tuinieren voor / met / door kinderen, anders ...

Rosemarie helpt haar 'pappatje' graag. Met om het even wat. Dat zal vast ooit anders zijn, daar ben ik me van bewust, maar voorlopig geniet ik er meer van dan ze het zelf beseft. Niet alleen in de keuken maar ook met de plantjes (vaak ook in de keuken).

Bij 'zaaien voor kinderen' denken we spontaan 'groot', grote zaden, grote planten. Ik heb ze zo ook in het tuinplan voor "'t scholeke" gebruikt : pompoenen, zonnebloemen, nasturtium,... om van de bollen nog maar te zwijgen. Makkelijk voor die kleine handjes en majestueuze resultaten waar onze kleine prinsesjes en prinskes trots op kunnen zijn :ikke ... van mij, blinkende oogjes op stralende gezichtjes.
Maar met de kleinere zaden is het altijd zo'n gedoe. Het resultaat is nochtans voorspelbaar : al het zaad ligt op een hoopje in altijd hetzelfde hoekje.

Maar voor morgen heb ik een plan. Eerst gaan we tekenen, daarna gaan we schilderen en pas dan komen de kleine zaadjes er aan te pas. En toch waren we de hele tijd al aan het zaaien. Huh ?

We gaan zaadmatjes maken. Papa zal stukjes krantenpapier knippen die perfect in het zaaibakje passen, en dan tekenen we hier en daar nog wat op het papier - maar papa zal er vooral op letten dat er op verdacht regelmatige plaatsen rondjes worden getekend. Op die rondjes gaan we verven, niet zomaar verf maar bloemverf (leuk pappatje, ga jij koken, ik jou helpen) en pas als onze plakkerige witte stippen éénmaal op het papier staan gaan we zaaien, op de stipjes. Wat niet plakt, niet pakt, en zo hebben we (in theorie) onze eigen zaadlint gemaakt. Op papier op papier.

22 nieuwe tomatenrassen besteld. Althans dat was toch de bedoeling. Daarmee zou de collectie halt houden op 98 stuks en omdat dat zo'n jammere afstand van de kaap van 100 was had ik de gulle ruilcollega om nog twee 'goeikes' gevraagd. Zopas mijn pakje toegekregen en er zaten er een stuk of 40 extra bij.
Nu moet ik dus 100 keer van mijn hart een steen maken, want ik heb vorig jaar gemerkt dat 42 planten zowel op papier als in praktijk zowat het maximum is voor de serre die ik nu gebruik, toch als ik er ook nog andere planten wil zetten (paprika, peper, meloenen,..). Door de serre niet te gebruiken voor andere teelten krijg ik nu soms al het brandmerk 'goed gek gij' op het pelleke geschroeid.
Maar het zijn dan ook geen jannekes en miekes die ik gekozen heb, soms nog minder diegene die ik er bij gekregen heb. (Voor men mij voor gulzig aanziet : ik heb mijn goede vriend uit Scottdale, USA, een even leuke enveloppe bezorgd).
Misschien moet ik dit jaar maar andere rassen voorzien voor de planten die ik uitdeel. Niet dat dit de keuze enigszins zou vergemakkelijken maar het zou me toch de kans geven om nog meer rassen zelf te proeven. De planten mogen dan voor mijn part willekeurig getrokken worden, zodat ik er niet van kan verdacht worden om de betere planten voor mezelf te houden. De mensen worden steeds meer paranoïde ;-)

Toevallig op de site van prof. Van Cotthem terecht gekomen, u weet wel van de terracottem (de bodemverbeteraar). Hij heeft een aantal projecten waarvoor hij zaden verzamelt zodat de mensen lokaal in hun eigen voedsel kunnen voorzien. Een nobel project met vele voor- maar zelfs ook tegenstanders. Zaden krijgen is alleszins goedkoper dan ze te moeten gaan kopen, en zaden geven is voor een tuinder zo natuurlijk als plassen. Dus gisteren een hele lading meloen en andere zaden in een enveloppe gedaan met als uiteindelijke bestemming een vluchtelingenkamp in Algerije (tussenstop : Zaffelare). Mijn bijdrage is peanuts in vergelijking met de kartonnen dozen vol zaden die sommige tuinclubs aanbrengen maar toch nog altijd een paar honderd zaden die stuk voor stuk goede plantjes kunnen geven. Dit tuinseizoen moet ik maar eens wat minder zaad weggooien van meloenen en pompoenen, want dat schijnen zowat de meest gegeerde vruchten te zijn. Pompoenen zijn dan ook geweldige all-rounders die niet mogen ontbreken in de tuin, ook al nemen ze soms wat meer plaats in beslag (de pompoen laat zich vrij goed 'leiden' dus leidt hem niet om het tuintje, maar eens een keertje om zichzelf), of zet hem om een plaats waar hij ongeremd z'n gang mag gaan (bv op de composthoop).

