de schoon ogen van vos, egel of (steen)marter (#cluedo) ...
1 comment:
smakelijk ziet het er zeker uit
een leuk idee voor kerst
Post a Comment