eco- en andere speeltjes ...

Consuminderen staat normaal hoog in mijn lijstje [daswelwahjom] maar soms is het sterker dan mezelf (ik had maar chocola moeten lusten als comfortfood).

Eneke dat al lang op mijn lijst stond was de stapleless stapler. Nieten zonder nieten. Waarschijnlijk één van de weinige keren dat iets-zonder-zichzelf kan werken, maar werken doet het in elk geval. Wel maar voor een blad of drie maar dat is toch het gemiddelde (3,14159 om precies te zijn) waarvoor we paperclippen of nieten.
Te krijgen bij uw favoriete eco-provide(u)r vanaf een euro of twee, alleen ... ik heb niets met roze of fluo-geel; deze past een beetje beter bij mijn huis-kantoortje.



Eneke dat niet zo lang op mijn lijst stond was de spiegel telelens (Ja, ik weet het). Daar word je tegenwoordig mee doodgesmeten en na het lezen van de zeer uiteenlopende ervaringen en opinies zonder ervaring moest ik het maar eens zelf uitproberen. De Falcon 500mm f/6.3, voor een goede 130 euro door een vriendelijke Pool tot op de dorpel gebracht (laat je dus geen 200 euro of meer armer maken op de kapazas). Alles wat ze zeggen en schrijven over deze lenzen (want die Koreanen hangen er wel een andere naam op tot je er eentje leuk vindt) is waar : beetje soft, manuele focus (so? you lazy bas**d), zeer beperkte DOF, donut bokeh (you love or you hate, I like, you wait,...) en ga zo maar door. Geen al te serieus speelgoed voor sommigen, presse-papier voor anderen ...
Maar mijn plaatje van de maan vind ik nog wel leuk voor een eerste keer (op statief en met draadloze ontspanner), van zo kortbij heb ik ze nog nooit mogen zien (en ze stond precies veraf gisteren). Speelgoed is toch om mee te spelen en zolang je maar creatief omspringt met de limieten van je houten sabel kan je nog wel eens een Gulden Sporenslag winnen - Hendrik Zal-Het-Geweten-Hebben weet het (en Hugo Claus ook). Voor het geld vind ik het na één dag al een leuk speeltje (op naar het Atomium voor wat donuts).
En daarbij, Oude Technologie, daar ben ik meestal redelijk gerust in, zeker als ze in een moderne kopie uit het Oosten zitten. (Ter referentie 600 euro voor de Sony 500mm f/8 AF, die wel vele malen beter is maar ook vele malen duurder).

Als je de maan zo mag zien dan weet je in elk geval dat het weer bijna tijd is om te zaaien; 28 februari en 1 maart zeer geschikt voor tomaten (zelfs als je er niet in gelooft blijft het een verdedigbaar zaaitijdstip). En wordt het tijd om uit te kijken naar pootaardappelen maar dat heeft dan weer niks met de maan te maken.



De proefdruk bij de grootplandrukker was een beetje ontgoochelend. Kleuren een beetje aan de flauwe kant. Hoe was dat mogelijk ? Mijn scherm is gecalibreerd, en op mijn eigen printer met aangepaste profielen was het zoals ik het op het scherm zag (wat nogal wiedes is).
"Mijne printer gebruikt geen zwart" was al een aardige stap in de goede richting om te begrijpen wat er nu weer aan de hand was. Even een andere drukker proberen. Een fotodrukker, 140gr papier, 40€/m² maar voor 22€ wel een perfecte druk.
Het eerste wat de klant zei - nog voor ik aan mijn uitleg kon beginnen - was "HOE HEB JE DAT GEDAAN, prachtig" - bijgevallen door een "Dat (presentatie) heb ik zo ook nog nooit gezien" van de docent (maar dat wist ik al een beetje want dat vertelde de grootplandrukker die alleen voor architecten werkt ook altijd).
Missie (digitaal opkleuren) geslaagd.
Welk plan van de klas uiteindelijk gekozen wordt weten we nog niet ... Hij was niet meteen wild van de Mickeys die mij inspireerden :

wens :
tuin in Japans-Amerikaanse stijl (huh? wasda??) +
huis in cottage stijl met veel hoeken en kanten +
(ikke) aanhanger Mickey Liberation Front
= Mickey, geen pretpark maar zoals bij Donaldson en van die kleedjes