De kippen hebben hun eerste eieren van na de winter ook gelegd, heel lange eieren; ofwel hebben ze te lang met hun ei gezeten, ofwel is de krent gekrompen, je zou voor minder in de niet aflatende vrieskou. 't Mag gaan stoppen nu, 't is genoeg geweest. De kou.

het is 'vanhaar' anders ...

Het enige echte perpetuum mobile lijkt wel de wetenschap zelf te zijn. Die schijnt er maar niet in te slagen ergens een conclusie over te trekken die ze ook een paar jaar kan volhouden en zo houdt zij vooral zichzelf aan de wiggel. "Doe haar maar niet op de composthoop", dan had de wetenschap het niet over de schoonmoeder maar over onze lokken (en die van onze dieren). Nu blijkt haar weer wel een goede 'groene' bemester te zijn. Als het afbreekt in de grond dan zal het ook wel kunnen op de mesthoop. Eindelijk een goede reden om Lorre vaker te kammen.
Eén van de bedenkingen die men wel maakt (voor je naast het koffieprut bij de restaurants, ook de haren gaat ronselen bij de lokale kapperszaken) is dat er wel eens sporen van lood in het haar wordt teruggevonden wat misschien niet de beste bodemverbeteraar is (kan iemand me vertellen in welke voedingsschijf lood in een gevarieerd dieet ?). Misschien één van de redenen waarom het niet gecomposteerd mag worden.

Een lichte opstoot van paniek. De vijgenstekken die ik zondag had klaargemaakt leken na amper drie dagen verdacht veel op de Sheba kat uit de reklame, schattig misschien maar in dit geval niet echt goed nieuws dus. Vreemd want voor de andere stekken die ondertussen al (zonder veel pamperen : oude 'grond',..) geworteld zijn, is er voorlopig geen vuiltje aan de lucht. In een eerste reflex doorzoek je dan de kartonnen dozekes, stille stoffige getuigen "van hoe je het vroeger deed". En in het tuincentrum ben je toch wat aandachtiger als je door de tuinapotheek wandelt (er moest zo maar eens het perfecte fungicide te koop liggen). Maar misschien moet de vraag helemaal niet zijn of je de stekken nog kan redden, maar maar of je wel wil dat ze het halen ? De meeste schimmels zijn zwakteparasieten wat al aangeeft dat de stekken in elk geval niet kiplekker waren (misschien hadden ze wel wat vorstschade is niet ondenkbaar, het was trouwens niet de Choisya die bruin was maar de Pieris japonica en die heb ik andere tuinen al even bruin gezien; eentje van de drie zal het ook niet halen vrees ik), en blijven er geen "sporen" aan je nieuwe planten die je dan zelf keurig, met plant, over de tuin verspreidt ? Ik heb ze in elk geval uit de kweekkast gehaald want ik wil niet dat ze de andere stekken, in een tijdelijk dipje, aansteken.

Dit weekend hebben we de schuifdeuren gehangen in de lean-on kast tegen het druivenkot. Nu moet 'alleen' het glas er nog in. Er hadden misschien een aantal dingen anders gekund (van bij mijn ontwerp tot aan de uitvoering) en sommige dingen zelfs anders gemoeten maar het blijft "een plaatje" en we gaan er veel plezier aan beleven.

Gelukkig is er niets op TV ...

Ik heb nog heel wat 'schatten' te organiseren, zaden van allerhande 'strooptochten', verpakt in zeer uiteenlopende verpakkingen (wat me er doet aan denken dat ik nog "een grop" zaden moet redden uit mijn achterzak voor die broek de was invliegt; het vrouwtje doet gelukkig haar deel, en controleert alle pochekes - check, double check - al was het maar om haar nieuwe machine te sparen).
Met een bang hartje deed ik de dichtgeknoopte plastic zak open met daarin de kardoenbollen, die ik een paar maanden geleden (NAT) had geplukt en (nog altijd NAT) had opgeborgen. Maar niet zoveel later zat ik de pluizige bol open te frutselen op zoek naar de goed verstopte zaden, wat in één slag de stofzuigbeurt van die dag teniet deed; het lichte pluis vloog als je nog maar met je ogen knipperde en er was meer pluis dan zaden.

De verwarmde kweekkast zit nu ook bijna vol. Zaterdag wat snoeihout gaan lenen bij een druiven en vijgen verzamelaar. Resultaat : 11 druivensoorten en 5 vijgen. Ik was daar niet alleen dus het ene stukje was logischerwijze al wat langer dan het andere maar ik heb toch altijd minstens twee stekken per soort kunnen klaarmaken. Had ik het geweten dan had ik mijn twee kartonnen dozen vol snoeihout van mijn 'gewone' Boskoop en Witte Van der Laan meegenomen. Blijkbaar hebben ook de verzamelaars een haat-liefde verhouding met die rassen, ze doen het onder het druivenkot in elk geval met minimale zorgen behoorlijk goed maar ik heb dan ook (voorlopig) weinig vergelijkingsmateriaal.

Om te vergelijken. Op het forum van tuinadvies had ik een forumlid gewezen op het feit dat hij z'n goji zaden naar mijn bescheiden mening wel heel erg duur aan de man bracht. Pakweg 13 euro voor 50 zaden, ongeveer de inhoud van twee bessen. Voor dat geld heb je een halve kilo gedroogde bessen, een paar duizend zaden dus en een zeer gezond wafelbeslag. Maar Oscar wist me te vertellen dat het ging om zeer nauwkeurig voor ons klimaat geselecteerde rassen die ontstonden uit onderzoek aan Wageningen en hij bood (gratis) zaden aan zodat we dit zelf konden vergelijken met ons eigen plantmateriaal. Alles voor het onderzoek, dus ik heb me uiteraard kandidaat gesteld. De zaailingen hebben hier ondertussen hun eerste echte blaadjes gekregen, meestal heb je de moeilijkste fase dan achter de rug maar ik heb ze toch maar onder de lamp gehangen en ik geef ze nu af en toe een lichte bries om het stammetje te sterken. Wordt vervolgd.

Extra vierge olijfolie, uit Italië. Weer gefopt, althans de kans om gefopt te zijn is niet klein te noemen. Zelfs de A-merken waarop je blindelings dacht te kunnen vertrouwen (begint op B en eindigt op ertolli) draaien blijkbaar al eens wat anders door de olie dan de Luccaanse olijven die je dacht onder de pureetjes van je pasgeborene te draaien ("doet u maar goede olijfolie meneer, goed voor de ontwikkeling van de hersentjes"). De keuringsdienst weer, of wat dacht je anders. Misschien moet ik maar eens opzoeken hoeveel olie je mag 'Schengen', dan mag de Italiaanse lokale boer me een jaarvoorraad slijten.
Ik ga er van uit dat die Spaanse en Noord-Afrikaanse olijven ook gewoon ok zijn, en dat die "vers geperste olijfolie met daardoor van nature lage zuurtegraad" (is de eigenlijke definitie van extra vierge en niet 'van eerste persing' zoals meestal op de flessen staat) maar nu even van Spaanse olijven waarschijnlijk ook gewoon een prima produkt is. Maar van waar toch altijd die geheimzinnigheid ?? Ah ja, ik weet het al weer (verdraaide hersenschudding ook!). Omdat meneer de producent me een reden wil geven om toch maar meer centen neer te leggen. Misschien moet ik daar toch maar eens gewoon mee stoppen.

De Choysia ternata Pieris japonica heeft blijkbaar rake klappen gekregen bij het vriesweer, hij ziet er in elk geval frisbruiner uit dan normaal. Ik hoop dat dat nog goed komt maar ik vrees er een beetje voor. En niet alleen voor de Pieris trouwens.