Hij, binnehuisarchitect, vond het totaalconcept wel knap (waarvoor dank) maar hij moet wellicht nog wat wennen aan de Mickeys, terwijl de rest van de groep zelfs een beetje teleurgesteld was dat de meeste Mickeys weg waren (dat was wel van in het begin de bedoeling e mannekes)... een mens kan ook nooit goed doen ;-).
Die Mickeys waren hem misschien niet eens opgevallen als ik het er niet bij had verteld en zouden na aanleg ook alleen mogen opvallen vanuit de lucht (en zo komt je tuin misschien nog bij de hiddenmickeys.org'en terecht, ook niet erg).
En en passant heeft mijn mini-onderneminkje in de klas ook een naam : AmperZand (&) tuin•en. Niet dat ik van mijn the666bbq af wil, hoewel ... wekelijks heb er ik wel ergens morrie mee (especially chez les Americains) dus ik vrees dat dat geen ideale handelsnaam zou zijn (of misschien juist wel?) Châpeau trouwens dat ze een 16-tal ontwerpen na elkaar wilden komen verteren... die potentiële klanten.



Voor wie toch nog wat echt comfortfood kan gebruiken, snel nog een moelleuke van witte limoenchocolade in een bruine jas (voor vier personen met normale problemen) :

- 200g witte chocolade smelten in 50g limoensap en daarna een uurke weer laten opstijven in de koelkast (wordt niet meer hard hard), hiervan worden dan later dobbelsteentjes gesneden (of quenellekes gequenelled) die de kern vormen van het taartje (minstens een uurke wachttijd incalculeren voor deze stap).
- 125g pure chocolade smelten in 125g boter, 2 eieren en twee dooiers loskloppen met 50g suiker
- eiermengsel bij chocolademengsel en er nog 50g bloem onderkloppen
- vormpjes inboteren en boter bestrooien met kristalsuiker (wij hebben onze muffinplaat gebruikt maar je kan ook van die vuurvaste kommetjes gebruiken)
- vormpjes 3/4 vullen met het chocolademengsel, (zacht) blokje van de witte chocolade erbovenop : 12 minuten oven van 180° (enjoy le cinema : black will grow over white)
- omkeren op een bord (of serveren in het kommetje), klaar ... en lekker (zelfs als je amper chocolade lust)

En weer zo simpel, hoogstens één druppel zweet op het voorhoofd als je tegelijk ook twee verjaardagstaarten, drie lasagnas en een pompoenbrood (ja, zelfs dat) staat te bricoleren.

we gaan op reis en nemen mee ...

Het schijnt dat er nog plaatsen zijn op de studiereisbus (en de slaapplaatsen uiteraard, da's nogal wiedes), en dat die vanaf nu ook publiekelijk toegankelijk zijn, en dat de gasten op aangeven van de eigen grenzen volledig opgenomen zullen worden in de groep, dus wie niet weet wat te doen tussen 22 en 25 mei (verlengd weekend en al) ... tuintjes kijken in de Loire-streek is dan een optie.
Informatie en nog meer inlichtingen (emiel adres een beetje aanpassen voor je op verzenden drukt of het zal niet lukken - truuken van de foor, een schamele poging om de ontvanger te vrijwaren van automatische mails)

btw, ik ken daar ook bijna niemand, en die fulltime gids lijkt wel ok ;-)


veggies @ Villandry - Creative Commons by sybarite48

hmmm, summertime, veggietime...

wat een apeland ...

... "en de zotste stond vanvoor" ... maar kom - politesse oblige - de anderen eerst.

Een land waar elektrisch aangedreven botsauto's gestopt kunnen worden maar de niet-botstreinen niet (lijkt me gewoon circuitje in serie achter de rode lamp? hoe duur kan dat zijn?).
Een land waar je vlot erfenissen mag weigeren behalve wanneer die negatief zouden uitvallen (waarom zou ik ze anders weigeren ambetantenaar ?), dan moet je zelf even PI Magnum (en dus ook een klein beetje beerputdoktertje) gaan spelen naar de preciese omvang van de schulden van je oom (is het al niet erg genoeg dat die dood is ?). Om daar dan eens een leuke babbel over te houden met een aantal mensen op het vredegerecht (uhm, administratieve vereenvoudiging : bolleke ja/nee klaar; my wish, your command). Alsof ik nog op een kleine schat zou stoten die me van gedacht doet veranderen. "Ohjee, nog een bijna volle tank in zijn wrak ... ieder de helft ??".
Een land waar er nog net genoeg centen zijn om alle veertiendagen (dezelfde) kraters in de weg te vullen (traag-weg-cariës) om geen hele grote staatsschuld op te bouwen (ne kleine met mayonaise voor ons twee, den Eddy en de Wally).
Een land waar je toch mag blijven betalen om je wagen voor de rest van de tijd naar de haaien te rijden als je hem niet op tijd naast die gaten kan mikken (auto-cariës).
Een land waar je een gepersonaliseerd bijvalletje krijgt op zonnepalen (want de economie moet zwengelen) maar dan minstens even lang een hogere belasting mag betalen op de gestegen waarde van je huis (KI zat waarschijnlijk in geen enkele simulatie die je hebt gekregen en welke taksen verzinnen ze later nog - taks op verouderde panelen ?)
Ik ga maar weer stoppen of we missen straks, creatief zoals die andere familie J. uit de reclamespotjes, onze retourvlucht nog wel eens met voorbedachte rade. Zoals deze Franse atlete op de Olympische Winterspelen waarschijnlijk niet meer naar huis durft, gelukkig kent ze de taal al. [Update : YouTube heeft alle videos 'moeten' verwijderen van het Olympisch Comité, Jaak (Rogge maar belgen mogen Jaak zeggen) mogen we nog een beetje lachen met deze Winterspelen die stilaan de 'pak de poen show' van de gebroeders Verreth doen verbleken; even geduld voor er alternatieve linken opduiken; hier bijvoorbeeld, of hier, of hier, of hier ...]

Deze aap heeft er zijn eerste blunder van het seizoen ook weer op zitten en blunders mogen ook gedocumenteerd ahja (l'honnêteté oblige aussi, kende u die nog ?).
De juicy stuff : bijna de hele lading peperzaailingen naar de Filistijnen. Pijnlijk.
Nog niet eens de Transplantatieblues (Kamagurka en co), eerder emigratiestress.
Ik hou de plantjes graag aan de droge kant omdat te nat vaak erger is dan te droog (stengelbasisrot/damping off en van die dingen).
In de kweekkast is dat droge grondmengsel (naar het advies: zoals het uit de zak komt is meestal al vochtig genoeg) meestal geen probleem vanwege de hoge luchtvochtigheid. Normaal gezien is een bodempje water als ze uit de kast komen voldoende om hun dorst te lessen maar nu hadden ze het in de (te?) koude wasplaats onder de lampen toch net iets te droog om het echt naar hun zin te hebben.
Het is eigenlijk verbluffend hoe die verfrommelde plantjes zich nog herpakt hebben, zelfs de palliatievos-station-terminus hebben al nieuwe blaadjes gemaakt.
De natuur, een aardig [owereg] beestje.



Meneer de grootplanscannerman wat doet u nu ! Gevonden waarom de scan zo 'slecht' was. Nu ja slecht is veel gezegd, minder instant bruikbaar voor mijn inkleurtechniek. Me weer mogen verdiepen in de wondere wereld achter een plaatje. 1 bits bitmapped tifs zijn zeer geschikt voor lijntekeningen, alleen ... 1 bit, dat zijn maar twee kleuren (zwart en wit), alles wat dus niet zwart of wit was op het plan (lees grijs) wordt arbitrair/'foutief' zwart of wit gedoopt. Op zich nog niet zo erg, want een grijs patroon wordt enigszins gereproduceerd door de verhouding witte en zwarte pixels maar bij het inkleurtruukje wordt wit transparant (nu dus teveel transparantie) en snelle selecties maken is er ook niet bij (wegens slechts twee dingen om op te selecteren, u raadt het al : witte of zwarte pixels, al dan niet contigu; nog een woord dat we veel te weinig gebruiken).
Nieuwe scan (muy expensivo) aan het andere uiteinde van het spectrum (24 bits kleurenscan) was al wat beter maar veel zwaarder en met meer achtergrond ruis. De gulden middenweg zou dus beter zijn (8 of 16 bit grijs) maar 'het is dit of het andere'. Ik mocht zelfs even meekijken in zijn dure scannertje (die knop 'uitgebreide instellingen' deed mijn vingers jeuken amai ... eens kijken in de handleiding van zijn Konica Minolta KIP 2120) .
Als ik nog eens vijf minuten tijd heb, dan kan ik eens uitvissen of vectoriseren hier soelaas brengt (op de 1 bit versie te weinig). Tss, volgende keer toch echt wel gewoon alles digitaal, geen mens die het zal merken, behalve ik ;-) Tot daar dit technische intermezzo, er moet maar één iemand ooit deugd van hebben...