Oei, het brood moet nog in de oven (ahja, we hebben onze overschrijving teruggevonden dus binnekort een nieuwe broodpan), dus ik moet hier ook even mee stoppen.

ons dagelijks brood ...

Een mens moet bijna verlof nemen om nog eens iets op de blog te krijgen, het zou bijna lijken alsof de dingen ophouden te gebeuren. Niet dus, dan maar helemaal verlof nemen ...

Veel drama deze week. Het begon slecht met een klein vogeltje dat zich te pletter vloog tegen een venster op het werk. Ik werd onmiddelijk gepromoveerd tot vogelspecialist (oei), maar Herwig had het vogeltje al herkend als een goudhaantje. Vijf minuten later is het vogeltje zowat in mijn handen gestorven, en nee daar heb ik niet toe bijgedragen (of misschien toch, al die stress...). Zonde, zo'n mooi vogeltje.
Misschien had ik de startkabels nog moeten proberen. Die heb ik deze week voor de eerste keer zelf aangelegd, met een klein hartje want de cowboyverhalen die de ronde doen zijn niet van de poes (gaten in de carroserie, elektronica naar de maan,...) en ik heb op dat vlak maar weinig technische achtergrond. Maar het is me toch gelukt en ik lijk geen brokken te hebben gemaakt (behalve dan misschien aan de batterijbeschermkap van de scenic die zich niet snel genoeg liet verwijderen - maar voor de rest volledig Zen daar met nog maar een half uur vertraging en teveel sneeuw in de kraag naar mijn goesting). Bij dat half uur vertraging (ook de hellende oprit vrijgemaakt van sneeuw of de wagen reed alleen maar onderaf) nog slechts twee uurtjes filegeschoven. Thuiswerken is iets om de boekskes vol te schrijven.

De broodmachine is technisch werkloos. Ingrediënten zijn er genoeg maar de as van de broodpan zit vast. Lastige vaststelling toen alles al in de pan lag. Maar 'elk nadeel heb ze voordeel', mocht ik weer een 'brood-zonder-kneden-brood' maken (lees wat water toevoegen, twee keer roeren en klaar). Het is veruit het makkelijkste brood en één van de lekkerste broden die er zijn ... als het lukt; want je moet wel een paar keer op je bek gaan voor je dit perfecte brood kan proeven. Hier het originele interview, maar youtube op "no knead bread" en je krijgt heel wat alternatieven verslagen, met wisselende resultaten (dat scheelt een paar vergeefse pogingen). Het enige 'nadeel' is dat je het deeg minstens 12 uur maar best 18 uur (of langer) moet laten rijzen (voor de betere resultaten is zelfs nog een twee rijs van een twee uur toegestaan; maar met wat planning hoeft dat geen probleem te zijn), en het andere enige nadeel is dat je best een giet-ijzeren casserole gebruikt (dutch oven, zoals Le Creuset maar die van Ikea doet het ook heel goed en die is goedkoper; of een Römertopf die iedereen ooit wel eens op een tombola heeft gewonnen en die nu ergens staat stof te vangen - ik weet alleen niet waar die van mij staat stof te vangen nadat ik hem heb uitgeleend om brood te bakken). Het allerlaatste enige nadeel is dat je na het bakken (half uur met deksel op de pot, kwartiertje zonder deksel) nog een half uur moet liggen luisteren naar het helse gekraak van die bangelijke korst (waarvoor ik een weetabix-staaf verkruimelde) want eerder mag je het brood niet aansnijden (verboden!).
Laat je niet afschrikken door de vloeibaarheid van het deeg, en verwacht ook geen krukdroog brood, nogal wiedes voor een brood dat ongeveer voor een derde uit water bestaat. (3 koppen bloem, 1,5 kop water, 1/4 theelepel gist, 5/4 theelepel zout, dus ongeveer 370g à 450g bloem, 330 à 350 ml water, 3g gist, 8g zout). Geen zere polsen noch zwetende oksels van het turnen op het deeg, de tijd doet het grootste werk.
Doen, je zal me nooit nog vergeten.