In het land der blinden is één oog nog steeds koning. Als er in dat land alleen fotografen zouden wonen welk oog zouden zij dan verkiezen ? De nifty fifty wordt dan al eens genoemd. Ik heb er eentje voor amper 60 euro (Minolta 50mm 1.7 AF) op de kop kunnen tikken in een fotozaakje - ik kijk er al naar uit zo met mijn ogen toe.

En als we dan toch over fotograferen spreken : er worden zes workshops natuurfotografie georganiseerd in de plantentuin van Meise. Fotograaf van dienst is Tom Linster, inderdaad die van het boek dat onderdeappelboom eerder deze week kwam te bespreken. Ik doe mijn uiterste best om binnen te geraken, misschien heeft u meer geluk.

hellup, ik ben m'n oog kwijt ...

Het lijkt er een beetje op en zo meteen gaat u het nog denken ook, dat het om mijn nog-enige-en-laatste oog zou gaan (dat ene met die papercut van de aardpeer misschien ?); voor u met z'n allen spontaan tahitigewijze steunacties uit de bevroren grond stampt : het is 'maar' mijn spreekwoordelijke derde oog. Dat scheen volgens de experten van de konijnenpijp toch wat droog te lopen. Een eerste van een reeks teleurstellingen maar daar zijn we in deze periode met z'n allen misschien een beetje (over)gevoelig voor; de winterblues gaat elk jaar ook gewoon weer over mensen, volhouden. Tenzij de zon echt dood is krijgen we zo rond eind april toch wel weer standvadsig beter weer.

De workshops HDR en RAW (vooral HDR) van de konijnenpijp vielen me een beetje tegen maar kom ik moest er toch eens geraken voor die schurende lens en mijn drie-benen was ook aan vervanging toe (mijn derde been stelt het verder goed dankuwel). Mijn gammele statiefje zit netjes het geschikte moment af te wachten om mijn toestel tegen de grond te keilen, één kodaktus volstaat dus die moet ik toch zien voor te blijven. Helaas is de periode na de solden en drie bussen gratis-workshops-afschuimende bejaarden vooral perfect om de rekken te legen. Gelukkig moet ik er toch nog eens geraken om mijn lens weer op te halen (en dan ligt er al iets te wachten).

Na een weekje kiemen heeft ongeveer twee derde van de peper- en paprika-krantenrolletjes fris groene zaailingen, maar één derde dus ook nog niet (niet dat ik ongeduldig ben, ze mogen nog 3 weken treuzelen voor ik ze opgeef). Ongeveer op dezelfde plaatsen waar de ui niet is opgekomen, dus daar moet ik vloerverwarming in het kweekbakje toch eens nakijken voor ik aan de tomaten begin (alles warmer is geen optie want dan groeien ze te snel).

Het was ook weer de moment om een tuinplan op te werken voor de avondschool en op dat vlak toch een klein triomfje. Dat gefoefel met pastelkrijt vond ik - zoon van de digitale revolutie - maar niks. Wel leuk en 'artisanaal' (alsof dat een keurmerk is) maar aan een resolutie van 1 dpi (duim per inch in dit geval) vooral meer stof dan wat anders. Aan mijn droge vingertoppen van het snarentokkelen blijft sowieso al amper krijt hangen, het ene papier pakt al wat meer krijt dan het andere, en het ene merk krijt geeft al wat meer dan het volgende, gespild stof moet je zo snel mogelijk wegkneedgommen of je verknoeit wat rest van je tekening, als je nog een gekleurd exemplaar wil (voor je portfolio bv) mag je nog eens herbeginnen, van echt aquarellen gaat het papier zo krullen en echt aquarelpapier op A0 is nogal duur (als de grootplanafdrukker er al een plan op zou kunnen afdrukken), en ... ik krijg die ctrl-Z maar niet gevonden (mag ik stoppen of verzin ik nog een paar argumenten ? Pixar, Disney, Studio Vandersteen, kabouter Wesley ... om er nog snel een paar te noemen).
Het enige wat er leuk aan is zijn misschien de kleurtjes zelf maar die heb ik ook wel ergens liggen tussen die 16 miljoen andere kleuren, een paar duizend borstels en minstens een dozijn undo-opties. Lang verhaal kort : de meester wilde me wel eens zien tabletten, het mocht. Olé Ola.



De meesten (en meester) waren toch wel verbaasd (niet waar men aan dacht bij kleuren met computer), slechts een enkele criticaster vond het niet veel sneller gaan dan de krijtjes maar hij vergat misschien dat ik een halve les bezig was met demonstreren, corrigeren van de tekening (probeer maar op jouw papieren versie dat klaar ligt om gekleurd te worden), 'ek' al eens een laagje in de prullenmand deed en er toch wel wat meer aandacht dan gemiddeld ging naar schaduwen en lichtpartijen (en ik ben dan nog ver van profi-vaardig in die dingen).
Veel kan ik nog niet laten zien want ik ga het toch nog eens op mijn dooie gemakje opnieuw doen (in een paar versies : waterverf, polkadots, pastel, verschillende unisone paletten, ...) en het is een echte opdracht (een echt koppel komt voor hun echte tuin een plan kiezen uit de klas), het moet dus nog een klein beetje een verrassing blijven.

Alleen de kwaliteit van de scan daar werd ik niet wild van, maar dat ligt waarschijnlijk aan de "neem gerust die goedkope pennen van de hema" op de kalk ;-) dat moet de volgende keer anders (als ik de pentekening ook al niet digitaal oplever de volgende keer).

peter pumpkinhead ...

Onder het motto "het mag eens iets anders zijn dan soep" kijken we nog altijd met een zeer open geest en blijde verwachtingen uit naar nieuwe recepten met pompoen (met nog niet zo heel lang geleden weer een absoluut blijvertje). Als een recept ook nog eens komaf maakt met je broodresten (twee grote en twee kleine mondjes kunnen net geen brood per dag aan) en aan de meet ook gewoon ontzettend lekker is, dan is het al helemaal pretoogjes in de keuken.



whisk(e)y-pompoen-broodpudding :

(het recept staat hier nog in koppen, ben vergeten te wegen onderweg, en ik wil niet verantwoordelijk gehouden worden voor van die theoretische-omzettingen-achteraf ;-)

- 5 koppen (oud) brood in blokjes, het mag zelfs hard zijn en met korst maar uiteraard onbegroeid
- 1,5 kop volle melk en/of room, half en half of een verhouding naar keuze, speelt eigenlijk weinig rol (niet onnozel beginnen doen met magere melk en van die dingen)
- 2 eetlepels whisk(e)y, herkomst speelt dus ook geen enkele rol (mag zelfs bourbon zijn, zelfs)
- 1 kop pompoenpuree (puree van pompoen, geen stoemp van patatten en pompoen)
- 0,5 kop suiker
- 2 eieren en een extra dooier
- kruiden (kaneel, kruidnagel, gember, ...)
- 0,5 TL zout
- 3/4de 'stick' boter: die moest ik zelf even opzoeken (een stick is 113 à 115g) dus ongeveer 85g.


2 simpele stappen slechts Sidonieke :
- alles behalve boter en brood mengen
- brood wentelen in de gesmolten boter (tip: zet een pan met boter in de zichzelf voorverwarmende oven) en daarna in het andere mengsel : alles in een bakvorm/schotel (geen al te diepe) : schotel in de oven : 40 minuten op 180°C : klaar. (stap twee zijn er wel een vijftal tegelijk maar soit 't is rapper gebeurd dan geschreven dus...)

Pompoenen zijn zeer makkelijk te zaaien (nog even geduld), te telen, te oogsten en te bewaren, en te verkrijgen in verschillende kleuren, maten en gewichten. Moet een plaats krijgen in elke moestuin en zelfs een occasionele siertuin.
Verwacht cake/broodpudding vanonder en de lekkerste krokante toast erbovenop. Kan als bijgeregje maar uiteraard ook gewoon als eersteklas nagerecht bij de koffie of de bol kreem. smakelijk. wat zeg ik : je weet niet wat je proeft!

En dan ga ik nu mijn grondstoffen kopen voor weer een winterprojectje, want koning Winter is toch van plan nog even te blijven...