Natuurlijk is het kasticket van de broodbakmachine toevallig dat ene ticket dat niet in de map met garantiebewijzen zit, natuurlijk is de envelope met overschrijvingen van die maand net de envelope die lijkt te ontbreken, en natuurlijk laat het thuisbankieren je net niet ver genoeg teruggaan in de tijd. Gelukkig is er nog dit dagboek en kon ik vlot terugvinden dat ik mijn broodmachine (kenwood bm 350) waarschijnlijk op 30 okt. 2007 heb gekocht, maar alleszins voor 15 nov. "Normaal gezien valt de broodpan niet onder garantie", wist de zeer behulpzame verkoopster me te vertellen, maar blijkbaar was er deze week nog iemand met een kapotte pan aangekomen en een telefoontje - met Kenwood - later, mochten ze de pannen toch wisselen (maar nog niet die van mij).

De voegen vallen deze dagen weer letterlijk uit de muur, al voor de historische vriespieken, aan het weer alleen zal het dus niet liggen; wel weer aan die (gaat het nu nooit ophouden) gevelvernieler. Dat krijgt dus ook nog een staartje.

Wie heeft er al sneeuw in de serre gekruid ? De grond onder mijn serre die jaarlijks met verzamelde mankracht en wat borrels achteraf wordt opgeschoven heeft dat spoelwater misschien niet echt nodig, maar nu ligt er nog eens sneeuw. misschien dat ik dit oude gebruik ook maar eens ga toepassen.

Ik heb net de adapter van het weerstation teruggevonden, en het blijkt vrij droog te zijn in de kamer, te droog, wat typisch is voor de tijd van het jaar blijkbaar. Koudegevoel bij een normale warmte, uitgedroogde of geïrriteerde slijmvliezen in de neus- en keelholte, prikkelende keel, droge hoest, droge, schilferige huid, gebarsten lippen, droge, branderige ogen, irriterende contactlenzen, geïrriteerde luchtwegen, verhoogde kans op infecties, verminderde weerstand, hoofdpijn, vermoeidheid, concentratieproblemen ... behoren allemaal tot de mogelijkheden. Misschien had de hoofdpijn van de Château Gravade (Ch. Migraine na amper twee glazen) lichter gekunnen.

En last but not least. Voor wie zich al eens heeft afgevraagd hoe de bakker de mandarijntjes (seizoensfruit) toch zo netjes kan pellen : dat kan hij niet en dat doet hij ook niet. Probeer het zelf, de wangetjes willen nog wel lukken maar de rug van een gemiddelde Spanjaard ontveld gemakkelijker dan de rug van een mandarijnenpartje.
Hoe doen ze dat in de mandarijnenontvelfabriek dan ? Dat wil je niet weten en wil je het toch weten probeer het dan ook zelf, met gootsteenonstopper en zoutzuur; daar komt dus geen mesje aan te pas. Keuringsdienst van waarde ging het weer uitzoeken - kijk niet als de stukken fruittaart met mandarijntjes je favoriete dessert waren rond de feestdagen.

't is weer voorbij die mooie ...

Het is weer voorbij, we kunnen er weer aan beginnen. Ik wens voor mezelf een 'gewoon, gewoon goed' jaar en ik gun iedereen uiteraard minstens dit weinig ambitieuze verloop. Wat je als kleine sloeber al snel door had wordt als oude snoeper steeds duidelijker : de tijd lijkt steeds sneller te gaan met het ouder worden; als de nasmaak van het desert van vorig jaar nog op de tong ligt dan is het einde van de pelicule waarschijnlijk niet ver meer af ...
Maar dan zal het hopelijk toch nog wat langer duren dan de 40 seconden uit het filmpje.



Wie met de feesten veel rommel heeft gemaakt heeft pech want die weet vandaag wat doen, wie kleine dochters heeft krijgt van mij een perfect excuus om er even van onder te muizen met deze instructable : stijlvolle stoeltjes vouwen voor in het poppenhuisje (als je al de ijzerdraad al niet in een knoopje hebt gedraaid, en de kroontjes in het beste geval tot bikkels hebt herleid).

Bloggen geeft je de tijd om af en toe stil te staan bij de kleinste dingen, dat is alleszins beter als swaffelen ... laten we 2008 maar zijn voor wat het was.
Iedereen een gelukkig nieuw jaar.